Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013

ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΕ ΠΡΟΧΩΡΗΜΕΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΟΥΣ

ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΕ ΠΡΟΧΩΡΗΜΕΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΟΥΣ

- Πατέρες ευλογείτε, πάτερ Ευστράτιε είμαι η κ.Μαρία Μαρμαρού που σας τηλεφώνησα χτες από τη Φίλια.
Πάτερ πάει πολύ καιρός που δεν ένιωθα καλά. Έβλεπα κάποια σημάδια στο σώμα μου που δεν μου άρεσαν καθόλου. Πήγαμε με τον άνδρα μου στους γιατρούς. Αυτοί μου είπαν ότι δεν έχω τίποτα. Εγώ όμως είχα συνεχώς αιμορραγίες και μάλιστα μεγάλες. Οι δικοί μου το έκρυβαν, είχε πολύ προχωρήσει η “κακιά” αρρώστια πάνω μου.

Πήγα στο Μοναστήρι στον ΆΙγνάτιο, που είναι πολύ κοντά στο χωριό μας, τη Φίλια. Εκεί μπροστά στην αγία του εικόνα, άνοιξα την καρδιά μου και
γιο
του εμπιστεύτηκα τη ζωή μου. Τον παρακάλεσα να με βοηθήσει να ζήσω λίγο, λίγο όσο χρειάζεται να δω τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου που ήταν στη μακρινή Αμερική. Έφυγα ξάλαφρη. Το βράδυ, δεν μπορώ να πω αν ήταν όνειρο ή όραμα... Βλέπω έναν μελαχροινό νέο με αθλητική κορμοστασιά. Φορούσε μπότες και μία χρυσή στολή. Ένα χρυσό σπαθί έβγαζε φλόγες στο δεξί του χέρι.
Μου χαμογελούσε και μου είπε:
“.. ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ, ΘΑ ΧΑΡΕΙΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ, ΘΑ ΖΗΣΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ, ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ...”

Τον αναγνώρισα, ήτανε ο Ταξιάρχης! Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ! Είμαι βέβαιη ότι ο Άγιος Ιγνάτιος του μήνυσε, γιατί γνωρίζω πόσο τον αγαπούσε και τον λάτρευε όταν του έχτιζε τον μεγαλοπρεπή Ναό Του στο μοναστήρι του Λειμώνος, όταν ακόμα ήταν ηγούμενος εδώ κάτω στη γη. Από μικρή έρχομαι εδώ στον Ταξιάρχη και Του ζητώ την προστασία Του. Τούτη τη φορά όμως, βοήθησε και ο Άγιος Ιγνάτιος.
Αλλά ας συνεχίσω....

Πήγα πολλές φορές στους γιατρούς και εδώ στο Νοσοκομείο και στην Αθήνα. Πάντοτε με καθησύχαζαν. Δεν έχεις τίποτα μου έλεγαν για να με παρηγορούν. Ένα βράδυ παρουσιάστηκε ο Ταξιάρχης πάλι στον ύπνο μου και μου λέει:
“.....ΝΑ ΖΗΤΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΝΑ ΣΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΕΓΧΕΙΡΗΣΗ, ΕΓΩ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΣΟΥ ΑΦΑΙΡΕΣΩ ΚΑΘΕ ΚΑΚΟ....”

Το πρωί της άλλης μέρας πήγα στη Μυτιλήνη. Είχα τέτοιο θάρρος και βεβαιότητα για το καλύτερο. Πάω στο νοσοκομείο και ζητώ να μου κάνουν εγχείρηση και για να τους βοηθήσω είπα ότι έμαθα για την αρρώστεια μου. Έκανα μερικές εξετάσεις, οι γιατροί ανησύχησαν. Μου είπαν ότι πρέπει να πάω στην Αθήνα σε μεγαλύτερο νοσοκομείο για να έχω καλύτερα αποτελέσματα. Κατάλαβα ότι φοβότανε την αποτυχία τους, επειδή η αρρώστια μου είχε προχωρήσει πάρα πολύ., δεν ήθελαν να με εγχειρήσουν.
Εγώ τους είπα: “....Όχι θα με εγχειρήσετε εσείς. Φέρτε μου να σας υπογράψω ότι δεν έχετε καμία ευθύνη και πως η ασθένεια μου είναι πολύ προχωρημένη. Μη φοβάστε όλα θα πάνε καλά!..”
Οι γιατροί τα `χασαν έτσι όπως τους μίλησα.

Γιαγιά, εσύ που ξέρεις ότι η ασθένεια σου είναι πολύ προχωρημένη;
Το ξέρω πολύ καλά, μήπως κάνω λάθος; Όχι. Όμως μη φοβάστε και προχωρήστε, θέλω να εγχειριστώ εδώ, σε σας και να γλιτώσω τις πολλές ταλαιπωρίες της Αθήνας. Θα δείτε πόσο καλά θα πάμε.
Οι γιατροί χαμογέλασαν σαστισμένοι, δεν περίμεναν τέτοιο θάρρος.

Πράγματι, να μη τα πολυλογώ, δέχτηκαν και μου έγινε η εγχείρηση, μου αφαίρεσαν όλα τα όργανα. Τα βράδυα στο νοσοκομείο. Πάντα χαμογελαστός με επισκεπτόταν ο μελαχροινός νέος στον ύπνο μου!
Κατά την ανάρρωση μου οι γιατροί δεν πίστευαν στα μάτια οτυς. Πόλύ σύντομα έκλεισαν οι τομές της εγχείρησης και βγήκα από το νοσοκομείο. Φεύγοντας μου είπαν ότι σε έξι μήνες θα πρέπει να ξαναπάω για να με εξετάσουν και πάλι. Με βρήκαν σε άριστη κατάσταση.
Σε ένα χρόνο ξαναπήγα και απεφάνθηκαν: “...Δεν θα μπορούσες να ήσουν καλύτερα....”

Τα παιδιά μου, για να ησυχάσουν περισσότερο, ζήτησαν να πάω Αμερική και να με εξετάσουν εκεί ειδικοί γιατροί. Όλο χαρά πήγα για να δω τα παιδιά παρά τους γιατρούς.
Πέρασα από τον Άγιο Ιγνάτιο και τελος ήρθα στον σωτήρα μου Ταξιάρχη να πάρω ευλογία και ξεκίνησα. Έμεινα μέσα σε ένα μεγάλο νοσοκομείο στην Αμερική έξι ημέρες. Μου έκαναν πάρα πολλές εξετάσεις και στο τέλος μου είπαν:
- “.... Γύρισες από τον άδη. Σε τέτοια προχωρημένη κατάσταση δεν σώζεσαι με τίποτα, αυτό είναι από τα θαύματα της φύσης....”

“...Όχι, τους είπα, είναι ένα θαύμα του Ταξιάρχη, του Ταξιάρχη Μανταμάδου!....”

Φεύγοντας από το νοσοκομείο μου παρήγγειλαν και οι εκεί γιατροί, πάνω στο χρόνο, να πάω να κάνω επίσκεψη στους γιατρούς της πατρίδας μου.
Μόλις λοιπόν ήρθα από την Αμερική, θέλησα να έρθω και να ευχαριστήσω το Σωτήρα μου φύλακα.
Σκέπτεστε πατέρες τη συγκίνηση μου, όταν μπαίνοντας μέσα στο ναό είδα την κάρα του Αγίου Ιγνατίου;

Πρωτοπρεσβυτέρου Ευστρατίου Δήσσου, από το
βιβλίο “Ο ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ”, σελ.111

Τρίτη 16 Ιουλίου 2013

ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ


ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ

Η ομορφιά του είναι απερίγραπτη!

Τον Μάιο του 2008 , ένας ευσεβέστατος κρατικός υπάλληλος ήρθε να προσκυνήσει την Παναγιά στην Βαρνάκοβα μαζί με την σύζυγό του. Κατά τη διάρκεια της συνομιλίας μαζί του, αναφέρθηκε και στην Χάρι του Αρχάγγελου Μιχαήλ και σε αλησμόνητα περιστατικά όπου δέχτηκε την άμεση βοήθειά του. Χαρακτηριστικά είπε:
“Επειδή το αγοράκι μου είχε σοβαρό πρόβλημα υγείας, αποφάσισα να πάω στο προσκύνημα του Αρχάγγελου Μιχαήλ στο Μαντάμαδο της Μυτιλήνης και να ζητήσω τις μεσιτείες του για την θεραπεία του παιδιού μου.
Πράγματι , φθάσαμε στο προσκύνημα , όπου πολλοί πιστοί περίμεναν στην σειρά για να μπορέσουν να προσκυνήσουν. Όταν όμως βρέθηκα μπροστά στην θαυματουργή εικόνα του, δυστυχώς δεν μπόρεσα να προσευχηθώ όπως το ήθελα. Κι ενώ απομακρυνόμουν, είπα με την σκέψη μου στον Αρχάγγελο: “Αρχάγγελέ μου! Τι καλά θα ήταν να μου έκανες την χάρη να σε δω ζωντανό, τότε πιστεύω θα μπορούσα να σου πω τα όσα θέλω!”».
Τόλμη; Πίστη; Και τα δύο! Και η αγαθότητα του Αρχαγγέλου συγκατάνευσε στην ανθρώπινη αδυναμία! Και συνέχισε ο εν λόγω πιστός:
“Ενώ είχα διανύσει μερικά μέτρα από την εικόνα, ένοιωσα μια ακατανίκητη έλξη να γυρίσω πάλι προς αυτήν. Πράγματι, στράφηκα προς τα πίσω, κρατώντας πάντα το άρρωστο παιδάκι μου απ’ το χέρι. Και τι να δω! Μεταξύ εμού και της εικόνας στεκόταν ολοζώντανος ο Αρχάγγελος Μιχαήλ! Φορούσε ολόλευκα ρούχα, μα σαν να ήταν από φως! Το πρόσωπό του είχε μια θεία ομορφιά και είχε ένα μειδίαμα συμπαθείας και φιλικότητας. Τα μαλάκια του ήταν σγουρά και έπεφταν μέχρι τους ώμους του. Κοκkάλωσα σ’ αυτή τη στάση! Έτρεμα και τα δάκρυα έτρεχαν βροχή από τα μάτια μου.
Για μια στιγμή, έγινε άφαντος από τα μάτια μου ο αγαπημένος μου Αρχάγγελος. Τότε συνήλθα και απομακρύνθηκα σιωπηλά, ενώ οι άλλοι προσκυνητές νόμιζαν ότι απλώς είχα συγκινηθεί κατά το προσκύνημά μου.
Αυτή η χαριτωμένη εμπειρία που παραχώρησε η αγάπη του Θεού , με γέμισε χαρά και αποτέλεσε σταθμό στη ζωή μου. Από τότε αισθάνομαι πιο δυνατός στην πίστη, αλλά και πιο ταπεινός για την συγκατάβαση που έδειξε ο Αρχάγγελος στην ανθρώπινη αδυναμία μου.
Το παιδί μου τελικά θεραπεύτηκε αλλά και σε άλλες δύσκολες περιστάσεις της ζωής μου ο Αρχάγγελος Μιχαήλ στάθηκε προστάτης και βοηθός μου, όπως η κατωτέρω. Μεγάλη η Χάρι του!”


Από το βιβλίο: «ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Ουράνια μηνύματα
Θαυμαστά γεγονότα»
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ
ΔΩΡΙΔΑ 2009
 

Σάββατο 13 Ιουλίου 2013

Ένα από τα φοβερότερα Θαύματα του Ταξιάρχη Μανταμάδου .......


Ήταν ένα ανοιξιάτικο πρωινό στή μακρινή χώρα κάτω, στο Σουδάν. Στό αεροδρόμιο της πρωτεύουσας παρατηρείτο μια ασυνήθιστη κίνηση. Εκτός των κανονικών δρομολογίων, ανέμελα νιάτα, μαθητές, με τους εκδρομικούς σάκους των, είχαν γεμίσει τις αίθουσες του αερολιμένα. Μια σχολική εκπαιδευτική, αεροπορική εκδρομή, είχε προγραμματιστεί για την ημέρα αυτή. Σχολικά τραγούδια και χαρούμενες φωνές έσπαγαν το μονότονο βουητό των αεροπλάνων, που απογειωνόταν και προσγειωνόταν εις τον αερολιμένα. Και ξάφνου τα μικρόφωνα ανήγγειλαν;..
.
«Οι εκδρομείς και οι κύριοι συνοδοί αυτών να επιβιβαστούν εις το σκάφος. Το σκάφος σε 5 λεπτά απογειώνεται». Ένας χείμαρρος από νέα παιδιά όρμισε στον αερολιμένα και κατευθύνθηκε προς το αεροσκάφος. Σέ τρία λεπτά όλα ήταν έτοιμα για την απογείωση.

Ο Κυβερνήτης, ένας αθλητικός νέος, πού δεν απείχε πολύ στην ηλικία από τους νέους επιβάτες του, αλλά αριστούχος και ίσως ο καλύτερος και ο πλέον δοκιμασμένος της Εταιρείας, τους καλωσόρισε στο σκάφος και τους υποσχέθηκε ένα ωραίο ταξίδι. Όλα ήταν έτοιμα. Ο Κυβερνήτης έριξε μια -τυπική- τελευταία ματιά στά όργανα του σκάφους, δια του ασυρμάτου είπε ατό κέντρο το «Οκέϋ» καί έβαλε σε κίνηση τους κινητήρες. Το κέντρο του είπε τις τελευταίες πληροφορίες της μετεωρολογικής υπηρεσίας, πού ήταν πάρα πολύ καλές και του ευχήθηκε καλό ταξίδι. Σέ δύο λεπτά το αεροπλάνο φιλούσε για τελευταία φορά τη γη και ορμούσε με δύναμη στους αιθέρες, σαν ένα μεγάλο αρπακτικό πουλί, για να καταβροχθίσει την απόσταση των 500 μιλίων πού τους χώριζε με το αεροδρόμιο του προορισμού τους.

Το αεροσκάφος είχε διανύσει περίπου τα 100 μίλια και όλα έδειχναν ότι συμβάλλουν εις ένα ωραίο αεροπορικό ταξίδι, μέσα σε ένα καταγάλανο ουρανό. Οι επιβάτες δε, χόρταιναν να απολαμβάνουν το ωραίο θέαμα πού τους προσέφερε το μεγάλο ύψος. Κάτω από τα πόδια τους ένας πελώριος ανάγλυφος χάρτης, ζωντανός, με χωριά, βουνά, ποταμούς και πεδιάδες απλωνόταν. Η αεροσυνοδός δεν έπαυε να τους ξεναγεί και να τους ενημερώνει συνεχώς. Ο Κυβερνήτης έπαιρνε σειρά στο δικό του μικρόφωνο για να πιάσει συζήτηση με τους επιβάτες και να τους λέει τα μυστικά του αεροπλάνου και της τεχνικής του. Ήταν πράγματι ένα υπέροχο ταξίδι. Ο Κυβερνήτης άνοιξε τον ασύρματο και ζήτησε από το κέντρο το στίγμα του και τον καιρό. Αυτό με την σειρά του, του απάντησε και τον πληροφόρησε ότι μέχρι τέλους του ταξιδιού τους δεν προβλέπεται καμιά αλλαγή του καιρού. Έκλεισε τον ασύρματο και ζήτησε με το μικρόφωνο να μιλήσει με τους επιβάτες, όταν εμπρός του διέκρινε ένα κατάμαυρο σύννεφο. Έκλεισε το μικρόφωνο και έσφιξε το πηδάλιο να οδηγήσει το σκάφος κάτω από το σύννεφο και να μη χάσουν οι επιβάτες την οπτική επαφή τους με τη γη.

undefined

Ήταν κάτω από το σύννεφο όταν εμπρός του εμφανίστηκε δεύτερο, πλέον κατάμαυρο, με βροντές και αστραπές. Είχε πέσει σε καταιγίδα! Έδωσε ύψος στο σκάφος για να ξεφύγει, το ρολόι έδειχνε 8.000 πόδια, η καταιγίδα όμως δεν σταματούσε. Έδωσε και άλλο ύψος. Το ρολόι έδειχνε 10.000 πόδια, το μάξιμουμ της αντοχής του αεροπλάνου του, οι επιβάτες άρχισαν να θορυβούνται. Η ορατότης ήταν μηδέν. Το χαλάζι κτυπούσε σαν σφαίρες στα παράθυρα του σκάφους. Οι κεραυνοί και οι αστραπές φώτιζαν μόνον τον ουρανό σαν εχθρικό πυροβολικό που προσπαθούσε να τους καταρρίψει. Η αεροσυνοδός προσπαθούσε με ψυχραιμία να τους καθησυχάσει.

