Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2015

Ο ΠΑΝΟΡΜΙΤΗΣ φαίνεται να αποτρέπει τουρκικό πολεμικό σκάφος φέτος παραμονή της ΠΑΝΑΓΙΑΣ (Φωτό)




Πολλές φορές δεν μπορείς να ταιριάξεις την συγκίνηση, την λογική και την έκπληξη. Αυτό σήμερα συνέβη και σε εμένα όταν ο φίλος μου Αναστάσης ζήτησε να με δει για να μου δείξει κάτι από το προσωπικό του αρχείο φωτογραφιών που τράβηξε φέτος παραμονή της ΠΑΝΑΓΙΑΣ και συγκεκριμένα στην παραλία του Αγίου Γεωργίου Δυσάλωνας της νήσου Σύμης. Έτσι και ο ίδιος μου ξεδίπλωσε την εσωτερική του συγκίνηση και έκπληξη. -παραμονή της ΠΑΝΑΓΙΑΣ βρέθηκα στην Σύμη για να προσκυνήσω του Αρχάγγελο Μιχαήλ τον Πανορμίτη που ευλαβούμαι ιδιαιτέρως. – η ζέστη του μεσημεριού ήταν ανυπόφορη και μετά το προσκύνημα αποφάσισα να κάνω μια βουτιά στην πανέμορφη παραλία του Αγίου Γεωργίου Δυσάλωνας. – μετά την δροσιά της θάλασσας και ενώ ξεκουραζόμουν βλέπω να ¨σκάει μύτη¨ από την δεξιά βραχώδη απόληξη του κόλπου και στο βάθος σε απόσταση ορατή ένα τουρκικό πολεμικό σκάφος. -η έκπληξη μου μεγάλη αλλά αποκορυφώθηκε όταν μαζί με τους άλλους λουόμενους είδαμε ότι το τουρκικό επιβράδυνε την πορεία του και αμέσως έκανε αναστροφή επί τόπου για να φύγει από την ίδια πλευρά που εισήλθε. -αποφάσισα τότε να το φωτογραφίσω και να τραβήξω αυτές τις πέντε φωτογραφίες . -βρε τους τουρκαλάδες είπα μέσα μου , τι να σκαρώνουν παραμονή της ΠΑΝΑΓΙΑΣ μας και το μυαλό μου πήγε στον ΠΑΝΟΡΜΙΤΗ. -έκανα ΠΑΝΑΓΙΑ στην Σύμη και επέστρεψα στην Αθήνα . -τις φωτογραφίες όμως δεν τις αποθήκευσα αμέσως και τις άφησα μέσα στο κινητό. -κάποια στιγμή τις αποθήκευσα στον υπολογιστή και από περιέργεια έπαιξα λίγο με την μεγέθυνση για να υποστώ την πρώτη ¨κρυάδα¨… όπως θες πες το ανατριχίλα . -και στις πέντε φωτογραφίες εμφανίζεται πάνω από το τουρκικό πολεμικό σκάφος μια πανύψηλη αγέρωχη ανθρώπινη φιγούρα και μάλιστα να κραδαίνει με το δεξί του χέρι προς τα πάνω και με κίνηση προς τα κάτω μια ΡΟΜΦΑΙΑ.




– δες και μόνο σου Κώστα και πες μου αν μπορείς να καταλάβεις ποιος είναι ΑΥΤΟΣ που ανάγκασε τους Τούρκους σε άμεση αναστροφή πορείας; Ήταν πλέον η δικιά μου σειρά να ανατριχιάσω και να συγκινηθώ. Και στις πέντε φωτογραφίες απεικονιζόταν η φιγούρα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ να κραδαίνει πάνω από τους τούρκους την Ρομφαία του. Οι λέξεις πλέον περισσεύουν … ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΙΓΑΙΟ το περιπολεί με όλο τον στρατιωτικό του εξοπλισμό ο ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ. Αλλοίμονο σε αυτούς που το επιβουλεύονται και αλλοίμονο σε εμάς που αμφισβητούμε τα ¨ Ιερά και τα Όσια μας¨. Με πνευματική ευθύνη και συνείδηση ΔΡ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ Υ.Γ έκρινα σκόπιμο να στείλω και τις πέντε αυτές φωτογραφίες του Αναστάση ώστε ο καθένας να σχηματίσει μια ολοκληρωμένη άποψη. 

ΠΗΓΗ.........http://national-pride.org
pentapostagma.gr

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2015

ΤΟ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΤΟΝ ΜΙΚΡΟ ΠΑΡΑΣΚΕΥΆ, ΤΟΥ ΞΑΝΑΧΑΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΟΡΑΣΗ ΤΟΥ...

Πάτερ λέγομαι Μπάφας Ιωάννης και μένω στο Αλιβέρι Βόλου. Το τηλέφωνο μου είναι 04210.......
Την ημέρα που έγινε το επεισόδιο ήμασταν στη Θεσσαλονίκη. Ο μικρός Παρασκευάς έπαιζε με παιδιά εκεί κοντά μας και κάποιο τον χτύπησε στο μάτι. Το ματάκι του σκίστηκε πολύ βαθειά. Τον πήγαμε αμέσως στο νοσοκομείο “Άγιος Δημήτριος”. Εκεί οι γιατροί μου είπανε ότι το ματάκι του παιδιού είναι χαμένο. Σε λίγο έρχεται και ο γιατρός κ.Κωνσταντίνος Πολυχρονίου:
“...Το ματάκι του το έχει χάσει το παιδί! Θα κάνω βέβαια ότι είναι δυνατόν αλλά μην τρέφετε πολλές ελπίδες.......!”
Το παιδί το έβαλαν αμέσως στο χειρουργείο και η εγχείρηση κράτησε 2,5 ώρες. Όταν βγήκε ο γιατρός έκανε ένα μορφασμό που δεν προμήνυε κάτι αισιόδοξο και σχεδόν μουρμούρισε:
“..Έκανα ότι μπορούσα. Προσπάθησα το καλύτερο, όμως το τραύμα ήταν πολύ βαθύ και αδύνατη η κόλληση του, μόνο ο Θεός θα μπορούσε να κάνει κάτι.....”
Η οικογένεια μου πάτερ, είναι θρησκευόμενη. Πιστεύουμε πολύ και ο Κύριος πάντοτε μας βοηθά. Φέραμε εικόνες των Αγίων μας στο κρεβατάκι του παιδιού και παρακαλούσαμε να μεσιτεύσουν οι άγιοι προς τον Κύριο για το ματάκι του παιδιού μας.

Είχαν περάσει τρεις μέρες από την εγχείρηση και ο γιατρός κ.Πολυχρονίου ήρθε να εξετάσει το παιδί μαζί με άλλους γιατρούς:
- “....Δυστυχώς δεν έχει καμία βελτίωση. Βέβαια δεν μπορούμε να πούμε τίποτα ακόμα πριν βγάλουμε τους επιδέσμους, αλλά σας είπα από την αρχή ότι δεν υπάρχουν ελπίδες μόνον 1% ελπίζουμε και αυτό με τη βοήθεια του Θεού. Πρέπει να γίνουν και άλλες εγχειρήσεις μέσα στο χρόνο....”
Το απόγευμα μία κυρία μας έφερε μία εικόνα του Ταξιάρχη Μανταμάδου. Εμείς τον ταξιάρχη δεν τον γνωρίζαμε, είχαμε ακούσει για τον Άγιο Ραφαήλ. Μας μίλησε για τον θαυμαστό άγιο Ταξιάρχη και σταύρωσε τρεις φορές το ματάκι του. Εμείς γονατίσαμε μπροστά στην εικόνα που την είχαμε βάλει στο προσκέφαλο του παιδιού και παρακαλούσαμε τον Αρχάγγελο μέσα από την καρδιά μας. Αυτά που μας είχε πει η γυναίκα μας ειχανε εντυπωσιάσει πολύ.
Στο σημέιο αυτό ο κ.Μπάφας πνίγηκε σε λυγμούς και διέκοψε την αφήγηση πλυμμηρισμένος από συγκίνηση. Έπειτα από αρκετή ώρα συνέχισε.........:
....Το βράδυ της ίδιας μέρας, η αδελφή της γυναίκας μου στο Βόλο, βλέπει στο όνειρο της πως ένας Άγγελος στα χρυσά ντυμένος ήρθε στο νοσοκομείο, στο κρεβάτι που ήταν ο Παρασκευάς και του σταύρωσε το ματάκι του....

Το πρωί ήρθε από τον Βόλο με τον άνδρα της. Όταν είδε την εικόνα του Ταξιάρχη στο κρεβατάκι του παιδιού, έβαλε τις φωνές λέγοντας λόγια ασυνάρτητα. Μετά από ώρα που συνήλθε, μας είπε το όνειρο και πως το πρόσωπο του Αγγέλου που είδε στο όνειρο της ήταν το ίδιο με της εικόνας του Ταξιάρχη που μας έφερε η άγνωστη κυρία!
Στις 11 το πρωί ήρθαν πολλοί γιατροί μαζι και ο κ.Πολυχρονίου, έβγαλαν τους επιδέσμους εξέτασαν πολύ ώρα το ματάκι του με κάποιο μεγάλο φακό. Έξω στο διάδρομο μου μίλησαν:
“.... Το παιδί σου δεν βλέπει. Βέβαια το περιμέναμε, θα κάνουμε και άλλες εγχειρήσεις αργότερα αλλά και πάλι οι πιθανότητες είναι ίδιες....”
Μπήκα στο θάλαμο ένα ράκος, πλησίασα το κρεβατάκι του παιδιού. Το ματάκι του ήταν λυμένο από τους επιδέσμους. Μου φάνηκε ότι η κόρη του ματιού του κινήθηκε στην ίδια ευθεία με την κόρη του άλλου ματιού. Δίπλα στο κρεβατάκι του υπήρχε ένα μπαλάκι μικρό.
“..Θέλεις να παίξουμε με ένα μπαλάκι Παρασκευά;
“.. Θέλω..” μου απαντά
Δένω το καλό του ματάκι και αφήνω το χτυπημένο ακάλυπτο.
“...Έλα σήκω..” του λέω και το παιδί σηκώθηκε, κατέβηκε και αρχίσαμε να παίζουμε! ΕΒΛΕΠΕ!
Τρέχω γρήγορα και το λέω στους γιατρούς. Δεν με πίστεψαν και χαμογελούσαν πικραμένα. Στην επιμονή μου ήρθαν και όταν το διαπίστωσαν, είπαν όλοι με ένα στόμα:
''.. Μόνο ένα θαύμα θα μπορούσε να γίνει και έγινε!!!! και στρεφόμενοι σε εμάς είπαν: “...Κάποιο Άγιο έχει το παιδί, επιστημονικώς δεν θα έπρεπε να βλέπει..!!”
Την ίδια μέρα οι γιατροί σταμάτησαν τα φάρμακα και κάθε θεραπεία, μου έδωσαν εξιτήριο και φύγαμε. Πριν ευχαριστήσω το γιατρό κ.Πολυχρονίου, τον ρώτησα:
“..Γιατρέ, λέγατε για άλλες εγχειρήσεις, μήπως θα έπρεπε να ξαναπεράσουμε;..”

Εκείνος χαμογέλασε και μου είπε:
“..Να τον πάτε στον γιατρό,τον άγιο, που έχετε προστάτη σας. Εγώ πια είμαι αχρείαστος για το παιδί σας, ο Παρασκευάς είναι υγιέστατος..”
Δεν δέχτηκε να πάρει χρήματα και μου είπε να ανάψω και για εκείνον ένα κεράκι στον Άγιο μας. Έτσι πάτερ ήρθαμε όλοι εδώ, η γυναίκα μου, τα παιδιά μου, η κουνιάδα μου με τον σύζυγο της και φυσικά ο Παρασκευάς.
Πριν καλά-καλά τελειώσει ο κ.Μπάφας, βούρκωσε και έκρυψε το πρόσωπο του στις δύο παλάμες του. Εμείς αρκεστήκαμε να κάνουμε το σταυρό μας και να ψελλίσουμε: “..Αρχάγγελε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών..”
...............................................................
Πρωτοπρεσβυτέρου Ευστρατίου Δήσσου, ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟΥ, Τόμος Ε`

Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2015

ΤΟ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΤΗΝ ΧΡΥΣΗ ΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ, ΟΙ ΘΑΥΜΑΣΤΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ!

ΤΟ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΤΗΝ ΧΡΥΣΗ ΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ, ΟΙ ΘΑΥΜΑΣΤΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ!

Ήταν το 2004 όταν παρουσιάσθηκε πρώτη φόρα ο όγκος στο στήθος της μητέρας μου Χρυσή Νακοπούλου. Αφού περάσαμε όλες τις δυσκολίες (χειρουργεία, χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες) όλα πήγαν καλά και χρόνο με το χρόνο με συχνή παρακολούθηση είχε ξεπερασθεί η αρρώστια και την είχαμε ξεχάσει. Ώσπου το Μάρτιο του 2010 μετά από τον καθιερωμένο έλεγχο της μητέρας μου, παρουσιάσθηκε μια σκιά στο ήπαρ και σιγά, σιγά είχαν αρχίσει να ανεβαίνουν και οι καρκινικοί δείκτες και ταυτόχρονα και οι ανησυχίες όλης της οικογένειας. Οι γιατροί μας είπαν να περιμένουμε λίγο για να ξανακάνουμε τις εξετάσεις. Έτσι κι έγινε.
Μετά από 3 μήνες ξανακάναμε και η σκιά είχε αρχίσει να μεγαλώνει, οι 2 βιοψίες όμως δεν έδειχναν κάτι κακό. Όταν πήγα στον ογκολόγο όμως στο ΠΓΝ Αλεξανδρούπολης είχε αντίθετη άποψη, μου είπε ότι ήταν δευτεροπαθείς μετάσταση στο ήπαρ.
Εκείνη τι στιγμή έχασα την γή κάτω από τα πόδια μου!!
Η μόνη μου ελπίδα ήταν ο αγαπημένος μου ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ!!!!
Όλο αυτό το διάστημα ,επειδή από την αρχή μου είχε περάσει από το μυαλό ότι κάτι κακό συμβαίνει αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω, μεγάλο μου όπλο ήταν το να διαβάζω κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ την παράκληση στον αγαπημένο μου ΆΓΓΕΛΟ και να τον παρακαλώ να είναι δίπλα μας, όταν το άκουσα από το γιατρό ήξερα ότι μόνο ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ μου θα μπορούσε να μας σώσει.

Ένα βράδυ στα τέλη του Οκτωβρίου του 2010 ,είδα ένα όνειρο: μου εμφανίζεται μια γυναίκα με μαύρα, πανύψηλη, έμοιαζε πάρα πολύ με καλόγρια. Το πρόσωπό της δεν το είδα. Εγώ καθόμουν στον καναπέ του σπιτιού και η μητέρα μου σε μια καρέκλα. Ξαφνικά η γυναίκα κατευθύνετε προς την μητέρα μου και της κάνει νόημα να σηκώσει την μπλούζα και βγάζει ένα βαμβακάκι με λάδι και της σταυρώνει στο σημείο του συκωτιού, στην συνεχεία έρχεται και κάθεται δίπλα μου και στηρίζει το κεφάλι της στον ώμος μου, ξαφνικά χτυπάει η πόρτα και μπαίνει ο πατέρας μου στο σπίτι και φέρνει τις εξετάσεις που ήταν όλες καθαρές , εκείνη τη στιγμή βάζω μια φωνή: "μάνα φεύγουμε στη Μυτιλήνη".
Ξύπνησα ταραγμένος !!
Από την πρώτη στιγμή ήθελα να πάω την μητέρα μου στην Μυτιλήνη και τώρα ήρθε η ώρα, η πρόθεση να γίνει πράξη. Έτσι ξεκινάω να ψάχνω εισιτήρια με αεροπλάνο από Θεσσαλονίκη για Μυτιλήνη .Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ όμως τα είχε τακτοποιήσει όλα. Την επόμενη εβδομάδα ξαφνικά μαθαίνω ότι ξεκινάει πτήση Αλεξανδρούπολη-Μυτιλήνη. Πραγματικά δεν το πίστευα!!! Αμέσως το λέω στην μητέρα μου και βγάζω εισιτήρια, Παρασκευή 11 Νοεμβρίου φύγαμε για Μυτιλήνη.
Όταν φτάσαμε στον Μανταμάδο , γονατιστός μπήκα στην εκκλησία και με δάκρυα έφτασα μπροστά στην εκθαμβωτική ανάγλυφη εικόνα του ΤΑΞΙΑΡΧΗ. Προσευχήθηκα, διάβασα την παράκληση του και του ζήτησα να είναι μαζί μας και να μας βοηθήσει στο δύσκολο αυτό δρόμο!! Καθίσαμε 2 μέρες, τη μητέρα μου την είδα ότι είχε χαλαρώσει και ηρεμήσει, ένιωθε μεγάλη γαλήνη. Τα πρωινά περίμενε απ’ έξω να ανοίξει η εκκλησία για να βρεθεί πρώτη δίπλα στον ΤΑΞΙΑΡΧΗ!!
Εκεί έτυχε να γνωρίσουμε και μια κυρία με την κόρη της την Έλενα από την Θεσσαλονίκη, που ήρθαν και αυτές να μείνουν σαββατοκύριακο, μιας και η κόρη σπούδαζε στην Μυτιλήνη. Δύο μέρες κάναμε παρέα πήγαμε για καφέ για φαγητό χωρίς όμως να αναφέρουμε τίποτα για αρρώστιες. Κυριακή 13 Νοεμβρίου το πρωί αφού τελείωσε η λειτουργεία αποχαιρετίσαμε τον ΤΑΞΙΑΡΧΗ μας και αναχωρήσαμε, πρίν φύγουμε πίσω για την Αλεξανδρούπολη με την Έλενα αλλάξαμε κινητά τηλέφωνα. Μετά από 2 εβδομάδες η πτήση από Αλεξανδρούπολη για Μυτιλήνη κόπηκε, στην ουσία ήταν για ένα μήνα.
Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ πιστεύω πραγματικά ότι το έκανε για μας.

Την Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011 συναντήθηκα με τον χειρούργο, του πήγα όλες τις εξετάσεις. Με το που τις είδε μου είπε με ειλικρίνεια ότι ήταν πολύ δύσκολη περίπτωση και η εμπειρία του ήταν πολύ μικρή. Έτσι μου πρότεινε χωρίς καν να το σκεφτώ να πάρω την μητέρα μου και να κατέβουμε στην Αθήνα να βρούμε τον γιατρό κύριο Κ… στο νοσοκομείο Ιπποκράτειο, θα ήταν το καλύτερο που μπορούσαμε να κάνουμε. Έτσι κι έγινε. Αφού μας έφερε σε επαφή τηλεφωνικά με το γιατρό στην Αθήνα, κανονίσαμε σε μια εβδομάδα να κατέβουμε για εγχείριση. Μετά από μία εβδομάδα ήμασταν στην Αθήνα.
Μία μέρα πρίν μπούμε στο νοσοκομείο πήγαμε και βρήκαμε τον γιατρό στο ιατρείο του. Εκεί συναντήσαμε πραγματικά έναν γιατρό μα πάνω απ’ όλα άνθρωπο είχε μια συμπεριφορά απέναντί μας λες και ήμασταν συγγενής πρώτου βαθμού, ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ μας είχε μεριμνήσει για όλα!!
Στις 30 Νοεμβρίου 2011 έγινε η εγχείριση. Από το πρωί, μόλις πήραν την μητέρα μου στο χειρουργείο κατέβηκα στο εκκλησάκι του νοσοκομείου, διάβασα την παράκληση του ΤΑΞΙΑΡΧΗ μας και τον παρακάλεσα να ήταν και αυτός μέσα στο χειρουργείο. Από το πρωί είχα την εικόνα του στο χέρι μου και δεν την άφησα στιγμή, το μυαλό μου ήταν μόνο στην μητέρα μου και στον ΤΑΞΙΑΡΧΗ μου. 5 ώρες πήγε το χειρουργείο, 5 ώρες δεν είχα σταματήσει να επικαλούμαι τον ΤΑΞΙΑΡΧΗ. Η εικόνα του είχε γίνει ένα με το χέρι μου, πίστευα πραγματικά ότι ήταν μαζί μας σ ’αυτή την δύσκολη στιγμή. Αφού βγήκε η μητέρα μου από το χειρουργείο μπήκε κατευθείαν στην εντατική. Ο γιατρός μου είπε ότι ήταν πάρα πολύ ευχαριστημένος από την δουλεία που κάνανε. Την είδαμε λίγο με την θεία μου και φύγαμε για το σπίτι να ξεκουραστούμε γιατί από την επόμενη μέρα θα έβγαινε στο δωμάτιο και θα έπρεπε να την προσέχω.

Ενώ πήγαμε στο σπίτι ,κατά τις 8 η ώρα το βράδυ μου έρχεται ένα μήνυμα στο κινητό το διάβασα μα δεν το πίστευα, δεν άντεξα μου έπιασαν αμέσως τα κλάματα. Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ μου είχε στείλει το μήνυμα του, ήταν η Έλενα η κοπέλα που είχαμε γνωρίσει στην Μυτιλήνη, είχαμε να μιλήσουμε από τότε, ούτε τηλέφωνο ούτε μήνυμα, την επέλεξε ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ για να μου δώσει την απάντηση ότι ήταν σήμερα ήταν μαζί μας, μου έγραφε λοιπόν στο μήνυμα :
"Γειά σου Μιχάλη είμαι η Έλενα που γνωριστήκαμε στην Μυτιλήνη αυτή την στιγμή είμαι στον ΤΑΞΙΑΡΧΗ μπροστά στην εικόνα του θέλεις να σου την φιλήσω?!"!!!
Πίστεψα και τώρα ήμουν σίγουρος ότι ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ θα έκανε το Θαύμα του!!!Αυτό επ`ουδενή δεν ήταν τυχαίο. Όλα πήγαν καλά, αφαιρέθηκε το μισό ήπαρ και όλες η κακοήθειες, μετά από 21 μέρες φύγαμε από το νοσοκομείο. Σε 40 μέρες βγήκε και η βιοψία. Ήταν κακοήθης όγκος και έπρεπε να κάνει χημειοθεραπείες. Αυτό όμως δεν με φόβιζε γιατί ήξερα πως ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ ήταν και είναι μαζί μας. Μπορεί να περάσαμε δύσκολες στιγμές και περισσότερο βέβαια η μητέρα μου αλλά ήμουν σίγουρος ότι όλα κάποια στιγμή θα περνούσανε.
Κατά το διάστημα που έκανε η μητέρα μου τις χημειοθεραπείες 3 φορές μου εμφανίστηκε ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ στον ύπνο μου, κάτι τέτοιο δεν μου είχε ξανασυμβεί. Την πρώτη φορά λοιπόν βρέθηκα στην εκκλησία του ΤΑΞΙΑΡΧΗ, μπήκα στο ναό και πήγα μπροστά στην ανάγλυφη εικόνα και ενώ πήγα να την προσκυνήσω βλέπω το πρόσωπο να γίνετε κατάκόκκινο, βγαίνοντας και στην εξωτερική μεγάλη εικόνα της εισόδου, την είδα και αυτή να κοκκινίζει! Ξύπνησα με απορία, μετά διάβασα στο ίντερνετ ότι και στην πραγματικότητα κοκκινίζει και ότι είναι προμήνυμα καλού!!

Την δεύτερη φορά ξαναβλέπω ότι βρίσκομαι πάλι στην εκκλησία του Ταξιάρχη και ενώ μπαίνω να προσκυνήσω και να τον ευχαριστήσω την εικόνα του στην είσοδο, βλέπω ξαφνικά το κεφάλι του να κάνει 2 κινήσεις αριστερά δεξιά και να ανοιγοκλείνει τα μάτια.
Ξύπνησα έντρομος!!
Την Τρίτη φορά με το που μπαίνω από την είσοδο, πάω μπροστά από την μεγάλη εικόνα και βλέπω τον ΤΑΞΙΑΡΧΗ με μορφή ανθρώπου και με τα ρούχα της εικόνας , να κάθετε στο σκαλάκι μπροστά από την εικόνα, στέκομαι μπροστά του και μου λέει να ανοίξω το αριστερό μου χέρι μου. Έκανα ότι μου είπε. Το άνοιξα και ξαφνικά μου έδωσε μια με το σπαθί του. Με το που ξύπνησα το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να δώ το χέρι μου αν έχει σημάδι. Δεν φοβήθηκα όμως Ήταν σαν να μου είχε δώσει δύναμη!!
Η μητέρα μου έκανε 6 χημειοθεραπείες πάντα πριν από τις θεραπείες έκανε εξετάσεις αίματος και πάντα ήταν καλές. Το λαδάκι του ΤΑΞΙΑΡΧΗ πριν από κάθε εξέταση ήταν το βάλσαμο. Με το που τελείωσε τις θεραπείες κάναμε αξονική και μαγνητική. Όλα ήταν πεντακάθαρα και οι καρκινικοί δείκτες είχαν πέσει. Τον Άυγουστο του 2012 ξανακάναμε μαγνητική και ήταν καθαρή οι καρκινικοί δείκτες είχαν πέσει ακόμη περισσότερο.
Τον Δεκέμβριο του 2012 κατεβήκαμε στην Αθήνα να μας δεί ο χειρουργός. Κάναμε μαγνητική αξονική όλα πεντακάθαρα οι δείκτες είχαν φτάσει στα χαμηλότερα όρια. 15 μήνες μετά την εγχείριση όλα πεντακάθαρα χάρη στο θαύμα του ΤΑΧΙΑΡΧΗ μας.
Μεγάλο όπλο μου το να διαβάζω κάθε βράδυ ανελυπός την παράκλησή ΤΟΥ.

Στον ΤΑΞΙΑΡΧΗ έρχομαι κάθε χρόνο από το 2005,σε ότι του ζητήσω πάντα είναι δίπλα μου Είναι το στήριγμα μου ο προστάτης μου ο φύλακας ΑΓΓΕΛΟΣ μου. Μακάρι να με αξιώνει να έρχομαι κάθε χρόνο να τον ευχαριστώ και να τον προσκυνώ .
ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ - ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 2015, Ενοριακού Ναού Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μανταμάδου Λέσβου

Δευτέρα 24 Αυγούστου 2015

ΕΝΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ...... ΣΕ ΤΡΟΧΑΙΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ!!!

ΕΝΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ...... ΣΕ ΤΡΟΧΑΙΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ!!!

Μόλις είχε τελειώσει η Θεία λειτουργία και πηγαίναμε στο γραφείο του Ναού. Δειλά-δειλά μας ακολούθησε ένας μεσόκοπος άνδρας, συνοδευόμενος από μια συμπαθητική κυρία:
Ο π.Ευστράτιος;
Μάλιστα, τι θα θέλατε;
Πάτερ ήρθαμε από την Αυστραλία και θέλαμε να σας δούμε και να σας ευχαριστήσουμε, γιατί δεν μας ξεχνάτε και μας στέλνετε το περιοδικό. Βέβαια το ταξίδι μας οφείλεται στη χάρη του Αρχαγγέλου που μας έσωσε από βεβαιο θάνατο και ήρθαμε να τον προσκυνήσουμε και να τον ευχαριστήσουμε μέσα από την καρδιά μας.
Περάστε να σας προσφέρουμε ένα καφέ και μας τα λέτε με την ησυχία σας.
Πάτερ, είχαμε πάρει το περιοδικό σας “Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ”.Είναι αλήθεια ότι το περιμένουμε με μεγάλη λαχτάρα και ανυπομονησία, γιατί είναι το μόνο πραγμα που λαμβάνουμε από την Πατρίδα και μας ενισχύει πνευματικά και Εθνικά. Προπάντος περιμένουμε να διαβάσουμε τη νέα θαυμαστή ενέργεια του Ταξιάρχη που στο κάθε περιοδικό υπάρχει στην πρώτη του σελίδα.
Το νέο περιοδικό το είχαμε λάβει Παρασκευή και την Κυριακή το πρωί αποφασίσαμε να πάμε να λειτουργηθούμε στην Εκκλησία των Ταξιαρχών, μακριά από εκεί που μένουμε.
Όλα πήγαιναν καλά και στο δρόμο συζητούσαμε για τη νέα θαυμαστή ενέργεια που είχαμε διαβάσει στο περιοδικό. Η γυναίκα μου κάποια στιγμή έβαλε την παράκληση των Ταξιαρχών και η διαδρομή μας ήταν ευχάριστη. Ακούγοντας την παράκλήση προσπαθούσαμε, με την φαντασία μας, να βρεθούμε μπροστά στην εικόνα του Ταξιάρχη, που την γνωρίσαμε από τα βιβλία του Ναού και το περιοδικό σας, γιατί δεν είχαμε έρθει ποτέ στο Μανταμάδο.
Πηγαίναμε πολύ σιγά, γιατί ο δρόμος είχε πολλές στροφές. Κάποια στιγμή χάνω τον έλεγχο του αυτοκινήτου και εκείνο πηγαίνει στο γκρεμό. Το φρένο δεν έπιασε, δεν πρόλαβα καλά-καλά ίσως να το πατήσω. Το μόνο που πρόλαβα ήταν να φωνάξω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου..
“ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΟΥ ΣΩΣΕ ΜΑΣ!”
Στην άκρη του δρόμου υπήρχε μία κολώνα μικρή. Προσπάθησα να πέσω πάνω σ`αυτή, μήπως μας συγκρατούσε το αυτοκίνητο, όμως πέρασε δίπλα της. Καθώς την προσπερνούσαμε ξαναφώναξα:
“ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΟΥ!”
και τότε ω Θεέ μου!!!............Μπροστά μας βλέπουμε τον Ταξιάρχη, όπως στη φωτογραφία, όμως ολόσωμο, να παρουσιάζεται... να σηκώνει το χέρι του και να μας κρατά το αυτοκίνητο!!!!
Όταν άνοιξα να βγούμε βλέπω την μπροστινή ρόδα να είναι στον αέρα εντελώς. Το αυτοκίνητο να κουνιέται και από κάτω να χάσκει ο γκρεμός. Βγήκαμε έξω και προσευχόμασταν στον Άγιο, χωρίς να ανταλλάσουμε λέξη μεταξύ μας, σκεπτόμενοι και οι δύο αυτό που είδαμε και τη φοβερή εμπειρία που είχαμε.
Σε λίγο είχαν μαζευτεί αρκετοί περαστικοί με τα αυτοκίνητα τους που θαύμαζαν πως σωθήκαμε και ήθελαν να μας βοηθήσουν.
Το αυτοκίνητο δεν είχε πάθει καμία ζημιά. Μερικοί έφεραν σχοινιά και το έδεσαν και προσπαθούσαν να το τραβήξουν λίγο, για να μπούμε μέσα να βάλουμε τη μηχανή μπροστά. Όταν το έδεσαν κάποιος θαραλλέος άνοιξε την πόρτα, μπήκε μέσα και έβαλε εμπρός τη μηχανή. Έπειτα έβαλαν εμπρός και τα δύο αυτοκίνητα, πάνω στα οποία είχαν δέσει το δικό μου και προσπάθησαν να το τραβήξουν. Το αυτοκίνητο όμως το δικό μου δεν κουνιόταν καθόλου. Όλοι απορούσαμε.
Οι άνθρωποι μου είπαν να φέρουμε γερανό, γιατί διαφορετικά δεν γινόταν τίποτα. Εγώ τότε έκανα το σταυρό μου και είπα:
“Ταξιάρχη μου, σώσε το αμάξι μου, όπως το σταμάτησες βγάλτο από το επικίνδυνο αυτό σημείο!”
και χωρίς να φοβηθώ, πιστεύοντας ότι ο Ταξιάρχης είναι μαζί μου, μπαίνω στο αυτοκίνητο και βάζω μπροστά τη μηχανή του. Έβαλα την όπισθεν και πάτησα το γκάζι. Το αυτοκίνητο άρχισε σιγά-σιγά να κινείται προς τα πίσω και η ρόδα του που ήταν στο κενό έπιασε άσφαλτο χωρίς να βοηθάνε τα άλλα αυτοκίνητα!!!!
Όλοι σταυροκοπήθηκαν και άρχισαν να χειροκροτούν. Έτσι χωρίς καμιά ζημιά στο αυτοκίνητο και σε μας, συνεχίσαμε τον δρόμο μας, αφού ευχαριστήσαμε τους ανθρώπους για την μεγάλη προθυμία τους να μας βοηθήσουν.

Εκεί στο Ναό, παρακαλέσαμε τον Ταξιάρχη να μας αξιώσει να έρθουμε στο Μανταμάδο και μπροστά στη θαυμαστή εικόνα Του, να τον ευχαριστήσουμε και να του ανάψουμε μία λαμπάδα ως το μπόι μας. Γι αυτό ήρθαμε Πάτερ, γιατί αυτό που είδαμε δεν μπορεί να συγκριθεί με εκείνα που ακούσαμε και διαβάσαμε. Θα θέλαμε να το γράψετε στο περιοδικό, πάτερ μου, για να ενισχυθεί η πίστη των χριστιανών που θα το διαβάσουν και να μάθουν πόσο προστάτες και φύλακες είναι οι Αρχάγγελοι και οι Άγγελοι.
Πρωτοπρεσβυτέρου Ευστρατίου Δήσσου, ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟΥ, τόμος Ε

Τετάρτη 22 Ιουλίου 2015

ΤΟ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΟΣΦΑΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ, ΣΤΗ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΟΥ ΠΑΛΕΥΕ ΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΗΣ... ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ"

ΤΟ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΟΣΦΑΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ, ΣΤΗ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΟΥ ΠΑΛΕΥΕ ΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΗΣ... ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ"
Ονομάζομαι Στράτος Θεολόγου, κάτοικος της Καλλιθέας Αθήνας.
Θα ήθελα να σας γνωρίσω κι εγώ μια θαυμαστή επίσκεψη του θαυματουργού μας Ταξιάρχη στην δική μου αγαπημένη οικογένεια!

