Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ.. ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΕΣ ΤΟΥ...........!

ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ..
ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΕΣ ΤΟΥ...........!

Αιδεσιμολογιώτατε πάτερ Ευστράτιε, επικαλούμαι τις ευχές σας.

Σας γράφω το θαύμα που έκανε και σε μας ο Ταξιάρχης. Σας το έφερα η ίδια, γιατί έτσι έταξα στον Αρχάγγελο. Έταξα να το γράψω, όσο καλύτερα μπορώ και να το φέρω να σας το παραδώσω με τα ίδια μου τα χέρια. Σας παρακαλώ να δημοσιεύσετε στο περιοδικό σας, γιατί το θαύμα αυτό μας συγκλόνισε πάρα πολύ, όχι μόνο εμάς που το ζήσαμε αλλά και όλους στη περιφέρεια μας που το έμαθαν.
Κατ`αρχήν ονομάζομαι Άννα Χατζηαντωνίου, είμαι νηπιαγωγός και ο άνδρας μου Αθανάσιος, δάσκαλος.

Με τον άνδρα μου έχουμε έρθει πολλές φορές στο νησί. Ο Άγιος Ραφαήλ με γιάτρεψε από φοβερή αρρώστεια και ερχόμαστε συχνά να τον ευχαριστήσουμε. Σε μια από τις εκδρομές μας αυτές γνώρισα και τον Αρχάγγελο, τον Ταξιάρχη “Μανταμάδου”. Από τότε δεν μπορώ να τον βγάλω από το μυαλό μου. Σε κάθε δύσκολη στιγμή, προσωπική ή της οικογένειας μας, σε Αυτόν προστρέχουμε και Εκείνος ανταποκρίνεται στην εμπιστοσύνη που του έχουμε.

 Πλησίαζε η γιορτή των Αρχαγγέλων, η 8η Νοεμβρίου του 1998 και η σκέψη μας πετούσε στους “Αρχαγγέλους του Μανταμάδου”. Εδώ οι γνωστοί και οι φίλοι, όλοι όσοι έχουμε επισκεφτεί τον Αρχάγγελο στο νησί σας και γίναμε από τότε ταπεινοί προσκυνητές, αποφασίσαμε να πραγματοποιήσουμε προσκυνηματική εκδρομή, την παραμονή της γιορτής των Ταξιαρχών στον εσπερινό στο χωριό Σταυροχώρι, όπου σε μία θαυμάσια τοποθεσία, έξω από το χωριό σε ένα λόφο, βρίσκεται ένα θαυμάσιο γραφικό ξωκκλήσι των Ταξιαρχών.
Συγκεντρωθήκαμε λοιπόν 55 άτομα, 35 από Χρυσούπολη και 20 από Ξάνθη.

Το λεωφορείο μας έβγαλε μπροστά σχεδόν στο εκκλησάκι. Η συγκίνηση μας μεγάλη. Νομίζαμε ότι θα μπαίναμε στον Ιερό Ναό Ταξιαρχών του Μανταμάδου και θα αντικρύζαμε τη θαυμαστή ανάγλυφη εικόνα Του!
Στην ακολουθία του εσπερινού η σκέψη μας ήταν μπροστά στην ανάγλυφη εικόνα του Ταξιάρχη. Τον παρακαλέσαμε να είναι μεσίτης προς τον Θεό. Του εμπιστευτήκαμε τις προσευχές και παρακλήσεις μας και του ζητήσαμε να μας προστατεύει και να μας φυλάσσει από τις κατατοπιές της ζωής.

Επειδή το σούρουπο κατέβαινε πολύ βιαστικάστον ορίζοντα και η ψύχρα άρχισε να γίνετε παραπάνω αισθητή, αποφασίσαμε να επιβιβαστούμε στο αυτοκίνητο και να επιστρέψουμε, ευχαριστημένοι και κατενθουσιασμένοι στα σπίτια μας. Το πούλμαν ήταν σταματημένο σε χώρο που είχε μια μικρή κλίση, το πρόσωπο του έβλεπε το εκκλησάκι. Είχαμε μπει όλοι πλην του οδηγού που έτρωγε ακόμα λίγο άρτο και της κ.Ελένης που κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια για να έρθει μαζί μας και τελικά την τελευταία στιγμή το αποφάσισε με αυτοθυσία, επειδή πριν λίγες μέρες είχε εγχειριστεί στο δεξί της γόνατο και ένιωθε ακόμα πολλούς πόνους και μεγάλη δυσκολία στο βάδισμα.

 Ξαφνικά το αυτοκίνητο άρχισε ενα κινείται προς τα πίσω!
Στην αρχή δεν ανησυχήσαμε, γιατί πήγαμε σιγά-σιγά και νομίζαμε ότι ο οδηγός έκανε έτσι, για να ευθυγραμμίσει το αυτοκίνητο. Το πούλμαν όμως σε λίγο απέκτησε μεγαλύτερη ταχύτητα και κάνοντας ένα ζικ-ζακ ξερίζωσε ένα δέντρο και παρέσυρε ένα ΙΧ επιβατικό. Η αδερφή μου Μαρία, που καθότανε στις πρώτες θέσεις, σηκώθηκε και μου φώναξε κατατρομαγμένη “Άννα μου το λεωφορείο φεύγει μόνο του, δεν έχει οδηγό”!!!
Ακολούθησε πανικός. Αρχίσαμε να φωνάζουμε και να χειρονομούμε.

- Τον Ταξιάρχη, τον Ταξιάρχη να παρακαλέσουμε, αυτός μόνο μπορεί να μας σώσει!
ακούστηκε μία φωνή και τότε όλοι κάνοντας το σταυρό μας αρχίσαμε να ψάλλουμε το απολυτίκιο Του.
Αυτή ακριβώς τη στιγμή βλέπουμε την κ.Ελένη, με το εγχειρισμένο γόνατο, να μπαίνει σαν σίφουνας από την μπροστινή ανοιχτή πόρτα του λεωφορείου, να κάθεται στη θέση του οδηγού, να πατά το φρένο, να κόβει την ταχύτητα του σιγά-σιγά, να σταματά εντελώς!

Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο μισοπεθαμένες από τον τρόμο μας. Κοιτάξαμε πίσω από το αυτοκίνητο, Θεέ μου!!! Οι πίσω ρόδες του ήταν κοντά στον γκρεμό, ένας γκρεμός 40 μέτρα κάθετος. Τρέξαμε όλοι στον Ταξιάρχη να τον ευχαριστήσουμε.
Θελήσαμε να ευχαριστήσουμε την κ.Ελένη. Την αγκαλιάζαμε και τη φιλούσαμε. Εκείνη μέσα από τα αναφιλητά της έλεγε και ξανάλεγε:
Μην με ευχαριστείτε, μην με ευχαριστείτε... τον Ταξιάρχη, τον Ταξιάρχη να ευχαριστήσουμε όλοι

 Χωρίς να φιλοσοφήσουμε ή να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε το νόημα των λόγων της, τρέξαμε όλοι στο ξωκκλήσι να ευχαριστήσουμε τους Αγίους Αρχαγγέλους.
Όταν ηρέμησαν κάπως τα πνεύματα, ρωτήσαμε την κ.Ελένη τι εννοούσε με αυτά της τα λόγια και εκείνη μας εξήγησε:

“... Δεν είχα μπει στο πούλμαν, γιατί περίμενα να με βοηθήσει ο οδηγός, που θα έμπαινε τελευταίος, γιατί δεν μπορούσα να μπω μόνη μου. Ξαφνικά είδα το αυτοκίνητο να κυλά μόνο του και τον οδηγό να πανικοβάλλεται. Ο καημένος, προσπάθησε στην αρχή να το κρατήσει με τα χέρια του, έπειτα αρκέστηκε να κάνει το σταυρό του.
Ξαφνικά δεν κατάλαβα πως, βρέθηκα κοντά στο λεωφορείο. Ξέρω μόνο πολύ καλά ότι κάποιος με έπιασε και με πέταξε μεσα σε αυτό και βρέθηκα στη θέση του οδηγού.
Ποιός με έφερε κοντά στο αυτοκίνητο;
Ποιός με πέταξε μέσα σε αυτό χωρίς να χτυπήσω;
Ποιός μου έβαλε το πόδι πάνω στο φρένο;
Εγώ δεν έχω οδηγήσει καμιά φορά, δε γνωρίζω κανένα όργανο του αυτοκινήτου και εξάλλου το πόδι μου δεν μπορούσα να κινήσω γρήγορα και δυνατά!
Και το τελευταίο, ποιός θεράπευσε το πόδι μου και τώρα δεν πονώ;

Και λέγοντας τα τελευταία αυτά λόγια ξέσπασε σε αναφιλητά χαράς και ευτυχίας.
Εμείς αρκεστήκαμε να της απαντήσουμε, “Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ” και κάναμε με πίστη και ευγνωμοσύνη το σταυρό μας.


Έχων σε προστάτην και βοηθόν, φύλακα
και ρύστην, της ψυχής μου της ταπεινής,
Μιχαήλ Πρωτάρχα,και μέγα Ταξιάρχα,
εν ώρα του κινδύνου Σύ μοι βοήθησον.

Πρωτοπρεσβυτέρου Ευστρατίου Δήσσου “ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟΥ”, τόμος Ε`

Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

Στο νήσι του Ταξιάρχη, του Κώστα Βελούτσου

Στο νήσι του Ταξιάρχη, του Κώστα Βελούτσου

-…Είπαμε, μην τα ξαναλέμε και γινόμαστε κουραστικοί….   Τελειώνω τα γραπτά μου και φεύγω. Τελευταία  χρονιά,  μανούλα. Τον άλλο χρόνο θα τα λέμε τηλεφωνικά πια, από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη. Μεγάλωσα...  Είναι  καιρός να φύγω λίγο από κοντά σας. Εξάλλου πόσο θα λείψω…..  Μια βδομάδα μόνο… για την αρχή.

    Στα 17 του χρόνια ο Μιχάλης, μαθητής της τρίτης λυκείου  των περίφημων εκπαιδευτηρίων  Αμαρουσίου,  αριστούχος,  και σύμφωνα με τα λεγόμενα των καθηγητών,  η φοίτησή του στην ιατρική  του Α.Π.Θ., διακαής πόθος ετών για τον ίδιο,   ήταν  κάτι παραπάνω από σίγουρη.

Μοναχογιός  της οικογένειας Αναγνώστου, γνωστής  εκεί  στα βόρεια προάστια  των Αθηνών, δεν του έλειψε το παραμικρό,  από παιδί ακόμα.  

 -  …Και για να ξέρω, να πω και στον πατέρα σου που θα με ρωτήσει…. για πού, με το καλό;

-Ακόμα δεν αποφασίσαμε.

Νησί πάντως θα είναι αυτό, και θ’ αρχίζει από Μ, όπως τ’ όνομά μου. Τώρα  αυτή θα είναι η Μήλος, η Μυτιλήνη,  …..η Μακρόνησος,   θα σε γελάσω…  Το μόνο σίγουρο είναι, ότι αύριο γράφω το τελευταίο μου μάθημα, και το απόγευμα ……κουνάω μαντήλι.

    Άριστη,  ήταν όχι μόνο  η μαθητική του επίδοση αλλά,  και η συμπεριφορά του Μιχάλη,  κι όλοι είχαν να λένε   για την  διαπαιδαγώγησή του, αποδίδοντας τα εύσημα  στους γονείς του, Σοφία  και  Κώστα.

   Η μοτοσυκλέτα  του μεσαίου κυβισμού, δώρο από τον  πατέρα του όταν ο Μιχάλης έκλεισε τα 17 του χρόνια  ήταν  για τον ίδιο ό, τι καλύτερο μπορούσε να φανταστεί, κι ένα όνειρο πολλών ετών.-  Όταν με το καλό πάρεις και το πτυχίο σου,   θα επιβραβευθείς  με ….τέσσερις τροχούς,  του είχε πει τότε ο πατέρας του  φανερά χαρούμενος  για τις  μαθητικές  επιδόσεις του Μιχάλη,   όταν  του παρέδιδε  την πολυπόθητη YAMAHA.

Ο δρόμος, η ταχύτητα και η αίσθηση της ελευθερίας, ήταν ένα αξεπέραστο τρίπτυχο, για τον Μιχάλη πάνω στην 200ρα του.   Άνετη στην οδήγηση, ταξιδιάρα, ό, τι πρέπει για την πόλη αλλά και για έξω απ’ αυτήν, ήταν μερικά από τα χαρακτηριστικά που την συνόδευαν, σύμφωνα με τον κατασκευαστή της.

Λίγο μετά το μεσημέρι της Παρασκευής,  οι σειρήνες του ασθενοφόρου ήταν τόσο εκκωφαντικές, φτάνοντας  μέχρι το διαμέρισμα επί της  λεωφόρου Κηφισίας, και στ’ αυτιά της Σοφίας,  μητέρας του Μιχάλη.    Το ήσυχο μεσημέρι της οικογένειας Αναγνώστου, έδωσε αιφνιδιαστικά,  την θέση του στον  τρόμο και στον πανικό καθώς  ήταν η ώρα που θα επέστρεφε ο Μιχάλης από την βόλτα του, ….ως τον Πειραιά  για την αγορά του ακτοπλοϊκού εισιτηρίου.  Έτσι είχε πει στην μητέρα του το πρωί, τελευταία ημέρα πια  σαν μαθητής του Λυκείου. 

Το τηλεφώνημα λίγο αργότερα  από το νοσοκομείο, επιβεβαίωσε με τον πιο  θλιβερό τρόπο  αυτό τον  φόβο  και την ανησυχία που δικαίως είχαν  εγκατασταθεί  στο πρόσωπο της  Σοφίας.

Συντριπτικά κατάγματα των  κάτω άκρων   και βαριές  κρανιοεγκεφαλικές  κακώσεις, ήταν οι πρώτες εκτιμήσεις των ιατρών του ΚΑΤ.   Αμέσως μπήκε στο χειρουργείο  και πέντε ώρες αργότερα  εισήχθη στην εντατική μονάδα για παρακολούθηση.  Η υπερβολική ταχύτητα, και η υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων του ήταν οι αιτίες κατά την αστυνομία,  εκείνου του φοβερού τροχαίου ατυχήματος της μετωπικής σύγκρουσης με διερχόμενο όχημα, στην παραλιακή λεωφόρο. 

Από την πρώτη στιγμή δίπλα οι γονείς του,  μερόνυχτα ολόκληρα  περίμεναν υπομονετικά,  ν’ ακούσουν κάτι ευχάριστο από τους θεράποντες ιατρούς, για την εξέλιξη της υγείας του παιδιού τους.

-Τα πράγματα δεν εξελίσσονται ομαλά,  κι όπως θα θέλαμε, δυστυχώς….