Το σκάφος σαν παιχνιδάκι μέσα στην φοβερή αγκαλιά της καταιγίδας, άρχιζε να τρίζει και το ρολόι έδειχνε 12.000 πόδια. Ο Κυβερνήτης ψύχραιμος άρχισε να κατεβάζει το σκάφος χαμηλά. 8.000πόδια, 6,000 πόδια, 5.000 πόδια, 4.000 πόδια, 3.000 πόδια, 2.000 πόδια, η ίδια κατάστασις! Στό φόβο μήπως προσκρούσει σε καμιά κορυφή βουνού, άρχισε πάλι να ανεβαίνει. Φτάνει στα 8.000 πόδια και ανοίγει τον ασύρματο να μάθει από τον πύργο ελέγχου το στίγμα του, πού βρίσκεται και να τους πληροφορήσει ότι έχει πέσει σε καταιγίδα, παρά τις καλές μετεωρολογικές ειδήσεις, αλλά διαπίστωσε ότι δεν λειτουργεί. Άνοιξε αμέσως το ραδιόφωνο, η ίδια σιγή. Ένα κρύο χέρι έσφιξε την καρδιά του. Άνοιξε το χάρτη και προσπάθησε μόνος του να προσδιορίσει τη θέση του.

Μάταιος κόπος. Με την προσπάθεια να ξεφύγει από την καταιγίδα είχε χάσει τον προσανατολισμό του. Στά μάτια του συγκυβερνήτου του άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια του πανικού. Ο Κυβερνήτης διάβασε μέσα στα μάτια του βοηθού του την αγωνία καί πριν του μιλήσει έκαμε ακόμα μία προσπάθεια με τον ασύρματο και το ραδιόφωνο. Μάταιος κόπος, η μεγάλη καταιγίδα παραδόξως τα είχε καταστρέψει! Προσπάθησε πάλι με τον χάρτη, το αυτό αποτέλεσμα. Σέ παρόμοιες καταστάσεις, το θάρρος και η ψυχραιμία του Κυβερνήτου, φέρουν καλά αποτελέσματα. Γύρισε στον συγκυβερνήτη του που τον κοίταζε ακίνητος, μαρμαρωμένος καί του ζήτησε ψυχραιμία, διότι η κατάστασή τους είναι πολύ κρίσιμη και πρέπει να αποφευχθεί ο πανικός των επιβατών. Ο πανικός όμως δεν απείχε πολύ από τους επιβάτες. Η αεροσυνοδός μη ξέροντας απολύτως την κρισιμότητα της κατάστασης, κατέβαλε κάθε φιλότιμη προσπάθεια να τους καθησυχάσει.

Πράγματι, η κατάσταση ήταν πάρα πολύ κρίσιμη. Ο κυβερνήτης, χωρίς προσανατολισμό, ασύρματο, ραδιόφωνο και στίγμα, μέσα στη φοβερή θύελλα που δεν είχε τέλος, δε μπορούσε να πιλοτάρει το σκάφος με σιγουριά. Άρχισε να κάμει κύκλους και να ανεβοκατεβαίνει, προσπαθώντας να βγει μέσα από την θύελλα. Το σκάφος τυφλά οδηγείτο από τον ψύχραιμο μέχρι στιγμής Κυβερνήτη. Όμως οι ώρες περνούσαν, θα έπρεπε να είχαν προσγειωθεί προ δυόμισι ώρες περίπου και ακόμη βρισκόταν στα ύψη. Τα καύσιμα άρχισαν να λιγοστεύουν επικίνδυνα. Καμιά βοήθεια, κανένα φωτεινό σημείο. Οι επιβάτες γνωρίζοντας εκ των προτέρων το χρόνο πού εχρειάζετο το ταξίδι τους και βλέποντας ότι έχουν καθυστερήσει πάρα πολύ, ξέσπασαν σε κλάματα και υστερισμούς, Ακόμη και η αεροσυνοδός έχασε τον έλεγχό της και δεν μπορούσε να προσφέρει καμιά βοήθεια στους επιβάτες.

undefined

Μάταια ο κυβερνήτης προσπαθούσε με το μικρόφωνο να τονώσει το ηθικό τους. Ο συγκυβερνήτης, ένα ράκος, ανίκανος να προσφέρει την παραμικρή βοήθεια. Μέσα στην αγωνία του ο κυβερνήτης ρίχνει την ματιά του στόν πίνακα των καυσίμων. Κρύος ιδρώτας τον περιέλουσε. Είχανε δεν είχανε ακόμη 20 λεπτά καύσιμα. Από την στιγμή αυτή άρχισε να κάμπτεται και αυτός. Του ήλθε να κλάψει! Κρατήθηκε. Σχεδόν ήτανε βέβαιος για την καταστροφή. Έβαλε τον αυτόματο πιλότο, έσκυψε πάνω στο πηδάλιο και αφέθηκε στο μοιραίο.

Σάν κινηματογραφική ταινία, στις τελευταίες αυτές στιγμές, περνούσαν από το μυαλό του όλα τα γεγονότα της ζωής του, από τα παιδικά του χρόνια. Σέ μια στιγμή ταράχτηκε. Μα βέβαια. Στήν οθόνη των σκέψεων του παρουσιάστηκε η Ελλάδα, η Μυτιλήνη, η Συκαμνιά. Ήταν Έλληνας και η μητέρα του κατάγεται από την Συκαμνιά της Μυτιλήνης, Θυμήθηκε που μικρός ήλθε στην γενέτειρα της μητέρας του, στήν Συκαμνιά, να γνωρίσει τη γιαγιά του, τους συγγενείς του. Θυμήθηκε ακόμη ότι η ευσεβής μητέρα του, του μιλούσε συνεχώς για τον θαυματουργό Ταξιάρχη του Μανταμάδου. Θυμήθηκε ότι μαζί της πήγε στον Μανταμάδο μικρός, για να προσκυνήσουν την θαυματουργό εικόνα του Ταξιάρχη.

Ένοιωσε το ρίγος που τότε ένοιωσε, όταν αντίκρισε την ανάγλυφη εικόνα του Αρχαγγέλου. Στ' αυτιά του, ζωηρά ακούγονται και τώρα τα λόγια, τότε, των γερόντων πού του έλεγαν: «ο Αράπης, παιδί μου, όταν τον καλέσεις με πίστη, (έτσι ακόμη και σήμερα λένε τον Ταξιάρχη, λόγω της μελανής εικόνας του), είναι πάντοτε κοντά σου, πρόθυμα να σε βοηθήσει, χειροπιαστά θαύματα έχουμε εμείς στους πολέμους». Αναρίγησε! Αναθάρρησε! Πίστευσε πραγματικά στον Μεγαλόχαρο και σηκώνοντας τα χέρια του ψηλά, μέσα από την καρδιά του φώναξε με δύναμη «Ταξιάρχη μου, Αράπη μου, σώσε μας, σώσε μας και εγώ λαμπάδα ίση με το μπόϊ μου θα Σου ανάψω καί ολόχρυσο ομοίωμα του αεροπλάνου μας θα Σου κρεμάσω».

Την στιγμή αυτή, μέσα στό Γραφείο της Εκκλησίας των Ταξιαρχών, όπου μου αφηγείται τα περιστατικά ο Νικόλαος Χατζόγλου, ο κυβερνήτης του αεροσκάφους, σηκώνεται όρθιος, κατακίτρινος και τρέμοντας κάνει τον σταυρό του. Ζει ακόμη μια φορά τα περιστατικά τα μοναδικά της ζωής του και με κόπο συνεχίζει: «Τότε, εμπρός μου άνοιξαν τα κατάμαυρα σύννεφα και φάνηκε ο καταγάλανος ουρανός και όπως ανοίγει η αυλαία και φαίνεται το σκηνικό του θεάτρου, έτσι κάτω από τα πόδια μας, μέσα στον ήλιο λουσμένο φάνηκε το αεροδρόμιο του προορισμού μας. Έπιασα το πηδάλιο χαρούμενος και σε λίγο προσγειωνόμασταν ατό αεροδρόμιο. Έριξα μια ματιά στα καύσιμα και παρατήρησα ότι μας είχαν απομείνει ακόμη 5 λεπτά βενζίνη περίπου.

undefined


Με την πρώτη ευκαιρία πήρα την άδειά μου και σήμερα είμαι εδώ, Πάτερ μου, για να αποδώσω στον Άγιο, σωτήρα μας, την ευγνωμοσύνη και την λατρεία μας και να αποθέσω εμπρός Του με ευλάβεια το τάμα μου.

Στά χέρια του, που έτρεμαν, εμφανίστηκε ένα ολόχρυσο ομοίωμα αεροπλάνου. Ήταν το μεγάλο του τάμα. Τον κοίταξα με συγκίνηση. Στά δακρυσμένα μάτια του διέκρινες την ικανοποίηση πού νοιώθει κανείς όταν πραγματοποιεί μία μεγάλη του υποχρέωση. Ένιωσα τη γλώσσα μου βαριά για να μιλήσει. Τα μάτια μου να πονούν καθώς προσπαθούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα. Αρκέσθηκα μόνον να ψελλίσω το:

"Εχων Σέ προστάτην και βοηθόν,
φύλακα καί ρύστην της ψυχής μου της ταπεινής,
Μιχαήλ Πρωτάρχα καί Μέγα Ταξιάρχα,
εν ώρα του κινδύνου, Σύ μοι βοήθησαν".

Από το βιβλίο του πρωτοπρεσβυτέρου Ευστρατίου Δήσσου «Το ιστορικό και τα θαύματα του Ταξιάρχη Μανταμάδου»

http://stratisandriotis.blogspot.com
ΠΗΓΗ... http://ahdoni.blogspot.gr/2010/11/blog-post_1692.html

ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΕ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ...

 
 
ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΕ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ......!

Ονομάζομαι Σταυρίτσα Ζαχαρίου και είμαι Ελληνοαμερικανίδα. Το 1969 πήγα στην Αφρική ως ιεραπόστολος. Είμαι 75 χρονών και τα 15 μου τα έκανα στην Αφρίκη, κοντά στα πονεμένα μας αδέλφια, σπέρνοντας τους τον σπόρο του Ευαγγελίου. Διαμένω μονίμως στο Ναϊρόμπι της Κένυα και από εκεί πηγαίνω στη Καμπάλα, Καμερούν και σε άλλα μέρη, όπου χρειάζεται να σπαρεί ο σπόρος του Ευαγγελίου του Χριστού.

Είμαι ιεραπόστολος της Αρχιεπισκοπής Αμερικής. Με τη βοήθεια του Θεού και των φιλανθρώπων κτίσαμε 12 ιερούς Ναούς στη Μαύρη Ήπειρο. Είχαμε κτίσει και τον 10το ιερό Ναό, προς τιμήν του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και θέλησα να αγιογραφήσω την Εικόνα Του, αντιγραφή από την βορεινή πύλη του Πατριαρχείου. Τελείωνα την εικόνα όταν ήρθε το Ταχυδρομείο και μου έφερε γράμμα από τον Πατέρα Σωτήριο Τράμπα. Γνωρίζω τον Αρχιμανδρίτη π.Σωτήριο, που είναι από πολλά χρόνια ιεράποστολος στην Κορέα και είχε διατελέσει και ιεροκήρυκας της Μητροπόλεως σας, καθώς και Πρωτοσύγκελος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών το 1968-1973.

Μέσα στο γράμμα υπήρχε και ένα μικρό περιοδικό του Ταξιάρχη Μανταμάδου. Τότε έμαθα για τον Μανταμάδο και την ανάγλυφη εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Ο Πατήρ Σωτήριος μου έγραφε:

“....Σας στέλνω το δελτίο του Ταξιάρχη Μανταμάδου, για να γνωρίσεις την θαυμαστή εικόνα Του. Μέσα σε αυτό θα δεις ένα από τα πολλά θαύματα Του, που καθημερινώς γίνονται προς δόξαν Θεού. Εκεί έχω υπηρετήσει στο παρελθόν και ιδιαίτερα τον ευλαβούμε.....”

Άρχισα να διαβάζω το δελτίο του Ταξιάρχη, που ήταν το θαύμα του σπαθιού. Καθώς προχωρούσα στην ανάγνωση και έφθασα στο σημείο της παραδόσεως του σπαθιού από κάποιον άγνωστο στον κ.Διαμαντη, σαν κάτι σάλεψε θαρρείς στην εικόνα. Γύρισα να δω τι συμβαίνει και τότε, Ω Θεέ μου!!!! Ο Αρχάγγελος της εικόνας άρχισε να ζωντανεύει, να παίρνει σάρκα και οστά! Συγκλονίστηκα! Γονάτισα εμπρός της και άρχισα να προσεύχομαι με δάκρυα και να του ζητώ τη βοήθεια και την προστασία του. Έπειτα από λίγο και σιγά σιγά η εικόνα άρχισε να έρχεται στη φυσιολογική της κατάσταση...

Επρόκειτο να πάμε για αποστολή στην Καμπάλα. Συνήθιζα πάντοτε, που πηγαίναμε σε κάποια αποστολή, να παίρνω μαζί μου και την εικόνα ενός Αγίου, από το προσκυνητάρι μου. Την φορά αυτή πήρα μαζί μου την εικονίτσα του Ταξιάρχη Μανταμάδου.
Είχαμε φτάσει στα σύνορα Καμπάλας – Κένυα, που την εποχή αυτή, 1988 η Καμπάλα είχε στρατιωτικό καθεστώς. Όταν λέμε στρατιωτικό καθεστώς, σε κράτη της Αφρικής, σημαίνει ότι η ανθρώπινη ζωή, είναι πιο φτηνή από τη ζωή ενός κοτσυφιού!

Καθώς τα προσπερνούσαμε, ο οδηγός μας, Κενυάτης και κουμπάρος μου, δεν πρόσεξε ότι από κάπου του έγινε σήμα να σταματήσει και αυτός συνέχισε. Πέντε άγριοι μοτοσυκλετιστές μας κύκλωσαν. Κατέβηκαν από τις μοτοσυκλέτες τους, ξεκρέμασαν τα όπλα τους και γονατιστοί ετοιμάστηκαν να μας πυροβολήσουν και να μας πάρουν λάφυρα, το αμάξι και όλα τα υπάρχοντα μας. Έτσι γινότανε συνήθως τότε εκεί....
...Τότε, δεν γνωρίζω ποιά δύναμη ενήργησε και άνοιξε η πόρτα του αυτοκινήτου.... Βγήκα έξω με την εικόνα του Ταξιάρχη στα χέρια μου και απευθυνόμενη προς αυτούς, τους φώναξα:

“.....ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΟ ΣΤΑΜΑΤΕΙΣΤΕ! ΕΧΩ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΤΟΝ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΚΑΙ ΣΑΣ ΜΕΛΑΜΨΟΣ, ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΤΟΝ ΔΕΙΤΕ!!!.....”

Αυτομάτως, αυτοί νόμισες ότι κάποιος τους έπιασε τα χέρια. Ηρέμησαν, Άφησαν τα όπλα τους κάτω στο χορτάρι, έτρεξαν σε μένα, πήραν την εικόνα, σαν κάτι ιερό και όσιο και άρχισαν να την εξετάζουν με προσοχή και να αλαλάζουν. Έσκυψαν έπειτα τα πρόσωπα τους στη γη και πιάνοντας τα χέρια μου, ζήτησαν συγχώρεση. Τότε είδα ότι κάποιος από αυτούς ήταν τραυματισμένος σοβαρά στο ένα του χέρι από μαχαίρι. Πήρα τις πρώτες βοήθειες από το αμάξι, του περιποιήθηκα την πληγή και την έδεσα. Γίναμε φίλοι! Το σπουδαιότερο είναι ότι, αμέσως εκεί σπάρθηκε ο λόγος του Θεού και οι πέντε δέχτηκαν το Χριστό και έγιναν χριστιανοί!

Μετά από αυτά όλα, έταξα στον Αρχάγγελο να έρθω εδώ στην Ελλάδα, στο Μανταμάδο, να τον ευχαριστήσω. Και σήμερα νιώθω πολύ ευτυχισμένη που μ`αξίωσε ο Κύριος να εκπληρώσω το τάμα μου αυτό. Τον ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου!

Πρωτοπρεσβυτέρου Ευστρατίου Δήσσου, ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟΥ, τόμος Β`, σελ.158

Οι δυο πόλεμοι πριν από τα έσχατα -ΠΑΤΕΡΑΣ ΕΛΠΙΔΙΟΣ

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΜΕ ΤΟΝ ΤΑΞΙΑΡΧΗ

Καλησπέρα αδέλφια ! Σήμερα είδα μια φίλη που είχα να δώ καιρό! Πιάσαμε την συζήτηση για τους Αρχάγγελους και μου είπε το εξής περιστατικό . Ενα πρωι την παίρνει ένας φίλος της που είχε να δει καιρο και της λέει .... Ματινάκι έχεις κάποιο τάμα στον ταξιαρχη κ δεν το έχεις κάνει ακόμα ; Λέει αυτή όχι!!!! Της λέει στη συνέχεια ... Μου φανερωθηκε ο ταξιαρχης στον ύπνο μου κ μου είπε το εξής .." Πες στο ματινάκι να ειδοποιήσει ".... Εκλεισαν λοιπόν το τηλ κ άρχισε να ρωτάει τους κοντινούς συγγενείς αν κάποιος είχε τάμα ! Ρωτάει κ την πεθερά της ... Κ με το που το ακούει η πεθερά χλωμιασε! Είχε κάνει τάμα πριν χρόνια γιατι είχε κάνει επέμβαση στο παχύ εντέρο κ δεν είχε παει ... Ε! Πήγε Μυτιλήνη την επόμενη !!!!!

Δευτέρα 8 Ιουλίου 2013

ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΑΥΤΟΥ--ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ,της ελληνικής αεροπορικής εταιρείας που δημιουργούν Έλληνες ομογενείς του Καναδά και των ΗΠΑ.


Και το όνομα αυτού… «Ταξιάρχης»!

Έτσι θα είναι βαμμένα τα αεροσκάφη της SkyGreece, της ελληνικής αεροπορικής εταιρείας που δημιουργούν Έλληνες ομογενείς του Καναδά και των ΗΠΑ, φιλοδοξώντας να υποκαταστήσουν την παλιά Ολυμπιακή στο κομμάτι των υπερατλαντικών πτήσεων.

Το πρώτο αεροσκάφος ένα Boeing 767-300 (φώτο) έχει ήδη αγοραστεί και από χθες βρίσκεται σε ειδικό κέντρο στην Ευρώπη όπου ελέγχετε τεχνικά και βάφεται στα χρώματα της Ελλάδας.

Το αεροσκάφος θα βρίσκεται στο αεροδρόμιο της Αθήνας στις αρχές Αυγούστου για τις περαιτέρω διαδικασίες, ενώ η επίσημη παρουσίαση της εταιρείας θα γίνει στις αρχές του Σεπτέμβρη.

Τακτικές πτήσεις προς Νέα Υόρκη, Σικάγο, Τορόντο και Μόντρεαλ θα ξεκινήσει σταδιακά από 4 Μαρτίου 2014 σύμφωνα με τα λεγόμενα των ανθρώπων της εταιρείας. Θα προηγηθούν πτήσεις τσάρτερ.

Στο μεταξύ το πτητικό έργο της εταιρείας θα ξεκινήσει από το μοναστήρι του Ταξιάρχη, προστάτη των αεροπόρων, στον Μανταμάδο της Λέσβου.

Εκπληρώνοντας ένα τάμα ο πρόεδρος της SkyGreece ο δραστήριος πάτερ Νικόλας Αλεξανδρής και τα στελέχη του θα μεταβούν στο μοναστήρι όπου και θα λειτουργήσει. Μάλιστα το πρώτο αεροσκάφος θα ονομαστεί «Ταξιάρχης».

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/omorfa

Ο ΦΤΕΡΩΤΟΣ ΓΙΑΤΡΟΣ-ΝΕΟ ΘΑΥΜΑ

Ο ΦΤΕΡΩΤΟΣ ΓΙΑΤΡΟΣ
Σεβαστέ μου Γέροντα, τα σέβη μου.
Θα ήθελα να σας γνωστοποιήσω ένα μεγάλο θαύμα που έκανε ο Ταξιάρχης στον άνδρα μου και να σας παρακαλέσω να δέεστε για την υγεία μας
Ονομάζομαι Μαρία Κουρελιά και η διεύθυνση μου είναι ........ Λαμία. Το τηλέφωνο μου 223102.........
Ο άνδρας μου πάτερ, Γεώργιος Κουρελιάς είχε μεγάλο πρόβλημα υγείας με τον αιματοκρίτη του. Η κατάσταση του φοβερή. Κάθε 8 ημέρες ήταν υποχρεωμένος να βάζει αίμα!!! Αυτές οι συνεχείς μεταγγίσεις είχαν αρκετά εξαντλήσει τον οργανισμό του, που καθημερινώς “έπεφτε” και έβλεπα συνεχώς να χειροτερεύει.
Τότε άκουσα για τον Ταξιάρχη. Διάβασα ένα από τα βιβλία του και έμαθα ότι ο Ναός του, με την ανάγλυφη εικόνα Του, βρίσκεται στο Μανταμάδο της Λέσβου και πως είναι πολύ θαυματουργός. Όλη τη νύχτα ξαγρύπνησα μπροστά στο εικονοστάσι μου, προσευχόμενη και ζητούσα την μεσιτεία και βοήθεια του Ταξιάρχη.
Νοερά προσπαθούσα να βρεθώ στο Μανταμάδο, που δεν έχω έρθει ποτέ. Να σταθώ μπροστά στην ανάγλυφη εικόνα του Ταξιάρχη, που με την φαντασία μου και την βοήθεια του βιβλίου του, προσπαθούσα να την φανταστώ με Αγγελικό γλυκό πρόσωπο.
Δεν ξέρω πως, μα με πήρε ο ύπνος γονατιστή, καθώς προσευχόμουν. Είδα τότε στο όνειρο μου ότι βρισκόμουν μαζί με τον άνδρα μου στο Νοσοκομείο της Λαμίας, για να πάρουμε τα αποτελέσματα των εξετάσεων αίματος του συζύγου μου. Έξω από τα εργαστήρια του Νοσοκομείου συναντώ έναν γιατρό που έβγαινε απ`αυτά και τον ρωτώ:
- “ΜΗΠΩΣ ΓΝΩΡΊΖΕΤΕ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΩΝ ΑΙΜΑΤΟΛΟΓΙΚΩΝ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ ΤΟΥ ΑΝΔΡΑ ΜΟΥ;”
- “ ΝΑΙ ”, μου απάντησε, “ ΈΧΟΥΝ ΤΕΛΕΙΏΣΕΙ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΕΣ. Ο ΑΙΜΑΤΟΚΡΙΤΗΣ ΤΟΥ ΕΧΕΙ ΑΝΕΒΕΙ ΑΡΚΕΤΑ, ΣΤΑ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΣΤΟ ΕΞΉΣ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΞΑΝΑ ΠΡΌΒΛΗΜΑ ΣΤΟ ΣΎΖΥΓΟ ΣΟΥ.”
Ένιωσα μεγάλη χαρά και τα λόγια του μου έδωσαν πολύ θάρρος, έπειτα από την μεγάλη απογοήτευση που είχαμε από την πορεία της υγείας του ανδρός μου, και που αυτή η αγωνία και η απογοήτευση είχαν περάσει και μέσα στο υποσυνείδητο, στο όνειρο μου!
Τον ξαναρωτώ:
- “ ΤΑ ΑΙΜΟΠΕΤΑΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΛΕΥΚΑ ΑΙΜΟΣΦΑΙΡΙΑ ΕΊΝΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΚΑΛΑ;” και εκείνος μου απαντάει:
- “ ΝΑΙ, ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΕΊΝΑΙ ΚΑΛΑ, ΕΊΝΑΙ ΣΤΗ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΜΗΝ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΣΑΙ.”
Τότε συνειδητοποίησα ότι τον εν λόγω γιατρό δεν τον είχα ξανασυναντήσει στο Νοσοκομείο, που είχα μάθει και την τελευταία του γωνιά, και τον ρωτώ:
- “ ΕΊΣΑΙ ΝΕΟΣ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΑΥΤΟ;; ”
- “ ΝΑΙ, ΕΙΜΑΙ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΣ ΑΙΜΑΤΟΛΟΓΟΣ. ”
Τον ξαναρωτώ:
- “ ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ;”
Μου απαντά:
- “ ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ ! ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ !!! ”
“Ταξιάρχη μου, Ταξιάρχη μου”, φώναξα, και οι φωνές μου με ξύπνησαν. Ήμουν γονατιστή μπροστά στο εικονοστάσι μου!
Πηγαίνω γρήγορα στον άνδρα μου και του εξιστορώ το ζωντανό μου όνειρο. Εκείνος σταυροκοπήθηκε και είπε: “Μακάρι να βγει αληθινό”.
Μετά από δύο ημέρες πήγαμε στο νοσοκομείο και πριν γίνει η μετάγγιση στον άνδρα μου, του έγιναν οι αιματολογικές εξετάσεις. Σκεφτείτε τη χαρά και τα δάκρυα ευγνωμοσύνης μας προς τον Ταξιάρχη, όταν ο γιατρός που μας παρακολουθούσε μας είπε χαμογελαστός:
- “ Φαίνεται τελειώσαν τα βάσανα σας. Οι εξετάσεις είναι πολύ καλές. Πραγματικά μας εκπλήσει το γεγονός αυτό της απότομης αλλαγής. Θα πρέπει να ξαναέλθετε σε λίγες μέρες για να κάνουμε πάλι τις εξετάσεις αυτές. ”
Ξανά και ξανά πήγαμε, και οι εξετάσεις καλυτέρευσαν, εώς ότου έφτασαν στα φυσιολογικά τους επίπεδα!
Η πρώτη μας μέριμνα ήταν να έρθουμε και να ευχαριστήσουμε τον Προστάτη Άγιο μας, τον Ταξιάρχη. Μπαίνοντας στην εσωτερική αυλή, αντίκρυσα στα δεξιά μας, μια ολόσωμη εικόνα του Ταξιάρχη ασημοστολισμένη. Η καρδιά μου αναπήδησε.
Τα χαρακτηριστικά του προσώπου της εικόνας, ίδια με τα χαρακτηριστικά του γιατρού, που είχα δει στο όνειρο μου!!!
“Ω Αρχάγγελε του Κυρίου, σ`ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας. Είσαι ο μεγάλος Προστάτης μας”.
Ο άνδρας μου πάτερ, από τότε είναι πολύ καλά και απολαμβάνει τη ζωή, δοξάζοντας τον Θεό και τον Προστάτη του Αρχάγγελο!
Πρωτοπρεσβυτέρου Ευστρατίου Δήσσου, ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟΥ, ΤΟΜΟΣ `Δ, σελ.90

“ΜΑΝΟΥΛΑ, ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ ΣΤΟΝ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΗΜΕΡΑ”-ΝΕΟ ΘΑΥΜΑ

Πάτερ ήρθαμε πάλι με την βοήθεια του Αρχαγγέλου. Ήρθαμε ένα ολόκληρο πούλμαν από Χαλκιδική, να ευχαριστήσουμε τον Ταξιάρχη μας για το μεγάλο θαύμα που μας έκανε στον αγαπητό μας Φωτάκη.
Ναι... μα... ποιό θαύμα; Πότε ξανάλθατε;
Πάτερ, φαίνεται δεν μας θυμάστε. Έχετε δίκιο. Θα πρέπει να επιστρέφαμε από τα μισά όταν ο Φωτάκης μου μίλησε. Αλλά εμείς από την χαρά μας, τρέξαμε στο μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ, για να το πούμε και στους υπολοίπους του δικού μας γκρουπ, για να χαρούν και αυτοί μαζί μας.
Λίγο αργότερα μέσα στο γραφείο του Ναού, η κυρία Σουσάνα, η μητέρα του μικρού φωτάκη, άρχιζε να μας αφηγειται το νέο θαύμα του Αρχαγγέλου....:

Πάτερ, είμαστε από τη Χαλκιδική. Το τηλέφωνο μας 0373 – 31....... Το όνομα του ανδρός μου είναι Χρήστος Χολογκούνης και το δικό μου Σουσάνα. Ένα μεγάλο “σταυρό”, εδώ και τέσσερα χρόνια, φέρναμε με υπομονή και καρτερία, στους αδύναμους ώμους μας.
Ο Φωτάκης μας, το μονάκριβο μας παιδί, είχε γίνει τεσσάρων ετών και δεν είχε μιλήσει καθόλου!!! Ήταν πολύ νευρικός και βίαιος σε κάθε έκφανση της καθημερινής του ζωής!! Δεν ήθελε να μπει σε εκκλησία και όταν περνούσαμε έξω από Ναό, μικρό ή μεγάλο, γινόταν πολύ ανήσυχος και δύστροπος!!
Μου είπανε να τον φέρω στο μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ. Ρώτησα τα γραφεία ταξιδίων και με το πρώτο γκρουπ έφτασα στη “μεγάλη χάρη Τους”. Με δάκρυα στα μάτια και γονατιστή παρακαλούσα τους Αγίους να κάμουν το θαύμα τους. Κάποια κυρία που είδε τον πόνο μου και την αγωνία μου, με πλησίασε και αφού με ρώτησε και έμαθε για τον “σταυρό” μου, με συνέστησε να φέρω το μικρό Φωτάκη και εδώ, στον Ταξιάρχη.
Το απόγευμα με ταξι φτάσαμε εδώ. Σας πλησίασα και σας εμπιστεύτηκα τον πόνο μου. Αυτό μου έδωσε κουράγιο και δύναμη. Κάτι άρχισε να γεννιέται μέσα μου. κάτι πρωτόγνωρο, δυνατό, συγκλονιστικό.
Μας φέρατε εμπρός στη θαυμαστή ανάγλυφη εικόνα του Αρχαγγέλου. Παράξενο!!!!!! Ο μικρός μας ακολούθησε, χωρίς αντίρρηση!!! Με το πετραχήλι σας τον σκεπάσατε και αρχίσατε, αφού πρώτα ψάλλατε το απολυτίκιο των Αρχαγγέλων, να του διαβάζετε ευχές. Τον σηκώσατε έπειτα και ασπάστηκε τις εικόνες. Φέρατε έπειτα το σπαθί που είναι εμπρός από την Άγια εικόνα και τον σταυρώσατε!!! Το παιδί ήσυχο δεχόταν όλες αυτές τις ευλογίες χωρίς να αντιδρά!!!
Όταν τελειώσατε το χαιδέψατε πάλι και δίνοντας το σε εμένα μου είπατε χαμογελώντας: “Είναι εντάξει ο Φωτάκης, είναι καλό παιδί”. Ο μικρός θαρρείς κατάλαβε τα λόγια σας, γύρισε σας κοίταξε με τα αθώα ματάκια και άπλωσε τα χεράκια του να σας ακουμπήσει!! Εγώ βλέποντας την συμπεριφορά του παιδιού μου, την ξένη μέχρι τότε, έπλεα σε πελάγη ευτυχίας!!
Είχε πια σκοτεινιάσει και αναγκαστήκαμε να μπούμε στο ταξί να γυρίσουμε. Μέσα στο ταξί όλοι ήμασταν χαρούμενοι, στη διαδρομή μιλούσαμε για την αναπάντεχη συμπεριφορά του μικρού Φωτάκη. Εκείνος γύριζε το πρόσωπο του πότε από δω πότε από κεί, παρακολουθώντας μας, λες και καταλάβαινε αυτά που λέγαμε... και ξαφνικά......!!!! Ώ Άγιε μου Αρχάγγελε!!!! Ο μικρός Φωτάκης, γυρίζοντας προς εμένα και αγκαλιάζοντας με από τη μέση, με κοίταξε με γλυκύτητα στα μάτια, άκουσα για πρώτη φορά τη φωνή του μονάκριβου παιδιού μου..:

“ΜΑΝΟΥΛΑ, ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ ΣΤΟΝ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΗΜΕΡΑ”

Νόμισα ότι θα σταματούσε η καρδιά μου να χτυπά, τον έφερα στην αγκαλιά μου και τον έπνιγα στα φιλιά, στα χάδια και στης χαράς τα δάκρυα!!! Οι άλλοι μέσα στο ταξί, μαζί και ο οδηγός, ξεφώνιζαν, γελούσαν και έκλαιγαν μαζί!!!!
Στον Άγιο Ραφαήλ, όταν επιστρέψαμε και οι δικοί μας έμαθαν το θαυμαστό γεγονός και άκουγαν το παιδί μου να μιλά να μπαίνει μέσα στο Ναό χαμογελαστό και χαρούμενο, πανηγύριζαν και δόξαζαν το Θεό. Όλη τη νύχτα κανείς δεν κοιμήθηκε!!
Όλο αυτό το καιρό που μας πέρασε το παιδί μου ήταν φυσιολογικό. Εκκλησιαζόταν και κοινωνούσε τακτικότατα και έγινε ο καλύτερος φίλος με τον ιερέα του χωριού μας, που πριν δεν ήθελε να τον δει!!!!

Μετά από το προσκύνημα μας στον Ταξιάρχη, δεν είχα ούτε μία μέρα αιμορραγία!