Όλα ξεκίνησαν στις 1 Μαρτίου 2014, ημέρα Σάββατο όταν παραπονέθηκε η Σταυρούλα – συζυγος μου - για πόνο στα πλευρά της στη δεξιά μεριά. Πήγαμε στο Αττικό Νοσοκομείο που εφημέρευε και μας είπαν ότι είναι θλάση. Μας δώσανε φαρμακευτική αγωγή και γυρίσαμε σπίτι μας. Για δυο μέρες ο πόνος είχε μετριαστεί και νομίζαμε ότι είχε τελειώσει το θέμα.
Την Τρίτη 4 Μαρτίου όμως το μεσημέρι ο πόνος έγινε πιο έντονος και αποφασίσαμε στις 4:00 το απόγευμα να πάμε πάλι σε ένα εφημερεύων Νοσοκομείο. Πήγαμε στη Βούλα και μας στείλανε στο Τζάνειο γιατί δεν είχε γενική εφημερία και ήθελε χειρουργό. Φτάνοντας στο Τζάνειο οι πόνοι γινόντουσαν πιο έντονοι. Μας βλέπει χειρουργός και μας στέλνει για ακτινογραφία και υπέρηχο. Όταν είδε τις εξετάσεις μας λέει
"δεν βλέπω κάτι που να με ανησυχεί εμένα, να πάτε να σας δει ο ορθοπεδικός".
Απόρησα γιατί από τη Βούλα ο ορθοπεδικός μας είχε πει για χειρούργο!!! Πήγαμε στον ορθοπεδικό και βλέποντας την ακτινογραφία μου λέει…
"Τι σε έστειλε σε εμένα δεν βλέπει αυτός ότι είναι δικό του περιστατικό!!! Δηλαδή χειρουργικό.
Εκείνη την ώρα άρχισα να εκνευρίζομαι. Είχε πάει η ώρα 2:30 ξημερώματα και η γυναίκα μου συνέχισε να πονάει και αυτοί δεν μπορούσαν να βρουν άκρη!!! Εκείνη την ώρα σαν κάτι να με έσπρωξε!!! Και ρωτάω το γιο μου ποιο άλλο νοσοκομείο εφημερεύει και μου απαντάει "το Γεννηματά". Ένιωσα μια δύναμη, κάποιος να με σπρωχνει να φύγω το γρηγορότερο και να πάω στο Γεννηματά και έτσι έκανα. Φτάνοντας στο Γεννηματά είχε φθάσει η ώρα 3:00 το πρωί .Λες και κάποιος ήταν μαζί μας και μας βοηθούσε! Πήραν αμέσως τη συζυγο μου, την εξέτασαν κάνανε πάλι ακτινογραφία, υπέρηχο και παυσίπονη μέσα σε μία ώρα!!! Με φωνάζουνε και μου λένε:
"Κύριε Θεολόγου η γυναίκα σας έχει υγρό στον πνεύμονα πιθανόν από κρύωμα που δεν πρόσεξε και πρέπει να πάτε δίπλα στο Σωτηρία που εφημερεύει γιατί θέλει θωρακοχειρούργο".
Πήγαμε στο Νοσοκομείο 'Σωτηρία' και μας κάνανε εισαγωγή αμέσως. Το πρωί όταν πέρασαν οι γιατροί μας ενημέρωσαν πως είναι υγρό στον πνεύμονα και θα δούμε πως θα αντιμετωπιστεί και είναι κρίσιμη η κατάσταση της!!!
Έχασα τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου όταν άκουσα να μου μιλούν έτσι οι γιατροί.
Η Σταυρούλα ήταν συνέχεια με οξυγόνο πια στο κρεβάτι όλο το 24 ώρο. Ήμουν συνεχώς κοντά της, πλάι της και προσπαθούσα να μην της δείχνω πόσο στενοχωρημένος είμαι, ούτε σε εκείνη ούτε στα παιδιά μου.
Το βράδυ έβγαινα στην βεράντα και με δάκρυα στα μάτια κοίταζα στον ουρανό και με όλη μου τη δύναμη της ψυχής μου θερμοπαρακαλούσα το Ταξιάρχη μας, να μεσιτεύσει για την Σταυρούλα. Ηξερα ότι με ακούει, ότι είναι δίπλα μας και θα μας βοηθήσει! Το ένιωθα!
Την επόμενη το πρωί έρχεται ένας γιατρός και μας λέει…
"Ονομάζομαι Στράτος ετοιμαστείτε να πάμε για αξονική".
Εκείνη τη στιγμή αμέσως κοιταχτήκαμε με τη γυναίκα μου, μόλις ακούσαμε το όνομα Στράτος. Ήταν σημάδι ότι ήταν εκεί και μας βοηθούσε ο Ταξιάρχης μας, γιατί ο Στράτος γιορτάζει των Ταξιαρχών και το όνομα του προέρχεται από το 'Στρατηγός', όπως Στρατηγός είναι ο Ταξιάρχης!
Μπήκαμε σε ασθενοφόρο να πάμε σε άλλο κτίριο για την αξονική και στο δρόμο ο γιατρός (Στράτος) μας λέει ότι μένει στην Χαλκίδα απέναντι από την εκκλησία του Ταξιάρχη… Ξανακοιταχτήκαμε με τη γυναίκα μου και ένα δάκρυ κύλησε από το μάτι και των δυο μας, μια γαλήνη και μια σιγουριά πλημμύρισαν την ταραγμένη και ανήσυχη μέχρι τότε καρδιά μας!
."Μην ανησυχείτε όλα καλά θα πάνε" μας είπε ο γιατρός χαμογελώντας και έβαλε το κερασάκι στην τούρτα της σιγουριάς στην καρδιά μας. Ο γιατρός συνόδευσε την Σταυρούλα στην αξονική. Όταν έμεινα μόνος άρχισε πάλι η αγωνία να με πολιορκεί αλλά όταν τους είδα κια τους δύο χαμογελαστούς να βγαίνουν από την εξέταση, ηρέμησα.

“όλα καλά, μου λέει ο γιατρός, Της βάλαμε και παροχή να βγαίνει το υγρό”
Την επόμενη μέρα όμως σταμάτησε να βγαίνει υγρό, ενώ είχε βγει 600 γρ. και βλέπω τους γιατρούς ανήσυχους.
Πέρασαν τρεις μέρες για να δουν πως θα πορευτούν, ενώ η Σταυρούλα είχε πυρετό πολύ ψηλό!!! 40…! Την Τρίτη πια 11 Μαρτίου μου ανακοινώνουν οι γιατροί τα εξής…
"Η γυναίκα σας πρέπει να χειρουργηθεί αύριο πρωί πρωί γιατί κινδυνεύει η ζωή της!!!!!! Το υγρό έχει ζελοποιηθεί στον πνεύμονα γι’ αυτό δεν βγαίνει από την παροχή. Από εδώ ο κύριος Σέψας θωρακοχειρούργος θα κάνει την επέμβαση και θα χρειαστούμε φιάλες αίμα. Είναι αρκετά σοβαρό χειρουργείο να ξέρετε, ευχόμαστε να πάνε όλα καλά.Μετά το χειρουργείο θα μείνει στην εντατική".
Ένιωσα ένα κενό μέσα μου! Δεν μπορούσα να αντιδράσω!!!! Έπρεπε όμως να αντέξω, να δράσω, να μην πανικοβληθώ! Να μην πάρει είδηση η Σταυρούλα και χάσει και εκείνη το ηθικό της. Με σφιγμένα τα δόντια προσποιούμουν τον χαρούμενο και ότι θα ήταν μια μικροεπέμβαση και θα περάσει γρήγορα και θα πηγαίναμε σπίτι μας το συντομότερο.
Την Τετάρτη 12 Μαρτίου 8:30 η ώρα, πήρανε τη Σταυρούλα στο χειρουργείο. Στο νοσοκομείο έχει ένα εκκλησάκι, της Αγίας Σοφίας και πήγε ο γιος μου με τμια φίλη μας να ανάψουνε ένα κεράκι. Βγαίνοντας από το εκκλησάκι σε μια απόσταση λίγα μέτρα μακριά τους, περπατούσε παράλληλα με κείνους ένας νεαρός, πανέμορφος, στην ηλικία τους, τους κοιτάει χαμογελώντας και τους λέει:
"Καλημέρα".
Οι δικοι μας κοιτάχθηκαν μεταξύ τους και αναρωτήθηκαν αν ήταν ο νεαρός γνωστός σε κάποιον από τους δύο.
Μετά από διαπίστωση που κάνανε ο γιός μου με την φίλη μας ότι τους ήταν εντελώς άγνωστος, στράφηκαν να τον ξανακοιτάξουν.. δεν υπήρχε!!! Είχε εξαφανιστεί και ο χώρος δεν δικαιολογούσε την εξαφάνιση του, ήταν πολύ ευρύς και άνετος. Μόνον αν πετούσε!
Ερχόμενος ο γιoς μου, μου εξιστόρησε το γεγονός και χαρούμενος μου λέει:
“Μπαμπά δεν φοβάμαι πια για την μαμά είμαι σίγουρος ότι όλα θα πάνε καλά και ότι ο Ταξιάρχης μας είναι δίπλα μας και μας το δείχνει σε κάθε βήμα μας αυτό!”
Δώδεκα και μισή τελείωσε το χειρουργείο και ο γιατρός μου λέει βγαίνοντας… "Πήγαν όλα καλά με το χειρουργείο βγάλαμε 3 λίτρα που είχαν κάνει λοίμωξη και το μικρόβιο ήταν τοξικό, απορώ πως έζησε αυτή η γυναίκα! Πράγματι μενω έκπληκτος!Οι επόμενες μέρες θα είναι δύσκολες θα είναι στην εντατική διασωληνομένη και σε καταστολή… Εύχομαι να πάνε όλα καλά. Κάποιος Άγιος την προστάτευε και βοήθησε και μας στην επέμβαση!”
Ήτανε οι χειρότερες δέκα μέρες της ζωής μου. Μου φάνηκαν αιώνες! Την καρδιά μου την πλάκωνε όλη η Πάρνηθα και ο λυκαβηττός!
Μόνο η σκέψη μου στον Ταξιάρχη μου γαλήνευε την ψυχή. Απ`αυτόν μόνο ήλπιζα βοήθεια και ψάρευα αντοχή.
Την ένατη ημέρα κατάφεραν οι γιατροί να την ξυπνήσουν και όταν είδα τα ματάκια της ανοιχτά, ξέσπασα σε λυγμούς, έπιασα το χεράκι της όπως το έπιανα κάθε μέρα και προσευχόμενος και με όλη τη δύναμη της ψυχής μου είπα:
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΟΥ, ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!!
Τον Αύγουστο ήρθαμε όλοι μαζί στη χάρη του και την έφερα γονατιστός μέχρι την εικόνα του όπως το είχα τάξει!!! Ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω μπροστά στο τόσο μεγάλο 'δώρο' που μας έκανε!!!!!! Ναι, ήταν κοντά μας και μας παρηγορούσε και μας στήριζε με τα σημεία του, στις δύσκολες στιγμές μας, από την πρώτη στιγμή της μεγάλης δοκιμασίας μας.
Οι γιατροί απόρησαν με τη γρήγορη ανάρρωση της και μου είπανε:
"Είχατε Άγιο δίπλα σας. Αλλιώς δεν θα μπορούσαμε να έχουμε τέτοια και τόσο γρήγορα αποτελέσματα".
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΕ ΌΛΗ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΟΥ
ΘΑ ΣΟΥ ΗΜΑΣΤΕ ΕΥΓΝΩΜΟΝΕΣ.
ΜΕΓΑΛΗ Η ΜΕΣΙΤΕΙΑ ΣΟΥ
ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΣΤΗ Η ΔΥΝΑΜΗ ΣΟΥ
Με σεβασμό και εκτίμηση Πάτερ μου.
Στράτος Θεολόγου
Σταυρούλα Μακροδούλη

Τρίτη 7 Ιουλίου 2015

TO ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΕ ΑΤΕΚΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ... ΟΤΑΝ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΕ ΕΠΙ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ ΠΑΙΔΙ!