Βεβαίως και ξεπέρασε κάθε κίνδυνο για τη ζωή του,  αλλά πολύ φοβάμαι ότι θα υπάρξει  κάποια  αναπηρία στον  γιο σας.   Έτσι είχαν πει στους γονείς του Μιχάλη οι γιατροί, μετά από  πολύωρη σύσκεψη  για την πορεία της υγείας του, προσθέτοντας  περισσότερο πόνο  και στους δυο.

Την 8η ημέρα της νοσηλείας του κι αφού είχε μεταφερθεί σε δωμάτιο της ορθοπεδικής  πτέρυγας του νοσοκομείου, μια  άγνωστη επίσκεψη, στάθηκε αρκετά ικανή για ν’ ανατρέψει  άρδην, την άσχημη αυτή κατάσταση  της υγείας του Μιχάλη.

Μια ηλικιωμένη γυναίκα πλησίασε το κρεβάτι του,  δείχνοντας στην μητέρα του μια εικόνα  του Ταξιάρχη από τον Μανταμάδο της Λέσβου.  Αφού  συνομίλησαν αρκετή ώρα οι δυο τους και της είπε για τον θαυματουργό  άγιο και το πλήθος θαυμάτων, η  Σοφία  δίχως δεύτερη σκέψη αγόρασε την εικόνα Του και την τοποθέτησε στο προσκέφαλο του γιου της.  Την προσκύνησε με ευλάβεια  κι εναπόθεσε κάθε ελπίδα   για την υγεία του παιδιού της, στον Ταξιάρχη, που ποτέ στο παρελθόν, δεν είχε ακούσει γι’ Εκείνον και τα θαύματά Του.   Το αμέσως επόμενο βράδυ  ένα όνειρο που είδε η Σοφία,  ήταν αρκετό για να πείσει την ίδια,  όσα  είχε  ακούσει από την ηλικιωμένη γυναίκα, για τον Ταξιάρχη.  

Ο Μιχάλης ντυμένος με στρατιωτικά ρούχα, ετοιμάζονταν να ταξιδέψει για την Μυτιλήνη και την θητεία του στον στρατό.  Εκείνο που έκανε όμως εντύπωση στην Σοφία ήταν ο τρόπος και τα λόγια του γιου της, που της έλεγε απόλυτα βέβαιος πως,   «αφού σου το είχα πει από την αρχή, ρε μαμά,  στην Μυτιλήνη θα πήγαινα…. και όχι κάπου αλλού, σε άλλο νησί….  Στο  νησί του Ταξιάρχη.»

Ξύπνησε σχεδόν δακρυσμένη έχοντας όμως βαθιά  την πίστη μέσα της,  για τον Προστάτη άγιο της Λέσβου.  Τα λόγια, του  γιατρού ορθοπεδικού  λίγο αργότερα που κρατούσε στα χέρια του κάποιες εξετάσεις  ήταν,  κάτι παραπάνω από  ευχάριστα.

-Εδώ, είναι που λέμε κι εμείς οι γιατροί πως έγινε θαύμα, κυρία Αναγνώστου. Σπάνιο αρκετά, αλλά συμβαίνει.  Δεν γνωρίζω ακριβώς ποιος Άγιος ……σας επισκέφθηκε πρόσφατα, αλλά με βεβαιότητα σας λέω ότι το παιδί σας πάει από το καλό στο καλύτερο και η αναπηρία  που σας έλεγα πριν από δυο ημέρες  δείχνει ότι θα ξεπεραστεί,  με την πάροδο του χρόνου.  Οι ακτινογραφίες που κάναμε το πρωί, ήταν  καλές πέρα,  από κάθε προσδοκία μας.  Όλα βαίνουν καλώς…. πολύ καλώς, θα έλεγα.Θα σας ετοιμάσουμε το εξιτήριο …… ανάψτε και κανένα κεράκι….

Όχι μόνο κεράκι, αλλά με λαμπάδες και τάματα στα  χέρια, έφτασαν  και οι τρεις τους, στο μοναστήρι του Ταξιάρχη , στον Μανταμάδο.  Σε αναπηρικό καροτσάκι  ο Μιχάλης, αλλά ήταν το λιγότερο  που θα μπορούσαν να πάθουν.  Με τα γόνατα έφτασε η  Σοφία μπροστά στην εικόνα Του και την ασπάστηκε κλαίγοντας γοερά.

 Επόμενη τους στάση η γραφική Αγιάσος και το προσκύνημα της  Παναγίας Αγίας Σιών, απ’ όπου πήρε το όνομα  της η κωμόπολη.   Οι πλακόστρωτοι δρόμοι του χωριού,  η ομορφιά του φυσικού τοπίου, και η απλότητα των κατοίκων που συναντούσαν σε κάθε τους βήμα, είχαν εδραιωθεί για τα καλά μέσα τους.

Άκουσαν για την Πέτρα, στο βόρειο τμήμα του νησιού, και  την Παναγία  Γλυκοφιλούσα με  τα 114 σκαλοπάτια, και από κοντά  είδαν το βράχο που πάνω του ήταν χτισμένη η εκκλησία.   

  Η Θερμή και ο Άγιος Ραφαήλ  λίγο έξω από την πρωτεύουσα του νησιού, ήταν ακόμα ένας  σταθμός τους,  και η αφετηρία  για μια νέα ζωή.

-Πρώτη φορά στη Λέσβο, πρώτη βδομάδα εδώ, αλλά είμαι σίγουρος πως θέλω να ζήσω στην Μυτιλήνη…. Για πάντα. 

 Αρχικά, κανείς από τους δυο γονείς,  δεν έδωσαν  σημασία στα λόγια του Μιχάλη, αδυνατώντας να πιστέψουν ότι θα μπορούσε ο γιος τους  να ζήσει στην επαρχία, και ειδικότερα σ’ ένα νησί.Την τελευταία μέρα στη Λέσβο, η οικογένεια Αναγνώστου επισκέφθηκε εκ νέου τον Μανταμάδο και το ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών.    Ξημέρωμα Κυριακής,  και αρκετός κόσμος ήταν εκεί για την θεία λειτουργία, και  όταν  αυτή έφτασε  στο  τέλος της, όλοι  έγιναν μάρτυρες ενός ακόμα θαύματος.

Ο Μιχάλης, βγαίνοντας από την εκκλησία ζήτησε την βοήθεια του πατέρα του για να σηκωθεί από το αναπηρικό  του αμαξίδιο.

 Άπλωσε και τα δυο του χέρια σ’ αυτά του γιου του,  και  σχεδόν τρέμοντας  ο Μιχάλης από την χαρά του, κατάφερε χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια όχι μόνο να σταθεί όρθιος αλλά και να κάνει βήματα, μπροστά στα μάτια των εμβρόντητων πιστών. 

Όλοι σταυροκοπήθηκαν  και οι γονείς του Μιχάλη ξέσπασαν σε λυγμούς βλέποντας τον γιο τους να περπατάει. Αγκάλιασαν, φιλώντας  την εικόνα  του Ταξιάρχη δεκάδες φορές  όλοι,  και για καιρό, ήταν το  μεγάλο θέμα όχι μόνο στο νησί,  αλλά πανελλαδικά.

 Άμεσα και χωρίς πολλές κουβέντες  κι αφού ξεπεράστηκαν όλοι οι ενδοιασμοί,  η οικογένεια μετακόμισε στην  Λέσβο για πάντα, αφήνοντας πίσω την πολύβουη  και ξέφρενη ζωή της Αθήνας.  Ο Μιχάλης  ήταν περιχαρής  για την υγεία του, αλλά και για την εισαγωγή του  στην Ιατρική σχολή της  Θεσσαλονίκης.

Εγκαταστάθηκαν  μόνιμα πια, στην πρωτεύουσα του νησιού, Μυτιλήνη, και ήταν αρκετές οι φορές που επισκέπτονταν τον Μανταμάδο και τον Ταξιάρχη, που είχε περίοπτη θέση μέσα την καρδιά τους και  ο αγαπημένος τους προορισμός.

ΠΗΓΗ...http://www.lesvosnews.net/articles/news-categories/logiatis-lesvoy/sto-nisi-toy-taxiarhi

ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ... ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΕ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΗ ΣΤΗ ΝΟΤΙΑ ΑΦΡΙΚΗ...

ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ... ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΕ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΗ ΣΤΗ ΝΟΤΙΑ ΑΦΡΙΚΗ...

Νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ με άλλους και ιδιαίτερα με σας τη χαρά και την ευτυχία που νιώθω αφ΄ενός και αφ΄ετέρου να εκφράσω τις θερμές ευχαριστίες μου προς τον Ταξιάρχη μας, για το μεγάλο θαύμα που έκανε στην οικογένειά μου.

Κατά το πρώτο δεκαήμερο του Ιουνίου του 2009 , μου τηλεφώνησε ένα από τα παιδιά μου που μένει στην Νότιο Αφρική και μου λέει:
- « ....Πατέρα, δεν θέλω να στεναχωρηθείς, αλλά οι γιατροί διέγνωσαν καρκίνο στο λαιμό μου. Οι γιατροί είναι ανήσυχοι γιατί ο κίνδυνος είναι μεγάλος. Εγώ πιστεύω ότι ο Ταξιάρχης μας θα κάνει το θαύμα Του! Σε παρακαλώ πήγαινε να ανάψεις μια λαμπάδα στον Μεγαλόχαρο..... ».

Αμέσως έτρεξα και ήρθα κοντά Του. Τον παρακάλεσα με πίστη. Άφησα πίσω την καρδιά μου να συνεχίζει να τον παρακαλεί, άναψα την λαμπάδα του παιδιού μου, αγόρασα τα βιβλία και την παράκλησή Του και γύρισα. Κάθε μέρα διάβαζα και ξαναδιάβαζα τα βιβλία Του και την παράκλησή Του. Σε μια γωνιά της συνείδησής μου λαμπύριζε η ελπίδα ότι το θαύμα που θα έκανε στο παιδί μου θα γραφότανε κάποια μέρα μέσα στα βιβλία Του. Αυτή η ενδόμυχη ελπίδα , διαβάζοντας καθημερινώς τα βιβλία και ψάλλοντας την παράκλησή Του μεγάλωνε. Όταν, ένα μεσημέρι κουρασμένος από το διάβασμα , έγειρα στον καναπέ του καθιστικού και με πήρε ο ύπνος. Βλέπω σε όνειρό μου, να στέκομαι στην πόρτα του σπιτιού μου και τρία παλληκάρια 30 ως 35 χρόνων να έρχονται και να μου χαμογελούν. Το ένα ξανθό και τα άλλα κάπως μελαχρινά. Το ξανθό παλικάρι που έμοιαζε καταπληκτικά με την μεγάλη εικόνα του Ταξιάρχη έξω στην αυλή του Ναού σας, όταν πλησίασε μου λέει :
«ΘΑ ΠΑΩ ΕΚΕΙ ΚΑΤΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑΣΑ ΝΑ ΣΟΥ ΤΟ ΠΩ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΣ».
Ένα ελικόπτερο φάνηκε εκεί να είναι αραγμένο, ανέβηκε και σαν πύραυλος εξαφανίστηκε. Έφυγαν και τα άλλα δυο παλικαριά , αφού με χαιρέτησαν με ένα χαμόγελό τους, χάθηκαν στη στροφή του δρόμου.

Το όνειρο αυτό έκανε την ζωντανή μου ελπίδα βεβαιότητα. Πίστεψα με όλη μου την καρδιά στο θαύμα. Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα και με όλη τη δύναμη της φωνής μου άρχισα να ψάλλω την παράκληση των Αρχαγγέλων. Ο γιός μου, μας πληροφορούσε συχνά. Έκανε και ξαναέκανε εξετάσεις και θεραπείες στο Νοσοκομείο.

Είχαν περάσει 3 μήνες από το πρώτο τηλεφώνημα και ένας από την ημέρα του ονείρου μου, όταν πάλι χτύπησε το τηλέφωνο , ήταν ο γιός μου. Η φωνή του πολύ συγκινημένη ακούστηκε από την άλλη μεριά του σύρματος:
«Πατέρα, είμαι καλά! Πατέρα, έκανε πάλι το θαύμα Του ο Ταξιάρχης. Σήμερα έκανα πολλές εξετάσεις , για να διαπιστώσουν οι γιατροί, που τα έχουν χαμένα ότι δεν κάνουν λάθος. Όλες οι εξετάσεις δείχνουν ότι δεν έχω τίποτα μέσα στο λαιμό μου, εξαφανίστηκε ο καρκίνος! Οι γιατροί λένε ότι μόνο ένα θαύμα θα μπορούσε να δώσει τέτοιες καθαρές εξετάσεις. Ακόμα είναι στο γραφείο τους. Βλέπουν τις εξετάσεις και συζητούν. Εγώ σας πήρα τηλέφωνο, για να σας πω τα ευχάριστα νέα να πάτε στον Ταξιάρχη να τον ευχαριστήσετε. Ανάψτε μια μεγάλη λαμπάδα. Θα σας γράψω λεπτομέρειες. Τώρα σας κλείνω για να πάω πάλι στους γιατρούς. Γεια σας».

Παρ΄ όλο που πίστευα στο θαύμα , μου ήρθε πολύ ξαφνικό! Θάμπωσαν τα μάτια μου, βράχηκαν τα μάγουλά μου. Μια ζάλη, μια σαν λιγοθυμιά. Λύγισαν τα γόνατά μου μη μπορώντας να σηκώσουν τόση χαρά, τόση ευτυχία και κάθισα στο σκαμνί, που ήταν κοντά στο τηλέφωνο, κρατώντας ακόμα το ακουστικό. Η γυναίκα μου που είχε ακούσει το τηλέφωνο αλλά ήταν έξω στην αυλή, φάνηκε στο κατώφλι. Όταν με είδε στην κατάστασή μου, κέρωσε. Ο νους της πήγε στο κακό. Σταύρωσε τα χέρια στο στήθος της και έμεινε σύξυλη. Κατάλαβα ότι θα έπρεπε να την φροντίσω και να προλάβω τυχόν απρόοπτο στην υγεία της. Της χαμογέλασα και ανασηκώθηκα. Άνοιξα την αγκαλιά μου να την κλείσω μέσα λέγοντας:
«Το παιδί μας-το παιδί μας είναι καλά. Μου τηλεφώνησε το ίδιο. Είναι εντελώς καλά!»

Την Κυριακή , Πάτερ μου, ήρθαμε και φέραμε την προσφορά μας και κάναμε αρτοκλασία στον Προστάτη μας Άγιο, ανάβοντας και τη κατά παραγγελία λαμπάδα του παιδιού μας και Τον ευχαριστήσαμε μέσα από την καρδιά μας. Θελήσαμε να σας συναντήσουμε και να σας μιλήσουμε, όμως σας είδαμε να είστε πολύ απασχολημένος, γι΄αυτό και σας τα γράψαμε πρόχειρα και τα αφήσαμε στη νεωκόρο να σας τα δώσει. Τον ευχαριστούμε μέσα από τα κατάβαθα της καρδιά μας. Είναι ο Προστάτης της οικογενείας μας, ο σωτήρας μας. Δοξασμένο ας είναι το όνομά Του. Το παιδί μας, μας τηλεφώνησε πως, όταν θα τελειώσει εντελώς από το Νοσοκομείο, θα έρθει, για να ευχαριστήσει το ίδιο τον Σωτήρα του και τότε θα σας αναζητήσουμε να το γνωρίσετε και να τα πούμε από κοντά. Σας ευχαριστώ, Πάτερ, που υπηρετείτε τον Προστάτη μας Άγιο, προσεύχεστε και για μας και για όλον τον κόσμο και σας φιλούμε με σεβασμό το χέρι σας.

Καραμανώλης Φίλιππος 24-08-2009

Περιοδικό "Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ" , Αρ. Φύλλου 214, Ιαν. -Μαρ. 2011

Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2014

ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ-ΠΥΛΕΣ ΤΟΥ ΑΝΕΞΗΓΗΤΟΥ


ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΡΜΙΤΗ ΣΕ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟ ΤΟ 1947

Πρόσφατα γνωρισθήκαμε με κάποιον συνταξιούχο πλοίαρχο και γενομένης συζητήσεως μας διηγήθηκε τα επόμενα:

«Το 1947 ως υποπλοίαρχος ταξείδευα με το φορτηγό «Αργολικός» τού Εμπειρίκου. Αφήσαμε πίσω μας την Αλεξάνδρεια και κατευθυνόμασταν για την Κωνσταντι­νούπολη όπου θα παίρναμε μετάλλευμα για την Αμερική. Προσπερνώντας την Ρόδο ο Συμιακός τιμονιέρης τού πλοίου μου λέει: «Καπετάνιε, εκεί μακρυά στο βάθος βρίσκεται η Σύμη με τον Πανορμίτη. Αν πετάξουμε ένα μπουκάλι στην θάλασσα, πηγαίνει μόνο του». Υιοθέτησα την πρότασί του, και μαζί με τον πλοίαρχο βάλαμε μέσα ονόματα, διευθύνσεις, ένα γράμμα, δέκα δολλάρια, το κλείσαμε καλά και το ρίξαμε στα νερά. Μετά από δύο εβδομάδες η σύζυγος μου στην Αθήνα έλαβε επιστολή από το Μοναστήρι. Σχετικά με το πως έφθασε το αποσταλέν στον προορισμό του ήταν γραμμένα τα εξής: «Ένας βαρκάρης έπλεε σε μικρή απόστασι από το Μοναστήρι. Είδε το μπουκάλι να κατευθύνεται προς τα εδώ. Σκέφθηκε πως κάποιοι ευσεβείς το έρριξαν από μακρυά. Σκύβει, το παίρνει και μας το παραδίδει».Αν δεν βρισκόταν μία Συμιακή γειτόνισσά της δεν μπορούσε να καταλάβη τί­ποτε από την υπόθεσι. «Αφού πρόκειται ο σύζυγός σας — έγραφαν μεταξύ των άλλων οι Επίτροποι της Μονής — να πάη στην Αμερική, τον παρακαλούμε να μας στείλη μία γραφομηχανή, γιατί την έχουμε ανάγκη». Πληροφο­ρήθηκα το καθέκαστα γεμάτος συγκίνησι. Ανταποκρί­θηκα πρόθυμα και στο αίτημα τους. Από τότε κάθε χρόνο πηγαίνω στην χάρι του. Ο Ηγούμενος μου λέει χαμο­γελώντας πως η γραφομηχανή υπάρχει ακόμη και μου την δείχνει. Κάποτε που αρρώστησα βαρεία και επρόκειτο να υποβληθώ και σε εγχείρησι είδα στον ύπνο μου τον Αρχάγγελο. Με επεσκέφθηκε για να μου προαναγγείλη την επιτυχία της εγχειρήσεως».

Δηλαδή εκείνο που θα πέση στην θάλασσα, κατά τρόπο ανεξιχνίαστο, μυστηριώδη, θαυματουργικό αράζει στο λιμάνι τού Πανορμίτη. Είναι συνηθισμένο το φαινό­μενο να βλέπη κανείς σ' αυτό το λιμάνι να επιπλέουν κουτιά, μικρά καραβάκια με λιβάνι, ξύλινα μπαούλα, μπου­κάλια με λάδι κλπ. που εστάλησαν όχι μόνο από το Κρη­τικό πέλαγος ή το Αιγαίο ή το Ιόνιο ή την Δυτική Μεσό­γειο, αλλά ακόμη και από τον Ατλαντικό ωκεανό.

Αυτός είναι ο Μεγαλόχαρος της Σύμης! Αιώνες τώρα επιτελείται η παράδοξη αυτή θαυματουργία. Κάποτε μά­λιστα που η Μονή είχε οικοδομικές ανάγκες, στο λιμάνι τού Πανορμίτη, ήρθαν — ποιος ξέρει από πόσο μακρυά; — όσες σανίδες χρειάζονταν. Αυτή είναι η πίστις η Χριστια­νική. Κι' όποιος θέλει να την ενισχύση περισσότερο, ας επιχείρηση ένα ταξείδι στην Σύμη. Έτσι θα βεβαίωση αυτοπροσώπως «τού λόγου το ασφαλές».
Read more: http://www.egolpion.com/8avmatourgos_panormitis.el.aspx#ixzz2qgYq7XkI

Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2014

μια μεγάλη δοκιμασία

Απο φιλη της σελιδας....
Πριν από δύο χρόνια μετά από μια μεγάλη δοκιμασία..Ανέβηκα Θεσσαλονίκη για να δω τους γονείς μου και για να τους βοηθήσω στις δουλειές τους... Αν και έχω ενα γιο 11 ετών ποτέ δεν έτυχε να μείνω έγκυος... Αν και είχα καθυστέρηση πίστευα ότι ήταν καθαρά θέμα άγχους... Και όλης αυτής της ταλαιπωρίας που είχαμε υποστεί. Ο Θεός όμως ήθελε να μας ανταμείψει και έμαθα οτι είμαι έγκυος... Αν και για να πω την αλήθεια στην αρχή τρόμαξα γιατί δεν είμαστε ακόμη παντρεμένοι με τον σύντροφο μου αλλά ήταν κάτι στιγμιαίο. Όταν το έμαθε η μητέρα μου άρχισε να φωνάζει να κλαίει και να χτυπιέται.. Μέχρι και να σταματήσω την κύηση σκέφτηκε!! Εγώ όμως ήμουν ήδη αποφασισμένη.. Όπως μεγαλώνουν όλα τα παιδια έτσι θα μεγαλώσει και αυτό της είπα και πήγα στο κρεβάτι μου και με πήραν τα κλάματα...Όταν έκλεισα τα μάτια γύρισα πίσω στο παλιό σπίτι στο χωριό στο δωμάτιο μου.. Εκει ήταν ένας τεράστιος άντρας με χακί στολή ξανθός με πράσινα μάτια.. Μπροστά του ήμουν ένας νάνος!! Μου λέει: Μη στεναχωριέσαι όλα θα πάνε καλά θα είμαι εγώ δίπλα στο κοριτσάκι σου να το προσέχω... Έπειτα με πήρε από το χέρι και περπατούσαμε μαζί.. Ξύπνησα.. Ήταν ο Αρχάγγελος Μιχαήλ!! Πραγματικά ήταν δίπλα μας.. Περάσαμε πολλά μέχρι να γεννήσω.. Τελευταία είχα κατεβάσει αίμα πριν γεννήσω κι όμως όλα πήγαν καλά!!! Σήμερα έχω ενα κοριτσάκι!! Και ενα αγοράκι ευχαριστώ το Θεό Και τον Αρχάγγελο που μου έδωσαν δύναμη..

ΠΗΓΗ....... https://www.facebook.com/pages/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CE%9C%CE%B9%CF%87%CE%B1%CE%B7%CE%BB-%CE%9F-%CE%A4%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B7%CF%82/316126498517138

ΟΤΑΝ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΔΕΝ ΔΙΝΟΥΝ ΚΑΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ....... ΕΤΟΙΜΟΘΑΝΑΤΟΣ ΑΠΟ ΒΑΡΥ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟ....



ΤΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΦΑΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ"
ΟΤΑΝ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΔΕΝ ΔΙΝΟΥΝ ΚΑΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ....... ΕΤΟΙΜΟΘΑΝΑΤΟΣ ΑΠΟ ΒΑΡΥ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟ...... ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΠΑΡΑΛΥΣΗ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ.....
Ο ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ ΟΜΩΣ ΤΟΝ ΕΠΑΝΑΦΕΡΕΙ....!!

Μία συντοπίτισσα “φίλη” του Ταξιάρχη, που μένει πολλά χρόνια στην Αθήνα, νοσταλγούσε να έρθει στο ηλιόλουστο και πανώριο Νησί μας για να βρεθεί κοντά στον Μεγαλόχαρο και στους δικούς της, το είχε ανάγκη.
Καιροί δύσκολοι, νοσταλγία όμως μεγάλη και ενισχυμένη με πίστη και θέληση έφεραν την πραγμάτωση της επιθυμίας της. Η καταγωγή της, από τον πανέμορφο Πολυχνίτο της Λέσβου.
Στις αρχές του φετινού Οκτώβρη ήρθε στο χωριό με τον σύζυγο της, έπειτα από τρία χρόνια. Η μεγάλη της χαρά κοντά στα αγαπημένα της πρόσωπα και η σκέψη οτι την Κυριακή θα επισκεφτεί τον Ταξιάρχη, την έκαναν να νιώθει πολύ χαρούμενη και ευτυχισμένη στον τόπο της.
Δυστυχώς όμως, την πρόλαβαν γεγονότα δυσάρεστα που ανέτρεψαν τα πρόγραμματισμένα και ονειρεμένα σχέδια της.
Στις 9 Οκτωβρίου έφθασε στον Πολυχνίτο. Στις 10 το πρωί ο σύζυγος της παθαίνει εγκεφαλικό επεισόδιο και όλα άρχισαν να γυρίζουν αντίστροφα. Πηγαίνουν αμέσως στο Νοσοκομείο Μυτιλήνης. Εκεί οι γιατροί διέγνωσαν ένα κάπως ελαφρύ ισχαιμικό επεισόδιο. Την καθησύχασαν όμως και της είπαν να μην ανησυχεί και πως η βελτίωση του μάλλον θα ερχόταν σύντομα.

Όμως συνέβη το αντίθετο! Μέσα στο νοσοκομείο παθαίνει άλλα δύο εγκεφαλικά εκ των οποίων το τελευταίο ήταν πολύ σοβαρό που τον άφησε παράλυτο, όλο το αριστερό του πλευρό και του αφαίρεσε εντελώς την ομιλία.
“Έχασα την ψυχραιμία μου. Απελπίστηκα! Κανείς δεν γνώριζε ποιά θα είναι η εξέλιξη. Κάλεσα ιερέα, που κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων. Τηλεφώνησα στα παιδιά μου στην Αθήνα να έρθουν αμέσως αεροπορικώς ίσως τον προλάβουν ζωντανό τους είπα, γιατί οι γιατροί δεν μου έδιναν καθόλου ελπίδες, μόνο κάποιος από αυτούς μου είπε:
“.........Ο Θεός! Είναι και ο Θεός! Προσευχήσου μη χάνεις τις ελπίδες σου”

Η νύχτα που πέρασα κοντά στο σύζυγο μου εφιαλτική, αξημέρωτη, αποπνικτική. Με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου όμως, μία σκέψη μου απάλυνε τον πόνο στην καρδιά και μου έσπειρε ελπίδες.
Ο Ταξιάρχης! Ο Ταξιάρχης, σκέφτηκα. Σε κείνον θα πάω. Αυτός είναι η μοναδική μου ελπίδα. Ο Γιώργος μου του είχε μεγάλη ευλάβεια και για μένα, ο προστάτης Άγιος μας.

 Μόλις φτάνει, λοιπόν, ο μεγάλος μου γιος από την Αθήνα, τον αφήνω κοντά στον πατέρα του και με ΤΑΧΙ φεύγω αμέσως στο Μανταμάδο, στον Ταξιάρχη.
Στο δρόμο, μακρυά από τον άνδρα μου, άρχισα πάλι να χάνω το θάρρος μου, παρ`ότι ξεκίνησα φορτωμένη με ελπίδες. Η απομάκρυνση μου από τον σύζυγο, η κλινική κατάσταση του, τα ψιθυριστά λόγια των γιατρών μεταξύ τους καθώς τον εξέταζαν, αναμόχλευαν μέσα στο μυαλό μου τις σκέψεις μου εφιαλτικά και μου χόλωναν τις ελπίδες που πριν λίγο ήταν ζωντανές στην καρδιά μου.
Ράκος έφτασα στην εκκλησία του Ταξιάρχη, θα έλεγα απογοητευμένη, απελπισμένη. Έπεσα εμπρός στη θαυμαστή ανάγλυφη εικόνα Του και με αναφιλητά του μιλούσα, τον παρακαλούσα, τον ικέτευα. Σιγά σιγά ένιωθα κάτι αόρατο να με τονώνει. “Ανάρρωσα”!. Λες και τα δάκρυα μου με “καθάρισαν” και με “εξάγνισαν” απ`τις αμφίβολες σκέψεις μου. Κάθησα αρκετή ώρα γαλήνια εμπρός στην εικόνα Του, σαν ναρκωμένη, χωρίς να έχω έγνοιες.
Όμως, ήμουν και ένοιωθα την προστασία του Αρχαγγέλου.
Μετά από ώρα συνήλθα. Είδα το ρολόι μου. Άργησα, σκέφτηκα. Σηκώθηκα. Βγήκα και πήρα απ`το περίπτερο μία εικόνίτσα μικρή του Ταξιάρχη για το προσκέφαλο του συζύγου μου, την παράκληση των Αρχαγγέλων, λαδάκι να τον αλέιψω και μπήκα στο ΤΑΧΙ.

Στο δρόμο του γυρισμού προς το Νοσοκομείο, πίστεψα στο θαύμα!
Πίστευα ότι θα βρω σε άλλη κλινική κατάσταση τον σύζυγο μου. Ότι ο Ταξιάρχης θα με προλάβει και θα κάνει το θαύμα Του.

Και Ω Μεγαλόχαρε!!
 Όταν έφτασα, ο Γιώργος μου κουνούσε το παράλυτο χέρι του!
Και σε λίγο κούνησε και το πόδι του από την παράλυτη πλευρά του!
Άνοιξε τα κατάκλειστα μάτια του και άρχισε να με κοιτάζει, να με παρακολουθεί!

Εγώ γονάτισα και μέσα στα δάκρυα μου άρχισα να ψάλλω την παράκληση του Ταξιάρχη που είχα πάρει από το Ναό Του. Τον θερμοπαρακαλούσα, έστω να τον καλυτερέψει λίγο, ώστε ακίνδυνα να μπόρω να τον μεταφέρω στο σπίτι μας, στην Αθήνα.
Οι μέρες και οι ώρες που πέρασαν ήταν συγκλονιστικές! Κάθε μέρα καλυτέρευε λίγο-λίγο. Οι γιατροί έκπληκτοι παρακολουθούσαν και δεν πίστευαν στα μάτια τους. Εγώ βλέποντας το θαύμα του Ταξιάρχη να εξελίσσεται σιγά σιγά, πιότερο παρακαλούσα την ευσπλαχνία Του και συγχρόνως ευχαριστούσα και δόξαζα τον Θεό.

Και μας έδειξε την ευσπλαχνία Του! Μετά από δεκα ημέρες από το τελευταίο και σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο του, οι γιατροί μας επέτρεψαν να τον μετακομίσουμε στην Αθήνα, στο σπίτι μας.

Σήμερα που σας γράφω είναι 7 του Νοέμβρη 2013, παραμονή της Γιορτής Του. Έχουν περάσει 15 μέρες, μετά την επιστροφή μας από το Νοσοκομείο. Ο σύζυγος μου περπατά! Αυτοεξυπηρετείται! Μιλά! Βέβαια έχει ακόμα μια μικρή δυσκολία στην προφορά, θα έλεγα ανεπαίσθητη, όμως συνεχώς τελειοποιείται!

 Ω! Ευλογούμε και δοξάζουμε το όνομα του μεγάλου Θεού και ευχαριστούμε τους φιλάνθρωπους συνηγόρους μας προς Αυτόν και μεσίτες, τους Αρχαγγέλους, Αγγέλους και Αγίους μας.

Σας παρακαλώ Πάτερ μου, να θυμάστε το όνομα του συζύγου μου στις προσευχές σας και συγνώμη που σας πήρα λίγο απ`τον πολύτιμο χρόνο σας, αλλά ένιωθα την ψυχική ανάγκη να σας γράψω – όσο πιο σύντομα μπορούσα – για το θαύμα αυτό του Ταξιάρχη μας, στην ταπεινότητα μας. Μπορείτε αν θέλετε, να το δημοσιεύσετε, προς δόξα Θεού και των Αρχαγγέλων Του.

Φιλώ το χέρι σας με σεβασμό

Σοφία Φίλιππα

Περιοδικό “Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ”. Αρ.φύλλου 220, Όκτ.-Δεκ.2013

Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2014

ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΟΥ ΣΤΟ ΚΑΓΙΑΝΙ


ΘΑΥΜΑΤΑ  ΤΟΥ  ΤΑΞΙΑΡΧΟΥ  ΣΤΟ  ΚΑΓΙΑΝΙ

Θα αναφέρουμε λίγα από τα πάρα πολλά θαύματα που έγιναν με την ευεργετική παρέμβαση των Ταξιαρχών στο Ιερό Προσκύνημα των Ταξιαρχών του Καγιανίου.

Σχετικό με το χτίσιμο του Ναού

Ο αείμνηστος Μητροπολίτης Ιάκωβος Κλεόμβροτος στο τετράτομο έργο του « Mytilena Sacra » (τόμος Δ΄, σ. 474), αναφερόμενος στον Ταξιάρχη του Καγιανίου γράφει μεταξύ των άλλων για το θαύμα στο οποίο οφείλεται η ανέγερση του Ναού του Ταξιάρχου. Τη σχετική αφήγηση παραθέσαμε στην προηγούμενη παράγραφο.

Σχετικά με την καμπάνα του Ναού

Στο ίδιο βιβλίο τόμος Δ΄, σ. 488, γράφει:
« Η μεγάλη καμπάνα είναι Ρωσικής προελεύσεως. Σχετικά υπάρχει αφήγησις παλαιάς γυναικός, η οποία αναφέρει τα εξής: « Κάποιος πλούσιος εκ Ρωσίας αρρώστησε βαρειά και η γυναίκα του είδε στον ύπνο της ένα νέο, ο οποίος της είπε ότι για να γίνη ο άνδρας σου καλά πρέπει να τον φέρης στον Αγιο Μιχαήλ στη Μυτιλήνη. Μπαίνουν σε μία φρεγάτα και χωρίς να ξέρουν την Μυτιλήνη ξεμπαρκάρουν μετά απο πολλά βάσανα στο λιμάνι της. Μόλις βγήκαν στο μουράγιο βρήκαν ένα γέρο που πουλούσε ξύλα και τον ρώτησαν αν γνωρίζει κάποιον ’Aγιο Μιχαήλ. Κατά τύχην ο γέρος αυτός ήταν απ΄ την Αγία Μαρίνα και τους ωδήγησε στον Ταξιάρχη. Εκεί έμειναν επί 40 ημέρες και ο άρρωστος έγινε καλά. Μόλις επέστρεψαν στη Ρωσία, από ευγνωμοσύνη προς στον Ταξιάρχη, έστειλαν την μεγάλη καμπάνα, που χτυπά μέχρι σήμερα».
 
 
Στον πόλεμο του 1940

Στον πόλεμο του «σαράντα» ήρθαν τα Ιταλικά αεροπλάνα να βομβαρδίσουν ορισμένους στόχους, που τελικά κανέναν δεν πέτυχαν.
Συνέβη τότε να βρίσκεται στο λιμάνι της Μυτιλήνης ένα πολεμικό πλοίο και ένα επιβατικό, το«ΑΡΝΤΕΝΑ». Δέχτηκαν και αυτά τις από αέρος επιθέσεις. Και τα δύο πλοία ανοίχτηκαν στο πέλαγος. Τα Ιταλικά αεροπλάνα βομβάρδιζαν συνεχώς τα δύο πλοία. Οι βόμβες φαινότανε που πέφτανε γύρω στα πλοία και σήκωναν στήλες νερού σαν υδάτινα κυπαρίσια. 

Τα πλοία με μεγάλη ταχύτητα έκαναν ελιγμούς για να αποφύγουν τις βόμβες. Ο πλοίαρχος του "ΑΡΝΤΕΝΑ" έβλεπε απέναντι τον Ναόν του Ταξιάρχη, τον παρακαλούσε θερμά να μη βρούνε τον στόχο τους οι βόμβες. Και πραγματικά, όλες οι βόμβες έπεσαν στη θάλασσα και σώθηκαν τα πλοία. ο καπετάνιος του "ΑΡΝΤΕΝΑ" από τότε καθιέρωσε κάθε φορά που έφευγε το καράβι ή ερχότανε στην Μυτιλήνη, να χαιρετά με σφυρίγματα τον Ταξιάρχη όταν έπλεε μπροστά από το Καγιάνι. Και τούτο γενικεύθηκε από όλα τα πλοία που έρχονται και φεύγουν και όταν φθάσουν μπροστά από το Καγιάνι, θα χαιρετίσουν με σφυρίγματα τον Ταξιάρχη.
     Από επιστολές Χριστιανών που βρίσκονται στο αρχείο του Ναού και από κασέττες με αφηγήσεις θαυμάτων που διατηρεί ο εφημέριος του Ναού π. Ακίνδυνος Μαυρουδής, μεταφέρουμε τις παρακάτω αφηγήσεις θαυμάτων.

Ξύπνησε τον Καπετάνιο
 
Κατα το έτος 1959 στο πλοίο "ΕΛΛΗ ΤΟΓΙΑ" που εκτελούσε το δρομολόγιο Πειραιά - Μυτιλήνη έγινε το παρακάτω θαύμα. Είχε αποκοιμηθεί ο ναύτης που ήταν στο τιμόνι και το πλοίο, που ερχόμενο στην Μυτιλήνη κατ΄ ευθείαν, πήγαινε να χτυπήσει πάνω στο φάρο της Κουτσουμπάρας. Ο καπετάνιος, ο Καπετάν Γιάννης Τρίγκαλας από τον Πειραιά, ήταν στο κρεββάτι του και ξαφνικά δέχεται ένα δυνατό χέρι να τον τραντάζει και να του λέγει: Σήκω, θα πέσει το καράβι έξω. Ξυπνά και βλέπει τρομαγμένος τον Ταξιάρχη. Αμέσως σηκωθηκε έτρεξε και πραγματικά είδε να κοιμάται ο ναύτης. Αρπαξε το τιμόνι και πρόλαβε και γλύτωσε το καράβι και τον κόσμο που μετέφερε. Αμέσως ήρθε στον Ταξιάρχη, προσκύνησε με δάκρυα στα μάτια του ευχαρίστησε τον Αγγελο του Θεού για την βοήθειά του. Την επόμενη Κυριακή έφερε και αφιέρωσε ένα μικρό πολυέλαιο στη χάρη του Αρχαγγέλου και κάθε φορά που ερχόταν στο νησί, ανέβαινε στον Ταξιάρχη να προσκυνήσει και να εκδηλώσει την ευγνωμοσύνην του. 

Την θεράπευσε ο Ταξιάρχης

Στις 5 Ιουνίου του 1987, Παρασκευή βράδυ, ανέβηκαν στον Ταξιάρχη η Δέσποινα Καψιμάλη και η αδελφή της Μαρία να προσευχηθούν, να παρακαλέσουν για την υγεία της ανεψιάς της και κόρης της Μαρίας που έπασχε από σοβαρή αρρώστια. Γονατιστές κατευθυνόνταν προς την εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και με δάκρυα στα μάτια και με λόγια προσευχής στο στόμα τους, όταν αισθάνθηκαν μία σκιά να βγαίνει από το Ιερό Βήμα δημιουργώντας στο πέρασμά της ρεύμα αέρος, ενώ ακούστηκαν τρία δυνατά βήματα στο σημείο που έφτασε κοντά τους και μία δυνατή λάμψη πλημμύρισε όλον τον Ναόν.
    Έτρεμαν από την συγκίνηση οι δύο γυναίκες. Έτσι τις βρήκε ο Ιερεύς του Ναού και τις καθησύχασε λέγοντάς τους ότι ήταν και αυτό μία ευεργετική παρουσία του Ταξιάρχη, μία δυναμική απάντηση στη θερμή προσευχή τους. Και πραγματικά θεραπεύτηκε τελείως η άρρωστη.
 
Στο μαρμάρινο πάτωμα του Ιερού Ναού μπροστά στο Ιερό υπάρχει ακόμα και σήμερα ( Αυγουστος 2011) η πατημασιά του Αρχαγγελου ( εχει "καεί" το μάρμαρο) . Αλλη μια πατημασιά υπάρχει ακριβώς δίπλα σε ειδικό νάρθηκα. Το μέγεθος απο τις πατημασιές όπως τις είδα προσωπικά στις 8 Αυγουστου 2011 δείχνουν πάνω απο +47 μέγεθος . Αυτή στο μάρμαρο ειναι απόλυτα ευδιάκριτη.

Είδε τον Ταξιάρχη

Στις 2 Αυγούστου του 1987, η Μαρίνα Μωραίτου μαθήτρια από τα Πάμφιλα, είχε περάσει μία μεγάλη δοκιμασία από αρρώστια, που για θεραπέια της κατέφυγε στον Θεό ζητώντας την Θεία Χάρη. Αλλά και την βοήθεια και την προστασία του Ταξιάρχη ζητούσε με θερμή προσευχή, ξέροντας ότι με τους Αγγέλους και τους Αρχαγγέλους μας προστατεύει ο Θεός. Και ο Θεός έδωκε την Χάρη Του. Η κοπέλα θεραπεύτηκε τελείως και κατά τρόπο που φανέρωνε πως ο Θεός έκαμε το θαύμα Του.
Όταν έγινε καλά ανέβηκαν με τους γονείς της να ευχαριστήσουν και τον Ταξιάρχη. Όταν επέστρεψαν σπίτι τους και ξάπλωσε και αποκοιμήθηκε, είδε σε "ολοζώντανο", όπως το περιγράφει, όνειρο πως βρέθηκε σ΄ ένα ολόλαμπρο εξωκκλήσι με την αυλή του γεμάτη με ασημένιους σταυρούς. Τα παράθυρα της Εκκλησίας ήταν μικρά με λευκά κάγκελα σε σχήμα σταυρού. Καθώς προχωρούσε προς την Εκκλησία είδε το πρόσωπο του Ταξιάρχη σαν ναα ήταν αληθινό και όχι όνειρο. ’ρχισε να τον παρακαλεί και τότε ξύπνησε.

Ήρθε να προσκυνήσει και θεραπεύτηκε.

Η κ. Στέλλα Μαυρίδου από την Ροδόπολη Σερρών, στις 18 Απριλίου 1990, ήρθε με άλλους εκδρομείς στον Ναό του Ταξιάρχη. Υπέφερε από τα νεφρά της, είχε πέτρα στον κάλυκα. Την έπιασε σοβαρός πόνος ενώ βρισκότανε στον Ναό, τόσο που δεν μπορούσε να σταθεί και αποφάσισε να βγεί έξω να περιμένει τους άλλους στο αυτοκίνητο. Όταν κίνησε να βγεί από τον Ναόν είδε τρείς φορές μία λάμψη πάνω προς την εικόνα του Παντοκράτορα. Ταράχτηκε, αλλά δεν θέλησε να μιλήσει γιατι εκείνη την ώρα μιλούσε ο Ιερεύς του Ναού στούς εκδρομείς. Βλέποντας τις λάμψεις και πιστεύοντας πως είναι θείο σημείο, παρακαλούσε θερμά να περάσει ο πόνος να βρεί την υγεία της. Από την ώρα αυτή δεν την ξανάπιασαν οι πόνοι. Όταν επέστρεψε στη πατρίδα της, πήγε στους γιατρούς να διαπιστώσουν τη θεραπεία της. Και αυτοί απορούσαν και ομολογούσαν πως θαύμα μεγάλο έγινε συγκρίνοντας τις ακτινογραφίες που ήξεραν, με τούτην την πυελογραφία που έβλεπαν τώρα χωρίς ίχνος αρρώστιας. 
 
ΠΗΓΗ....http://taxiarches-kagiani.org/miracles%20of%20the%20Archangels.html

Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2014

ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΕ ΠΡΟΧΩΡΗΜΕΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΟΥΣ

ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΕ ΠΡΟΧΩΡΗΜΕΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΟΥΣ

- Πάτερ, συγνώμη που σας ανησυχήσαμε τέτοια ώρα, όμως δεν μας κρατούσε καμία δύναμη. Θέλουμε να σας πούμε ότι η φίλη μας η κ. Μαρία Μανουρά, θεραπεύτηκε θαυματουργικά από την ανίατη αρρώστια και οι γιατροί δεν μπορούν να πιστέψουν ακόμα στα μάτια τους!!! Αλλά τα υπόλοιπα θα σας τα πει εκείνη, που θα έρθει αύριο αεροπορικώς να ευχαριστήσει τον Αρχάγγελο, θα έρθουμε μαζί της στο Μανταμάδο!!