Σεβαστέ μας Πάτερ.
Ονομάζομαι Χιώτη-Χατζησάββα Μαρία. Πριν από 6 χρόνια υπέφερα από ακατάσχετες μητρορραγίες. Κάθε μήνα αν δεν έπαιρνα αιμοστατικά φάρμακα ή δεν έκανα καυτηριάσεις, δεν σταματούσε το αίμα. Ο γιατρός μου, γυναικολόγος Κωνσταντίνος Σαμαράς με έιχε ενημερώσει ότι η κατάσταση μου διορθωνόταν μόνο με ολική αφαίρεση των γεννητικών οργάνων!
Υπήρχε όμως μεγάλο πρόβλημα και η εγχείρηση δεν μπορούσε να γίνει. Είχα κάνει τέσσερεις καισαρικές και μία ανόρθωση ουροδόχου κύστης, χειρουργείο που κόντεψε να μου κοστίσει τη ζωή, γιατί δεν είχε ανταποκριθεί ο οργανισμός μου σωστά και ένα χειρουργείο τριών ωρών διάρκησε εννέα ώρες! Για το λόγο αυτό προσπαθούσαμε να αποφύγουμε αυτό το χειρουργείο, τόσο εγώ που φοβόμουνα για τη ζωή μου όσο και ο γιατρός μου, ο οποίος δεν με αναλάμβανε για τον ίδιο ακριβώς λόγο.
Τελευταία μου ελπίδα η προσευχή. Κάθε βράδυ με δάκρυα στα μάτια, μπροστά στην εικόνα Του, παρακαλόυσα τον Ταξιάρχη να σταματήσει την αιμορραγία που με εξαντλούσε. Ήταν Ιούλιος μήνας και ήδη είχα κλέισει 18 μήνες με συνεχή ακατάσχετη αιμορραγία. Είχα καταντήσει ερείπιο. Ο γιατρός μου βλέποντας το χάλι μου και φοβούμενος πως αν συνεχιζόταν αυτή η κατάσταση σίγουρα θα χανόμουν, αποφάσισε το χειρουργείο.
Πριν την εγχείρηση, παρά την κατάσταση της υγείας μου, πήραμε την απόφαση με τον άνδρα μου να έρθουμε στη Μυτιλήνη, στο Μανταμάδο, στον Ταξιάρχη μας. Πίστευα ειλικρινά στη βοήθεια Του και μέσα μου υπόβοσκε η ελπίδα ότι μπορώ να γλιτώσω το χειρουργείο.
Φτάσαμε! Στάθηκα μπροστά στη θαυμαστή Του εικόνα ώρα πολύ. Τον παρακάλεσα μέσα από την καρδιά μου. Έκλαψα! Άφησα τον εαυτό μου, τη ζωή μου, στα “χέρια” Του. Άρχισα να νίωθω καλύτερα, ξάλαφρη, σχεδόν όμορφα. Μιά αύρα θαρρείς άρχισε να μου δροσίζει το πρόσωπο να με αναζωογονεί!!
Επιστρέφοντας πίσω στο σπίτι μας στην Αθήνα ενημερωθήκαμε από τον γιατρό μου, ότι το χειρουργείο μεταφέρθηκε,, από αρχές Αυγούστου που ήταν να γίνει, στο τέλος του μήνα χωρίς όμως ημερομηνία, για κάτι έκτακτο που είχε προκύψει στο γιατρό.
Εγώ όμως είχα μία μικρή χαρά, που δεν την έλεγα γιατί η ίδια δεν μπορούσα ακόμα να τη συνειδητοποιήσω!! Μετά από το προσκύνημα μας στον Ταξιάρχη, δεν είχα ούτε μία μέρα αιμορραγία! Τέλειωνε ο Αύγουστος και δεν είχα ούτε μία αιμορραγία!!
Με κάλεσε ο γιατρός μου, για να κλείσουμε την ακριβή ημερομηνία της εγχείρησης. Του λέω ότι όλος ο Αύγουστος πέρασε 'καθαρός'.
“Αποκλείεται αυτό να είναι φυσιολογικό”, μου απαντά ο γιατρός, “Αυτές οι αρρώστιες δεν θεραπεύονται έτσι στα καλά του καθιμένου, κάτι τυχαίο θα συνέβη και θα έχουμε σε λίγο πάλι τα ίδια, δεν πρέπει να αναβάλλουμε την εγχείρηση”.
Εγώ επέμενα γιατί πίστευα ακράδαντα ότι ο Ταξιάρχης είχε κάνει το θαύμα Του, έτσι πήρα πάνω μου την ευθύνη και ανέβαλλα το χειρουργείο.
Οι μήνες περνούσαν ένας-ένας χωρίς κανένα πρόβλημα. Επέστρεψα στη δουλειά μου που την είχα εγκαταλείψει λόγω της παραπάνω καταστάσεως.
Ξαναγεννήθηκα!! Η ζωή μου άλλαξε, έγινε όπως πρώτα, ανθρώπινη, χαρούμενη, ευτυχισμένη. Και όλα αυτά τα χρωστώ στο θαυμαστό μου Άγιο, τον Προστάτη μου Ταξιάρχη.
Δ ε ν έ χ ω π ρ ό β λ η μ α! Τον ευχαριστώ μέσα από την καδιά μου και πάντα θα Τον υμνώ και θα Τον δοξάζω!
Πρωτοπρεσβυτέρου Ευστρατίου Δήσσου, ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟΥ, ΤΟΜΟΣ `Δ, σελ.63

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΤ1 ΣΤΟΝ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟ

ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΟΜΑΔΑΣ ΣΤΟΝ ΤΑΞΙΑΡΧΗ 20/4/2013

ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟ







ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ

ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΚΟΥΦΑΛΑΛΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΑΞΙΑΡΧΗ

ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΚΩΦΑΛΑΛΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ
Ήταν ένα χειμωνιάτικο πρωινό μιας Δευτέρας. Στον Ιερό Ναό των Ταξιαρχών είχε τελειώσει η λειτουργία.
Μία νέα κυρία, κρατώντας από το χέρι ένα μικρό κοριτσάκι προσήλθε με πολύ ευλάβεια να πάρει αντίδωρο. Φιλώντας το χέρι του ιερέα του είπε σιγανά:
Πάτερ θα ήθελα να σας μιλήσω για λίγο, είναι ευλογημένο;
Ναι παιδί μου σε λίγο θα είμαι στο γραφείο, ελάτε
Πράγματι, σε λίγο στο γραφείο έμπαινε η κυρία με το παιδάκι της, το σύζυγο της και ένα άλλο ζευγάρι.
Πάτερ, δεν μπορώ να κρατηθώ, θέλω να μιλήσω. Νομίζω ότι δεν έκανα καλά που μέχρι τώρα δεν μίλησα, νιώθω ένα βάρος μέσα μου και θέλω να το βγάλω.
Σας ακούω παιδί μου, ορίστε
Ονομάζομαι Μυλωνά Ελένη. Η διεύθυνση μου είναι ........ και το τηλέφωνο μου 9338....... είμαι στρατιωτικός τόσον εγώ όσο και ο σύζυγος μου.
Στις 8 Απριλίου είχε έρθει από Γερμανία η αδελφή μου με το κοριτσάκι της, το οποίο είχε κάνει εγχείρηση καρδιάς στη Γερμανία, έξι μηνών. Αποτέλεσμα αυτής της εγχείρησης ήταν να μείνει το παιδί κωφάλαλο. Το παιδί τότε, ήταν έξι ετών.
Η αδελφή μου είχε διαβάσει για τον Ταξιάρχη του Μανταμάδου και τη θαυμαστή εικόνα του. Πίστεψε στη μεσιτεία του και ταξίδεψε από την Γερμανία για Κείνον. Ήρθαμε μαζί εδώ στο Ναό αμέσως. Το βράδυ μετά την προσευχή και την παράκληση που κάναμε εμπρός στη θαυμαστή εικόνα του Αρχάγγελου, ανεβήκαμε στα κελλιά μας.
Έμεινα στο δικό μας κελλί με την ανιψούλα μου την Ευγενούλα. Δεν είχα κοιμηθεί, γιατί έκανε πολύ κρύο και πρόσεχα τη μικρή μη μου ξεσκεπαστεί, όταν άκουσα βαριά βήματα στη ξύλινη σκάλα του χαγιατιού. Τρόμαξα, γιατί το κελλί μας ήταν το πρώτο, το νούμερο 1, δίπλα ακριβώς στη σκάλα, ένα μικρό με δύο κρεβατάκια. Ζάρωσα μέσα στις κουβέρτες μου και περίμενα.... Τα βήματα ανέβηκαν τη σκάλα, σταμάτησαν για λίγο και έπειτα κατευθύνθηκαν προς το κελλί μας. Τυλίχτηκα περισσότερο στις κουβέρτες και άφησα έξω απ`αυτές μόνο τα μάτια μου, να κοιτάζουν την πόρτα.
Η πετούγια της πόρτας κινήθηκε και αυτή άνοιξε διάπλατα! Ένας νέος, ψηλός, πανέμορφος, στα χρυσά ντυμένος, που γύρω του ακτινοβολούσε φως δυνατό, μπήκε μέσα στο κελλί.
Κάθησε άρκετη ώρα πάνω από το παιδί. Το δωμάτιο ζεστάθηκε σαν να ήταν καλοκαίρι και όλα μέσα σ`αυτό ήταν σαν να έβλεπες ένα θαυμάσιο όνειρο. Πόση ώρα παρέμεινε δεν μπορώ να σας πω, θαρρώ πως ο χρόνος δε λειτουργούσε, πως σταμάτησε.
Όλη τη νύχτα δεν κοιμήθηκα, προσευχόμουν, ούτε τολμούσα να βγω και να πάω δίπλα στην αδελφή μου. Το πρωί η Ευγενούλα ξύπνησε χαρούμενη και ευδιάθετη. Η αδελφή μου την είχε νηστέψει να κοινωνήσει, μαζί και εκείνη και οι κοπέλες της παρέας της.
Κατεβήκαμε στο Ναό και παρακολουθήσαμε τη Θεία Λειτουργία. Στο τέλος κοινώνησαν η ανιψούλα μου και οι άλλες. Είχατε κάνει πια απόλυση και κλείνατε την Ωραία Πύλη, όταν πηγαίναμε εμείς προς την εικόνα του Αρχαγγέλου, να την ασπαστούμε και να την αποχαιρετήσουμε.... Ω Θεέ μου!!!! Τι ήταν αυτό που αντικρίσαμε!!!
Το πρόσωπο του Αγίου είχε πάρει τη μορφή, το χρώμα και τη ζωντάνια ενός φυσικού ανθρώπου.
Καθώς δε, οδηγούσαμε την Ευγενούλα να τον ασπαστεί, δάκρυα κύλησαν από τα μεγάλα και εκφραστικά του μάτια!!!!
Έβγαλα γρήγορα λίγο βαμβάκι από την τσάντα μου, που είχα και τα σκούπισα, έπειτα σούρωσα το βαμβάκι μέσα στο στοματάκι της ανιψιάς μου.
Δεν είχαμε χρόνο να καθίσουμε, έπρεπε να φύγουμε, γιατί ταξιδεύαμε αμέσως. Καθήσαμε σε μια καφετέρια να πιούμε ένα καφέ, γιατί ήμασταν εντελώς νηστικοί. Τότε ακριβώς η μικρή μας Ευγενούλα έπιασε τα αυτιά της και σε λίγο άρχισε να φωνάζει δυνατά: “Μαμάαααα”!!!
Καταλαβαίνετε τη χαρά, την έκπληξη και την συγκίνηση μας. Κλαίγαμε, αγκαλιαζόμαστε, σταυροκοπιόμασταν και κάναμε σαν τρελλές.
Η Ευγενία μας άκουγε και μιλούσε!!!
Όταν η αδελφή μου έφτασε στη Γερμανία, πήγε την κορούλα της στο Νοσοκομείο ΟΥΝΙ, εκεί που είχε κάνει εγχείρηση, όταν ήταν μικρή και είχε χάσει την ακοή και την φωνή της. Εκεί ο Έλληνας καρδιοχειρούργος κ Άραμος την έφερε στο Συμβούλιο των χειρουργών, την έδειξε στους γιατρούς και τόνισε αυτό το θαυμαστό γεγονός είναι μία τρανή απόδειξη της δυναμής της Ορθόδοξης πίστης μας.
Το παιδί από τότε άρχισε να συμπεριφέρεται και να ζει φυσιολογικά, να ακούει και να μιλά.
Είναι τώρα δώδεκα χρόνων και το παράδοξο είναι οτι, εκτός των άλλων, έχει και μεγάλες επιτυχίες στη μουσική! Λέγεται δε Ευγενία Βαρούτη και μένει στο Ντίσελντορφ Γερμανίας.
(ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟΥ, ΤΟΜΟΣ `Δ, σελ.116)

ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ ΜΑΤΑΜΑΔΟ ΤΟΥ FACEBOOK

ΑΡΙΣΤΕΡΑ Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ (ΣΕ ΜΕΓΕΝΘΥΣΗ) ΠΟΥ ΑΝΕΒΑΣΕ ΠΡΙΝ ΛΙΓΕΣ ΗΜΕΡΕΣ Ο ΦΙΛΟΣ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ DIMITRIS EGLEZOS ΜΕ ΤΑ ΔΥΟ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ

ΔΕΞΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΟΥ ΤΡΑΒΗΧΤΗΚΕ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΦΙΛΗ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΠΡΙΝ ΛΙΓΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΠΑΛΙ

ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟ ΛΕΣΒΟΥ

Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΤΗ ΘΑΣΟ

Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΤΗ ΘΑΣΟ

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ, Ήχος δ`

Των ουρανίων Στρατιών ο Ταξίαρχος, ο Μιχαήλ ο θαυμαστός και Αρχάγγελος,
ο τω αστέκω θρόνω παριστάμενος, ο λαμπρός και πάμφωτος λειτουργός της Τριάδος,
λύτρωσαι κακώσεων και δεινών ημάς πάντας τους προσφυγόντας σκέπη Σου σοφέ,
ο εν κινδύνοις προστάτης και πρόμαχος.


ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ, Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΙΑΣΜΑ ΚΑΙ .... ΟΙ ΣΑΡΑΚΗΝΟΙ ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΞΑΝΑ!!!!!
...................................................................

Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΘΑΣΟΥ, ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ ΘΑΣΟΥ ΔΕΣΠΟΖΕΙ ΕΠΙΒΛΗΤΙΚΑ ΣΤΟ ΔΥΤΙΚΟ ΜΕΡΟΣ, ΜΕΤΟΧΙ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ!

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΓΥΡΩ ΣΤΑ 1090 ΟΤΑΝ ΕΚΕΙ ΑΣΚΗΤΕΥΕ ΕΝΑΣ ΠΟΛΥ ΕΝΑΡΕΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΛΕΓΟΤΑΝ ΛΟΥΚΑΣ. ΕΠΙ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΚΑΝΕ ΣΚΛΗΡΗ ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΕΙΧΕ ΦΤΑΣΕΙ ΣΕ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ.

ΕΤΣΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 17 ΧΡΟΝΙΑ ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΗΣ ΑΣΚΗΣΗΣ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥ Ο ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΤΟΥ “ΕΙΡΗΝΗ ΣΟΙ”, ΟΜΩΣ Ο ΛΟΥΚΑΣ ΔΕΝ ΤΟΝ ΠΙΣΤΕΨΕ ΓΙΑΤΙ ΦΟΒΟΤΑΝΕ ΟΤΙ ΗΤΑΝΕ ΠΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΣΜΟΥ, ΕΤΣΙ Ο ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΕΚΑΝΕ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ....... ΩΣΠΟΥ ΜΕ ΕΝΑ ΡΑΒΔΙ ΧΤΥΠΗΣΕ ΜΙΑ ΠΕΤΡΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΑΝΑΒΛΥΣΕ ΑΓΙΑΣΜΑ... ΚΑΙ ΤΟΤΕ Ο ΜΟΝΑΧΟΣ ΛΟΥΚΑΣ ΜΕ ΔΑΚΡΥΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΖΗΤΗΣΕ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΤΕΡΗ ΟΛΙΓΟΠΙΣΤΙΑ ΤΟΥ...

Ο ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΤΟΥ ΖΗΤΗΣΕ ΝΑ ΧΤΙΣΕΙ ΝΑΟ, ΓΙΑ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΕΚΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΙ ΨΥΧΙΚΗ ΑΝΑΠΑΥΣΗ. ΕΤΣΙ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ Ο ΤΙΜΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ ΥΠΑΚΟΥΣΕ ΠΡΟΘΥΜΑ, ΕΧΤΙΣΕ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΕΚΚΛΗΣΑΚΙ, ΣΥΜΠΕΡΙΕΛΑΒΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΗΓΗ ΤΟΥ ΑΓΙΑΣΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΕΓΙΝΕ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΙΑΣΗΣ ΠΟΛΛΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΨΥΧΙΚΩΝ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΙΚΩΝ, ΠΟΥ ΚΑΤΕΦΤΑΝΑΝ ΣΤΗ ΘΑΣΟ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ.

ΟΜΩΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 3 ΧΡΟΝΙΑ Ο ΛΟΥΚΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΡΗΣΣΗ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΚΟΙΜΗΘΗΚΕ ΕΙΡΗΝΙΚΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ. Ο ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΛΕΓΟΤΑΝ ΞΕΝΟΦΩΝ, ΑΦΟΥ ΤΟΝ ΚΗΔΕΥΣΕ ΚΑΙ ΜΗΝ ΜΠΟΡΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΜΟΝΑΞΙΑ ΑΝΑΧΩΡΗΣΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ!
ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ ΗΤΑΝ Ο ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΠΟΥ ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΕ ΠΟΛΛΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΑΦΙΕΡΩΣΕ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΙΜΙΟ ΗΛΟ (ΤΟ ΔΕΞΙ ΚΑΡΦΙ ΠΟΥ ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ) ΣΤΗΝ ΜΟΝΗ ΦΙΛΟΘΕΟΥ.

ΟΜΩΣ ΗΡΘΕ ΚΑΙ Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ Η ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΚΤΗΤΩΝ...
ΣΤΗ ΘΑΣΟ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΤΙΣ ΙΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΕΣ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ!

ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ ΚΑΙ ΚΑΚΟΤΡΟΠΟΙ ΑΓΑΡΗΝΟΙ ΤΗΝ ΕΥΛΑΒΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΘΕΛΗΣΑΝ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΝ ΤΟ ΙΕΡΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ... ΕΤΣΙ ΜΕ ΠΛΟΙΟ ΠΟΥ ΠΡΟΣΑΡΑΞΕ ΣΤΗ ΘΑΣΟ, ΤΡΕΙΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΑΝΗΛΘΑΝ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΠΙΟ ΘΡΑΣΥΣ ΤΟΛΜΗΣΕ ΝΑ ΜΙΑΝΗ ΤΗΝ ΠΗΓΗ ΤΟΥ ΑΓΙΑΣΜΑΤΟΣ!!
ΕΚΕΙΝΗ ΟΜΩΣ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΚΕΡΑΥΝΟΒΟΛΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΚΑΙ ΣΥΡΘΗΚΕ ΣΤΟ ΠΑΤΩΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΝΕΚΡΟΣ! ΑΥΤΟΜΑΤΑ Η ΠΗΓΗ ΤΟΥ ΑΓΙΑΣΜΑΤΟΣ ΣΤΕΡΕΨΕ ΚΑΙ ΑΝΕΒΛΥΣΕ ΞΑΦΝΙΚΑ ΣΕ ΜΙΑ ΣΠΗΛΙΑ ΚΑΤΩ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ.
ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΔΥΟ ΤΟΥΡΚΟΙ ΦΟΒΟΥΜΕΝΟΙ ΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΝΤΙΚΡΥΣΑΝ, ΕΤΡΕΞΑΝ ΣΤΟ ΠΛΟΙΟ ΤΟΥΣ ΝΑ ΣΩΘΟΥΝ, ΟΜΩΣ Η ΜΑΝΙΑΣΜΕΝΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΣΥΝΕΤΡΙΨΕ ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΣΤΟΥΣ ΑΠΟΤΟΜΟΥΣ ΒΡΑΧΟΥΣ ΤΟΥ ΓΙΑΛΟΥ!

ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ ΕΝΑΣ ΙΕΡΕΑΣ ΠΟΥ ΛΕΓΟΤΑΝ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΒΡΗΚΕ ΤΟ ΠΤΩΜΑ ΤΟΥ ΑΓΑΡΗΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΗΓΗ ΑΓΙΑΣΜΑΤΟΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΣΤΕΡΕΨΕΙ.
ΜΕΓΑΛΟ ΦΟΒΟ ΟΜΩΣ ΕΝΙΩΣΕ ΚΑΙ ΘΛΙΨΗ ΓΙΑ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ, ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΝΥΧΤΑ Ο ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΜΙΧΑΗΛ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ΣΤΟΝ ΙΕΡΕΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΙΠΕ:

“ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΟ ΝΑΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΒΓΑΛΕ ΕΞΩ ΚΑΙ ΡΙΞΕ ΜΑΚΡΥΑ ΤΟ ΑΚΑΘΑΡΤΟ ΕΚΕΙΝΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΠΑΡΕ ΤΟΥΣ ΑΡΡΩΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΤΕΒΗΤΕ ΚΑΤΩ ΣΤΟ ΓΙΑΛΟ, ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ, ΣΕ ΟΠΟΙΑ ΣΠΗΛΙΑ ΔΕΙΤΕ ΦΩΣ, ΜΠΕΙΤΕ ΝΑ ΛΟΥΣΘΟΥΝ ΕΚΕΙ ΟΙ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΚΑΛΑ!!”

ΕΤΣΙ ΚΙ ΕΓΙΝΕ, Ο ΕΥΛΑΒΗΣ ΙΕΡΕΑΣ ΕΒΓΑΛΕ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΟ ΤΟ ΑΚΑΘΑΡΤΟ ΕΚΕΙΝΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΟΛΟΙ ΚΑΤΕΒΗΚΑΝ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ. ΕΚΕΙ ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΒΛΕΠΟΥΝ ΣΕ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΣΠΗΛΑΙΟ, ΕΝΑ ΛΑΜΠΡΟ ΦΩΣ ΚΑΙ ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΙ ΑΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ΦΩΝΑΖΟΥΝ “ΚΥΡΙΕ ΕΛΕΗΣΟΝ” ΚΑΙ ¨ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΕ ΒΟΗΘΗΣΟΝ”!
ΟΤΑΝ ΠΛΗΣΙΑΣΑΝ ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΟ ΦΩΣ ΕΠΑΨΕ ΚΑΙ ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΑΝ ΕΝΤΟΝΗ ΕΥΩΔΙΑ.
ΜΠΗΚΑΝΕ ΜΕΣΑ ΤΟΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΡΡΩΣΤΟΙ ΠΟΥ ΛΟΥΣΤΗΚΑΝ ΓΙΑΤΡΕΥΤΗΚΑΝ ΚΑΤΑ ΤΟ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ.

ΕΚ ΤΟΤΕ ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΑΣΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΥΠΕΡΧΕΙΛΙΖΕΙ, ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΙΧΑΗΛ....!

ΝΕΟ ΘΑΥΜΑ ΣΤΗ ΘΑΣΟ

ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΣΤΟΝ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΤΗ ΘΑΣΟ

«Aφήστε εδώ μέσα τον Αρχάγγελο. Τον θέλω κοντά μου».

Διηγείται η κ. M…. Ι……., Θεσαλονίκη, τον Αύγουστο του 1992:
«Σας φέραμε την Αθανασία, που την έσωσε ο Αρχάγγελος. Στις 7 Μαϊου ,1992, ημέρα Κυριακή, το κοριτσάκι μας, η Αθανασία 3 ετών, έπεσε από ταράτσα 4 ½ μέτρων ύψους και αμέσως μεταφέρθηκε σε αφασία στο Κεντρικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης.

Κατά την διάρκεια της μεταφοράς του το παιδί κρατούσε ασυναίσθητα την εικονούλα του Αρχαγγέλου ,που ήταν καρφιτσωμένη επάνω του. Στο νοσοκομείο οι γιατροί μας απέλπισαν για την σωτηρία του. Παραδόξως όμως σιγά-σιγά το παιδί άρχισε να συνέρχεται και ζητούσε συνεχώς την εικόνα που του είχαν αφαιρέσει οι γιατροί από πάνω του. Ταυτόχρονα αισθανόταν την παρουσία του Αρχαγγέλου μέσα στο θάλαμο και μας έλεγε: «Mη κλείνετε την πόρτα ,αφήστε εδώ μέσα τον Αρχάγγελο, Τον θέλω κοντά μου».

Το παιδί Τον έβλεπε ενώ εμείς δεν βλέπαμε τίποτα. Τελικά ο Άγιος έκανε το θαύμα Του και έσωσε το παιδί μας από βέβαιο θάνατο.
Τώρα όπως βλέπετε είναι τελείως καλά και ήλθαμε να Τον ευχαριστήσουμε οικογενειακώς και να φέρουμε το τάμα μας μαζί με την ευγνωμοσύνη μας για το μεγάλο δώρο, που μας έκανε».

(Από το βιβλίο Το προσκύνημα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ της Θάσου σελ.43)

ΘΑΥΜΑ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΤΗ ΘΑΣΟ

ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΤΗΝ ΘΑΣΟ

«Ένα βρεγμένο σπίρτο ανάψαμε κι αυτό άναψε αμέσως».
Διηγείται η κ. ε… Ι… Τ…. από την Αιάνη Κοζάνης τον Σεπτέμβριο του 2005:
«Είχαμε 13 χρόνια παντρεμένοι χωρίς να μπορούμε να αποκτήσουμε παιδάκι. Οι γιατροί πλέον μας το είχαν αποκλείσει. Τυχαία έπεσε στα χέρια μας ένα βιβλιαράκι του Ιστορικού του Αρχαγγέλου Μιχαήλ.
Όταν διαβάσαμε τα θαύματά Του, αποφασίσαμε με το σύζυγό μου να έρθουμε να Τον προσκυνήσουμε , να Τον παρακαλέσουμε και να πάμε στο Αγίασμα.
Ήταν 30 Ιανουαρίου του 2000 , όταν φθάσαμε με πολλή πίστη και λαχτάρα στο Μοναστήρι για πρώτη φορά, παρά την κακοκαιρία του χειμώνα. Προσκυνήσαμε τον Αρχάγγελο, προσευχηθήκαμε θερμά , εξομολογηθήκαμε και την Κυριακή το πρωί παρακολουθήσαμε την Θεία Λειτουργία .Μας σταύρωσε ο ιερεύς με τον Τίμιο Ήλο κι αμέσως μετά ξεκινήσαμε για το Αγίασμα, παρά το ότι οι αδελφές μας απέτρεπαν ,επειδή ο καιρός ήταν άσχημος και η θάλασσα φουρτουνιασμένη.
Όταν φθάσαμε στη σπηλιά , συρθήκαμε μέσα και θελήσαμε να ανάψουμε το καντηλάκι που υπήρχε εκεί, αλλά δεν είχαμε αναπτήρα μαζί μας. Βρήκαμε μόνο κάτι σπίρτα βρεγμένα από τα νερά και την υγρασία ,που λογικά θα ήταν αδύνατο να ανάψουν. Πήραμε ένα βρεγμένο σπίρτο κι αυτό άναψε αμέσως, με την πρώτη, κι ανάψαμε το καντηλάκι. Αυτό ήταν το πρώτο θαυμαστό για μας και το προμήνυμα για τη χαρά που θα μας έδινε ο Αρχάγγελος. Το δεύτερο θαυμαστό σημείο για μένα προσωπικά ήταν το εξής: Εγώ για πολύ καιρό υπέφερα από τρομερούς πόνους στον αυχένα και είχα ταλαιπωρηθεί πολύ με αυτό το πρόβλημα. Επιστρέφοντας από το Αγίασμα , παρ΄ ότι κουράστηκα πάρα πολύ σκαρφαλώνοντας τα βράχια , σταμάτησαν οι πόνοι «μαχαίρι» και μέχρι σήμερα δεν έχω ξαναπονέσει.
Το ολοκληρωτικό όμως και μεγαλύτερο Θαύμα Του σε μας ήταν ότι μέσα στο χρόνο εκείνο, χωρίς ιατρική βοήθεια μας χάρισε ένα χαριτωμένο αγοράκι, που τώρα είναι 4 ετών. Έτσι όσο πιο συχνά μπορούμε ερχόμαστε στον Άγιο και Του το φέρνουμε ,ευχαριστώντας Τον με άπειρη ευγνωμοσύνη για το τόσο μεγάλο δώρο Του».
(Αξίζει να σημειωθεί ,ότι η κ. Ε… καθ΄ όλη την διάρκεια της εγκυμοσύνης της έπινε καθημερινώς από το Αγίασμα ,που μόνοι τους πήραν από τη σπηλιά των Γονατών και ότι όταν κάποια στιγμή τους τελείωσε, ήρθε ο σύζυγός της από την Κοζάνη και με πολλή πίστη κατέβηκε πάλι στο Αγίασμα , για να το πάρει μόνος του, ώστε να έχει να πίνει μέχρι τέλους η σύζυγός του).

(Από το βιβλίο Το προσκύνημα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ της Θάσου

ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΑΠΙΣΤΟΥ

ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΜΩΣ Ο ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΠΟΥ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΡΓΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΜΑΣ ΜΥΣΤΙΚΑ, ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΣΤΗ ΒΑΘΙΑ ΡΙΖΩΜΕΝΗ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ.... Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΦΗΝΕΙ ΜΟΝΟΥΣ....
ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΟΛΙΓΟΠΙΣΤΟΥΝ ΚΑΙ ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΝ, ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥΣ ΔΙΝΕΙ ΤΟ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΚΑΛΕΣΜΑ...

ΣΤΗΝ ΕΚΔΡΟΜΗ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΠΡΙΝ 1,5 ΜΗΝΑ Ο ΠΑΠΑ ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΑΣ ΜΙΛΗΣΕ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΓΙΑΤΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΗΤΗ ΠΟΥ ΟΛΙΓΟΠΙΣΤΟΥΣΕ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΕΜΕΙΝΕ ΜΟΝΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΓΛΥΦΗ ΕΙΚΟΝΑ.... ΖΗΤΗΣΕ ΝΑ ΔΕΙ ΕΝΑ ΣΗΜΑΔΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙ........... ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΕΙΔΕ ΞΑΦΝΙΚΑ ΝΑ ΠΕΤΑΓΕΤΑΙ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΜΙΑ ΦΛΕΒΑ.. ΑΠΛΩΣΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΡΕΜΑΜΕΜΟΣ... ΤΗΝ ΑΓΓΙΞΕ, ΜΕΤΡΗΣΕ 60 ΠΑΛΜΟΥΣ ΚΑΙ ΣΩΡΙΑΣΤΗΚΕ ΚΑΤΩ!!!!

ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ, Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ ΜΑΣ ΠΟΥ ΤΡΕΧΕΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΣΕΒΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ!!
ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΕΧΕΙ... ΟΛΟΙ ΝΑ ΕΛΠΙΖΟΥΝ ΣΕ ΚΑΤΙ ΤΟΣΟ ΔΥΝΑΤΟ ΠΟΥ ΣΤΕΚΕΤΑΙ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ!!!

ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΜΕΤΡΗΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΕ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΗ

ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΜΕΤΡΗΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΕ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΗ...................
"Η ΠΙΣΤΗ ΠΗΓΗ ΓΙΑΤΡΕΙΑΣ"

Φλώρινα 2-6-02
Σεβαστέ μου πατέρα Στρατή, φιλώ το χέρι σας.

Ονομάζομαι Βάγια Κασιάρα. Ζω και εργάζομαι στη Φλώρινα, η διεύθυνση μου ............ Τηλ..................
Πριν τρία χρόνια πήγα να κάνω μια μαστογραφεία στο Θεαγένειο, αντικαρκινικό της Θεσσαλονίκης. Αιτία ενα λίπωμα αγνώστου μορφής, που είχα κάτω από τον αριστερό μαστό. Ο γιατρός για αρκετή ώρα, στο ειδικό φως, επεξεργαζόταν τη μαστογραφία. Εγώ άρχισα να ανησυχώ:

Είναι κακό γιατρέ το λίπωμα αυτό;
Το λίπωμα αυτό δεν είναι τίποτα, μ`απάντησε, δεν μ`ανησυχεί. Κάτι άλλο όμως με ανησυχεί που είναι μέσα στο μαστό και δε μ`αρέσει καθόλου, μα καθόλου!!

Εγώ που από πριν ήμουν ώριμη και μ`έτρωγαν τα φίδια, τώρα λύθηκα σε αναφιλητά. Ο γιατρός προσπάθησε να με παρηγορήσει:

Μην κάνετε έτσι μου λέει, θα το πολεμήσουμε.
Τι είναι γιατρέ, ρωτάω μέσα από τα αναφιλητά μου.
Θα σας πω, μου λέει και παίρνει στο τηλέφωνο κάποιον άλλον γιατρό να δει την μαστογραφία.
Σε λίγο μπαίνει ο γιατρός μέσα κ.Αμοιρίδης.Τι έχουμε εδώ ρωτάει; Και αμέσως πηγαίνει στο φωτεινό δωμάτιο που ήταν καρφιτσωμένη η μαστογραφία, Μόλις την είδε σχεδόν φώναξε “Πέταμα – πέταμα”
Θα σε προγραμματίσουμε σύντομα να εισαχθείς στο νοσοκομείο για μαστεκτομή!. Μη φοβάσαι υπάρχουν ελπίδες μόνο δεν πρέπει να αργήσουμε καθόλου!

Έφυγα από το νοσοκομείο σαν υπνωτισμένη. Καταλάβαινα ότι ζω τις τελευταίες μου ημέρες. Στο δρόμο ένιωθα απελπισμένη, μα και αδιάφορη μαζί. Φιλοσοφούσα τη ζωή και άρχισα να το πιστεύω πως το δικό μου νήμα της ζωής τελείωσε.
Όταν πήγα σπίτι μου όμως και άρχισα να συνειδητοποιώ πιο ήρεμα την κατάσταση, όταν είδα τα ρούχα και τα αντικείμενα των παιδιών μου – έχω δύο παιδιά – μ`έπιασε πάλι το παράπονο και άρχισα να κλαίω – να κλαίω – να κλαίω.