TO ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΕ ΑΤΕΚΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ... ΟΤΑΝ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΕ ΕΠΙ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ ΠΑΙΔΙ!
Σεβαστέ μου πάτερ, τα σέβη μου.
Θα ήθελα και εγώ με τη σειρά μου να καταθέσω σε αυτό το χαρτί, το μεγάλο θαύμα που έκαναν οι Αρχάγγελοι στην οικογένεια του γιού μου.
Είμαι πρεσβυτέρα. Ο σύζυγός μου π. Σάββας και εγώ μένουμε στην Κύπρο, στα Κουκκλιανά Πάφου. Ο γιος μου, αξιωματικός του Κυπριακού Στρατού, είναι παντρεμένος με μια πολύ καλή κοπέλα 7 χρόνια ,αλλά δυστυχώς δεν είχαν δει στα χρόνια αυτά ολοκληρωμένη την ευτυχία τους. Δεν είχαν αποκτήσει παιδί! Σε όλους τους γιατρούς πήγαν εκείνοι, σε όλους τους Αγίους πήγαμε εμείς να παρακαλέσουμε. Τίποτα! Δεν γνωρίζαμε καθόλου για τον Ταξιάρχη του Μανταμάδου, ώσπου φθάσαμε στη Μυτιλήνη με τον σύζυγό μου π. Σάββα ,για προσκύνηση στους νεοφανείς Αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη. Εκεί μάθαμε για τους Ταξιάρχες.
Φθάσαμε το απόγευμα , με το λεωφορείο της γραμμής. Εκεί πληροφορηθήκαμε ότι το βράδυ θα τελεσθεί ιερά αγρυπνία προς τιμήν των Αρχαγγέλων. Το θεωρήσαμε σημαδιακό αυτό το γεγονός και παρ΄ όλο που τα πράγματα μας τα είχαμε αφήσει στο Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ, μείναμε στην αγρυπνία. Θεέ μου, τι υπέροχα που ήταν! Φθάσαμε στον έβδομο ουρανό! Κόσμος πολύς, δεν μπορούσα να καθίσω μπροστά στην εικόνα και να προσευχηθώ, όπως θα ήθελα. Όμως έκανα υπομονή. Κάθισα σε μια γωνιά και προσευχόμουν νοερά ζητώντας τη μεσιτεία των Αρχαγγέλων.
Τελείωσε κοντά στα ξημερώματα η Θεία Λειτουργία και ο κόσμος σιγά-σιγά αραίωνε και έφευγαν με τα αυτοκίνητα στα χωριά τους. Εγώ δεν κινήθηκα από τη θέση μου. Περίμενα. Σε μια ώρα περίπου μετά από την απόλυση, ο χώρος ήταν σχεδόν ελεύθερος. Τότε κινήθηκα προς τα Άγια λείψανα, πρώτα που ήταν πάνω σε ένα τραπεζάκι στο μέσον του Ναού και αφού τα προσκύνησα γονάτισα μπροστά στην ανάγλυφη εικόνα του Ταξιάρχη. Εκεί άφησα όλη μου τη θέρμη της πίστης να συνομιλήσει η ψυχή μου με τον Αρχάγγελο Μιχαήλ και άπλωσα τα χέρια μου να χρυσώσω τις ελπίδες μας στο έλεος του Θεού, δια πρεσβειών των Αρχαγγέλων.
Τα δάκρυα θόλωναν την όραση μου και έβλεπα θαρρείς , διάφορες λαμπιρίζουσες παραστάσεις όταν ,ω Θεέ μου! Νόμιζα ότι το πρόσωπο της εικόνας του Αρχαγγέλου μου χαμογελούσε και μου κούνησε το κεφάλι Του καταφατικά! Αυτό ήταν!
Αναλύθηκα , χωρίς να το θέλω, σε λιγμούς, λιγμούς χαράς, χαράς ελπίδας και ανακούφισης. Γονάτισα. Έβαλα το πρόσωπο μου μέσα στα δυο μου χέρια. Ακούμπησα στο κουβούκλιο της εικόνας και δεν έλεγα τίποτα άλλο, παρά ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ….
Φύγαμε από το ευλογημένο μας Νησί ξάλαφροι, θεωμένοι , χαρούμενοι. Φορτωμένοι χρυσές ελπίδες. Με την πρόγευση στη καρδιά της επερχόμενης ευτυχίας.
Πέρασε ένας χρόνος και ήταν η ίδια ημερομηνία που ήμασταν στο Μανταμάδο, όταν χτύπησε το τηλέφωνο στο σπίτι. Ήταν η νύφη μου. Το σήκωσα και τότε άκουσα την πιο θαυμάσια αναγγελία! «Μαμά περιμένω παιδί»!
-Δόξα σοι ο Θεός παιδί μου. Δόξα σοι ο Θεός.
Όταν αντάμωσα με το γιο μου του λέω: «Γιε μου, νομίζω ότι θα γίνεις πατέρας. Έχω όμως κάνει ένα τάμα και θα ήθελα να το κάνεις, όταν θα πραγματοποιηθεί το όνειρο μας και αποκτήσεις παιδί. Θα το κάνεις;»
-Αν μπορώ μητέρα, απάντησε εκείνος.
-Μπορείς, του είπα.
-Τότε σου το υπόσχομαι, μου απαντά.
-Ξέρω πόσο αγαπάς την στολή σου των Ευελπίδων, με την οποία ορκίστηκες και πήρες το σπαθί σου. Εγώ γνωρίζοντας την αγάπη σου αυτή υποσχέθηκα στους Ταξιάρχες ,όταν θα αποκτούσες παιδί, να τους ευχαριστήσεις δωρίζοντας κάτι που αγαπούσες πολύ, και εννοούσα τη στολή σου.
-Μάνα αυτή είναι ενθύμιο και πρέπει να μείνει στην οικογένειά μου, αλλά αφού την έταξες….. Να την καθαρίσεις και να την πάμε εκεί που την υποσχέθηκες.
Έπειτα θέλοντας να με πειράξει λέει:
-Μαμά, δεν νομίζω να έταξες και το παιδί μας;
-Όχι παιδί μου όχι. Να βγει γερό και να το χαιρόμαστε, κάτω από την προστασία των Αρχαγγέλων.
-Αμήν, μαμά, αμήν, μουρμούρισε χαμογελώντας.
Γέννησε η νύφη μου και έκανε καλή γέννα, μα δεν έκανε ένα αλλά τρία. Τρία χαριτωμένα και υγιέστατα παιδιά. Ένα αγόρι και δυο κορίτσια. Δοξασμένο το όνομα του Αγίου Θεού και των ενδόξων Αρχαγγέλων Του.
Σας παρακαλώ, πάτερ, γράψτε το στο περιοδικό σας να το διαβάζει ο κόσμος και να θεμελιώνεται η πίστη των ανθρώπων. Να πιστέψουν, πως όταν η προσευχή είναι αγνή και βγαίνει με θέρμη ψυχής, εισακούγεται από τον φιλέσπλαχνο Θεό. Ο οποίος και ανταμείβει κατά το θέλημα μας.
Σας ευχαριστώ και σας φιλώ το χέρι με σεβασμό
Κούκκλια Πάφου Κύπρου
......................................................................................................
(Από το περιοδικό "O ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ", Έτος 35ον,Αρ.φύλλου 202,ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ-ΜΑΡΤΙΟΣ 2008)

Σάββατο 20 Ιουνίου 2015

«ΗΡΘΑ ΝΑ ΣΕ ΘΕΡΑΠΕΥΣΩ, ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΣΤΕΛΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ Η Γ»

 Η απλότητα, η ταπείνωση και η βιωματική εμπειρία που διακρίνει τους άγιους διδάσκαλους της Ορθοδοξίας.