Την άλλη μέρα το πρωί, ένα αυτοκίνητο σταμάτησε έξω από το προαύλιο και τρία άτομα, δύο γυναίκες και ένας άντρας, βγήκαν από μέσα και προχώρησαν βιαστικά προς το Ναό. Τους καλωσορίσαμε με τον πατέρα Χρήστο και τους οδηγήσαμε κατ`ευθείαν στον Ιερό Ναό. Όταν επιστρέψαμε στο γραφείο, ακούσαμε άφωνοι το συγκλονιστικό θαυμαστό γεγονός...:

Πάτερ ονομάζομαι Μαρία Μανουρά και μένω στη Χίο. Το τηλέφωνο μου είναι 0271-09.....
Τον Οκτώβριο πέρυσι ανακάλυψα έναν όγκο στο δεξιό μου στήθος. Στο νησί η διάγνωση ήταν καρκίνος του μαστού και θα έπρεπε να εγχειριστεί το συντομότερο δυνατόν.
Κατέβηκα το Νοέμβριο στις 20 και αφού με εξέτασε ο γιατρός μου, μπήκα στο νοσοκομείο Έλενα να εγχειρηστώ κατεπειγόντως. Η επέμβαση ήταν επιτυχής και εγώ δεν είχα χάσει καθόλου το ηθικό μου. Μετά την εγχείρηση, νόμισα ότι η περιπέτεια μου τέλειωσε.
Στις 19 Ιανουαρίου όμως φέτος, με ειδοποιούν από το νοσοκομείο να κατέβω εξάπαντως, γιατί οι εξετάσεις και η βιοψία, ήταν πολύ άσχημες και έπρεπε να ξανακάνω εξετάσεις. Πράγματι έτσι κι έγινε. Το κακό βρισκόταν μέσα μου και μάλιστα σε πολύ μεγάλη έκταση.

Στις 24 Ιανουαρίου, ο κ.Βασίλαρος και ο κ.Λύρας, ογκολόγος ο πρώτος και πλαστικός ο δεύτερος, μου έκαναν επέμβαση μαστεκτομής, η οποία και αυτή είχε επιτυχία. Πριν όμως φύγω για το νησί οι γιατροί μου συνέστησαν να κάνω κάποιες ειδικές εξετάσεις, για να δούνε αν είχε κάνει η αρρώστια μεταστάσεις. Τις έκανα. Και τότε οι γιατροί δικαιώθηκαν, που είχαν πολλές επιφυλάξεις. Είχε γίνει μετάσταση!!

Δυστυχώς η μετάσταση είχε προχωρήσει σε δύο άλλα μέρη του σώματος μου, στην αριστερή ωοθήκη και στο παχύ μου έντερο. Έκανα υπερηχογράφημα ξανά και ξανά. Μεγάλωνε γρήγορα, πολύ γρήγορα και έπρεπε να αφαιρεθεί. Οι γιατροί βέβαια, μου είπαν να κάνω πάλι εγχείρηση. Δηλαδή ολική αφαίρεση αφ`ενός και και επέμβαση στο παχύ μου έντερο αφ`ετέρου.

Είχα συμφωνήσει να μπω στο Νοσοκομείο για τις επεμβάσεις, στις αρχές Σεπτεμβρίου φέτος. Δεν είχα χάσει καθόλου το θάρρος μου, δεν με ένοιαζε ο θάνατος. Έβλεπα να τελειώνει για μένα η ζωή και το έβλεπα ψυχρά. Δεν είχα καμία επιθυμία για τίποτα, το μόνο που ήθελα πάρα πολύ πριν εγχειριστώ να `ρθω στη Μυτιλήνη. Ήθελα να σφίξω σε ένα στερνό αποχαιρετισμό τους πιο αγαπητούς μου φίλους, την οικογένεια της Αντωνίας Θεοδοσιάδη, από την παραλία της Θερμής.

Έφτασα στο αληθινά αγιότοκο νησί σας. Αντάμωσα τους ανθρώπους μου και πνίγηκα μέσα στην αγάπη τους. Ανοίξαμε τις αγκαλιές μας και χωθήκαμε η μία μέσα στην άλλη. Μείναμε για πολύ ώρα
σφιχταγκαλιασμένες. Μου μιλούσε γελαστά, όμως όλα αυτά ήταν προσποιητά, το ένοιωθα. Ήταν μια προσπάθεια να με κρατήσει στη ζωή, να μου δώσει ζωή από την δική της.

Πήρα το μήνυμα, ένιωσα την αγωνία της, συγκινήθηκα από την μεγάλη αγάπη της και αισθάνθηκα διαφορετικά πρωτόγνωρα. Τώρα ήθελα να ζήσω, δεν ήθελα να πεθάνω. Η καρδιά μου, η ψυχή μου, το μυαλό μου φώναζαν “ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ, ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ, ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ”. Πλησίασα με τα χείλη μου το αυτί της Αντωνίας και της ψιθύρησα “ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ ΑΝΤΩΝΙΑ”. Η απάντηση της Αντωνίας ήρθε άμεσα!! “Θα ζήσεις, θα ζήσεις καρδιά μου”.

Την άλλη κιόλας μέρα με έφερε στο “Μεγάλο Γιατρό”, στον Ταξιάρχη μου, ήταν 31 Αυγούστου.
Μόλις πέρασα την εξώπορτα νόμισα ότι πέρασα τις πύλες της Εδέμ. Ένιωθα αόρατα και απροσδιόριστα την παρουσία του Αγίου. Ο αέρας, το περιβάλλον, το χρώμα και η επιβλητικότητα του συγκροτήματος σε προετοίμαζε σε μία ανάταση, προσευχή, επικοινωνία με το Θείο. Ένιωσα την ανάγκη της προσευχής. Για πρώτη φορά, απ`ότι θυμάμαι ένιωθα τόσο έντονα, τη λαχτάρα να προσευχηθώ και να παρακαλέσω, να παρακαλέσω για την σωτηρία μου. Προχωρήσαμε και μπήκαμε στο Ναό. Στάθηκα μπροστά στη θαυμαστή εικόνα του Αρχαγγέλου. Τα πόδια μου τα ένιωσα “κομμένα”. Μία “γλυκιά” αδιαθεσία, αδυναμία, με κατέβασε κάτω στα μάρμαρα γονατιστή.
Για πρώτη φορά άρχισα να προσεύχομαι μέσα από την καρδιά μου, την ψυχή μου, για την ζωή μου, τη σωτηρία μου. Ένιωθα τι θα πει αληθινή χαρά, ευφορία, ξενιασιά και εμπιστοσύνη σε κάποιον, σε κάποιον πιο δυνατό! Δεν ξέρω πόση ώρα στάθηκα στην στάση αυτή της προσευχής. Σηκώθηκα πλησίασα τη θαυμαστή εικόνα να προσκυνήσω...
“Ω Θεέ μου! Άρχισε να κοκκινίζει, να κοκκινίζει και να χαμογελά!! Φώναξα τους άλλους της παρέας μου, να δουν το θαυμαστό αυτό γεγονός, και όλοι έκθαμβοι γονάτισαν και προσευχήθηκαν από ιερή συγκίνηση. Τώρα γνώριζα ότι ο Αρχάγγελος άκουσε την προσευχή μου και η μεσιτεία του θα ήταν σωτήρια και καρποφόρα.

Στις 9 Σεπτεμβρίου κατέβηκα στην Αθήνα. Ο γιατρός μου με περίμενε να μπω στο Νοσοκομέιο για εγχείρηση. Πριν το χειρουργείο έκανα υπερηχογράφημα. Ήταν καθαρό!! Έκανα μία, δύο, τρεις φορές, πεντακάθαρο!!! Οι γιατροί δεν πίστευαν στα μάτια τους. Έκλαιγα για πρώτη φορά από χαρά και ευχαριστούσα το Θεό και το μεγαλόχαρο Ταξιάρχη, που δεν μου έδωσε απλά κουράγιο και δύναμη, αλλά την ίδια την υγεία μου, την αγάπη και την εμπιστοσύνη για την ζωή.

(Πρωτοπρεσβυτέρου Ευστρατίου Δήσσου, από το βιβλίο “Ο ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ”, Σελ.127)

Τρίτη 7 Ιανουαρίου 2014

Η σωτήρια επέμβαση του Αγίου Ταξιάρχη , στην εγχείρηση του μικρού Βασίλη

Η σωτήρια επέμβαση του Αγίου Ταξιάρχη , στην εγχείρηση του μικρού Βασίλη .
Ένα από τα πολλά θαύματα του Ταξιάρχη, με προσωπική παρουσία του, είναι και ή θεραπεία ενός παιδιού, του Βασίλη Καραστήρη από την Αθήνα.
  Καθώς έπαιζε ο μικρός, έπεσε και χτύπησε άσχημα στο κεφάλι. Τον μετέφεραν στο νοσοκομείο, όπου διαπίστωσαν πώς είχε μείνει τυφλός και παράλυτος.
Ό διευθυντής κάλεσε τους γονείς του παιδιού στο γραφείο του και τους είπε:

- Ή κατάσταση είναι σοβαρή. Χρειάζεται άμεση επέμβαση, αλλά οι ελπίδες επιτυχίας είναι σχεδόν μηδαμινές, μία ως δύο στις εκατό. Πρέπει ν' αποφασίσετε έγκαιρα, Πριν είναι αργά.
Ή μητέρα ένιωσε να χάνει τον κόσμο. Ό πατέρας ρώτησε:
- Δεν υπάρχει άλλη λύση, άλλη ελπίδα, γιατρέ μου;
- Δυστυχώς, όχι.

Έσκυψε τότε και υπέγραψε. Το παιδί οδηγήθηκε στο χειρουργείο. Ενώ το ετοίμαζαν για την εγχείρηση, καθώς διηγήθηκε αργότερα το ίδιο, το σκοτάδι των ματιών του διαλύθηκε, κι ένα φωτεινό όραμα πήρε τη θέση του:

Βρέθηκε μπροστά σ' ένα ναό με καμάρες, πού ή πρόσοψη του ήταν χτισμένη με κόκκινες πέτρες. Από την ανοιχτή του πόρτα έβγαινε ένα εκτυφλωτικό φως.
Ό Βασιλάκης πλησίασε στην πόρτα, και τι να δει! Ένα ωραίο παλικάρι, λουσμένο στο φως, είχε απλώσει τα χέρια και τον καλούσε:

"Έλα Βασίλη, μη φοβάσαι, θα γίνεις καλά. Εγώ θα οδηγώ στην εγχείριση το χέρι του γιατρού."

Το παιδί πλησίασε, γονάτισε μπροστά του, αγκάλιασε τα πόδια του νέου κι ακούμπησε το κεφάλι του στον αριστερό του μηρό.
Τότε εκείνος άπλωσε το χέρι του και χάιδεψε το κεφάλι του μικρού.
Πριν χαθεί η οπτασία, τα παιδικά μάτια πρόλαβαν και είδαν στο βάθος του ναού μια εικόνα μαυριδερή με ασημένιες φτερούγες.

Ή εγχείριση πέτυχε. Ή δράση και οι κινήσεις των μελών επανήλθαν. Οι γιατροί απέδωσαν την επιτυχία σε θαύμα.
Ήταν 8 Νοεμβρίου, εορτή των παμμεγίστων Ταξιαρχών.
Πέρασαν χρόνια. Έγιναν πολλές άλλ' άκαρπες αναζητήσεις. Ώσπου μια μέρα, σε τηλεοπτική παρουσίαση, ο Βασίλης  αναγνώρισε ανέλπιστα το ναό της οπτασίας του. Έπειτα πήγε προσκυνητής στον Ταξιάρχη, για να προσφέρει τα δάκρυα της ευγνωμοσύνης του στο σωτήρα της ζωής του.
ΠΗΓΗ.......... http://taxiarxis.pblogs.gr/thaymata-toy-agioy-taxiarhh.html

Ο Άγιος Ταξιάρχης σωζει την ζωη της και την ψυχή του αδερφού της .

Ο Άγιος Ταξιάρχης σωζει την ζωη της  και την ψυχή του αδερφού της .

 Ο Γιάννης Aπήκος, από το Μανταμάδο της Λέσβου, ξενιτεμένος στη Γερμανία, ζούσε ήσυχα και χριστιανικά με τη γυναίκα του Καλλιόπη.
Το Νοέμβριο του 1987 ή Καλλιόπη αρρώστησε σοβαρά με βαρύ εγκεφαλικό.
 Μεταφέρθηκε αμέσως σε γερμανικό νοσοκομείο, όπου παρέμεινε σε κωματώδη κατάσταση για πέντε βδομάδες.Οι γιατροί δεν της έδιναν ζωή. Ώρα με την ώρα περίμεναν το μοιραίο.

Στην οικογένεια επικρατούσαν πόνος και θλίψη. Να όμως πού φάνηκε κάποια ελπίδα:
Ο προστάτης του Μανταμάδου, της ιδιαίτερης πατρίδας τους, ο Ταξιάρχης Μιχαήλ.


Όλη η οικογένεια γονάτισε αυθόρμητα μπροστά στο εικονοστάσι και σήκωσε τα μάτια Ικετευτικά στο εικόνισμα του αρχαγγέλου. Προσευχήθηκαν με πόνο, με πίστη, με δάκρυα. Ύστερα σηκώθηκαν γαληνεμένοι, με κάποια κρυφή ελπίδα.

Άπ' αυτήν όμως την ομαδική προσευχή απουσίασε ο αδελφός της άρρωστης, ο Ηρακλής. Ήταν μάρτυρας του Ιεχωβά, γι' αυτό είχε ανοίξει αθόρυβα την πόρτα κι είχε εξαφανιστεί.
Πρωί-πρωί ξεκίνησαν για το νοσοκομείο. Εκεί δοκίμασαν μια έκπληξη. Ή άρρωστη, πού μέχρι χθες βρισκόταν σε κώμα, είχε ανοιχτά τα μάτια και τους κοιτούσε.
- Τι συμβαίνει, Καλλιόπη; ρώτησε ο Γιάννης.

- Που πήγατε την εικόνα του Ταξιάρχη πού είχαμε στο σπίτι; ρώτησε εκείνη με δυσκολία.
-  Εκεί είναι, στη θέση της.

Τότε φάνηκε ή γυναίκα να ησυχάζει, και με πολύ κόπο συνέχισε.

