Νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ με άλλους και ιδιαίτερα με σας τη χαρά και την ευτυχία που νιώθω αφ΄ενός και αφ΄ετέρου να εκφράσω τις θερμές ευχαριστίες μου προς τον Ταξιάρχη μας, για το μεγάλο θαύμα που έκανε στην οικογένειά μου.
Κατά το πρώτο δεκαήμερο του Ιουνίου του 2009 , μου τηλεφώνησε ένα από τα παιδιά μου που μένει στην Νότιο Αφρική και μου λέει:
- « ....Πατέρα, δεν θέλω να στεναχωρηθείς, αλλά οι γιατροί διέγνωσαν καρκίνο στο λαιμό μου. Οι γιατροί είναι ανήσυχοι γιατί ο κίνδυνος είναι μεγάλος. Εγώ πιστεύω ότι ο Ταξιάρχης μας θα κάνει το θαύμα Του! Σε παρακαλώ πήγαινε να ανάψεις μια λαμπάδα στον Μεγαλόχαρο..... ».
Αμέσως έτρεξα και ήρθα κοντά Του. Τον παρακάλεσα με πίστη. Άφησα πίσω την καρδιά μου να συνεχίζει να τον παρακαλεί, άναψα την λαμπάδα του παιδιού μου, αγόρασα τα βιβλία και την παράκλησή Του και γύρισα. Κάθε μέρα διάβαζα και ξαναδιάβαζα τα βιβλία Του και την παράκλησή Του. Σε μια γωνιά της συνείδησής μου λαμπύριζε η ελπίδα ότι το θαύμα που θα έκανε στο παιδί μου θα γραφότανε κάποια μέρα μέσα στα βιβλία Του. Αυτή η ενδόμυχη ελπίδα , διαβάζοντας καθημερινώς τα βιβλία και ψάλλοντας την παράκλησή Του μεγάλωνε. Όταν, ένα μεσημέρι κουρασμένος από το διάβασμα , έγειρα στον καναπέ του καθιστικού και με πήρε ο ύπνος. Βλέπω σε όνειρό μου, να στέκομαι στην πόρτα του σπιτιού μου και τρία παλληκάρια 30 ως 35 χρόνων να έρχονται και να μου χαμογελούν. Το ένα ξανθό και τα άλλα κάπως μελαχρινά. Το ξανθό παλικάρι που έμοιαζε καταπληκτικά με την μεγάλη εικόνα του Ταξιάρχη έξω στην αυλή του Ναού σας, όταν πλησίασε μου λέει :
«ΘΑ ΠΑΩ ΕΚΕΙ ΚΑΤΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑΣΑ ΝΑ ΣΟΥ ΤΟ ΠΩ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΣ».
Ένα ελικόπτερο φάνηκε εκεί να είναι αραγμένο, ανέβηκε και σαν πύραυλος εξαφανίστηκε. Έφυγαν και τα άλλα δυο παλικαριά , αφού με χαιρέτησαν με ένα χαμόγελό τους, χάθηκαν στη στροφή του δρόμου.
Το όνειρο αυτό έκανε την ζωντανή μου ελπίδα βεβαιότητα. Πίστεψα με όλη μου την καρδιά στο θαύμα. Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα και με όλη τη δύναμη της φωνής μου άρχισα να ψάλλω την παράκληση των Αρχαγγέλων. Ο γιός μου, μας πληροφορούσε συχνά. Έκανε και ξαναέκανε εξετάσεις και θεραπείες στο Νοσοκομείο.