Σε κάποιο χωριό της Μεσσαράς ζει μια γιαγιά, που όσοι τη γνωρίζουν καλά ξέρουν πως ο Θεός την έχει προικίσει με εξαιρετικά χαρίσματα. Κάποτε, για παράδειγμα, σε κάποιον άρρωστο στην Αθήνα, που δεν τη γνώριζε καθόλου, εμφανίστηκε ο αρχάγγελος Μιχαήλ και του είπε: «Ήρθα να σε θεραπεύσω, γιατί με στέλνει με την προσευχή της η Γ.».
Η γιαγιά Γ. μού είπε: «Εγώ δεν είμαι αγία, μόνο μια γριά που παρακαλώ το Θεό για τη σωτηρία μου. Άγιος είναι ο τάδε ασκητής, που μένει εκεί, ο δείνα που μένει εκεί» κ.τ.λ., και μου κατονόμασε 4-5 σημερινούς ασκητές, άγνωστους ως επί το πλείστον, που ζουν σε διάφορα σημεία της Κρήτης.
Ιδιότητες σαν αυτές της γιαγιάς Γ., από μόνες τους, δε σημαίνουν τίποτα. Κάλλιστα μπορεί να τις αντιγράψει ένας απατεώνας – αν και άνθρωποι σαν τη γιαγιά δεν είναι απατεώνες· ποτέ δεν κέρδισε τίποτε απ’ αυτά, παρά μόνο ανησυχία μήπως χάσει τη μυστική σχέση με το Χριστό μέσα στην καρδιά της – ενώ παρόμοιες ικανότητες εμφανίζουν και δάσκαλοι άλλων θρησκειών, βουδιστές, ινδουιστές, ακόμη και μάγοι ιθαγενών φυλών ή σαμάνοι. Ωστόσο, πρέπει να πούμε πως άνθρωποι που έχουν φτάσει στο επίπεδο της γιαγιάς στη δική μας πνευματική παράδοση υπάρχουν αρκετοί. Είναι γνωστά π.χ. τα ασύλληπτα θαυματουργικά χαρίσματα σύγχρονων ορθόδοξων αγίων, όπως οι Γέροντες (=πνευματικοί διδάσκαλοι) Πορφύριος, Παΐσιος, Ιάκωβος κ.ά., οι οποίοι δεν είχαν μόνο διορατικό και θεραπευτικό χάρισμα, αλλά τους συνέβαιναν επίσης κάμψεις χώρου και χρόνου, πολλαπλασιασμός της ύλης, τηλεμεταφορά, επικοινωνία με τα ζώα κ.π.ά. Και το πιο παράξενο, ίσως, είναι ότι παρόμοια φαινόμενα και εμφανίσεις τους συνεχίζονται και μετά το θάνατό τους, ή, για να μιλήσω ορθόδοξα, την κοίμησή τους.
Και στην Κρήτη υπήρχαν και υπάρχουν αντίστοιχοι, όπως ο Γέροντας Ευμένιος από τη μονή Ρουστίκων Ρεθύμνης κ.ά.
Οι θαυματουργοί αυτοί άγιοι είναι απόγονοι μιας προηγούμενης γενιάς θαυματουργών, στην οποία ανήκαν άνθρωποι όπως ο άγιος Γεώργιος Καρσλίδης († 1948), η αγία Ματρώνα της Μόσχας η αόμματη († 1952), ο άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς († Σηάτλ ΗΠΑ, 1966) κ.π.ά. σε όλο τον κόσμο, κι αυτοί με τη σειρά τους ήταν απόγονοι μιας άλλης γενιάς, που περιελάμβανε τον άγιο Ιωάννη της Κρονστάνδης († 1908), τον άγιο Νεκτάριο της Όπτινα (Ρωσία † 1937), την αγία Ματρώνα του Ανεμνιάσεβο († 1932), τον άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη († 1924) κ.π.ά. Προχωρώντας έτσι ιστορικά προς τα πίσω, βλέπουμε αγίους θαυματουργούς εν ζωή σε κάθε χριστιανική γενιά, μέχρι τους μαθητές του Χριστού, που μερικά από τα θαύματά τους περιγράφονται ήδη στην Καινή Διαθήκη (στις «Πράξεις των Αποστόλων»).
Οι άγιοι αυτοί και χαρισματούχοι διδάσκαλοι του χριστιανισμού έχουν πολλές διαφορές από τους αντίστοιχους λάμα, σουάμι, σαμάνους κ.τ.λ., αλλά θα ήθελα να αναφέρω τρεις, που ίσως φανερώνουν εκείνα τα στοιχεία που με ενδιαφέρει να επισημάνω και να σας προσφέρω.
Πρώτον, στη ζωή αυτών των χριστιανών δεν υπάρχει «μέθοδος», με την οποία ο άνθρωπος να εξασκείται στην απόκτηση τέτοιων ιδιοτήτων, ούτε και αυτοί οι άνθρωποι μυήθηκαν σε κάποιου είδους μυστική διδασκαλία. Το μόνο που έκαναν ήταν και είναι ν’ ανοίξουν την καρδιά τους ολότελα προς το Χριστό, ως Θεό, και το συνάνθρωπο.
Ο τρόπος ζωής τους δεν περιέχει την εξάσκηση κάποιας μεθόδου (όπως π.χ. η γιόγκα, ο διαλογισμός ή μια πολεμική τέχνη), αλλά θα λέγαμε ότι πρόκειται για έναν δρόμο, που περιέχει την κατάβαση σε δυο νοερούς χώρους, που ο σύγχρονος άγιος Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ χαρακτηρίζει «άδη»: στον «άδη της μετάνοιας» και στον «άδη της αγάπης». Ο πρώτος «άδης» είναι η πλήρης απόρριψη του παλαιού εαυτού μου, των πράξεων και των επιθυμιών του (που χαρακτηρίζονται από εμπάθεια), και ο δεύτερος «άδης» περιέχει την αγάπη χωρίς όρους και μέχρι αυτοθυσίας για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, ακόμη και τον εχθρό τους, που τον έχουν συγχωρήσει πλήρως. Η αγάπη αυτή κορυφώνεται σε (ή ξεκινά από) αγάπη στο Χριστό, με τον Οποίο διατηρείται κανονική επικοινωνία μέσω της προσευχής, αλλά και της συμμετοχής στη θεία λειτουργία και στο μυστήριο της θείας Μετάληψης, και η οποία επικοινωνία μπορεί να φτάσει και μέχρι τη θέα του θείου Φωτός, κατά τη διάρκεια όχι μόνο της προσευχής αλλά και της κοινής καθημερινότητας – θέα που ενίοτε μπορεί να διαρκεί μέρες και ο άνθρωπος να κάνει τις καθημερινές του δραστηριότητες ευρισκόμενος συγχρόνως εντός του θείου Φωτός, το οποίο του αποκαλύπτεται ως προσωπική οντότητα, ως ο Χριστός.
Επειδή δεν υπάρχει μέθοδος, με την οποία να επιδιώκεται κάποιο αποτέλεσμα, μέγιστες πνευματικές εμπειρίες μπορεί να βιώσουν όχι μόνο μοναχοί ή ιερείς, αλλά και κοινοί άνθρωποι, οικογενειάρχες, ή ακόμη και παιδιά, που πιθανόν δεν ξέρουν καν τι ήταν αυτό που βίωσαν. Χριστιανικές πνευματικές εμπειρίες – π.χ. θαύματα ή εμφανίσεις του Χριστού, της Παναγίας ή κάποιων αγίων – βιώνουν ακόμη και μη χριστιανοί, οι οποίοι ενίοτε παραμένουν πιστοί των θρησκειών τους, αλλά κάποιοι βρίσκουν το θάρρος να μεταστραφούν στην Ορθοδοξία, θέτοντας τον εαυτό τους στην αφετηρία της όλης πορείας. Όλοι πάντως έχουν κάτι κοινό: τον άδη της μετάνοιας, που γεννά την ταπεινή καρδιά, και τον άδη της αγάπης, που προϋποθέτει αυτή την ταπεινή καρδιά.
Ένα δεύτερο χαρακτηριστικό των ορθόδοξων θαυματουργών αγίων είναι ότι δεν επιθυμούν καθόλου την απόχτηση εξαιρετικών χαρισμάτων, ούτε και τη βίωση ιδιαίτερων πνευματικών εμπειριών. Δεν επιθυμούν ούτε την αύξηση της γνώσης τους, την απόχτηση «σοφίας» ή «ανώτερης συνειδητότητας» ή την «ένωση με το σύμπαν», την «εναρμόνισή τους» με αυτό ή κάτι παρόμοιο. Επιθυμούν μόνο το Χριστό.
Η επιθυμία τους τούς κατευθύνει έξω από τον εαυτό τους, προς ένα άλλο πρόσωπο, το οποίο αγαπούν και προς το οποίο τείνουν να ενωθούν, ακολουθώντας το δρόμο Του, το δρόμο της ταπεινής και ανιδιοτελούς αγάπης προς το Θεό (τον Άγιο Τριαδικό Θεό και όχι μια υποκειμενική ιδέα «περί Θεού» ή μια φαντασίωση ότι «θεός» είναι ένα σύμβολο της ομορφιάς ή της αγάπης ή μια σπίθα που υπάρχει μέσα μας ή σε όλα τα όντα κ.τ.λ.) και τον πλησίον. Γι’ αυτό και δεν βυθίζονται στον εαυτό τους, όπως οι γιόγκι, αλλά απευθύνονται προς το Χριστό, ως Θεό, και ζητούν το έλεός Του και την πολύτιμη βοήθειά Του για την κάθαρση της καρδιάς τους από τα πάθη και τη μεταλλαγή τους σε αυτό το ον που Εκείνος θέλει γι’ αυτούς.
Επίσης, δεν προσπαθούν να χαράξουν «ένα δικό τους δρόμο προς την τελειότητα», αλλά εντάσσονται στο δρόμο που δίδαξε ο Χριστός και στο σώμα που ίδρυσε Εκείνος, την Εκκλησία. Οι χριστιανοί δεν κάνουν ποτέ ατομικό αγώνα για την τελειότητα, αλλά εντάσσονται, και εντάσσουν τον πνευματικό και ηθικό αγώνα τους, στην Εκκλησία: συγκεντρώνονται με τους αδελφούς τους και κοινωνούν από το ίδιο άγιο ποτήριο, σώμα και αίμα Χριστού. Μέλος αυτής της κοινότητας είναι και ο Χριστός, συγκεκριμένα η κεφαλή της, και μέσα στην κοινότητα αυτή θα Τον συναντήσω. Ακόμη και ένας ερημίτης είναι πάντα μέλος της κοινότητας, ενώνεται μ’ αυτήν διά της προσευχής προς το Χριστό (προσευχής υπέρ όλων των ανθρώπων και μάλιστα όλων των όντων) και συμμετέχει στη θεία Μετάληψη όποτε καθίσταται εφικτό.
Επειδή ο Χριστός είναι Αυτός που αγαπώ, επειδή με Αυτόν θέλω να ενωθώ και ξέρω ότι η ένωση αυτή είναι εφικτή (το ξέρουν όλοι οι άγιοι της Ορθοδοξίας, που τη ζουν ήδη από αυτή τη ζωή – και είναι αυτή η ένωση που τους κάνει θαυματουργούς, με χαρίσματα που παρέχει ο Τριαδικός Θεός όταν και στη μορφή που Εκείνος θέλει και τα αποσύρει όταν πρέπει, χωρίς ο άνθρωπος να μπορεί να «τα φέρει πίσω» με δικές του μεθόδους, πράγμα που θα ήταν εγωιστικό), δε με ενδιαφέρει η πιθανή ύπαρξη «άλλων δρόμων» απόχτησης σοφίας, γνώσης ή υπερφυσικών δυνάμεων. Τις δυνάμεις αυτές (ακόμη κι αν κάποιοι με διδάξουν πώς να τις αφυπνίζω ή πώς να τις χειρίζομαι) δεν τις θέλω. Θέλω μόνο το Χριστό.
Μέσα μου, κρυφά, επιθυμώ τις δυνάμεις, γι’ αυτό και δεν είμαι σε θέση να δω το Χριστό – και, αν δω κάτι, μάλλον δεν θα είναι Εκείνος αλλά κάποιος «άλλος» που θα θέλει να με παγιδεύσει. Οι άγιοι, που φτάνουν στην τελειότητα, πράγματι έχουν βγάλει από μέσα τους τον εγωισμό και δεν επιθυμούν τις δυνάμεις, αλλά μόνο το Χριστό. Ένα προσφιλές παράδειγμα στην Ορθοδοξία, που φανερώνει τον τρόπο που πλησιάζουν το Χριστό, είναι ο άσωτος υιός· αυτός, εξουθενωμένος, έπεσε στα πόδια του πατέρα του, εκλιπαρώντας να τον βάλει με τους υπηρέτες. Έτσι νιώθει και ο ταπεινός χριστιανός, έχοντας επίγνωση της αβύσσου που τον χωρίζει από την απόλυτη καθαρότητα του Χριστού. Ξέρει ότι δεν είναι αναμάρτητος. Αλλά ο Πατέρας του ασώτου (που συμβολίζει το Χριστό) αποκατέστησε τον άσωτο σε θέση υιού και τον τίμησε με δαχτυλίδι και λαμπρά ενδύματα, χωρίς να λάβει υπόψιν όχι μόνο την παράκληση να τον κάνει υπηρέτη, αλλά ούτε και την άσωτη ζωή του, με την οποία κατασπατάλησε τον πλούτο, που είχε απαιτήσει και πάρει από τον Πατέρα χωρίς να δουλέψει.(Ας αναφέρουμε εδώ ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είμαστε πολύ αμαρτωλοί· οι προθέσεις μας στο βάθος δεν είναι καθόλου αγνές και, αν μπορούσαμε, ο εγωισμός θα μας οδηγούσε σε πολύ σκοτεινούς δρόμους, άσχετα αν θα κάναμε κακό στους ανθρώπους ή θα τους «ωφελούσαμε». Ωστόσο, δεν το παραδεχόμαστε, συχνά ούτε στον εαυτό μας, εμφανίζοντας τον εαυτό μας ως «άξιο» να δεχτεί χαρίσματα από το Χριστό, ενώ μπορεί ακόμη και να μην παραδεχόμαστε καν ότι ο Χριστός είναι Θεός ή ότι έχει επικοινωνία με τους ανθρώπους και να ισχυριζόμαστε ότι υπάρχει μόνο μια απρόσωπη «θεία ουσία» ή μια «συμπαντική ψυχή», γυρίζοντας την πλάτη μας στον Αληθινό Θεό, παρόλο που έχει εμφανιστεί σε αμέτρητους αγίους
Δυο παραδείγματα διαφορετικής προσέγγισης του Θεού είναι οι άγιοι Γέροντες Πορφύριος και Σωφρόνιος. Ο πρώτος ταξίδεψε στο Άγιο Όρος από την πρώιμη εφηβική του ηλικία και δεν απομακρύνθηκε ποτέ απ’ το Χριστό· έτσι, όπως φαίνεται, δε χρειάστηκε να βιώσει σε μεγάλο βαθμό την οδύνη της μετάνοιας. Αντίθετα, ο δεύτερος αρνήθηκε το Χριστό, έγινε άθεος, καλλιέργησε τον υπερβατικό διαλογισμό, έκανε σχεδόν νοσηρές σκέψεις ότι ο ίδιος είναι θεός – σκέψεις επηρεασμένες από την ανατολική φιλοσοφία – κι έτσι, όταν έζησε την εμπειρία της εμφάνισης του θείου Φωτός, η απόλυτη ταπεινή αγάπη του Θεού τον έκανε να νιώσει ανάξιος προδότης, που ποτέ δεν φανταζόταν πως ο Θεός είναι τόσο ταπεινός και καταδεχτικός. Ο Γέροντας Σωφρόνιος έζησε τον «άδη της μετάνοιας» με έντονη οδύνη, που όμως «αναγεννά, δεν απελπίζει, ούτε εξοντώνει τον άνθρωπο».Οι περισσότεροι άνθρωποι μοιάζουμε πιο πολύ με το Γέροντα Σωφρόνιο, τηρουμένων των αναλογιών, παρά με το Γέροντα Πορφύριο – παρεμπιπτόντως, γι’ αυτό έχει ανυπολόγιστη αξία να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας χριστιανικά, ώστε να βρουν το Χριστό με τον εύκολο τρόπο, όχι με το δύσκολο, ούτε να τελειώσουν τη ζωή τους χωρίς να Τον βρουν καν).
Το τρίτο χαρακτηριστικό των αγίων, που θα ήθελα να επισημάνω, είναι η γνώση, μέσω της εμπειρίας, όλων των πνευματικών καταστάσεων, που τους επιτρέπει να διακρίνουν τις θετικές από τις αρνητικές, ακόμη κι όταν εξωτερικά έχουν ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά.
Η πνευματική αυτή επιστήμη ονομάζεται διάκριση των πνευμάτων και επιτρέπει στους αγίους να ξεχωρίζουν μια αληθινή εμπειρία ή ένα χάρισμα που προέρχεται από το Θεό από ένα «ακριβές αντίγραφο» που προέρχεται από το διάβολο και δίνεται στους ανθρώπους ως δόλωμα, για να κολακεύσει τον εγωισμό τους και να τους απομακρύνει ακόμη περισσότερο από το σκοπό τους, που είναι η ένωση με το Θεό εν Χριστώ.
ΠΗΓΗ.........https://aoratospolemostheblog0.wordpress.com/2015/06/17/%CE%B7%CF%81%CE%B8%CE%B1-%CE%BD%CE%B1-%CF%83%CE%B5-%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%B5%CF%85%CF%83%CF%89-%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%B9-%CE%BC%CE%B5-%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%BD%CE%B5%CE%B9/

Τρίτη 16 Ιουνίου 2015

ΕΝΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΣΕ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΗ ΑΣΘΕΝΗ ΜΕ "Λέμφωμα Ηogkin"

ΕΝΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΣΕ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΗ ΑΣΘΕΝΗ ΜΕ "Λέμφωμα Ηogkin" ΚΑΙ Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΟΒΕΡΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΠΟΥ ΕΖΗΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΟΤΑΝ ΠΗΓΕ ΝΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΙ ΣΤΟ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟ

Πάτερ ήμαστε από τη Νάουσα, εγώ ονομάζομαι Αντώνης Νακόπουλος και η σύζυγος μου Αναστασία.
Ανεβήκαμε ένα μεγάλο Γολγοθά, αλλά δόξα το Θεό, μετά τον Γολγοθά ανέτειλε η χαροποιός ανάσταση στο σπίτι μας.
Το 2006 τέτοια εποχή έπιασε τον σύζυγο μου ένας φοβερός πυρετός. Κανενα παυσίπονο ή αντιβιοτικό δεν τον έπιανε. Ο πυρετός αυτός έφερνε και φοβερό πονοκέφαλο, με αποτέλεσμα να κυλιέται πανω στο πάτωμα από τους πόνους. Οι γιατροί της πόλης μας και της Θεσσαλονίκης δεν μπορούσαν να διαγνώσουν την αιτία, για να καταπολεμήσουν. Ένας χρόνος πέρασε σε αυτή την κατάσταση. Ένα βράδυ θαρρείς σαν σε όραμα περισσότερο παρά σε όνειρο, βλέπω να παρουσιάζεται εμπρός μου, ένας αξιωματικός πανέμορφος ασκεπής, με μακρυά μαλλιά και να μου λέει:
- “ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ, ΜΑΖΙ ΣΑΣ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΣΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΘΑ ΒΓΟΥΜΕ ΝΙΚΗΤΕΣ, ΛΥΤΡΩΜΕΝΟΙ, ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΙ”.
Το ονειρο αυτό το τόσο ζωντανό, μου έδωσε κουράγιο και θάρρος και το συζήτησα με τους δικούς μου, από αυτούς πληροφορήθηκα ότι στη Μυτιλήνη υπάρχει ο Ταξιάρχης του Μανταμάδου, που πολλές φορές παρουσιάζεται έτσι, σαν στρατιώτης ή αξιωματικός.
Για πολλοστή φορά είχαμε κάνει εξετάσεις σε νοσοκομεία για να βρεθεί η αιτία που προξενούσε τον πυρετό. Μάταιος κόπος. Τις τελευταίες εξετάσεις τις κάναμε στο Διαβαλκανικό και περιμέναμε τα αποτέλεσματα.
Πριν βγουν αυτα, αποφασίσαμε με τον σύζυγο μου να έρθουμε στη Μυτιλήνη, να επισκεφτούμε τον Ταξιάρχη, να τον παρακαλέσουμε να μας συντρεξει, να βρει την αιτία που προξενούσε τον πυρετό και να τον αντιμετωπίσουμε.
Ήρθαμε και πράγματι! Με την πρώτη ερώτηση που κάναμε μάθαμε για την θαυμαστή του εικόνα και πως αυτή βρίσκεται στο Μανταμάδο.
Συγκλονιστήκαμε από όλο το περιβάλλον και ιδιαίτερα από τη θαυμαστή και επιβλητική αγία εικόνα Του.
Προσευχηθήκαμε!
Παρακαλέσαμε!
Κλάψαμε!
Ανάψαμε τις λαμπάδες μας και αποχωρήσαμε ξαλαφρωμενοι και ενισχυμένες τις ελπιδες μας. Φτασαμε στη Μυτιληνη και επειδη είχαμε λιγο χρόνο, καθήσαμε στην προκυμαία να πάρουμε ένα γλυκό. Καθώς τρώγαμε το γλυκό, βλέπω τον σύζυγο μου να σηκώνεται όρθιος σε στάση προσοχής και να λέει δυνατά:
- ΜΑΛΙΣΤΑ ΚΥΡΙΕ..
Τι είναι τούτο πάλι, μουρμούρισα, “Ταξιάρχη μου βοήθα μας”
Ο Αντώνης κάθισε, με κοίταξε και μου χαμογέλασε...
- Δεν φεύγουμε μου λέει, θα γυρίσουμε πίσω στο Μανταμάδο στον Ταξιάρχη!
- Πως σου ήρθε αυτό Αντώνη; Ρώτησα
Πέρασε ο Ταξιάρχης και μου είπε: “ΝΑΚΟΠΟΥΛΕ ΑΝΤΩΝΗ, ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΟΥ!”
- Πότε πέρασε που;;;
Ήταν μία σκιά, με διακριτικά αξιωματικού, χωρίς να διακρίνεται καθαρά το πρόσωπο του, στάθηκε εμπρός μου και με διέταξε, να παρουσιαστώ. Που αλλού , παρά στο Ναό του.. Πάμε και πιθανώς να προλάβουμε να ταξιδέψουμε, έχουμε στη διάθεση μας 3 ώρες.
Πήραμε ταξί και φύγαμε χωρίς χρονοτριβή. Φτάσαμε στο Ναό, προχωρήσαμε στο εσωτερικό του και σταθήκαμε μπροστά στην ανάγλυφη θαυμαστή εικόνα Του. Πριν προλάβω να μιλήσω, βλέπω τον Αντώνη να στέκεται προσοχή και να λέει δυνατά:
“Νακόπουλος Αντώνιος, παρών!”
Στο λαιμό μας πνίγοταν τα λόγια των προσευχών μας, βροντοφωνούσαν όμως οι θερμές ευχαριστίες, που έβγαιναν από την ψυχή μας. Μείναμε αρκετή ώρα γονατιστοί, αμίλητοι. Σηκωθήκαμε έπειτα κάναμε τον σταυρό μας και ασπαστήκαμε για τελευταία φορά τη θαυμαστή εικόνα Του.
Νιώθαμε την καρδιά μας να ταράσσεται από τους παλμούς της χαράς και της ευτυχίας και ψάχναμε να βρούμε λόγια να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας προς τον μεγάλο ευεργέτη μας.
Σκουπίσαμε τα δάκρυα μας , ρίξαμε μια τελευταία ματιά στην Άγια του εικόνα και βγήκαμε.
Την άλλη μέρα πήγαμε στο Νοσοκομείο για τα αποτελέσματα. Ο γιατρός κ.Ανδρουλάκης Γεώργιος, ένας υπέροχος γιατρός και άνθρωπος, μας ανακοίνωσε ότι ο σύζυγος μου έχει τη σοβαρή ασθένεια, που λέγεται “Λέμφωμα hogkin”! O κ.Ανδρουλιδάκης μας παρηγόρησε και μας είπε “οτι πρέπει να έχουμε ελπίδες και ότι δεν τέλειωσαν όλα”.
Αρχίσαμε χημειοθεραπείες στο νοσοκομείο Παπανικολάου με την ιατρό κ.Βαδικούλια. Είχαμε κάνει τρεις ή τέσσερεις θεραπείες μόνο και νιώσαμε την ανάγκη να ξαναρθούμε στο Μανταμάδο, στον Ταξιάρχη μας, να πάρουμε νέες δυνάμεις για τον “μαραθώνιο” που επρόκειτο να δυανύσουμε.
Ήρθαμε και αισθανθήκαμε πάρα πολύ όμορφα. Γυρίσαμε έχοντας ενισχυμένες τις ελπίδες μας. Μετά την επιστροφή μας και πριν συνεχίσουμε την χημειοθεραπεία
κάναμε και πάλι εξετάσεις.
Μετά από λιγες ημέρες μας κάλεσε η γιατρός κατάπληκτη και μας γνωστοποίησε ότι οι εξετάσεις δείχνουν πως η ασθένεια του συζύγου μου έχει θεραπευτεί κατά 80%!
Το βράδυ ο σύζυγος μου βλέπει στο όνειρο το γνωστό Στρατιωτικό να του λέει:
“Στη γιορτή σου, 17 Ιανουαρίου θα έχει ολοκληρωθεί η θεραπέια σου”!
Πράγματι στις 17 Ιανουαρίου είχαμε φτάσει στις μισές θεραπείες και οι οιγιατροί έκαναν και πάλι εξετάσεις στον Αντώνη να δουν σε ποιο στάδιο βρίσκεται η ασθένεια του.
Φανταστείτε την ευτυχ'ία μας όταν ακούσαμε από τους γιατρούς τα αποτελέσματα!
100% πάτερ είχε φτάσει η θεραπεία του συζύγου μου με τις μισές χημειοθεραπείες!
Αυτές τις ημέρες ήρθε στην ιδιοκτησία μας ένα οικόπεδο. Δεν το περιμέναμε. Τότε ο σύζυγος μου ειπε στο οικόπεδο αυτό θα κτίσουμε μία ωραία Εκκλησία προς τιμήν του Ταξιάρχη Μανταμάδου, ελάχιστο αντίδωρο της μεγάλης δωρεάς Εκείνου προς το αμαρτωλό πρόσωπο μου. Θα το λειτουργούμε και στη γιορτή του θα το πανηγυρίζουμε!
Και εγώ το επικρότησα με χαρά!
Θα ήθελα πάτερ μαζί με τις ευχαριστίες για την υπομονή και την καλοσύνη που είχατε να μας ακούσετε, να σας παρακαλέσω και για κάτι ακόμα. Να μας στείλετε το περιοδικό σας. Θα το θέλαμε πολύ.
Νακόπουλος Αντώνιος, Νάουσα Ημαθίας. Τ.Κ.59200 

ΠΗΓΗ.........ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ – ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 2015, Ενοριακού Ναού Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μανταμάδου Λέσβου

Τρίτη 31 Μαρτίου 2015

ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΜΕΤΡΗΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ... ΣΕ ΑΣΘΕΝΗ ΜΕ ΒΑΡΥ ΑΥΧΕΝΙΚΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ...



ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΜΕΤΡΗΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ... ΣΕ ΑΣΘΕΝΗ ΜΕ ΒΑΡΥ ΑΥΧΕΝΙΚΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ...
Σεβαστέ Πάτερ φιλώ τη δεξιά σας
Δεν θα σας απασχολήσω πολύ. Μόνο αυτό θα σας πω, ότι ο Ταξιάρχης είναι Μέγας ιατρός.
Τον γνώρισα από μια φίλη μου, η οποία πριν λίγες ημέρες έστειλε στη μητέρα μου βιβλία δικά σας. Μας εντυπωσίασαν. Τα διαβάζαμε και τα ξαναδιαβάζαμε.
Πρέπει δε να σας πω ότι υπέφερα πολλά χρόνια σωματικά και περισσότερο ψυχικά και ιδιαίτερα τις ημέρες των Εορτών των Χριστουγέννων, που ήμουν σε κακά χάλια.
Έχω αυχενικό σύνδρομο βαριάς μορφής, με χτυπάει παντού και φτάνει μέχρι τα αφτιά μου. Τρελαίνομαι, χάνω την υπομονή μου, τον έλεγχο μου, γίνομαι παράξενη, υποφέρω. Τα φάρμακα δεν μου κάνουν τίποτα.
Διαβάζοντας τα βιβλία του Ταξιάρχη πήρα θάρρος, άρχισα να πιστεύω σε δικό του θαύμα. Ήμουν συνεπής στις θρησκευτικές μου υποχρεώσεις - όσο μπορεί να είναι κανείς μέσα σε αυτό το καμίνι της πνευματικής φωτιάς που ζούμε.
Προσπαθώ όμως και υποσχέθηκα περισσότερο να προσπαθήσω, επηρρεασμένη και εμψυχωμένη από τα γραφόμενα των βιβλίων σας. Παρακάλεσα τον Ταξιάρχη να με λυπηθεί και μένα και να μου χαρίσει την γιατρειά και προπάντος την γαλήνη της ψυχής μου, την ηρεμία μου.
Αυτές τις ημέρες, ένα βράδυ, παρουσιάστηκε στον ύπνο μου ο Ταξιάρχης στα κάτασπρα ντυμένος και μου χάιδεψε το πονεμένο μου μέρος λέγοντας μου:
“ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΚΑΛΑ. ΕΓΩ ΘΑ ΣΕ ΒΟΗΘΗΣΩ”.
Τι να σας πω!
Από το πρωί άρχισα να συνέρχομαι και κυρίως άρχισα να ισορροπώ ψυχικά.
Ηρέμησα, έγινα άλλος άνθρωπος! Τον ευχαριστώ θερμά.
Έταξα να με αξιώσει να έρθω στη γιορτή του την Κυριακή των Μυροφόρων και να τον ευχαριστήσω προσωπικά γονατιστή μπροστά στη θαυμαστή Του εικόνα.
Σας στέλνω αυτά τα χρήματα, για να του ανάψετε μία λαμπάδα και να με θυμάστε στις προσευχές σας.
Θεοφιλοπούλου Καλιόππη
Τρίπολη Αρκαδίας
ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ – ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 2015, Ενοριακού Ναού Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μανταμάδου Λέσβου.