- Χθες το βράδυ μ' επισκέφθηκε ο Ταξιάρχης και στάθηκε εδώ, δίπλα μου. Ήταν λίγο στενοχωρημένος. Με κοίταξε πονετικά και μου είπε: "Θέλω ν' απλώσω τις φτερούγες μου και να σας σκεπάσω, αλλά δυσκολεύομαι". Με κοίταξε λίγο ακόμα κι εξαφανίστηκε. Τι συμβαίνει Γιάννη; Γιατί διστάζει ο Ταξιάρχης;
Ο Γιάννης αμέσως κατάλαβε. Το εμπόδιο ήταν ο χιλιαστής αδελφός της.
Το βράδυ τον συνάντησε, τον ενημέρωσε και, τελειώνοντας, τόνισε:

- Ο αρχάγγελος, Ηρακλή, δεν θέλει μόνο τη σωματική θεραπεία της αδελφής σου, αλλά και τη δική σου την ψυχική. Θέλει τη σωτηρία σου. Θέλει την επιστροφή σου στην ορθόδοξη πίστη. Και μαζί μ' αυτή, θέλει και την προσευχή σου για την αδελφή σου.

Σε λίγο άρχισε ένας αγώνας σκληρός. Πάλευε ο χιλιαστής με την ορθόδοξη χριστιανική του συνείδηση. Η τελευταία είχε σύμμαχο την αγάπη της αδελφής του. Τελικά υπέκυψε στη δύναμη του Χρίστου, γονάτισε μπροστά στο εικονοστάσι, προσευχήθηκε με δάκρυα, αναγεννήθηκε.
Το πρωί βιάστηκαν όλοι να πάνε στο νοσοκομείο.
Μα τι να δουν! Η άρρωστη τους περίμενε όρθια. Ο θάλαμος ήταν γεμάτος από γιατρούς και νοσοκόμες. Τα είχαν όλοι χαμένα.

- Τη νύχτα, άρχισε να λέει χαρούμενη h Καλλιόπη, άκουσα μέσα στην ησυχία δυνατό φτερούγισμα. Κοιτάζω ξαφνιασμένη, και βλέπω πάλι τον Ταξιάρχη. Τώρα όμως ήταν χαρούμενος και γελαστός.

"Θα γίνεις καλά", μου είπε.
Σήκωσε το χέρι του, με σταύρωσε, μου χαμογέλασε και χάθηκε. Έκανα να σηκωθώ, και είδα πώς μπορούσα.
Στο θάλαμο νοσηλευόταν μια ακόμη άρρωστη. Με είδε πού περπατούσα, ήρθε και μ' αγκάλιασε. "Τα είδα όλα", μου είπε.

"Εί­δα να σε πλησιάζει στο κρεβάτι σου κάποιος ψηλός, μαυριδερός και λευκοντυμένος άνδρας. Τον είδα να κουνάει τα χέρια του. Και ξαφνικά χάθηκε...
 Στην αρχή νόμισα πώς ήταν γιατρός με την άσπρη μπλούζα. Αυτός όμως ήταν ασυνήθιστα ψηλός, πάνω από δύο μέτρα. Δεν πατούσε στη γη και δεν έκαναν θό­ρυβο τα πόδια του. Με την παρουσία του ξεχύθηκε μια ευωδιά στο δωμάτιο. Τρόμαξα και σκεπάστηκα περισσότερο."

- Τι θα κάνουμε τώρα; ρώτησε ο Γιάννης το γιατρό.
- Δεν ξέρω, κύριε. Μόνο ένα θαύμα μπορούσε να φέρει αυτό το αποτέλεσμα. Και το θαύμα έγινε!
Την επόμενη  μέρα ο Γιάννης βρισκόταν κιόλας στην πατρίδα του, μπροστά στον Ταξιάρχη, κι έβρεχε την ιερή εικόνα του ευεργέτη του με δάκρυα χαράς κι ευγνωμοσύνης.
ΠΗΓΗ....... http://taxiarxis.pblogs.gr/thaymata-toy-agioy-taxiarhh.html

Τις θαυμαστές επεμβάσεις του Ταξιάρχη Μανταμάδου στη ζωή της αφηγήθηκε και η κ. Μιχαηλάρη από την Ελευσίνα.

Τις θαυμαστές  επεμβάσεις του Ταξιάρχη Μανταμάδου στη ζωή της αφηγήθηκε και η κ. Μιχαηλάρη από την Ελευσίνα.

Ήταν άτεκνη, καθώς και ή αδελφή της, κι επειδή ποθούσαν ν' αποκτήσουν παιδί, στράφηκαν με πίστη στο Θεό και στη μεσιτεία του αρχαγγέλου.

Σε μια αγρυπνία πού έκαναν προς τιμήν του Ταξιάρχη, τον παρακάλεσε με θέρμη η κ. Μιχαηλάρη για το πρόβλημα της. Τα ξημερώματα την πήρε λίγο ο ύπνος. Είδε ότι βρισκόταν στο ναό του αρχαγγέλου με την αδελφή της, όταν ξαφνικά παρουσιάστηκε ο Ταξιάρχης με όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Γονάτισε αμέσως και τον παρακάλεσε να τους χαρίσει από ένα παιδί. Κι εκείνος άπλωσε το χέρι του, σαν να ήθελε να τις καθησυχάσει, και είπε:

- Μην ανησυχείτε. Κι οι δυο σας θα κάνετε παιδιά. Να ευχαριστήσετε το Θεό γι' αυτό Του το δώρο.

Σε τέσσερα χρόνια ή αδελφή της απέκτησε παιδί, η ίδια όμως όχι. Πέρασαν εννέα χρόνια, οπότε άρχισε ν' απελπίζεται.
Στράφηκε τότε στην επιστήμη. Ταλαιπωρήθηκε, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Πληροφορήθηκε ότι στην Αγγλία υπήρχε ένας γιατρός πού μπορούσε με εγχείρηση να οδηγήσει στην τεκνοποίηση, με πιθανότητες μία στις εκατό. Το αποφάσισε και ετοιμάστηκε για το ταξίδι. Ένιωθε όμως έλεγχο συνειδήσεως. Την τελευταία στιγμή δίστασε. Σκέφτηκε να καταφύγει στον Ταξιάρχη για να τη φωτίσει τι να κάνει.

Πήγε στο ναό του, στο Μανταμάδο, και τον παρακάλεσε. Και το ίδιο βράδυ, ενώ προσευχόταν, τον είδε να βγαίνει ολοζώντανος άπ' το εικόνισμα του, μ' ένα βλέμμα παραπονεμένο, σαν να της έλεγε:

"Γιατί λιγοψύχησες; Γιατί έχασες την πίστη σου και την ελπίδα στο Θεό; Δεν πείστηκες άπ' το παράδειγμα της αδελφής σου;".
Έπεσε αμέσως μετανοημένη και ζήτησε με δάκρυα συγχώρηση.
Τότε τον άκουσε να της λέει:

- Δεν θα πας έξω. Εκεί δεν πρόκειται να κάνεις παιδί. Εδώ θα το αποκτήσεις.

Σ' ένα μήνα ήταν έγκυος κι έφερε στον κόσμο ένα χαριτωμένο κοριτσάκι, τη Βαρβάρα. Ό
ταν η μικρή ήταν έξι χρονών, πήγανε στο ναό του αρχαγγέλου για να κάνουν μια ευχαριστήρια αγρυπνία.

Η μητέρα άφησε το παιδί σ' ένα κελλί για να κοιμηθεί και πήγε στην εκκλησία. Όταν τελείωσε ή λειτουργία και γύρισε στο κελλί, η μικρή της είπε:

- Εσύ, μαμά, ήσουν στην εκκλησία, αλλά o Ταξιάρχης ήταν μαζί μου όλη τη νύχτα και μου κρατούσε συντροφιά.

Αργότερα, η ευλαβής γυναίκα δοκίμασε άλλη μια θαυμαστή εκδήλωση της προστασίας του αρχαγγέλου. Ανήμερα των Ταξιαρχών το 1989, την έπιασε δυνατός πόνος στη μήτρα. Σε λίγο καιρό η κατάσταση επιδεινώθηκε. Έγιναν οι απαραίτητες εξετάσεις και οι γιατροί συνέστησαν να γίνει εγχείρηση.

Εκείνη, μόλις το άκουσε, αρνήθηκε, κι άρχισε να κλαίει σαν μικρό παιδί. Κατέφυγε πάλι στον Ταξιάρχη, και ζητούσε με επιμονή και πίστη το θαύμα του.
Με την προσευχή ηρέμησε, κι όταν το βράδυ έπεσε να κοιμηθεί, βλέπει στον ύπνο της την Παναγία - βασίλισσα στο θρόνο - και πλάι της τον Ταξιάρχη. Της χαμογελούσαν.
Το πρωί ξεκίνησε για να εισαχθεί στο νοσοκομείο. Έκανε πολλές εξετάσεις και περίμενε τ' αποτελέσματα. Κάποια στιγμή την κάλεσαν οι γιατροί και της είπαν:
- Δεν έχεις απολύτως τίποτα, κυρία μου. Μπορείς να πάς στο σπίτι σου...

Από τότε είναι εντελώς υγιής και δοξάζει τον Κύριο και τη χάρη του αρχαγγέλου Του.

ΠΗΓΗ........... http://taxiarxis.pblogs.gr/thaymata-toy-agioy-taxiarhh.html

Σάββατο 4 Ιανουαρίου 2014

«Με χειρούργησε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ!»




«Με χειρούργησε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ!»

Το παρακάτω περιστατικό συνέβη στον π. Δανιήλ Σάπικα, κάτοικο Αθηνών, Αρχιμανδρίτη καί γιατρό.

Διηγείται ο ίδιος…
“Στίς  22  Απριλίου 1994 εισήχθηκα στό Ευγενίδειο Θεραπευτήριο με 4,5 κιλά εμπύημα δεξιού ημιθωρακίου, με συμπτώματα απολύτου άπνοιας, αδυναμία βάδισης, 41,5 πυρετό,  ενώ υπέστην καί διαβητικό σοκ αγνώστου αιτιολογίας…

Μέσα από ένα σύνεφο έβλεπα καί άκουγα τά συμβαίνοντα μέσα στο χειρουργείο, και το βάσανο το μεγάλο ήταν, ότι, σαν γιατρός γνώριζα πολύ καλά την κρίσιμη κατάστασή μου…

Γνώριζα, ότι το ποσοστό κατάληξης (θανάτου μου) ήταν γύρω στό 95%. Και δεν είχα άδικο. Μάλιστα ήμουν καί επιεικής στήν κρίση μου, γιατί η ιατρική ομάδα που αποτελείτο από τον Ιωάννη Μπελένη διευθυντή του Ευαγγελισμού, τον καθηγητή Χρυσόστομο Μελισσινό διευθυντή πνευμονολογικής κλινικής στό Νοσοκομείο Υγεία, καί με την Ειρήνη Μπατάλη αναισθησιολόγο να φοβάται να μου δώσει νάρκωση για τον κίνδυνο ανακοπής της καρδιάς λόγω βάρους μου, συζητούσαν δυνατά γιατί δεν πίστευαν ότι άκουγα τα λεγόμενά τους…

 Τους άκουγα να μου δίνουν ζωή μόνο 2%!…

“Θα κάνουμε ό,τι  μπορούμε, έλεγαν, γιατί οι πιθανότητες ζωής είναι ελάχιστες, με ποσοστό κατάληξης 98%! Έτσι κι αλλιώς καταδικασμένος είναι…”

Εκείνη την ώρα ένιωσα μόνος, κατάμονος… Έκανα με κόπο τον σταυρό μου καί προσευχήθηκα στον προστάτη μου, τον Ταξιάρχη…

”Ταξιάρχη μου, Αρχάγγελε Μιχαήλ, μη με αφήνεις, μη με εγκαταλείπεις. Εσένα μόνο έχω τώρα, σ΄εσένα εμπιστεύομαι την ζωή μου…”!

Ένας μεταλικός θόρυβος διέκοψε την νοερά προσευχή μου. Φοβήθηκα ότι με την κίνηση τών χεριών μου έριξα κάποιο εργαλείο, και προσπάθησα να γυρίσω τό κεφάλι μου προς την κατεύθυνση του θορύβου.

Και τότε…ώ Θεέ μου!

Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, ο Ταξιάρχης, με την πανοπλία του και το σπαθί στο δεξί χέρι του, στεκόταν πλάϊ μου, χαμογελαστός καί ολοζώντανος!

”Δανιήλ, είμαι εδώ, μου είπε. Δεν σε εγκατέλειψα. Σε προστατεύω. Εγώ θα σε χειρουργήσω, και θα γίνεις καλά. Μη φοβάσαι!“

Ήταν τα λόγια του Αρχαγγέλου και καθώς μου μιλούσε ακούμπησε το ξίφος στο στήθος μου!…

 Σε λίγο ήλθε ό καθηγητής Μπελένης. ”Άς προσευχηθούμε μαζί πάτερ Δανιήλ, μου είπε, και με την βοήθεια του Θεού όλα θα πάνε καλά“.

Και πράγματι πήγανε!

Η εγχείρηση πέτυχε. Το χέρι του γιατρού που το οδηγούσε ο Αρχάγγελος, είμαι βέβαιος γι' αυτό, μου ξανάδωσε πάλι την ζωή που είχε αρχίσει να φεύγει από μέσα μου.

(απόσπασμα από τό τριμηνιαίο δελτίο επικοινωνίας ”Ο Ταξιάρχης”, τού Ιερού προσκυνήματος Ταξιαρχών Μανταμάδου τής Λέσβου)

ΠΗΓΗ......... http://www.agioritikovima.gr/thavmata/28669-ena-ugkloniti

Πέμπτη 2 Ιανουαρίου 2014

Ταξιάρχης Μανταμάδου.θαυματουργεί συνεχώς με τη δύναμη του θεού

Οι συνεχείς επεμβάσεις του αγίου Ταχιάρχη Αρχαγγέλου στην ζωή των ανθρώπων δεν εχει τέλος.Συμπονεί τους πάσχοντες και προστρέχει εις τους έχοντας πίστη αστραπιαίως. Χαίρε Ταξιάρχα βοήθησον τους ταλαίπωρους και απελπισμένους της γης..