Είχαν περάσει 3 μήνες από το πρώτο τηλεφώνημα και ένας από την ημέρα του ονείρου μου, όταν πάλι χτύπησε το τηλέφωνο , ήταν ο γιός μου. Η φωνή του πολύ συγκινημένη ακούστηκε από την άλλη μεριά του σύρματος:
«Πατέρα, είμαι καλά! Πατέρα, έκανε πάλι το θαύμα Του ο Ταξιάρχης. Σήμερα έκανα πολλές εξετάσεις , για να διαπιστώσουν οι γιατροί, που τα έχουν χαμένα ότι δεν κάνουν λάθος. Όλες οι εξετάσεις δείχνουν ότι δεν έχω τίποτα μέσα στο λαιμό μου, εξαφανίστηκε ο καρκίνος! Οι γιατροί λένε ότι μόνο ένα θαύμα θα μπορούσε να δώσει τέτοιες καθαρές εξετάσεις. Ακόμα είναι στο γραφείο τους. Βλέπουν τις εξετάσεις και συζητούν. Εγώ σας πήρα τηλέφωνο, για να σας πω τα ευχάριστα νέα να πάτε στον Ταξιάρχη να τον ευχαριστήσετε. Ανάψτε μια μεγάλη λαμπάδα. Θα σας γράψω λεπτομέρειες. Τώρα σας κλείνω για να πάω πάλι στους γιατρούς. Γεια σας».
Παρ΄ όλο που πίστευα στο θαύμα , μου ήρθε πολύ ξαφνικό! Θάμπωσαν τα μάτια μου, βράχηκαν τα μάγουλά μου. Μια ζάλη, μια σαν λιγοθυμιά. Λύγισαν τα γόνατά μου μη μπορώντας να σηκώσουν τόση χαρά, τόση ευτυχία και κάθισα στο σκαμνί, που ήταν κοντά στο τηλέφωνο, κρατώντας ακόμα το ακουστικό. Η γυναίκα μου που είχε ακούσει το τηλέφωνο αλλά ήταν έξω στην αυλή, φάνηκε στο κατώφλι. Όταν με είδε στην κατάστασή μου, κέρωσε. Ο νους της πήγε στο κακό. Σταύρωσε τα χέρια στο στήθος της και έμεινε σύξυλη. Κατάλαβα ότι θα έπρεπε να την φροντίσω και να προλάβω τυχόν απρόοπτο στην υγεία της. Της χαμογέλασα και ανασηκώθηκα. Άνοιξα την αγκαλιά μου να την κλείσω μέσα λέγοντας:
«Το παιδί μας-το παιδί μας είναι καλά. Μου τηλεφώνησε το ίδιο. Είναι εντελώς καλά!»
Την Κυριακή , Πάτερ μου, ήρθαμε και φέραμε την προσφορά μας και κάναμε αρτοκλασία στον Προστάτη μας Άγιο, ανάβοντας και τη κατά παραγγελία λαμπάδα του παιδιού μας και Τον ευχαριστήσαμε μέσα από την καρδιά μας. Θελήσαμε να σας συναντήσουμε και να σας μιλήσουμε, όμως σας είδαμε να είστε πολύ απασχολημένος, γι΄αυτό και σας τα γράψαμε πρόχειρα και τα αφήσαμε στη νεωκόρο να σας τα δώσει. Τον ευχαριστούμε μέσα από τα κατάβαθα της καρδιά μας. Είναι ο Προστάτης της οικογενείας μας, ο σωτήρας μας. Δοξασμένο ας είναι το όνομά Του. Το παιδί μας, μας τηλεφώνησε πως, όταν θα τελειώσει εντελώς από το Νοσοκομείο, θα έρθει, για να ευχαριστήσει το ίδιο τον Σωτήρα του και τότε θα σας αναζητήσουμε να το γνωρίσετε και να τα πούμε από κοντά. Σας ευχαριστώ, Πάτερ, που υπηρετείτε τον Προστάτη μας Άγιο, προσεύχεστε και για μας και για όλον τον κόσμο και σας φιλούμε με σεβασμό το χέρι σας.
Καραμανώλης Φίλιππος 24-08-2009
Περιοδικό "Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ" , Αρ. Φύλλου 214, Ιαν. -Μαρ. 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου