EΝΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΕ ΠΑΡΑΛΥΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ

e

EΝΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΕ ΠΑΡΑΛΥΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΙ Η ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ ΠΙΣΤΗ ΤΟΥ 10ΧΡΟΝΟΥ ΕΓΓΟΝΟΥ ΤΗΣ......!


- Πάτερ θέλω να σας μιλήσω, που να σας περιμένω;

Ρώτησε η γυναίκα τον λειτουργό, με φωνή που μόλις ακουγότανε από τη μεγάλη της συγκίνηση.
- Ναι, στο γραφείο του Ναού εκέι θα με βρήτε....

Ονομάζομαι Παναγιώτα Καζαντζή και μένω στην Καλλιθέα, οδός........... και τα τηλέφωνα μου είναι.....
Ήμουν πολλά χρόνια παράλυτη στο κρεβάτι μου. Οι γιατροί δεν μου έδιναν ελπίδες. Είχα πάρει απόφαση ότι έτσι θα τελειώσω τον μάταιο αυτό κόσμο. Οι δικοί μου με παρώτρυναν να πάω έξω και να κάμω επέμβαση στα οστά μου. Καταλάβαινα την αγάπη και το ενδιαφέρον τους, αλλά και την ματαιότητα των προσπαθειών τους. Αρνήθηκα και αφέθηκα στην πρόνοια του Θεού.

Έχω έναν εγγονό από τον μεγάλο μου υιο, 10 χρονών. Η αγάπη του για μένα πολύ μεγάλη, με λατρεύει, μα και γω τον αγαπώ πολύ. Πέρυσι ήρθε με τον πατέρα του μα και με τη μητέρα του για προσκύνημα στον Ταξιάρχη. Το παιδί όταν αντίκρυσε την θαυμαστή εικόνα και άκουσε από τον ιερέα το ιστορικό και τα θαύματα του Αρχαγγέλου, εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ, ώστε γονάτισε εμπρός στη θαυματουργό εικόνα και με δάκρυα παρακαλούσε τον Αρχάγγελο να κάνει καλά τη γιαγιά του, εμένα δηλαδή. Οι γονείς του τόσο συγκινήθηκαν από την μεγάλη πίστη στον Αρχάγγελο και την αγάπη του προς την γιαγιά του, ώστε τον μιμήθηκαν και αυτοί. Έτσι και οι τρεις μαζί παρακαλούσαν τον Αρχάγγελο να μου δώσει την υγεία μου.

Όταν μετά από πολύ ώρα βγήκαν έξω από το Ναό, ο μικρός εγγονός μου, ζήτησε από τον πατέρα του, να του πάρει βιβλίο με τα θαύματα και το ιστορικό της εικόνος του Αρχαγγέλου. Μία εβδομάδα κάθησαν στη Μυτιλήνη και στο διάστημα αυτό ο μικρός είχε διαβάσει όλο το βιβλίο και η πίστη του προς τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, για το θαύμα της θεραπείας μου, του έγινε σχεδόν βεβαιότητα.

Όταν έφτασαν στην Αθήνα και άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού, ο μικρός έτρεξε αμέσως στην κάμαρα μου. Έπεσε στην αγκαλιά μου και με δάκρυα χαράς είπε τα εξής:
“...ΓΙΑΓΙΑΚΑ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΚΑΛΑ, ΒΡΗΚΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΟΥ ΘΑ ΣΕ ΘΕΡΑΠΕΥΣΕΙ, ΕΙΝΑΙ Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ, Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ ΤΟΥ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟΥ. ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ, ΤΟΝ ΠΑΡΑΚΑΛΕΣΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΒΕΒΑΙΟΣ ΟΤΙ ΜΕ ΑΚΟΥΣΕ. ΝΑ ΣΟΥ ΕΦΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΠΟΣΟ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΑΝ ΤΟΥ ΖΗΤΑΣ ΚΑΤΙ ΜΕ ΠΙΣΤΗ.....”

Τον αγκάλιασα και τον έπνιγα στα φιλιά και στα δάκρυα της ευγνωμοσύνης και της συγκίνησης μου. Η παιδική του απλότητα, η θερμή του πίστη, η εμπιστοσύνη του προς τον Αρχάγγελο Μιχαήλ και η βεβαιότητα στη θαυμαστή ενέργεια με συγκλόνισαν. Εμφύτεψε στην καρδιά μου την ελπίδα που είχε χαθεί από καιρό. Μου δυνάμωσε την πίστη στην πρόνοια του Θεού. Άρχισα να πιστεύω στο ακατόρθωτο, στο θαύμα!