Σάββατο 14 Μαρτίου 2015

ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΑΚΛΟΝΗΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΕ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑ ΔΥΣΚΟΛΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ

Σεβαστέ μας π. Ευστράτιε, την ευχή σας. Ονομάζομαι Βατούλα Κοντούλη και κατάγομαι από το Πλωμάρι της Λέσβου.
Είμαι 45 χρόνων και πάσχω από τα 16 μου από σακχαρώδη διαβήτη. Μετά από 30 χρόνια η ασθένεια μου δημιούργησε πολλά προβλήματα όπως: Τύφλωση στα μάτια, σοβαρά προβλήματα στη καρδιά, στα νεφρά στο κυκλοφοριακό και σε άλλα όργανα του σώματός μου.
Συνεχώς μπαίνω-βγαίνω στο Νοσοκομείο του Νησιού μας, στο Βοστάνειο, με υγρό στον πνεύμονα, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μεγαλύτερο πρόβλημα στα νεφρά μου, από την αυξημένη ουρία και κρεατίνη.
Από τον Μάρτιο του 2008 άρχισα να πηγαίνω στο νευρολόγο κ.Τσιμναδή, για την εξέλιξη των νεφρών μου. Παρά τις συγκινητικές προσπάθειες του γιατρού, οι τιμές της ουρίας και της κρεατίνης ,συνεχώς ανέβαιναν επικίνδυνα και εγώ, κάθε δυο και τρεις βρισκόμουν στο Νοσοκομείο. Σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια της να με γλιτώσει από το μηχάνημα, μου έβαλε αίμα για να με βοηθήσει. Συνεχώς όμως με συμβούλευε και επανειλημμένα μου έλεγε ότι η καλύτερη λύση είναι να μπω στο μηχάνημα της αιμοκάθαρσης, όσο ακόμα είναι κατάλληλος καιρός. Στην τελευταία μου επίσκεψη, ήταν αμετάπιστη: «Αν δεν μπεις στο μηχάνημα για αιμοκάθαρση, δεν σου εγγυώμαι τίποτα. Κινδυνεύει η ζωή σου» .
Την παρακάλεσα για τελευταία φορά να με αφήσει μόνο 3 μέρες, όσες χρειαζόταν να έρθω στο Μανταμάδο, στον Ταξιάρχη μας, που ήταν η Γιορτή του των Μυροφόρων, να προσκυνήσω και να τον παρακαλέσω με την καρδιά μου, να κάνει κάτι και για μένα ,που τόσο τον λατρεύω. Ήταν Παρασκευή , προπαραμονή της Χάρης του. Η γιατρός μου έδωσε την τελευταία παράταση και μου είπε: «Από την Δευτέρα να είσαι εκεί, για τις τελευταίες εξετάσεις , πριν μπεις στο μηχάνημα».
Το Σάββατο μαζί με τον σύζυγό μου , πήγαμε στο Μεγαλόχαρο. Μαζί μας είχαμε και ένα αρνάκι, δώρο-τάμα στον Αρχάγγελο.
Φτάσαμε στην εκκλησία. Θεέ μου, τι ευωδιά ήταν αυτή που κυριαρχούσε στο χώρο της αυλής του! Ένιωσα μια ευωδιά που μου έδινε σιγουριά και αναπτέρωνε τις ελπίδες μου ότι κάτι καλό , κάτι θαυμαστό θα μου γνωρίσει ο Άγιος.
Προχωρήσαμε με δυσκολία, από το πλήθος των προσκυνητών και φτάσαμε μπροστά στην εικόνα. Μόλις αντίκρυσα την Αγία του Εικόνα αναλύθηκα σε δάκρυα. Απέθεσα το τάμα μου, το αρνάκι, που σήκωνα και γονάτισα. Μέσα στα αναφιλητά μου, μπερδεμένα ακουγόνταν τα λόγια της προσευχής μου. Όμως καθάρια τα άκουγε ο Ταξιάρχης, γιατί βγαίνανε μέσα από την καρδιά μου με πίστη και εμπιστοσύνη προς Αυτόν. Η κίνηση μεγάλη. Έτσι δεν μπόρεσα να καθήσω μπροστά του πολύ, ήταν όμως αρκετό να με ακούσει.
Γυρίσαμε στο σπίτι. Εγώ ήμουν ξάλαφρη, θαρρείς όλο το βάρος το άφησα μπροστά στην θαυμαστή εικόνα Του.
Τη Δευτέρα πρωί-πρωί πήγαμε στο Νοσοκομείο. Η γιατρός μου πήρε αίμα και το έστειλε κάτω στο μικροβιολογικό για τις προκαταρκτικές εξετάσεις της εισαγωγής μου στο μηχάνημα.
Αιώνας φάνηκε ο χρόνος των μικροβιολογικών εξετάσεων. Τη σιγουριά που είχα το Σάββατο της Γιορτής του Μεγαλόχαρου-ότι κάτι καλό θα μου συμβεί-ερχόταν να μου το διαψεύσει η αμφιβολία. Αυτός ο πόλεμος, μεταξύ πίστης και αμφιβολίας, όσο περνούσε η ώρα τόσο και γινότανε σκληρός, αβάσταχτος, εφιαλτικός. Έβλεπα τον εαυτό μου με τη φαντασία μου , μια να φεύγει χαρούμενη από το Νοσοκομείο, θεραπευμένη και μια στο μηχάνημα της αιμοκάθαρσης, για πάντα, να ρουφώ σταγόνα-σταγόνα τη ζωή από εκείνο.
Κάποτε, η νοσοκόμα της γιατρού, βγήκε από το γραφείο της και φώναξε το όνομά μου. Η φωνή της έμοιαζε με την σάλπιγγα του Αρχαγγέλου πριν από την κρίση. Μπήκαμε μέσα με τον άνδρα μου. Η γιατρός δεν μας μίλησε, μας κοιτούσε! Το βλέμμα της χαρούμενο μεν, αλλά και προβληματικό. Μετά από λίγη ώρα μας είπε:
- «Πήγατε στον Ταξιάρχη»;
Στην καταφατική μας απάντηση , μας είπε, πιότερο τώρα με έκδηλη την χαρά και την ανακούφιση: - « Ο Μεγαλόχαρος έκανε το θαύμα Του!»
Οι τιμές από 210 της ουρίας κατέβηκαν στο 148 και της κρεατίνης από 4,1 πήγε στο 3,3.Καταλαβαίνετε, πάτερ, τώρα τον εσωτερικό μου κόσμο.
Πανηγύρη! Ανάσταση! Κοσμογονία! με πήραν τα δάκρυα, δάκρυα χαράς και ευχαριστίας για τον Σωτήρα μου Αρχάγγελο. Βούρκωσε και η γιατρός και μου είπε:
- "Τώρα να προσέχεις, δεν πρέπει να απογοητεύσεις τον Άγιο σου. Έκανε το θαύμα του Εκείνος και συ πρέπει να κάνεις το καθήκον σου, να προσέχεις τον εαυτό σου. Να έρχεσαι, κατά διαστήματα να εξετάζεσαι και να κρατάς την δίαιτά σου."
Ευχαρίστησα την καλή γιατρό μου, που πραγματικά ζούσε την αγωνία και το πρόβλημα του αρρώστου και μοιραζόταν τη χαρά της βελτίωσης της υγείας μου. Την ευχαριστώ και την ευγνωμονώ , μου στάθηκε πραγματική αδελφή.
Πάτερ Ευστράτιε, δεν έχω λόγια ευχαριστίας προς τον Άγιο μου. Όσα και αν βγάζει η αναστημένη μου καρδιά , τα θεωρώ λίγα και μικρά και ανεπαρκή. Θέλω να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου , μα δεν μπορώ, νιώθω λίγη κι ας είμαι όλη ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
Όταν λάβετε το γράμμα μου θα ήθελα να προσευχηθείτε για μένα να με κρατάει έτσι γερή σ΄όλη μου τη ζωή.
Σας φιλώ το χέρι με σεβασμό
Βατούλα Κοντούλη
Περιοδικό “Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ” Αρ.Φύλλου 204 /Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2008

Ο ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ ΕΚΔΙΩΚΕΙ ΣΑΡΑΚΗΝΟΥΣ ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΣΤΗ ΜΟΝΗ ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ.


Η Ιερά Μονή Δοχειαρίου στις αρχές του ΙΕ” αιώνα διένυε μια περίοδο προσωρινής ακμής.
Το πλοίο της Μονής με τη βοήθεια των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ βρέθηκε στην Κωνσταντινούπολη από όπου επέστρεψε γεμάτο χρυσάφι και δώρα από το βασιλιά Μανουήλ το οποίο οι μοναχοί χρησιμοποίησαν για να στολίσουν το ναό τους.
Η φήμη του πλούτου, που συσωρεύθηκε στη Μονή, δεν άφησε αδιάφορους τους κουρσάρους. Μια συμμορία από αυτούς ξεκίνησαν με καράβια και όλα τα σύνεργα, για να λεηλατήσουν το Μοναστήρι.
Ήταν νύκτα βαθιά και ασέληνη. Ο βιγλάτορας μοναχός έγκαιρα αντιλήφθηκε τηην άφιξη των πειρατών.
Μόλις δόθηκε το σήμα, οι μοναχοί άρχισαν να τρέχουν προς τον πύργο, παίρνοντας μαζί τους ό,τι πολυτιμότερο μπορούσαν. Όταν όλοι περίτρομοι ανέβηκαν προς τον πύργο, τράβηξαν τη σκάλα μέσα και αμπάρωσαν με σιγουριά τη βαριά πόρτα. Από τους νεώτερους, άλλοι έτρεξαν στις ζεματίστρες και άρχισαν να βράζουν νερό και άλλοι ανέβηκαν στις επάλξεις, μαζεύοντας πέτρες, για να αποκρούουν την έφοδο, ενώ οι γεροντότεροι μέσα στο παρεκκλήσι των Αρχαγγέλων του τελευταίου ορόφου με δάκρυα και υψωμένα τα χέρια καλούσαν τους Αρχαγγέλους σε βοήθεια:
«Προστάται θερμοί και τείχη απροσμάχητα, απάντων ταχείς υπέρμαχοι, Αρχάγγελοι, εκτενώς δεόμεθα την υμών προστασίαν αιτούμενοι…»
Στο μεταξύ οι πειρατές με μικρές βάρκες βγήκαν στη στεριά και πλησίασαν την καστρόπορτα του Μοναστηριού.
Εκεί, με αλαλαγμούς και άγριες φωνές καλούσαν τους μοναχούς να παραδοθούν, αλλιώς απειλούσαν θάνατο και καταστροφή. Αφού δεν έπαιρναν απάντηση, έριχναν τους γάντζους στο ανυπεράσπιστο τείχος κι ετοίμαζαν τις ανεμόσκαλες, για να κουρσέψουν με τα μαχαίρια το πολυθρύλητο Μοναστήρι.
Κάποιοι άλλοι,σαν νυκτερινοί δαίμονες, βρήκαν ένα μεγάλο καστανίσιο δοκάρι και κτυπούσαν με αυτό τη σιδερένια πόρτα, για να σπάσει.
Από το πανδαιμόνιο της οργανωμένης επίθεσης και τους κτύπους της πύλης, επιτέλους, ο καστροφύλακας ξύπνησε.
Τριγμός ακούστηκε δυνατός και η πύλη ανοίχτηκε διάπλατα με θόρυβο μεγάλο. Άλογο λευκό κι επάνω του αρματωμένος καβαλάρης φοβερός φάνηκε, κραδαίνοντας ξίφος δίστομο.
Πίσω ακολουθούσαν πλήθος από στρατιώτες με λόγχες στα χέρια.
Μπροστά στο απροσδόκητο θέαμα οι αδίστακτοι κουρσάροι τρόμαξαν.
Ξαφνικά αντάλλαξαν απότομα τους επιθετικούς αλαλαγμούς με κραυγές πανικού και τρόμου. Έτρεχαν προς τη θάλασσα και τα πλοία τους, ρίχνοντας τον οπλισμό τους στις πύλες και στα καλντερίμια.
Αργότερα, στο σημείο, που σταμάτησε την καταδίωξη ο ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ, στήθηκε Σταυρός, για να μη λησμονηθεί το θαύμα, και το 1902 κατασκευάσθηκε στο ίδιο μέρος προσκυνητάρι.
Μερικά από τα πειρατικά όπλα τα κράτησαν στο Μοναστήρι και, μέχρι σήμερα που τα βλέπουμε, θυμόμαστε το φρικτό θαύμα και την ανέλπιστη λύτρωση του Μοναστηριού στην περίσταση αυτή.
ΠΗΓΗ........https://www.facebook.com/groups/km31793/