Πάνω στην απελπισία μου θυμήθηκα τον Ταξιάρχη. Κάποιος συνάδελφος μου στην υπηρεσία, μου είχε μιλήσει για τον Ταξιάρχη Μανταμάδου και μου έδωσε το βιβλίο, στο οποίο αναφέρεται το ιστορικό της θαυμαστής εικόνας του και τα θαύματα του. Δεν το είχα ανοίξει καθόλου, το είχα ξεχάσει. Το πήρα στα χέρια μου και άρχισα να το διαβάζω. Όσο διάβαζα τόσο και ηρεμούσα, δεν ήθελα να το αφήσω. Κατάπινα με λαιμαργία το περιεχόμενο και ένιωθα να συμμετέχω στα τεκτενόμενα μέσα σε αυτό. Το τέλειωσα χωρίς διακοπή. Πόση ώρα μου πήρε; Δεν θυμάμαι, δεν το κατάλαβα.

Είχα ηρεμήσει. Άρχισα σιγά-σιγά να πιστεύω ότι ο Θεός μπορούσε να μου δώσει πίσω την υγεία μου, δια πρεσβειών του Αρχαγγέλου Του. Όσο το σκεπτόμουν, τόσο αναπολούσα αυτά που είχα διαβάσει, μέσα μου θέριευε αυτή η πίστη και γινόταν βεβαιότητα. Μία ακαταμάχητη επιθυμία με συνεπήρε τότε, να βρεθώ μέσα στο Ναό των Αρχαγγέλων. Να γονατίσω μπροστά στην εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και να τον θερμοπαρακαλάσω, με τη μεγάλη μεσιτεία που έχει, να μου χαρίσει τη σωτηρία. Δεν κάθισα να το σκεφτώ καθόλου! Έριξα δύο ρούχα σε μία μικρή τσάντα, πήρα ένα ταξί και βρέθηκα σε ένα πρακτορείο λεωφορείων για τη Θεσσαλονίκη και από εκεί στη Μυτιλήνη.

Ήρθα και εντυπωσιάστηκα. Νόμισα ότι βρισκόμουν σε άλλο πλανήτη. Τι ουράνια ομορφιά είχε όλος ο χώρος! Σε ξεκούραζε ψυχικά και σωματικά! Μπήκα στο Ναό, άναψα τα κεριά μου και γονάτισα μπροστά στη θαυμαστή εικόνα του. Θεέ μου, τι ημεράδα είχε το πρόσωπο του! Μου χαμογελούσε! Δεν πρόλαβα να του πω τον πόνο μου, το πρόβλημα μου, το αίτημα μου και θαρρείς μου έδινε προκαταβολικά τη χαρά της απάντησης Του. Αντί για προσευχή-παράκληση του έκανα προσευχή ευχαριστία. “Σ`ευχαριστώ Ταξιάρχη μου, σ`ευχαριστώ. Είμαι βέβαιη ότι το σπαθί σου θα καθαρίσει κάθε κακό μέσα στο στήθος μου και θα θεραπεύσει κάθε αρρώστια”.

Κάθισα πολύ ώρα γονατιστή και έπειτα όρθια και τον κοιτούσα. Δεν τον χόρταινα. Του μιλούσα, τον παρακαλούσα, τον ευχαριστούσα, του γελούσα, ένιωθα πολύ όμορφα. Βγήκα στο περίπτερο, πήρα μια μικρή εικονίτσα και τα υπόλοιπα βιβλία, την τοποθέτησα στο στήθος μου... “ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΟΥ”... του είπα “ΤΟ ΞΕΡΩ, ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΜΟΥ”.

Μετά από δύο μήνες, πήγα στο προγραμματισμένο μου ραντεβού στο Θεαγένειο. Η εικόνα του Ταξιάρχη δεν είχε βγει λεπτό από πάνω μου. Είχα μία βεβαιότητα ότι το στήθος μου είναι καθαρό. Λέω στο γιατρό μου:
- “ Σας παρακαλώ, πριν την εγχείρηση να ξανακάνω μαστογραφία, έχω την βεβαιότητα ότι μου πέρασε!!”
- “Δεν γίνεται, μου λέει, πρέπει να περάσουν έξι μήνες από την πρώτη. Αυτό που έχεις δεν περνά παρά μόνο με νυστέρι”
Βλέποντας ο γιατρός την επιμονή μου, κλονίστηκε και μου υπέδειξε κάποιο καλό διαγνωστικό κέντρο.
Έκανα τη μαστογραφία και ο γιατρός που μου την έκανε χαμογελούσε και με ρώτησε :

- “ Ποιός σου είπε ότι έχεις κάτι στο στήθος σου;;
- “ Ο κ.Γαβριηλίδης, και μου είπε είναι ανάγκη να χειρουργηθώ!
“ Εγώ δεν βλέπω τίποτα, το στήθος σας είναι πεντακάθαρο.

Άρχισα να κλαίω, να κλαίω ασταμάτητα, το κλάμα αυτό όμως δεν ήταν προϊόν πόνου αλλά χαράς.
“ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΘΕΕ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΕΝΑ ΑΡΧΑΓΓΕΛΕ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΑ ΜΟΥ”

Όλο χαρά και πνιγμένη στην ευτυχία, ξεκινήσαμε με τον γιο μου για το Θεαγένειο. Ο γιατρός με περίμενε χαμογελαστός και πολύ ευδιάθετος...

- “ΓΙΑΤΡΕ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΙΠΟΤΑ, ΜΕ ΕΣΩΣΕ Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ!!! του είπα δακρυσμένη!!
- ”Ξέρω ξέρω, σε πρόλαβε ο γιατρός που σε έστειλα.

Πήρε έπειτα, στα χέρια του τη νέα μαστογραφία, την κόλλησε στον φωτεινό πίνακα, δίπλα στην προηγούμενη και άρχισε να τις κοιτάζει μαζί.

- “Πιστεύεις γιατρέ στα θαύματα; Πιστεύεις ότι με έσωσε ο Κύριος δια του Αρχαγγέλου του;
- “Αλίμονο αν εμείς οι γιατροί δεν πιστεύουμε. Εμείς που κάθε μέρα βλέπουμε μπροστά μας τα θαύματα. Εμείς που όταν οι δικές μας δυνάμεις και της επιστήμης σταματούν, ελπίζουμε μόνο στο Θεό.
Έβγαλα την εικονίτσα του Ταξιάρχη από το στήθος μου και την τοποθέτησα στο εικονοστάσι του 2ου ορόφου. Ο γιατρός έκανε το σημείο του σταυρού και μας χαιρέτησε με θέρμη.

Έχουν περάσει τρία χρόνια από τότε πάτερ και η υγεία μου είναι θαυμάσια. Κανένα πρόβλημα. Το όνειρο και η επιθυμία μου είναι, με την πρώτη ευκαιρία να ξαναρθώ κοντά του, να βρεθώ κοντά στον Προστάτη μου, να τον “χορτάσω” και να γευθώ την γαλήνη και την ημεράδα που χαρίζει το Προσκύνημα Του. Πιστεύω να γίνει πολύ σύντομα αυτό.
Έχετε τα σέβη όλης της οικογένειας μου και σας παρακαλούμε να μας θυμάστε στις προσευχές και στις λειτουργίες σας.

Με σεβασμό ασπάζομαι το χέρι σας,
Βάγια Κασιάρα

Πρωτοπρεσβυτέρου Ευστρατίου Δήσσου, ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟΥ, τόμος `Ε, σελ.71

Ο ΠΑΠΑ ΣΤΡΑΤΗΣ -Ο ΠΙΣΤΟΣ ΦΙΛΟΣ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ

Ο ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΣ ΔΗΣΣΟΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΤΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΣΤΟ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟ..... Ο ΠΑΠΑ-ΣΤΡΑΤΗΣ ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΑΠΟΚΑΛΟΥΜΕ.... ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ, ΤΟΝ ΠΟΛΥΕΤΗ ΧΡΟΝΟ ΤΟΥ, ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΑΣ ΓΝΩΣΤΟ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ!!

Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ, ΜΕ ΤΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΗΚΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΤΟΝΩΣΕΙ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΔΙΗΓΗΘΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ, ΤΗΣ ΑΝΑΓΛΥΦΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΜΕ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΧΩΡΙΣ ΔΙΣΤΑΓΜΟ ΘΕΛΕΙ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟ, ΞΥΠΝΑΕΙ ΜΕΣΑ ΤΟΥ Η ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ

Ο ΠΑΠΑ-ΣΤΡΑΤΗΣ ΕΠΙΜΕΛΕΙΤΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΧΕΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 5000 ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΕΛΛΕΤΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΓΗΣ, ΟΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΑΞΙΑΡΧΗ!!!

ΣΕ ΔΥΟ ΤΟΜΟΥΣ Ο ΠΑΠΑ-ΣΤΡΑΤΗΣ ΕΧΕΙ ΙΣΤΟΡΙΣΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΣΕ ΜΟΡΦΗ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ, ΧΩΡΙΣ Ο ΙΔΙΟΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΑΣΧΟΛΗΘΕΙ ΠΟΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ, ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΞΕΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΚΑΘΕ ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΛΟΓΙΚΗ! ΠΩΣ;;;; ΜΕ ΕΝΑ ΣΤΥΛΟ.. ΚΑΙ ΤΗΝ ΦΩΤΙΣΗ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ.. ΤΗΝ ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΠΟΥ ΤΟΥ ΔΙΝΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ... ΜΙΑ ΚΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΟΤΙ :
"........ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΙΟΝ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣΗΣ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΑΥΜΑΣΤΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ ΤΟΥ.........."

Ο ΠΑΠΑ-ΣΤΡΑΤΗΣ ΕΝΑΣ ΑΚΟΥΡΑΣΤΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΑΠΛΟΣ, ΤΑΠΕΙΝΟΣ, ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΟΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΞΕΝΟΣ ΜΑΣ ΥΠΟΔΕΧΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΚΔΡΟΜΗ ΜΑΣ, ΜΑΣ ΜΙΛΗΣΕ, ΕΜΑΘΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΜΑΣ, ΜΑΣ ΦΕΡΘΗΚΕ ΜΕ ΤΟΝ ΠΙΟ ΩΡΑΙΟ ΚΑΙ ΕΥΓΕΝΙΚΟ ΤΡΟΠΟ!

Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ ΜΑΣ ΝΑ ΤΟΝ ΕΠΙΣΚΙΑΖΕΙ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΑΠΟ ΕΔΩ ΝΑ ΤΟΥ ΠΟΥΜΕ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΕΔΕΙΞΕ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ...

ΤΕΛΟΣ ΑΠΛΑ ΑΝΑΓΡΑΦΩ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΡΙΝ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙ ΤΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΣΤΟ ΠΕΜΠΤΟ ΤΟΜΟ

"Μιχαήλ δέξου το παρόν ποίημα καλώς και δώσε ειρήνη και άφεση αμαρτιών στους αναγνώστες και την υγεία του σώματος και της ψυχής, στον γράψαντα. Αμήν"

ΕΝΑ ΠΡΟΣΦΑΤΟ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΣΕ ΕΓΚΥΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΡΑΦΑΗΛ ΜΑΖΙ

ΕΝΑ ΠΡΟΣΦΑΤΟ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΣΕ ΕΓΚΥΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΡΑΦΑΗΛ ΜΑΖΙ

Σεβαστέ μου πάτερ Στρατή καλησπέρα σας.

Ονομάζομαι Ευθαλία Κουρτζήνη και είμαι από τις Σέρρες, οδός Φλωρ......, τηλ........
Θα ήθελα να γνωρίσω στην αγάπη σας ένα μεγάλο θαύμα που έκανε ο Ταξιάρχης και ο Άγιος Ραφαήλ στην κόρη μου.
Στις 19 Δεκεμβρίου 2010, η κόρη μου Χριστίνα θα αρραβωνιαζόταν επίσημα. Στις 29 όμως Νοεμβρίου ημέρα Δευτέρα, επιστρέφοντας από τη δουλειά της και καθώς κατέβαινε από το λεωφορείο, την χτύπησε ένα διερχόμενο με ταχύτητα αμάξι δύο βήματα από το σπίτι μας!!!!
Η Χριστίνα μου, χωρίς εμείς να το γνωρίζουμε ήταν έγκυος 4 μηνών!!!!!!

Εγώ βρισκόμουν στην αυλή του σπιτιού και άκουσα τον χτύπο και συγχρόνως τις φωνές: “Παναγιά μου, Παναγιά μου, πάει η κοπέλα, κρίμα το κοριτσάκι!!”
Έτρεξα να δω τι συμβαίνει και βλέπω κόσμο πάνω σε μία κοπέλα πεσμένη ακίνητη στον δρόμο.
Η κορούλα μου, η Χριστίνα μου ήταν κάτω ακίνητη, μέσα στα αίματα!!!
Έπεσα πανω της, την χάιδευα και της μιλούσα. Τίποτα, ήταν αναίσθητη. Τότε γονάτισα και μέσα στον κόσμο άρχισα να επικαλούμαι τον Μεγαλόχαρο Ταξιάρχη: “...Ταξιάρχη μου φθάσε. Φτερούγισε πάνω της και σώσε την, μην μου την παίρνεις......!!!”

Παπαστρατή μου, άκουσα το φτερούγισμα του!!! Αναθάρρησα

Αυτή την ώρα ήρθε το ασθενοφόρο και την πήρε. Μαζί της κι εγώ. Στο νοσοκομείο Σερρών. Εκεί πληροφορούμαι ότι ήταν έγκυος και οι γιατροί ζητούσαν την άδεια να της κάνουν αξονική τομογραφία και πως θα έχανε το παιδί.
Με τον σύζυγο μου πήραμε την ευθύνη, αλλά δεν δεχθήκαμε να πειράξουν το παιδί, γιατί πιστεύαμε ότι ο Αρχάγγελος θα το προστάτευε από κάθε κίνδυνο καθώς και την κορούλα μας.

Στην επέμβαση της Χριστίνας και στις εξετάσεις της όλα πήγαν καλά! Για το παιδί όμως οι γιατροί είχαν αμφιβολία και ακόμα ζητούσαν να κάνουν έκτρωση
Στο δωμάτιο της το βράδυ, στο Νοσοκομείο, ήρθε ο Άγιος Ραφαήλ! Τη σήκωσε και περπάτησαν μαζί.
“... ΒΛΕΠΕΙΣ;” ...της είπε... “ΟΛΑ ΠΗΓΑΝ ΜΙΑ ΧΑΡΑ, ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ”

Όταν όμως της έκαναν μία εξέταση 'ερυθράς' δεν ήταν καθόλου καλή και οι γιατροί και πάλι μας είπαν ότι το παιδί θα γεννηθεί ελαττωματικό και ότι πρέπει να το χάσει.
Πάλι εγώ δεν άφησα να γίνει κάτι τέτοιο. Είχα τόση μεγάλη πίστη ότι ο Ταξιάρχης δεν θα άφηνε το παιδί να πάθει κακό, ούτε στο εκατομμύριο είχα αμφιβολία για το αντίθετο.

Από την πρώτη ημέρα που έμαθα ότι είναι έγκυος η Χριστίνα μου, την πότιζα κάθε πρωί αγιασμό από τον Ταξιάρχη μας και της λάδωνα την κοιλίτσα της! Γονατιστή μπροστά στην εικόνα του κάθε βράδυ προσευχόμουν στο Μεγαλόχαρο, έπαιρνα κουράγιο και το μετέδιδα στη Χριστίνα μου!

Η Χριστίνα μας παντρεύτηκε, γέννησε ένα χαριτωμένο κοριτσάκι υγιέστατο! Οι πάντες στο νοσοκομείο έτριβαν τα μάτια τους βλέποντας το μεγάλο αυτό θαύμα. Δεν περίμεναν μετά από τόσες εξετάσεις, απαγορευτικές για εγκύους, μετά από τόσα φάρμακα, επίσης απαγορευτικά για τέτοιες καταστάσεις, το παιδί να γεννηθεί φυσιολογικό!

Στις 20 Ιουλίου ήρθαμε στο Μανταμάδο, στον Ταξιάρχη μας και βαπτίσαμε την εγγονή μου και της δώσαμε τα ονόματα Ταξιαρχούλα-Ραφαηλία.

Ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας τον Αρχάγγελο και τον Άγιο Ραφαήλ. Ευχαριστούμε την Ιεροσύνη σας για τις προσευχές σας και ευχόμαστε ο Ταξιάρχης να είναι βοηθός και προστάτης σ`όλους τους πονεμένους και σ`αυτούς που έχουν την ανάγκη Του.
Σας φιλώ το χέρι με σεβασμό και αγάπη.
Ευθαλία Γκουρτζήνη, Σέρρες

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ “Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ” Αρ.φύλλου 2170, Ιούλιος – Σεπτέμβριος 2012

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΑΠΟ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΥΣ ΓΙΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΑΞΙΑΡΧΗ Α ΜΕΡΟΣ

1.Τον είδα μπροστά μου,σε στιγμή που είχα πρόβλημα υγείας(στένωση αριστερής καρωτίδας-50%)και μου είπε ότι είμαι καλά,να μην ανησυχώ...και πράγματι στην επόμενή μου εξέταση τα μηχανήματα έδειξαν...πεντακάθαρες τις εξετάσεις!από τότε(2009)και κάθε χρόνο τον επισκέπτομαι στο"σπίτι"Του στον Μανταμάδο Λέσβου!Μεγάλη η Χάρη Του!