Μετά από τον εγγονό μου με πλησίασε ο γιος μου. Ξετύλιξε μέσα από ένα κάτασπρο χαρτί μία μεγάλη εικόνα και αφου με φίλησε μου την προσέφερε:
“.....ΜΗΤΕΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΙΧΑΗΛ, ΣΟΥ ΤΗΝ ΦΕΡΑΜΕ ΝΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΙΣ, ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΑΣ ΩΣ ΕΚΕΙ.....”

Την έφερα στα χείλη μου και νοερά τον παρακάλεσα να με αξιώσει και να έλθω μόνη μου πάνω στα πόδια μου, να την προσκυνήσω στο Μανταμάδο.

Με ψυχική λαιμαργία έπεσα στην ανάγνωση του βιβλίου, που μου έφερε ο αγαπημένος μου εγγονός. Την κάθε σελίδα την ζούσα. Έβλεπα το κάθε θαύμα ότι ήτανε καρπός της μεγάλης πίστης των πιστών. Έτσι και η δική μου πίστη άρχισε να τρέφεται από τους καρπούς της πίστεως των άλλων, και σιγα σιγά να μεγαλώνει, να γιγαντώνεται. Η ελπίδα, που φοβισμένη στην αρχή άρχισε να ανατέλλει την καρδιά μου, τώρα θαρρετή μεσουρανούσε. Η παγωμένη μου ψυχή, άρχισε να θερμαίνεται από πίστη και βεβαιότητα στην αγάπη του Θεού και την μεσιτεία του Αρχαγγέλου, ώστε σιγά σιγά άρχισαν να μη με εκπλήσσουν όπως πρώτα. Πίστεψα με βεβαιότητα ότι δεν είναι μακρυά η μέρα, που οι άλλοι θα διαβάζουν, όπως τώρα εγώ, το θαύμα της δικής μου θεραπείας!

Ήταν το βράδυ της τρίτης ημέρας, από τότε που τα παιδιά μου είχαν επιστρέψει από τη Μυτιλήνη και μου είχαν φέρει αυτούς του θαυμάσιους θησαυρούς, την εικόνα και το βιβλίο του Ταξιάρχη. Ήμουν μόνη στο σπίτι. Τελείωνα το βιβλίο των θαυμάτων του Ταξιάρχη για τρίτη φορά. Δεν χόρταινα να το διαβάζω και και να ρουφώ την κάθε του γραμμή με ''λαιμαργία''. Έβγαλα τα γυαλιά μου, ακούμπησα το βιβλίο στα γόνατα κι έριξα τα μάτια μου στην εικόνα του Ταξιάρχη. Έκανα το σταυρό μου και μέσα από τα βάθη της ψυχής μου τον παρακάλεσα:

- “........ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΟΥ, ΑΡΧΑΓΓΕΛΕ ΜΟΥ ΛΥΠΗΣΟΥ ΜΕ. ΔΕΞΟΥ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΩΛΗΣ ΔΟΥΛΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΒΟΗΘΗΣΕ ΜΕ. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΠΟΛΛΑ, ΜΟΝΟ ΟΣΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΩ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ ΑΝΑΓΚΕΣ. ΤΟ ΞΕΡΩ, ΕΊΜΑΙ ΑΜΑΡΤΩΛΗ ΜΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΛΛΟΝ ΝΑ ΤΟΥ ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΩ ΤΙΣ ΕΛΠΙΔΕΣ ΜΟΥ. ΕΣΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΕ ΜΟΥ ΕΧΕΙΣ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΡΗΣΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ ΜΑΣ. ΚΑΝΕ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΣΟΥ, ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ. ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΑΙΩΝΙΑ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗ ΣΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΣΟΥ ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ. ΧΡΥΣΟ ΟΜΟΙΩΜΑ ΣΟΥ ΘΑ ΦΕΡΩ ΣΤΟ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟ, ΑΚΟΥΣΕ ΤΗΝ ΠΟΝΕΜΕΝΗ ΜΟΥ ΦΩΝΗ....”

Τη στιγμή αυτή ακριβώς, η εξώπορτα του σπιτιού μας άνοιξε με θόρυβο και βήματα πλησίασαν προς την κάμαρα μου....!
Νόμισα ότι είναι τα παιδιά και ο εγγονός μου. Τους φώναξα... απάντηση δεν πήρα!! και πάλι το ίδιο
Ασυναίσθητα σα να μη γνώριζα ότι δεν μπορώ να σηκωθώ, έκανα να ανασηκωθώ και να πάω στην πόρτα να δω τι συμβαίνει.....
Σηκώθηκα....!!!!!!!!!!
Πλησίασα την πόρτα και την άνοιξα.... Ω ΘΕΕ ΜΟΥ... μία ευωδία πλημμύρισε την κάμαρα μου!!!!Μία ευωδία που δεν είχα άλλη φορά νιώσει.... Ω τέτοιο άρωμα, τέτοια ομορφιά.... τοτε αισθάνθηκα ότι είμαι όρθια στα πόδια μου!
Όμως δεν με συγκλόνισε αυτό το γεγονός, το ότι δηλαδή στεκόμουν στα πόδια μου, με συνετάραζε η βεβαιότητα ότι μέσα στο σπίτι μου, στην κάμαρα μου, δίπλα μου, κοντά μου βρισκόταν ο Ταξιάρχης. Τον ένιωθα, τον αισθανόμουν, τον ζούσα με την υπερκόσμια ευωδία Του.

Ξαφνικά ένα δυνατό εκτυφλωτικό φως θάμπωσε τα μάτια μου. Το φως αυτό υπερνικούσε το φως της ηλεκτρικής λάμπας του δωματίου μου. Έστρεψα το πρόσωπο μου και αναζήτησα την πηγή του. Ω Ταξιάρχη μου.!!! Η εικόνα του Αρχαγγέλου, που μου είχε φέρει το παιδί μου από τον Μανταμάδο
, άστραφτε σαν τον ήλιο και ακτινοβολούσε την υπερκόσμια αυτή λάμψη. Πριν καλά καλά συνέλθω, άνοιξε η πόρτα του σπιτιού μας και στο κατώφλι της φάνηκαν τα παιδιά μου και ο εγγονός μου. Μόλις με είδαν όρθια στην πόρτα της κάμαρας μου και γεύτηκαν τη Θεία ευωδία που είχε πλυμμηρίσει όλο μας το σπίτι, τα έχασαν.

Χωρίς να βγάλουν λέξη από το στόμα τους έτρεξαν κοντά μου. Άνοιξαν τις αγκαλιές τους και όλοι μαζί δεθήκαμε σφιχτά σε ένα σύμπλεγμα. Δεν μιλούσε κανείς, μιλούσαν τα δακρυα της χαράς μας, που ανακατεύοταν και έβρεχαν τα πρόσωπα μας. Στη στάση αυτή καθήσαμε πολύ ώρα, χωρίς να μπορούμε να αρθρώσουμε λέξη. Η μεγάλη μας χαρά έπνιγε τη φωνή....

Ξαφνικά, η φωνή του εγγονού μου, μας συνέφερε:
“......ΓΙΑΓΙΑΚΑ, ΓΙΑΓΙΑΚΑ ΕΙΔΕΣ;; ΕΓΩ ΤΟ ΗΞΕΡΑ, ΔΕΝ ΣΟΥ ΤΟ ΕΙΠΑ; Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ ΘΑ ΣΕ ΕΚΑΝΕ ΚΑΛΑ, ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ, ΦΤΑΝΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΕΙΣ.......”

Τότε θυμηθήκαμε την εικόνα απ`την οποία έβγαινε το υπερκόσμιο φως. Συρθήκαμε ως εκεί και γονατίσαμε όλη κάτω από αυτή ψάλλοντας το απολυτίκιο του Αρχαγγέλου. Το φως σιγά σιγά άρχισε να αδυνατίζει, ώσπου η εικόνα έμεινε φυσιολογική. Τότε διακρίναμε το ανθισμένο χαμόγελο στο πρόσωπο του Αρχαγγέλου. Θεέ μου τι χαμόγελο ήταν αυτό!!! Σε γαλήνευε, σε ηρεμούσε, σε ανέβαζε στον έβδομο ουρανό. Όλη σχεδόν τη νύχτα, γονατιστή και μόνη μου κάτω από την εικόνα, με αυτοσχέδιες προσευχές και ευχαριστίες προσπαθούσα να του δείξω την ευγνωμοσύνη μου. Τα χαράματα πήγα στο κρεβάτι μου και έκλεισα για λίγο τα μάτια μου. Όταν ξύπνησα η ματιά μου έτρεξε στην εικόνα του Αρχαγγέλου, το χαμόγελο είχε εξαφανιστεί, είχε έρθει στην φυσική της προτέρα κατάσταση.

Από την ημέρα αυτή Πάτερ μου, σκοπό της ζωής μου έβαλα να ανταποκριθώ, όσο πιο γρήγορα γινόταν, στα τάματα μου προς τον Αρχάγγελο, για να έρθω να γνωρίσω από κοντά την θαυματουργική Του εικόνα και να τον ευχαριστήσω, για το μεγάλο καλό που μου έκανε. Δόξα στον Μεγαλοδύναμο Θεό και ευχαριστίες στον ένδοξο Του Αρχάγγελο, που μου έδωσαν και αυτή τη χαρά να είμαι σήμερα κοντά τους και να εκπληρώνω τα τάματα μου

Πρωτοπρεσβυτέρου Ευστρατίου Δήσσου, ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟΥ, τόμος Β`, σελ.165