Ήταν ένα γλυκό Αυγουστιάτικο βραδινό. Ο εσπερινός τελείωνε όταν μια παρέα προσκυνητές, έφτανε στο Ναό μας..
 —Πάτερ, την ευχή σας. Είναι ευλογημένο να διανυκτερεύσουμε εδώ απόψε και το πρωί να εκκλησιαστούμε και να κοινωνήσουμε; Ήταν μια νεαρή γυναίκα που ρωτούσε και που με κάποιον άλλον νεαρό, βοηθούσαν ένα παλληκάρι να στέκεται όρθιο και να βαδίζει.
 —Βεβαίως. Κανένα πρόβλημα. Έχουμε χώρο για όλους σας.
 —Ευχαριστούμε πολύ, να είστε καλά. Μήπως εδώ μένει ο Δεσπότης;
—Όχι, όμως αύριο το πρωί θα μας επισκεφθεί. 
—Αλήθεια; Ω Θεέ μου! Ανέλπιστη χαρά μας δίνετε, πάτερ μου
. —Μα τι συμβαίνει; Δεν καταλαβαίνω.
 —Πάτερ μου, ο Ταξιάρχης έκανε ένα μεγάλο θαύμα στον αδελφό μου, είναι αυτός εδώ, ο Διονύσης. Η νεαρή γυναίκα λέγοντας τις τελευταίες λέξεις στράφηκε προς το παληκάρι που κρατούσε αγκαζέ μαζί με τον άλλο νεαρό. Με ένα τρυφερό χαμόγελο τον οδήγησε μπροστά μου, με τη βοήθεια του άλλου νέου.

 Το παλληκάρι έκανε μια υπόκλιση, όσο του επέτρεπε η κατάσταση του και απλώνοντας το χέρι του πήρε το δικό μου και το ασπάστηκε με σεβασμό. —Πάτερ, είναι ο αδελφός μου ο Διονύσης, συνέχισε η νεαρή γυναίκα, ο Ταξιάρχης στην κυριολεξία τον έσωσε, σχεδόν τον ανέστησε από νεκρό. Κατά τη νοσηλεία του αδελφού μου στο Κρατικό Νοσοκομείο Νικαίας Αθηνών, πέρασαν απ’ αυτό και γνώρισαν τον αδελφό μου και είδαν την κρισιμότητα της κατάστασης του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης σας και ο πατήρ Χρήστος, ο συνεφημέριός σας, όταν και εκείνος είχε την περιπέτεια με την πρεσβυτέρα του στο ίδιο Νοσοκομείο. Βέβαια τότε ο αδελφός μου ήταν σε βαθύ κώμα και δεν τους γνώρισε• όμως εκείνοι προσευχήθηκαν για κείνον. Καταλαβαίνετε λοιπόν, τι ευλογία, είναι για μας, όταν στην πρώτη μας ευχαριστήριο επίσκεψη προς τον Ταξιάρχη, να παρευρίσκεται ο Σεβασμιώτατος και να συμπροσεύχεται και να συνδοξολογεί τον Αρχάγγελο μαζί μας, για τη θαυμαστή Του ενέργεια στον αδελφό μου. Μιλώντας, έρριξε μια ματιά στον Διονύση, που έδειχνε σημεία κόπωσης, λόγω του προσφάτου ατυχήματος του- και απευθυνόμενη πάλι σε μένα, συνέχισε:
 —Αν είναι ευλογημένο, πάτερ μου, θα ήθελα λίγο να τακτοποιήσω τα πράγματά μας και να περιποιηθώ τον αδελφό μου, γιατί ακόμη έχει ανάγκη από εμάς, και έπειτα να έλθω στο Γραφείο και να σας εξιστορήσω, μαζί με. τον ξάδελφό μου, το θαυμαστό αυτό γεγονός με κάθε λεπτομέρεια
. —Μην ενοχλείστε, δεν πειράζει. Τακτοποιείστε τα πράγματά σας, ξεκουραστείτε και αύριο μετά τη θεία λειτουργία, που θάναι εδώ και ο Δεσπότης μάς τα εξιστορείτε όλα με την ησυχία σας. Είμαι βέβαιος ότι θα χαρεί πάρα πολύ να μάθει την έκβαση αυτού του γεγονότος, από πρώτο χέρι, με κάθε λεπτομέρεια. 
 —Να είναι ευλογημένο, πάτερ μου. Ευχαριστούμε πολύ. Αύριο με υγεία. Είχε τελειώσει η θεία λειτουργία και καθώς πηγαίναμε στο Γραφείο για καφέ, μαζί με την παρέα του Διονύση έφτασε ο Δεσπότης. Ήταν απερίγραπτη η χαρά όλης της παρέας μόλις τον αντίκρυσαν. Έτρεξαν όλοι κοντά του χαρούμενοι. Έβαλαν μετάνοια και του φίλησαν με σεβασμό το χέρι. 
 —Τι κάνετε Σεβασμιώτατε, τον θυμάστε τον Διονύση μας;
 —Μα είναι δυνατόν; Είναι το παιδί, που νοσηλευόταν στο Κρατικό, με το τροχαίο;
 —Μάλιστα, μάλιστα, Σεβασμιώτατε, αυτός είναι. Θαύμα, θαύμα του Ταξιάρχη! 