2.TON EIXA ΠΑΡΑΚΑΛΕΣΕΙ ΝΑ ΜΕ ΘΕΡΑΠΕΥΣΕΙ ΜΕ ΤΟ ΞΙΦΟΣ ΤΟΥ,!ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΕΝΟΙΩΘΑ ΕΝΑΝ ΜΑΓΝΗΤΙΣΜΟ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΠΑΝΩ ΔΕΞΙΑ.ΗΞΕΡΑ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ.ΩΣΠΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΘΕΡΑΠΕΥΣΕ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 9 ΜΗΝΕΣ!

3. Ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΕ ΕΝΑ ΒΡΑΔΙ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΘΑ ΕΡΘΕΙΣ ΚΑΙ ΕΣΥ ΣΤΟ ΝΗΣΙ!ΤΟ ΝΗΣΙ ΕΙΝΑΙ Η ΛΕΣΒΟΣ ΟΠΟΥ ΘΑ ΠΗΓΕΝΕ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΔΕΡΦΗΣ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΟΥΝ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΡΑΦΑΗΛ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΒΟΗΘΙΣΕΙ ΤΟΝ ΓΑΜΠΡΟ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ.ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΕΝΑ ΧΡΟΝΩΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕ ΠΥΡΕΤΟ Η ΓΝΩΜΑΤΕΥΣΗ ΤΕΛΙΚΑ ΗΤΑΝ ΜΥΝΙΓΓΙΤΙΔΑ ΚΑΙ ΣΥΨΑΙΜΙΑ ΜΑΖΙ...ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΔΕΝ ΕΔΕΙΝΑΝ ΠΟΛΛΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ,ΤΟΤΕ ΘΥΜΙΘΗΚΑ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΙ ΕΤΑΞΑ ΣΤΟΝ ΡΑΦΑΗΛ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΝΑ ΜΕ ΒΟΗΘΙΣΟΥΝ ΚΑΙ ΕΓΩ ΘΑ ΠΑΩ ΑΜΕΣΟΣ ΣΤΟ ΝΗΣΙ...ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ Η ΜΙΚΡΗ ΖΩΗΤΣΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΟΛΟ ΤΟ ΒΡΑΔΙ ΟΡΘΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΥΝΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ ΟΤΙ ΘΑ ΠΕΣΕΙ ΣΕ ΚΩΜΑ ΑΛΛΑ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΗΝ ΕΣΩΣΑΝ..ΘΑΥΜΑ ΕΙΠΑΝ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ..ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΡΑΔΙ ΑΡΚΕΤΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΙΔΑ ΤΟΝ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΜΟΥ!ΜΕΓΑΛΗ Η ΧΑΡΗ ΤΟΥΣ,ΔΟΞΑΣΜΕΝΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ!

4. πριν κάποια χρόνια ήμουν άνεργη και του ζητούσα να με βοηθήσει.Μία βραδιά είδα στον ύπνο μου ότι τον είχα επισκεφτεί με μία γειτόνισσά μου και μας χαμογελούσε. Την επόμενη ημέρα η ίδια γειτόνισσα μου είπε ότι ένας γνωστός μας, ιδιοκτήτης μαγαζιού με αναζητούσε για να μου προτείνει δουλειά.

ΝΕΟ ΘΑΥΜΑ ΤΑΞΙΑΡΧΗ

Ήταν ένα γλυκό Αυγουστιάτικο βραδινό. Ο εσπερινός τελείωνε όταν μια παρέα προσκυνητές, έφτανε στο Ναό μας..

—Πάτερ, την ευχή σας. Είναι ευλογημένο να διανυκτερεύσουμε εδώ απόψε και το πρωί να εκκλησιαστούμε και να κοινωνήσουμε;

Ήταν μια νεαρή γυναίκα που ρωτούσε και που με κάποιον άλλον νεαρό, βοηθούσαν ένα παλληκάρι να στέκεται όρθιο και να βαδίζει.
—Βεβαίως. Κανένα πρόβλημα. Έχουμε χώρο για όλους σας.
—Ευχαριστούμε πολύ, να είστε καλά. Μήπως εδώ μένει ο Δεσπότης;
—Όχι, όμως αύριο το πρωί θα μας επισκεφθεί. —Αλήθεια; Ω Θεέ μου! Ανέλπιστη χαρά μας δίνετε, πάτερ μου.
—Μα τι συμβαίνει; Δεν καταλαβαίνω.
—Πάτερ μου, ο Ταξιάρχης έκανε ένα μεγάλο θαύμα στον αδελφό μου, είναι αυτός εδώ, ο Διονύσης.
Η νεαρή γυναίκα λέγοντας τις τελευταίες λέξεις στράφηκε προς το παλ¬ληκάρι που κρατούσε αγκαζέ μαζί με τον άλλο νεαρό. Με ένα τρυφερό χαμόγελο τον οδήγησε μπροστά μου, με τη βοήθεια του άλλου νέου. Το παλληκάρι έκανε μια υπόκλιση, όσο του επέτρεπε η κατάσταση του και απλώνοντας το χέρι του πήρε το δικό μου και το ασπάστηκε με σεβασμό.

—Πάτερ, είναι ο αδελφός μου ο Διονύσης, συνέχισε η νεαρή γυναίκα, ο Ταξιάρχης στην κυριολεξία τον έσωσε, σχεδόν τον ανέστησε από νεκρό. Κατά τη νοσηλεία του αδελφού μου στο Κρατικό Νοσοκομείο Νικαίας Αθηνών, πέρασαν απ’ αυτό και γνώρισαν τον αδελφό μου και είδαν την κρισιμότητα της κατάστασης του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης σας και ο πατήρ Χρήστος, ο συνεφημέριός σας, όταν και εκείνος είχε την περιπέτεια με την πρεσβυτέρα του στο ίδιο Νοσοκομείο. Βέβαια τότε ο αδελφός μου ήταν σε βαθύ κώμα και δεν τους γνώρισε• όμως εκείνοι προσευχήθηκαν για κείνον. Καταλαβαίνετε λοιπόν, τι ευλογία, είναι για μας, όταν στην πρώτη μας ευχαριστήριο επίσκεψη προς τον Ταξιάρχη, να παρευρίσκεται ο Σεβασμιώτατος και να συμπροσεύχεται και να συνδοξολογεί τον Αρχάγγελο μαζί μας, για τη θαυμαστή Του ενέργεια στον αδελφό μου.

Μιλώντας, έρριξε μια ματιά στον Διονύση, που έδειχνε σημεία κόπωσης, λόγω του προσφάτου ατυχήματος του- και απευθυνόμενη πάλι σε μένα, συνέχισε:
—Αν είναι ευλογημένο, πάτερ μου, θα ήθελα λίγο να τακτοποιήσω τα πράγματά μας και να περιποιηθώ τον αδελφό μου, γιατί ακόμη έχει ανάγκη από εμάς, και έπειτα να έλθω στο Γραφείο και να σας εξιστορήσω, μαζί με. τον ξάδελφό μου, το θαυμαστό αυτό γεγονός με κάθε λεπτομέρεια.
—Μην ενοχλείστε, δεν πειράζει. Τακτοποιείστε τα πράγματά σας, ξεκουρα¬στείτε και αύριο μετά τη θεία λειτουργία, που θάναι εδώ και ο Δεσπότης μάς τα εξιστορείτε όλα με την ησυχία σας. Είμαι βέβαιος ότι θα χαρεί πάρα πολύ να μάθει την έκβαση αυτού του γεγονότος, από πρώτο χέρι, με κάθε λεπτομέρεια.
—Να είναι ευλογημένο, πάτερ μου. Ευχαριστούμε πολύ. Αύριο με υγεία.
Είχε τελειώσει η θεία λειτουργία και καθώς πηγαίναμε στο Γραφείο για καφέ, μαζί με την παρέα του Διονύση έφτασε ο Δεσπότης. Ήταν απερίγραπτη η χαρά όλης της παρέας μόλις τον αντίκρυσαν. Έτρεξαν όλοι κοντά του χαρούμενοι. Έβαλαν μετάνοια και του φίλησαν με σεβασμό το χέρι.
—Τι κάνετε Σεβασμιώτατε, τον θυμάστε τον Διονύση μας;
—Μα είναι δυνατόν; Είναι το παιδί, που νοσηλευόταν στο Κρατικό, με το τροχαίο;
—Μάλιστα, μάλιστα, Σεβασμιώτατε, αυτός είναι. Θαύμα, θαύμα του Ταξιάρχη!
—Δόξα σοι ο Θεός! Παιδιά μου πολύ χαίρομαι. Ξέρετε, με είχε συγκινήσει πολύ η περίπτωση του Διονύση και συχνά αναρωτιόμουν για την έκβαση της υγείας του. Και να που σήμερα τον βλέπω υγιέστατο μπροστά μου, ας είναι δοξασμένο το όνομα του μεγάλου Θεού. Παιδιά μου, θα μου επιτρέψτε να πάω μέσα, να προσκυνήσω τον Αρχάγγελο, γιατί μόλις έφτασα και έρχομαι στο Γραφείο να τα πούμε με την ησυχία μας και με κάθε λεπτομέρεια.
—Νάναι ευλογημένο, Δέσποτα.

Ο Σεβασμιώτατος, κατευθύνθηκε συγκινημένος προς τον Ναό, υμνώντας το όνομα του μεγάλου Θεού και ευχαριστώντας τον Αρχάγγελο.

Σε λίγο στο Γραφείο του Ναού, ακούγαμε όλοι κατάπληκτοι από την Ελένη και το Νίκο τα γεγονότα τα του θαύματος, να ξετυλίγονται αστραπιαία και θαυμαστά.
—Σεβασμιώτατε, ονομάζομαι Ελένη και είμαι η αδελφή του Διονύση, παντρεμένη και μένω στο Ναύπλιο, Σουλίου 8.

Το απόγευμα της Κυριακής του Θωμά, 25-4-1993, χτυπά το τηλέφωνο του σπιτιού μου,.... και πληροφορούμαι ότι ο αδελφός μου ο Διονύσης χτύπησε σε τροχαίο και βρίσκεται, στο Κρατικό Νοσοκομείο Νικαίας στην Αθήνα. Το ακουστικό έφυγε από τα χέ¬ρια μου όταν με παρότρυναν να κάνουμε όσο το δυνατόν σύντομα, γιατί ο αδελφός μου ήταν σε πολύ κακή κατάσταση. Ετοιμοθάνατος! «Τον προλαβαίνετε, δεν τον προλαβαίνετε», μου είπαν χαρακτηριστικά.

Φύγαμε αμέσως για την Αθήνα. Πώς αισθανόμουν στον δρόμο για την Αθήνα, δεν μπορώ να το εκφράσω, ήταν μια φοβερή εμπειρία! Ένοιωθα να βουλιάζει σιγά-σιγά ο κόσμος ολόκληρος. Αισθανόμουν ότι τα πάντα για μένα έχαναν ξαφνικά την αξία τους! Δεν μετρούσε για μένα τίποτα. Μόνο μέσα από ένα μεταξωτό ιστό αράχνης, αμυδρά, διέκρινα με τη φαντασία μου το Διονύση μας αιμόφυρτο και ετοιμοθάνατο. Και τότε, το μόνο που ήθελα, ήταν να βρεθώ κοντά του, να τον αγκαλιάσω, να τον φιλήσω, να τον σφίξω και να του ξαναδώσω τη δύναμη και τη ζωή. Τα λεφτά μού φαινότανε ώρες και οι ώρες αιώνες. Σε κάποια στιγμή σχεδόν λιποθύμησα, όταν μέσα στο αμάξι μύρισε, πολύ αισθητά, λιβάνι! Πάει πέθανε, σκέφτηκα και ένοιωθα να χάνω τις αισθήσεις μου.

Φτάσαμε στο Νοσοκομείο και η πραγματικότητα ήταν πολύ πιο φοβερή από εκείνη της φαντασίας. Ο Διονύσης αιμόφυρτος πάνω στο κρεββάτι αναίσθητος σε αφασία. Με φώναξαν στο Γραφείο οι γιατροί και μου είπαν επί λέξει: «Κορίτσι μου, τι να σου πούμε, το παιδί είναι ξεγραμμένο. Το μυαλό του έγινε γιαούρτι. Δεν υπάρχει καμμιά ελπίδα».

Ρώτησα για κάποια εγχείριση, για κάτι άλλο που θα μας έδινε κάποιες ελπίδες. «Δεν υπάρχει καμμιά ελπίδα, δεν σηκώνει ούτε εγχείριση», μου είπαν και συνέχισαν: «Εμείς οι άνθρωποι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα».

Γονατιστοί όλη τη νύχτα στο προσκεφάλι του, παρακαλούσαμε το Θεό να τον λυπηθεί και να τον αναστήσει.
Το πρωί επισκέφθηκε τον αδελφό μου ο άριστος κρανιολόγος γιατρός κ. Μουρουζίνης. Τον εξέτασε πολύ ώρα και στο τέλος κουνώντας το κεφάλι του είπε:

«Είτε έτσι, είτε αλλιώς ο νεαρός είναι χαμένος, ας του κάνουμε μια επέμβαση στο κεφάλι του. Βέβαια οι πιθανότητες δεν είναι ούτε μία στις χίλιες, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο καλύτερο». Το δεχτήκαμε. Πώς να κάναμε διαφορετικά; Ο αδελφός μου χανόταν!

Μπήκε στο χειρουργείο στις δώδεκα το μεσημέρι. Κατά το διάστημα της εγχείρισης, μας πήρε τηλέφωνο στο Νοσοκομείο ο ξάδελφός μας ο Νίκος και μας είπε πράγματα που μας ζωήρεψαν τις ελάχιστες και υποτονικές ελπίδες μας. Άλλα καλύτερα να σας τα εξιστορήσει αυτά ο ίδιος.

Λέγοντας αυτά η Ελένη, στράφηκε στο νεαρό δίπλα της, που βοηθούσε μαζί της τον Διονύση.

—Μάλιστα Σεβασμιώτατε. Λέγομαι Νίκος Καλογήρου. Είμαι 22 χρόνων και σπουδάζω μαζί με την αδελφή μου Ελένη στη Θεσσαλονίκη. Η διεύθυνση μας: ...... Το τηλέφωνο μας: ......

Την Κυριακή του Θωμά 25-4-1993, η αδελφή μου και γω ξεκινήσαμε να επιστρέψουμε στη Θεσσαλονίκη, απ’ την οποία είχαμε φύγει, για να περάσουμε τις διακοπές του Πάσχα κοντά στους δικούς μας. Στη Θεσσαλονίκη φτάσαμε στις 7 το απόγευμα. Αμέσως πήραμε τηλέφωνο τους δικούς μου, όπως άλλωστε συνηθίζουμε, για να ενημερώσουμε τους δικούς μας ότι φτάσαμε καλά. Συνάμα ρωτήσαμε και για κείνους, πώς είναι και αν έχουν κανένα νεότερο από το πρωί που φύγαμε για τη Θεσσαλονίκη. Μας είπαν ότι είναι όλα μια χαρά, όπως τα ξέραμε. Κουρασμένοι από το πολύωρο ταξίδι μας, πολύ νωρίς πήγαμε για ύπνο.

Τη νύχτα, ένα όνειρο με συγκλόνισε. Βρέθηκα μέσα σε ένα Νοσοκομείο, για μένα άγνωστο, και πάνω σε ένα κρεββάτι, ντυμένο στα μαύρα, τον ξάδελφό μου ξαπλωμένο. Τον ρωτάω τι έπαθε και εκείνος μου δείχνει το κεφάλι του, που ήταν γεμάτο αίματα, και μου λέει ότι χτύπησε. Τότε ακούω τη φωνή του πατέρα μου να με φωνάζει: Νίκο-Νίκο! Δεν τον έβλεπα, όμως ακολούθησα τη φωνή του και βρέθηκα σε μια μικρή Εκκλησιά, που βρισκόταν στην αυλή του Νοσοκομείου. Στο μέσον της Εκκλησίας στεκόταν ο πατέρας μου και κυττούσε προς το μέρος μου. Στα δεξιά μου βλέπω μία εικόνα της Παναγίας με τον Χριστό στην αγκαλιά της. Βγάζω το μαντήλι μου και την σκουπίζω, γιατί μου φάνηκε λερωμένη. Το μαντήλι λερώθηκε. Τότε βλέπω τον πατέρα μου να μού δείχνει την αριστερή πλευρά του Ναού και στο σημείο που βρισκόταν μια άλλη εικόνα, που όμως ήταν τόσο μαύρη, που δεν φαινόταν το πρόσωπο του εικονιζόμενου αγίου. Συγχρόνως ο πατέρας μου, με προστακτικό ύφος μού έλεγε τα εξής: Πες στην Ελένη, την ξαδέλφη σου, να την καθαρίσει. Ανήσυχος απ’ αυτά όλα το πρωί, παίρνω μια θεία μου τηλέφωνο στο Ναύπλιο να ρωτήσω. Δεν πήρα το σπίτι μου, γιατί γνώριζα ότι όλοι τους δούλευαν. Τότε μαθαίνω το θλιβερό γεγονός. Ρώτησα για την ξαδέλφη μου, την Ελένη και μού είπε ότι είναι στο Νοσοκομείο της Νικαίας. Εκεί πήρα τηλέφωνο και αφού έμαθα λεπτομέρειες και την απελπιστική κατάσταση του Διονύση, ρώτησα την Ελένη αν υπάρχει στο χώρο του Νοσοκομείου καμμιά Εκκλησιά.

Μου απάντησε ότι δεν το γνώριζε. Τότε της είπα το όνειρο και την παρότρυνα να ψάξει και αν υπήρχε, να κυττούσε στον αριστερό μπαίνοντας τοίχο της. Παρακάτω, Σεβασμιώτατε, ας συνεχίσει εκείνη.

—Όταν άκουσα αυτά από τον ξάδελφό μου Νίκο, Σεβασμιώτατε, κάποιες ελπίδες άρχισαν να αναπτερώνονται. Όταν θα βγουν σωστά τα λόγια του ξαδέλφου μου, είπα μέσα μου, τότε θα πει ότι ο Διονύσης μας θα σωθεί. Ρωτήσαμε και μάθαμε ότι υπήρχε κάτω Εκκλησία του Νοσοκομείου. Τρέξαμε με τους συγγενείς μου και ψάξαμε. Πράγματι στο αριστερό τοίχο ήταν κρεμασμένο ένα μικρό ξύλινο εικόνισμα κατάμαυρο!!! Το ξεκρεμάσαμε αλλά δεν μπορούσαμε να δούμε τι αναπαριστούσε. Πήρα βαμβάκι και οινόπνευμα και το καθάρισα. Ω Θεέ μου! Έλαμψε ολόκληρο! Αστραποβολούσε! Όμως και πάλι δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε ποιον άγιο εικόνιζε. Όταν το είδε η θεία μου. η μητέρα του Νίκου, σταυροκοπήθηκε και το καταφιλούσε, το είχε γνωρίσει! Ο Ταξιάρχης, ο Ταξιάρχης του Μανταμάδου!!! φώναζε. Είχε έλθει πριν δυο χρόνια και είχε πάρει το εικόνισμα Του και τους δυο τόμους των βιβλίων Του. Να το εικόνισμα Σεβασμιώτατε, είπε η Ελένη και ανοίγοντας το πουκάμισο του Διονύση το έβγαλε από τη θήκη του και το έδωσε στον Δεσπότη μας. Εκείνος το κύτταξε για λίγο και έπειτα με πολύ σεβασμό και ευλάβεια, το ακούμπησε στα χείλη του. Ήταν ένα ξύλινο μικρό εικονισματάκι του Ταξιάρχη μας, απ’ αυτά που έχουμε στο περίπτερο του Ναού, για τους προσκυνητές μας.

Αφού το προσκυνήσαμε όλοι μας, η Ελένη το πήρε, το έβαλε πάλι στη θέση του και συνέχισε:

—Τελείωσε η εγχείριση στον εγκέφαλο του αδελφού μου. Οι γιατροί δεν μας έδιναν περισσότερες ελπίδες απ’ ότι πριν την εγχείριση, δηλαδή μία τοις χιλίοις! «Το μυαλό του», μας έλεγαν, «είναι σα γιαούρτι- και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα παραπάνω. Ανθρωπίνως και επιστημονικώς κάναμε το καλύτερο, τώρα μόνο ένα θαύμα τον σώζει». Ζήτησα να μου επιτρέψουν να μπω στην εντατική και να του βάλω το εικόνισμα επάνω του. Μου το επέτρεψαν. Μπήκα και του το φόρεσα.
Το πρωί, 27-4-93, μας παίρνει πάλι τηλέφωνο ο Νίκος απ’ τη Θεσσαλονίκη. Και μου λέει ότι πάλι είδε όνειρο σημαδιακό και πως πρέπει να εντείνουμε τις προσευχές μας, γιατί ο Διονύσης θα γίνει καλά!

—Ναι, Σεβασμιώτατε, συνεχίζει, παίρνοντας τον λόγο ο Νίκος. Το βράδυ της 26ης προς την 27η βλέπω πάλι να βρίσκομαι στο Νοσοκομείο και να θέλουν δυο μαυροφορεμένοι άνδρες, να μας πάρουν τον Διονύση, μέσα σε ένα μαύρο μεγάλο αυτοκίνητο. Μετά από πολύ ώρα το κατώρθωσαν, αλλά το αυτοκίνητο δεν έφευγε. Κάποιος νέος, όμορφος, ξανθός, με ένα μικρό γενάκι και μέχρι τη μέση τον κατάξανθα σγουρά κυματιστά μαλλιά, εμφανίστηκε και αφού πήρε και έβαλε τον Διονύση πάνω σε ένα κρεββάτι του Νοσοκομείου, μου είπε: «Μην ανησυχείς! Ανοίξτε του μια τρύπα εδώ», δείχνοντας το λαιμό του, «βάλτε του την εικόνα της Παναγιάς στα χέρια του και αφήστε τον σε μένα». Το πρόσωπό του έχυνε μια γλυκεία λάμψη, που σε γαλήνευε, σε πλημμύριζε ευεξία και εμπιστοσύνη.

—Σκεφθείτε Δέσποτα πώς ένοιωσα, συνέχισε τώρα η Ελένη, όταν ενώ άκουγα αυτό από το Νίκο, έρχονται οι γιατροί, μπαίνουν βιαστικά στην εντατική και βγαίνοντας γρήγορα, έπαιρναν μαζί τους και τον Διονύση στο χειρουργείο για τραχειοτομή!!! Μάς είπαν επί λέξει:

«Έχει χειροτερεύσει η κατάσταση του. Τώρα έχει και πνευμονία με υψηλό πυρετό. Τον πάμε αμέσως για τραχειοτομή να τον προλάβουμε, γιατί κινδυνεύει από στιγμή σε στιγμή να πνιγεί»! Μετά από την τραχειοτομή, τον λυπήθηκε πράγματι η ψυχή μου. Δεν ζούσε. Τα μηχανήματα τον κρατούσαν φυτό!! Στο σημείο αυτό έχασα όσο θάρρος μού είχε απομείνει. Λύγισα σαν άνθρωπος και χωρίς να πω τίποτα σε κανέναν, έφυγα στο Ναύπλιο να πάρω τα ρούχα του για το επερχόμενο μοιραίο. Απ' εκεί έφερα μαζί μου και τα βιβλία του Ταξιάρχη, το Ιστορικό και τα θαύματά Του. Κάποιος, θαρρείς μέσα μου, με έσπρωχνε να τα πάρω από τη θεία μου μαζί μου! Όταν επέστρεψα και είδα τον αδελφό μου ζωντανό, μετάνοιωσα πικρά για την ολιγοπιστία μου. Ζήτησα ταπεινά συγγνώμη, για την αδυναμία μου αυτή και γονατιστή μέρα και νύχτα έξω από την εντατική, διάβαζα τα θαύματά Του και παρακαλούσα για τη σωτηρία του αδελφού μου.
Όσο διάβαζα το βιβλίο με τα θαύματα, τόσο ένοιωθα κοντά μας την παρουσία του Άγιου. Οι ελπίδες πάλι δειλά-δειλά ερχότανε να πάρουν τη θέση της απογοήτευσης και απόγνωσης και σιγά-σιγά γιγάντωναν και πολλαπλασιάζονταν. Οι ενημερώσεις των γιατρών δεν με προβλημάτιζαν πια και δεν με ενδιέφεραν πολύ, παρ’ όλο που ήτανε άσχημες! Κι αυτό γιατί τώρα γνώριζα ότι πάνω και από τους γιατρούς, βρίσκεται ο Άγιος, κι ότι Αυτός μόνο επιμελείται τον αδελφό μου. Τα βιβλία αυτά μού έδωσαν την ηρεμία, τη δύναμη, τη δυνατή πίστη, την υπομονή, την καρτερία.

Με 40 πυρετό επί 8 ήμερες στην εντατική πάλεψε με τον θάνατο ο Διονύσης, με σύμμαχο τον Ταξιάρχη. Οκτώ ολόκληρες ημέρες έμοιαζε με νεκρό. Οι γιατροί μας έλεγαν ότι: «Δυστυχώς χάνουμε ελπίδες, παρά κερδίζουμε»! Και την ογδόη, μεγάλε μου Άγιε Ταξιάρχη! Άνοιξε τα μάτια του!!! Από τότε και μετά, κάθε μέρα και ένα μηχάνημα απομακρυνόταν από τον αδελφό μου, μέχρι που έφυγε και το τελευταίο.

Οι γιατροί κατάπληκτοι έλεγαν: «Αυτό δεν μπορούσε να γίνει φυσιολογικά ή τουλάχιστον σε τέτοιο βαθμό και σε τόσο λίγο χρόνο! Το μυαλό του αδελφού σας ήταν πράγματι "γιαούρτι". Μόνο ένα θαύμα, στην κυριολεξία, θα μπορούσε να τα δικαιολογήσει όλα αυτά, μόνο ένα θαύμα»!!!

Στο διάστημα των 8 αυτών ημερών, που ο Διονύσης μας πάλευε με τον θάνατο, επισκεφθήκατε Σεβασμιώτατε την πρεσβυτέρα του πατρός Χρήστου και γνωρίσατε τον Διονύση μας. Ο πατήρ Χρήστος σας είχε μιλήσει για τα όνειρα του ξαδέλφου μου, την εύρεση της εικόνας και σεις θελήσατε να δείτε τον αδελφό μου και να τον ευλογήσετε. Να ξέρατε τότε, Σεβασμιώτατε, τι κουράγιο και δύναμη μας δίνατε, όταν μας είπατε ότι: «Αφού θέλησε ο Ταξιάρχης να τον πάρει υπό την προστασία Του, μη φοβάστε, είναι μεγάλη ευλογία και όλα θα πάνε καλά. Μόνο μη χάνετε την πίστη σας και να προσεύχεστε ζεστά, μέσα από την καρδιά σας. Ο Κύριος πάντοτε ανταποκρίνεται στις θερμές μεσιτείες του Αρχαγγέλου Του». Τα λόγια Σας αυτά, Σεβασμιώτατε, ήταν μια ακόμη επιβεβαίωση των θαυμάτων του Ταξιάρχη, που κάθε μέρα διαβάζαμε και ξαναδιαβάζαμε. Η παρουσία Σας αυτή, στις δύσκολες αυτές στιγμές της ζωής μας, ήταν ευεργετική. Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ μέσα απ’ την καρδιά μας, για όλα.

«Παιδί μου», ψέλλισε συγκινημένος ο Δεσπότης μας, «εμείς δεν κάναμε τίποτα, ενώσαμε τις προσευχές μας, όπως είχαμε υποχρέωση, μαζί με τις δικές σας. Ο Κύριος πάντοτε δίνει ό,τι του ζητούνε, με αληθινή πίστη, υπομονή και επιμονή! Και η δική σας η πίστη, η υπομονή και η επιμονή ήταν πράγματι υποδειγματική. Πας γαρ ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και τω κρούοντι ανοιγήσεται (Ματθ. ζ' 8)».

—Σεβασμιώτατε, παρά λίγο να το ξεχάσω, είπε η Ελένη. Ο Αρχάγγελος έκαμε και δεύτερο θαύμα!
—Τι παιδί μου;
—Η Ελένη Μαϊοράνου, ήταν Πεντηκοστιανή. Λέω ήταν, γιατί τώρα δεν είναι. Ο Ταξιάρχης, με τις επεμβάσεις Του, την έκανε ορθόδοξη!!!

Ήταν αποκλειστική του αδελφού μου, μέσα στην εντατική. Σαν Πεντηκοστιανή δεν πίστευε στις εικόνες και επομένως ούτε και στην εικόνα του Ταξιάρχη, που βρήκαμε στην Εκκλησία του Νοσοκομείου. «Μη πιστεύετε», μας έλεγε συνεχώς, «μη πιστεύετε σε θαύματα και μάλιστα θαύματα από εικόνες άγιων. Δεν γίνονται τέτοια πράγματα».

Όταν όμως έβλεπε αργότερα, την εξέλιξη της υγείας του Διονύση, κλονίστηκε και μας είπε: «Αν πράγματι γίνει καλά εντελώς ο Διονύσης, θα πάω στον Μανταμάδο, στον Ταξιάρχη, στη θαυμαστή Του εικόνα και το δικό μου παιδί»! Το παιδί της είχε κάποια άγνωστη ασθένεια. Φύγαμε από το Νοσοκομείο και σε δυο μήνες έπρεπε να το επισκεφτούμε πάλι για αξονική εξέταση. Όταν ανεβήκαμε στην νευρολογική χειρουργική του Νοσοκομείου, βρήκαμε την Ελένη, την αποκλειστική του Διονύση. Μόλις μας είδε έμεινε άφωνη. Κάθισε για λίγο μαρμαρωμένη, σαν να έβλεπε φαντάσματα και έπειτα έτρεξε κατεπάνω μας και μας αγκάλιασε όλους δακρυσμένη. «Τι κάνεις, Ελένη;» τη ρωτήσαμε.

Εκείνη μας παρέσυρε λίγο παράμερα και μας είπε: «Τώρα πίστευω, τώρα πιστεύω. Είναι πιο φωτεινό και από τον ήλιο ότι εσείς έχετε δίκαιο, οι ορθόδοξοι. Ακούστε τι έχω να σας πω: Χθες τη νύχτα είδα στο όνειρό μου, ότι βρισκόμουν σε μια γαληνεμένη θάλασσα και ήρθε και με συνάντησε κάποιος νέος, ωραίος και μελαψός και μού λέγει: "Πήγαινε αύριο στη νευρολογική χειρουργική του Νοσοκομείου να δεις και να πιστέψεις. Σου έχω μια μεγάλη έκπληξη".

Είμαι εδώ από το πρωί, γιατί πίστευα ότι αυτός που μού μίλησε στο όνειρό μου ήταν ο Ταξιάρχης! Και να που βλέπω το Διονύση μας αναστημένο! Γιατί, για νεκρανάσταση πρόκειται. Ποτέ, μα ποτέ δεν πίστευα ότι το παιδί αυτό θα μπορούσε να γίνει καλά και μάλιστα με τέτοια διαύγεια του νου έπειτα από τέτοια κάκωση που είχε στον εγκέφαλό του. Αυτό είναι πράγματι ένα θαύμα, ένα αληθινό θαύμα του Ταξιάρχη! Τώρα πιστεύω και μετανοιώνω που τόσα χρόνια ήμουν σε τόση πλάνη!!! Με την πρώτη ευκαιρία θα πάω να προσκυνήσω την θαυμαστή εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και να Του ζητήσω να με συγχωρέσει».

—Ξέρετε, Σεβασμιώτατε, —μίλησε για πρώτη φορά ο Διονύσης—, αν οι δικοί μου χαίρονται, τόσο πολύ, για τη θεραπεία μου, άλλο τόσο εγώ χαίρομαι για την επιστροφή στην Ορθόδοξη πίστη, της κ. Ελένης. Είναι μια αξιαγάπητη κυρία και σωστός άνθρωπος. Είμαι πολύ ευχαριστημένος, που εξ αιτίας του ατυχήματός μου σώθηκε μια ψυχή. «Ουδέν κακόν αμιγές καλού», όπως έλεγαν οι πρόγονοι μας. Δόξα σοι ο Θεός!

Ο Σεβασμιώτατος σηκώθηκε. Πλησίασε τον Διονύση που με τη βοήθεια των δικών του είχε σηκωθεί. Τον ασπάσθηκε σταυρωτά και άφησε να ακουμπήσει το κεφάλι του νέου στον αριστερό του ώμο, χτυπώντας χαϊδευτικά την πλάτη του. Είχαν δακρύσει και οι δυο τους και η συγκίνηση αυτή είχε απλωθεί παντού μέσα στο χώρο του Γραφείου του Ναού και μας συνεπήρε όλους. Έπειτα, δειλά-δειλά και άχρωμα στην αρχή, ακούστηκε η φωνή του Σεβασμιωτάτου: «Των ουρανίων Στρατιών Αρχιστράτηγε...» Τον ακολουθήσαμε όλοι μαζί συγκινημένοι...

Αγιορείτικη Μαρτυρία ΠΗΓΗ AGIORITIKOVIMA.GR