 —Δόξα σοι ο Θεός! Παιδιά μου πολύ χαίρομαι. Ξέρετε, με είχε συγκινήσει πολύ η περίπτωση του Διονύση και συχνά αναρωτιόμουν για την έκβαση της υγείας του. Και να που σήμερα τον βλέπω υγιέστατο μπροστά μου, ας είναι δοξασμένο το όνομα του μεγάλου Θεού. Παιδιά μου, θα μου επιτρέψτε να πάω μέσα, να προσκυνήσω τον Αρχάγγελο, γιατί μόλις έφτασα και έρχομαι στο Γραφείο να τα πούμε με την ησυχία μας και με κάθε λεπτομέρεια.
 —Νάναι ευλογημένο, Δέσποτα. Ο Σεβασμιώτατος, κατευθύνθηκε συγκινημένος προς τον Ναό, υμνώντας το όνομα του μεγάλου Θεού και ευχαριστώντας τον Αρχάγγελο. Σε λίγο στο Γραφείο του Ναού, ακούγαμε όλοι κατάπληκτοι από την Ελένη και το Νίκο τα γεγονότα τα του θαύματος, να ξετυλίγονται αστραπιαία και θαυμαστά. 
 —Σεβασμιώτατε, ονομάζομαι Ελένη και είμαι η αδελφή του Διονύση, παντρεμένη και μένω στο Ναύπλιο, Σουλίου 8. Το απόγευμα της Κυριακής του Θωμά, 25-4-1993, χτυπά το τηλέφωνο του σπιτιού μου,.... και πληροφορούμαι ότι ο αδελφός μου ο Διονύσης χτύπησε σε τροχαίο και βρίσκεται, στο Κρατικό Νοσοκομείο Νικαίας στην Αθήνα. Το ακουστικό έφυγε από τα χέ¬ρια μου όταν με παρότρυναν να κάνουμε όσο το δυνατόν σύντομα, γιατί ο αδελφός μου ήταν σε πολύ κακή κατάσταση. Ετοιμοθάνατος! «Τον προλαβαίνετε, δεν τον προλαβαίνετε», μου είπαν χαρακτηριστικά. Φύγαμε αμέσως για την Αθήνα. Πώς αισθανόμουν στον δρόμο για την Αθήνα, δεν μπορώ να το εκφράσω, ήταν μια φοβερή εμπειρία! Ένοιωθα να βουλιάζει σιγά-σιγά ο κόσμος ολόκληρος. Αισθανόμουν ότι τα πάντα για μένα έχαναν ξαφνικά την αξία τους! Δεν μετρούσε για μένα τίποτα. Μόνο μέσα από ένα μεταξωτό ιστό αράχνης, αμυδρά, διέκρινα με τη φαντασία μου το Διονύση μας αιμόφυρτο και ετοιμοθάνατο. Και τότε, το μόνο που ήθελα, ήταν να βρεθώ κοντά του, να τον αγκαλιάσω, να τον φιλήσω, να τον σφίξω και να του ξαναδώσω τη δύναμη και τη ζωή. Τα λεφτά μού φαινότανε ώρες και οι ώρες αιώνες. Σε κάποια στιγμή σχεδόν λιποθύμησα, όταν μέσα στο αμάξι μύρισε, πολύ αισθητά, λιβάνι! Πάει πέθανε, σκέφτηκα και ένοιωθα να χάνω τις αισθήσεις μου. Φτάσαμε στο Νοσοκομείο και η πραγματικότητα ήταν πολύ πιο φοβερή από εκείνη της φαντασίας. Ο Διονύσης αιμόφυρτος πάνω στο κρεββάτι αναίσθητος σε αφασία.
 Με φώναξαν στο Γραφείο οι γιατροί και μου είπαν επί λέξει: «Κορίτσι μου, τι να σου πούμε, το παιδί είναι ξεγραμμένο. Το μυαλό του έγινε γιαούρτι. Δεν υπάρχει καμμιά ελπίδα». Ρώτησα για κάποια εγχείριση, για κάτι άλλο που θα μας έδινε κάποιες ελπίδες. «Δεν υπάρχει καμμιά ελπίδα, δεν σηκώνει ούτε εγχείριση», μου είπαν και συνέχισαν: «Εμείς οι άνθρωποι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα». Γονατιστοί όλη τη νύχτα στο προσκεφάλι του, παρακαλούσαμε το Θεό να τον λυπηθεί και να τον αναστήσει. Το πρωί επισκέφθηκε τον αδελφό μου ο άριστος κρανιολόγος γιατρός κ. Μουρουζίνης. Τον εξέτασε πολύ ώρα και στο τέλος κουνώντας το κεφάλι του είπε: «Είτε έτσι, είτε αλλιώς ο νεαρός είναι χαμένος, ας του κάνουμε μια επέμβαση στο κεφάλι του. Βέβαια οι πιθανότητες δεν είναι ούτε μία στις χίλιες, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο καλύτερο». Το δεχτήκαμε. Πώς να κάναμε διαφορετικά; Ο αδελφός μου χανόταν! Μπήκε στο χειρουργείο στις δώδεκα το μεσημέρι. Κατά το διάστημα της εγχείρισης, μας πήρε τηλέφωνο στο Νοσοκομείο ο ξάδελφός μας ο Νίκος και μας είπε πράγματα που μας ζωήρεψαν τις ελάχιστες και υποτονικές ελπίδες μας. Άλλα καλύτερα να σας τα εξιστορήσει αυτά ο ίδιος. Λέγοντας αυτά η Ελένη, στράφηκε στο νεαρό δίπλα της, που βοηθούσε μαζί της τον Διονύση. —Μάλιστα Σεβασμιώτατε. Λέγομαι Νίκος Καλογήρου. Είμαι 22 χρόνων και σπουδάζω μαζί με την αδελφή μου Ελένη στη Θεσσαλονίκη. Η διεύθυνση μας: ...... Το τηλέφωνο μας: ...... Την Κυριακή του Θωμά 25-4-1993, η αδελφή μου και γω ξεκινήσαμε να επιστρέψουμε στη Θεσσαλονίκη, απ’ την οποία είχαμε φύγει, για να περάσουμε τις διακοπές του Πάσχα κοντά στους δικούς μας. Στη Θεσσαλονίκη φτάσαμε στις 7 το απόγευμα. Αμέσως πήραμε τηλέφωνο τους δικούς μου, όπως άλλωστε συνηθίζουμε, για να ενημερώσουμε τους δικούς μας ότι φτάσαμε καλά. Συνάμα ρωτήσαμε και για κείνους, πώς είναι και αν έχουν κανένα νεότερο από το πρωί που φύγαμε για τη Θεσσαλονίκη. Μας είπαν ότι είναι όλα μια χαρά, όπως τα ξέραμε. Κουρασμένοι από το πολύωρο ταξίδι μας, πολύ νωρίς πήγαμε για ύπνο. Τη νύχτα, ένα όνειρο με συγκλόνισε. Βρέθηκα μέσα σε ένα Νοσοκομείο, για μένα άγνωστο, και πάνω σε ένα κρεββάτι, ντυμένο στα μαύρα, τον ξάδελφό μου ξαπλωμένο. Τον ρωτάω τι έπαθε και εκείνος μου δείχνει το κεφάλι του, που ήταν γεμάτο αίματα, και μου λέει ότι χτύπησε. Τότε ακούω τη φωνή του πατέρα μου να με φωνάζει: Νίκο-Νίκο! Δεν τον έβλεπα, όμως ακολούθησα τη φωνή του και βρέθηκα σε μια μικρή Εκκλησιά, που βρισκόταν στην αυλή του Νοσοκομείου. Στο μέσον της Εκκλησίας στεκόταν ο πατέρας μου και κυττούσε προς το μέρος μου. Στα δεξιά μου βλέπω μία εικόνα της Παναγίας με τον Χριστό στην αγκαλιά της. Βγάζω το μαντήλι μου και την σκουπίζω, γιατί μου φάνηκε λερωμένη. Το μαντήλι λερώθηκε. Τότε βλέπω τον πατέρα μου να μού δείχνει την αριστερή πλευρά του Ναού και στο σημείο που βρισκόταν μια άλλη εικόνα, που όμως ήταν τόσο μαύρη, που δεν φαινόταν το πρόσωπο του εικονιζόμενου αγίου. Συγχρόνως ο πατέρας μου, με προστακτικό ύφος μού έλεγε τα εξής: Πες στην Ελένη, την ξαδέλφη σου, να την καθαρίσει. Ανήσυχος απ’ αυτά όλα το πρωί, παίρνω μια θεία μου τηλέφωνο στο Ναύπλιο να ρωτήσω. Δεν πήρα το σπίτι μου, γιατί γνώριζα ότι όλοι τους δούλευαν. Τότε μαθαίνω το θλιβερό γεγονός. Ρώτησα για την ξαδέλφη μου, την Ελένη και μού είπε ότι είναι στο Νοσοκομείο της Νικαίας. Εκεί πήρα τηλέφωνο και αφού έμαθα λεπτομέρειες και την απελπιστική κατάσταση του Διονύση, ρώτησα την Ελένη αν υπάρχει στο χώρο του Νοσοκομείου καμμιά Εκκλησιά. Μου απάντησε ότι δεν το γνώριζε. Τότε της είπα το όνειρο και την παρότρυνα να ψάξει και αν υπήρχε, να κυττούσε στον αριστερό μπαίνοντας τοίχο της. Παρακάτω, Σεβασμιώτατε, ας συνεχίσει εκείνη. —Όταν άκουσα αυτά από τον ξάδελφό μου Νίκο, Σεβασμιώτατε, κάποιες ελπίδες άρχισαν να αναπτερώνονται. Όταν θα βγουν σωστά τα λόγια του ξαδέλφου μου, είπα μέσα μου, τότε θα πει ότι ο Διονύσης μας θα σωθεί. Ρωτήσαμε και μάθαμε ότι υπήρχε κάτω Εκκλησία του Νοσοκομείου. Τρέξαμε με τους συγγενείς μου και ψάξαμε. Πράγματι στο αριστερό τοίχο ήταν κρεμασμένο ένα μικρό ξύλινο εικόνισμα κατάμαυρο!!! Το ξεκρεμάσαμε αλλά δεν μπορούσαμε να δούμε τι αναπαριστούσε. Πήρα βαμβάκι και οινόπνευμα και το καθάρισα. Ω Θεέ μου! Έλαμψε ολόκληρο! Αστραποβολούσε! Όμως και πάλι δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε ποιον άγιο εικόνιζε. Όταν το είδε η θεία μου. η μητέρα του Νίκου, σταυροκοπήθηκε και το καταφιλούσε, το είχε γνωρίσει! Ο Ταξιάρχης, ο Ταξιάρχης του Μανταμάδου!!! φώναζε. Είχε έλθει πριν δυο χρόνια και είχε πάρει το εικόνισμα Του και τους δυο τόμους των βιβλίων Του. Να το εικόνισμα Σεβασμιώτατε, είπε η Ελένη και ανοίγοντας το πουκάμισο του Διονύση το έβγαλε από τη θήκη του και το έδωσε στον Δεσπότη μας. Εκείνος το κύτταξε για λίγο και έπειτα με πολύ σεβασμό και ευλάβεια, το ακούμπησε στα χείλη του. Ήταν ένα ξύλινο μικρό εικονισματάκι του Ταξιάρχη μας, απ’ αυτά που έχουμε στο περίπτερο του Ναού, για τους προσκυνητές μας. Αφού το προσκυνήσαμε όλοι μας, η Ελένη το πήρε, το έβαλε πάλι στη θέση του και συνέχισε: —Τελείωσε η εγχείριση στον εγκέφαλο του αδελφού μου. Οι γιατροί δεν μας έδιναν περισσότερες ελπίδες απ’ ότι πριν την εγχείριση, δηλαδή μία τοις χιλίοις! «Το μυαλό του», μας έλεγαν, «είναι σα γιαούρτι- και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα παραπάνω. Ανθρωπίνως και επιστημονικώς κάναμε το καλύτερο, τώρα μόνο ένα θαύμα τον σώζει». Ζήτησα να μου επιτρέψουν να μπω στην εντατική και να του βάλω το εικόνισμα επάνω του. Μου το επέτρεψαν. Μπήκα και του το φόρεσα. Το πρωί, 27-4-93, μας παίρνει πάλι τηλέφωνο ο Νίκος απ’ τη Θεσσαλονίκη. Και μου λέει ότι πάλι είδε όνειρο σημαδιακό και πως πρέπει να εντείνουμε τις προσευχές μας, γιατί ο Διονύσης θα γίνει καλά! —Ναι, Σεβασμιώτατε, συνεχίζει, παίρνοντας τον λόγο ο Νίκος. Το βράδυ της 26ης προς την 27η βλέπω πάλι να βρίσκομαι στο Νοσοκομείο και να θέλουν δυο μαυροφορεμένοι άνδρες, να μας πάρουν τον Διονύση, μέσα σε ένα μαύρο μεγάλο αυτοκίνητο. Μετά από πολύ ώρα το κατώρθωσαν, αλλά το αυτοκίνητο δεν έφευγε. Κάποιος νέος, όμορφος, ξανθός, με ένα μικρό γενάκι και μέχρι τη μέση τον κατάξανθα σγουρά κυματιστά μαλλιά, εμφανίστηκε και αφού πήρε και έβαλε τον Διονύση πάνω σε ένα κρεββάτι του Νοσοκομείου, μου είπε: «Μην ανησυχείς! Ανοίξτε του μια τρύπα εδώ», δείχνοντας το λαιμό του, «βάλτε του την εικόνα της Παναγιάς στα χέρια του και αφήστε τον σε μένα». Το πρόσωπό του έχυνε μια γλυκεία λάμψη, που σε γαλήνευε, σε πλημμύριζε ευεξία και εμπιστοσύνη.
 —Σκεφθείτε Δέσποτα πώς ένοιωσα, συνέχισε τώρα η Ελένη, όταν ενώ άκουγα αυτό από το Νίκο, έρχονται οι γιατροί, μπαίνουν βιαστικά στην εντατική και βγαίνοντας γρήγορα, έπαιρναν μαζί τους και τον Διονύση στο χειρουργείο για τραχειοτομή!!! Μάς είπαν επί λέξει: «Έχει χειροτερεύσει η κατάσταση του. Τώρα έχει και πνευμονία με υψηλό πυρετό. Τον πάμε αμέσως για τραχειοτομή να τον προλάβουμε, γιατί κινδυνεύει από στιγμή σε στιγμή να πνιγεί»! Μετά από την τραχειοτομή, τον λυπήθηκε πράγματι η ψυχή μου. Δεν ζούσε. Τα μηχανήματα τον κρατούσαν φυτό!! Στο σημείο αυτό έχασα όσο θάρρος μού είχε απομείνει. Λύγισα σαν άνθρωπος και χωρίς να πω τίποτα σε κανέναν, έφυγα στο Ναύπλιο να πάρω τα ρούχα του για το επερχόμενο μοιραίο. Απ' εκεί έφερα μαζί μου και τα βιβλία του Ταξιάρχη, το Ιστορικό και τα θαύματά Του. Κάποιος, θαρρείς μέσα μου, με έσπρωχνε να τα πάρω από τη θεία μου μαζί μου! Όταν επέστρεψα και είδα τον αδελφό μου ζωντανό, μετάνοιωσα πικρά για την ολιγοπιστία μου. Ζήτησα ταπεινά συγγνώμη, για την αδυναμία μου αυτή και
γονατιστή μέρα και νύχτα έξω από την εντατική, διάβαζα τα θαύματά Του και παρακαλούσα για τη σωτηρία του αδελφού μου. Όσο διάβαζα το βιβλίο με τα θαύματα, τόσο ένοιωθα κοντά μας την παρουσία του Άγιου. Οι ελπίδες πάλι δειλά-δειλά ερχότανε να πάρουν τη θέση της απογοήτευσης και απόγνωσης και σιγά-σιγά γιγάντωναν και πολλαπλασιάζονταν. Οι ενημερώσεις των γιατρών δεν με προβλημάτιζαν πια και δεν με ενδιέφεραν πολύ, παρ’ όλο που ήτανε άσχημες! Κι αυτό γιατί τώρα γνώριζα ότι πάνω και από τους γιατρούς, βρίσκεται ο Άγιος, κι ότι Αυτός μόνο επιμελείται τον αδελφό μου. Τα βιβλία αυτά μού έδωσαν την ηρεμία, τη δύναμη, τη δυνατή πίστη, την υπομονή, την καρτερία. Με 40 πυρετό επί 8 ήμερες στην εντατική πάλεψε με τον θάνατο ο Διονύσης, με σύμμαχο τον Ταξιάρχη. Οκτώ ολόκληρες ημέρες έμοιαζε με νεκρό. Οι γιατροί μας έλεγαν ότι: «Δυστυχώς χάνουμε ελπίδες, παρά κερδίζουμε»! Και την ογδόη, μεγάλε μου Άγιε Ταξιάρχη! Άνοιξε τα μάτια του!!! Από τότε και μετά, κάθε μέρα και ένα μηχάνημα απομακρυνόταν από τον αδελφό μου, μέχρι που έφυγε και το τελευταίο. Οι γιατροί κατάπληκτοι έλεγαν: «Αυτό δεν μπορούσε να γίνει φυσιολογικά ή τουλάχιστον σε τέτοιο βαθμό και σε τόσο λίγο χρόνο! Το μυαλό του αδελφού σας ήταν πράγματι "γιαούρτι". Μόνο ένα θαύμα, στην κυριολεξία, θα μπορούσε να τα δικαιολογήσει όλα αυτά, μόνο ένα θαύμα»!!! Στο διάστημα των 8 αυτών ημερών, που ο Διονύσης μας πάλευε με τον θάνατο, επισκεφθήκατε Σεβασμιώτατε την πρεσβυτέρα του πατρός Χρήστου και γνωρίσατε τον Διονύση μας. Ο πατήρ Χρήστος σας είχε μιλήσει για τα όνειρα του ξαδέλφου μου, την εύρεση της εικόνας και σεις θελήσατε να δείτε τον αδελφό μου και να τον ευλογήσετε. Να ξέρατε τότε, Σεβασμιώτατε, τι κουράγιο και δύναμη μας δίνατε, όταν μας είπατε ότι: «Αφού θέλησε ο Ταξιάρχης να τον πάρει υπό την προστασία Του, μη φοβάστε, είναι μεγάλη ευλογία και όλα θα πάνε καλά. Μόνο μη χάνετε την πίστη σας και να προσεύχεστε ζεστά, μέσα από την καρδιά σας. Ο Κύριος πάντοτε ανταποκρίνεται στις θερμές μεσιτείες του Αρχαγγέλου Του». Τα λόγια Σας αυτά, Σεβασμιώτατε, ήταν μια ακόμη επιβεβαίωση των θαυμάτων του Ταξιάρχη, που κάθε μέρα διαβάζαμε και ξαναδιαβάζαμε. Η παρουσία Σας αυτή, στις δύσκολες αυτές στιγμές της ζωής μας, ήταν ευεργετική. Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ μέσα απ’ την καρδιά μας, για όλα. «Παιδί μου», ψέλλισε συγκινημένος ο Δεσπότης μας, «εμείς δεν κάναμε τίποτα, ενώσαμε τις προσευχές μας, όπως είχαμε υποχρέωση, μαζί με τις δικές σας. Ο Κύριος πάντοτε δίνει ό,τι του ζητούνε, με αληθινή πίστη, υπομονή και επιμονή! Και η δική σας η πίστη, η υπομονή και η επιμονή ήταν πράγματι υποδειγματική. Πας γαρ ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και τω κρούοντι ανοιγήσεται (Ματθ. ζ' 8)».
 —Σεβασμιώτατε, παρά λίγο να το ξεχάσω, είπε η Ελένη. Ο Αρχάγγελος έκαμε και δεύτερο θαύμα!
 —Τι παιδί μου; 
 —Η Ελένη Μαϊοράνου, ήταν Πεντηκοστιανή. Λέω ήταν, γιατί τώρα δεν είναι. Ο Ταξιάρχης, με τις επεμβάσεις Του, την έκανε ορθόδοξη!!! Ήταν αποκλειστική του αδελφού μου, μέσα στην εντατική. Σαν Πεντηκοστιανή δεν πίστευε στις εικόνες και επομένως ούτε και στην εικόνα του Ταξιάρχη, που βρήκαμε στην Εκκλησία του Νοσοκομείου. «Μη πιστεύετε», μας έλεγε συνεχώς, «μη πιστεύετε σε θαύματα και μάλιστα θαύματα από εικόνες άγιων. Δεν γίνονται τέτοια πράγματα». Όταν όμως έβλεπε αργότερα, την εξέλιξη της υγείας του Διονύση, κλονίστηκε και μας είπε: «Αν πράγματι γίνει καλά εντελώς ο Διονύσης, θα πάω στον Μανταμάδο, στον Ταξιάρχη, στη θαυμαστή Του εικόνα και το δικό μου παιδί»! Το παιδί της είχε κάποια άγνωστη ασθένεια. Φύγαμε από το Νοσοκομείο και σε δυο μήνες έπρεπε να το επισκεφτούμε πάλι για αξονική εξέταση. Όταν ανεβήκαμε στην νευρολογική χειρουργική του Νοσοκομείου, βρήκαμε την Ελένη, την αποκλειστική του Διονύση. Μόλις μας είδε έμεινε άφωνη. Κάθισε για λίγο μαρμαρωμένη, σαν να έβλεπε φαντάσματα και έπειτα έτρεξε κατεπάνω μας και μας αγκάλιασε όλους δακρυσμένη. «Τι κάνεις, Ελένη;» τη ρωτήσαμε. Εκείνη μας παρέσυρε λίγο παράμερα και μας είπε: «Τώρα πίστευω, τώρα πιστεύω. Είναι πιο φωτεινό και από τον ήλιο ότι εσείς έχετε δίκαιο, οι ορθόδοξοι. Ακούστε τι έχω να σας πω: Χθες τη νύχτα είδα στο όνειρό μου, ότι βρισκόμουν σε μια γαληνεμένη θάλασσα και ήρθε και με συνάντησε κάποιος νέος, ωραίος και μελαψός και μού λέγει: "Πήγαινε αύριο στη νευρολογική χειρουργική του Νοσοκομείου να δεις και να πιστέψεις. Σου έχω μια μεγάλη έκπληξη". Είμαι εδώ από το πρωί, γιατί πίστευα ότι αυτός που μού μίλησε στο όνειρό μου ήταν ο Ταξιάρχης! Και να που βλέπω το Διονύση μας αναστημένο! Γιατί, για νεκρανάσταση πρόκειται. Ποτέ, μα ποτέ δεν πίστευα ότι το παιδί αυτό θα μπορούσε να γίνει καλά και μάλιστα με τέτοια διαύγεια του νου έπειτα από τέτοια κάκωση που είχε στον εγκέφαλό του. Αυτό είναι πράγματι ένα θαύμα, ένα αληθινό θαύμα του Ταξιάρχη! Τώρα πιστεύω και μετανοιώνω που τόσα χρόνια ήμουν σε τόση πλάνη!!! Με την πρώτη ευκαιρία θα πάω να προσκυνήσω την θαυμαστή εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και να Του ζητήσω να με συγχωρέσει».
 —Ξέρετε, Σεβασμιώτατε,
μίλησε για πρώτη φορά ο Διονύσης, αν οι δικοί μου χαίρονται, τόσο πολύ, για τη θεραπεία μου, άλλο τόσο εγώ χαίρομαι για την επιστροφή στην Ορθόδοξη πίστη, της κ. Ελένης. Είναι μια αξιαγάπητη κυρία και σωστός άνθρωπος. Είμαι πολύ ευχαριστημένος, που εξ αιτίας του ατυχήματός μου σώθηκε μια ψυχή. «Ουδέν κακόν αμιγές καλού», όπως έλεγαν οι πρόγονοι μας. Δόξα σοι ο Θεός! Ο Σεβασμιώτατος σηκώθηκε. Πλησίασε τον Διονύση που με τη βοήθεια των δικών του είχε σηκωθεί. Τον ασπάσθηκε σταυρωτά και άφησε να ακουμπήσει το κεφάλι του νέου στον αριστερό του ώμο, χτυπώντας χαϊδευτικά την πλάτη του. Είχαν δακρύσει και οι δυο τους και η συγκίνηση αυτή είχε απλωθεί παντού μέσα στο χώρο του Γραφείου του Ναού και μας συνεπήρε όλους. Έπειτα, δειλά-δειλά και άχρωμα στην αρχή, ακούστηκε η φωνή του Σεβασμιωτάτου: «Των ουρανίων Στρατιών Αρχιστράτηγε...» Τον ακολουθήσαμε όλοι μαζί συγκινημένοι...

από το περιοδικό ''Αγιορείτικη  μαρτυρία''ΠΗΓΗ.......http://eiskapernaoum.blogspot.gr/2012/08/blog-post.html