ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΕ ΠΡΟΧΩΡΗΜΕΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΟΥΣ

ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΕ ΠΡΟΧΩΡΗΜΕΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΟΥΣ

- Πάτερ, συγνώμη που σας ανησυχήσαμε τέτοια ώρα, όμως δεν μας κρατούσε καμία δύναμη. Θέλουμε να σας πούμε ότι η φίλη μας η κ. Μαρία Μανουρά, θεραπεύτηκε θαυματουργικά από την ανίατη αρρώστια και οι γιατροί δεν μπορούν να πιστέψουν ακόμα στα μάτια τους!!! Αλλά τα υπόλοιπα θα σας τα πει εκείνη, που θα έρθει αύριο αεροπορικώς να ευχαριστήσει τον Αρχάγγελο, θα έρθουμε μαζί της στο Μανταμάδο!!

Την άλλη μέρα το πρωί, ένα αυτοκίνητο σταμάτησε έξω από το προαύλιο και τρία άτομα, δύο γυναίκες και ένας άντρας, βγήκαν από μέσα και προχώρησαν βιαστικά προς το Ναό. Τους καλωσορίσαμε με τον πατέρα Χρήστο και τους οδηγήσαμε κατ`ευθείαν στον Ιερό Ναό. Όταν επιστρέψαμε στο γραφείο, ακούσαμε άφωνοι το συγκλονιστικό θαυμαστό γεγονός...:

Πάτερ ονομάζομαι Μαρία Μανουρά και μένω στη Χίο. Το τηλέφωνο μου είναι 0271-09.....
Τον Οκτώβριο πέρυσι ανακάλυψα έναν όγκο στο δεξιό μου στήθος. Στο νησί η διάγνωση ήταν καρκίνος του μαστού και θα έπρεπε να εγχειριστεί το συντομότερο δυνατόν.
Κατέβηκα το Νοέμβριο στις 20 και αφού με εξέτασε ο γιατρός μου, μπήκα στο νοσοκομείο Έλενα να εγχειρηστώ κατεπειγόντως. Η επέμβαση ήταν επιτυχής και εγώ δεν είχα χάσει καθόλου το ηθικό μου. Μετά την εγχείρηση, νόμισα ότι η περιπέτεια μου τέλειωσε.

Στις 19 Ιανουαρίου όμως φέτος, με ειδοποιούν από το νοσοκομείο να κατέβω εξάπαντως, γιατί οι εξετάσεις και η βιοψία, ήταν πολύ άσχημες και έπρεπε να ξανακάνω εξετάσεις. Πράγματι έτσι κι έγινε. Το κακό βρισκόταν μέσα μου και μάλιστα σε πολύ μεγάλη έκταση.

Στις 24 Ιανουαρίου, ο κ.Βασίλαρος και ο κ.Λύρας, ογκολόγος ο πρώτος και πλαστικός ο δεύτερος, μου έκαναν επέμβαση μαστεκτομής, η οποία και αυτή είχε επιτυχία. Πριν όμως φύγω για το νησί οι γιατροί μου συνέστησαν να κάνω κάποιες ειδικές εξετάσεις, για να δούνε αν είχε κάνει η αρρώστια μεταστάσεις. Τις έκανα. Και τότε οι γιατροί δικαιώθηκαν, που είχαν πολλές επιφυλάξεις. Είχε γίνει μετάσταση!!

Δυστυχώς η μετάσταση είχε προχωρήσει σε δύο άλλα μέρη του σώματος μου, στην αριστερή ωοθήκη και στο παχύ μου έντερο. Έκανα υπερηχογράφημα ξανά και ξανά. Μεγάλωνε γρήγορα, πολύ γρήγορα και έπρεπε να αφαιρεθεί. Οι γιατροί βέβαια, μου είπαν να κάνω πάλι εγχείρηση. Δηλαδή ολική αφαίρεση αφ`ενός και και επέμβαση στο παχύ μου έντερο αφ`ετέρου.

Είχα συμφωνήσει να μπω στο Νοσοκομείο για τις επεμβάσεις, στις αρχές Σεπτεμβρίου φέτος. Δεν είχα χάσει καθόλου το θάρρος μου, δεν με ένοιαζε ο θάνατος. Έβλεπα να τελειώνει για μένα η ζωή και το έβλεπα ψυχρά. Δεν είχα καμία επιθυμία για τίποτα, το μόνο που ήθελα πάρα πολύ πριν εγχειριστώ να `ρθω στη Μυτιλήνη. Ήθελα να σφίξω σε ένα στερνό αποχαιρετισμό τους πιο αγαπητούς μου φίλους, την οικογένεια της Αντωνίας Θεοδοσιάδη, από την παραλία της Θερμής.

Έφτασα στο αληθινά αγιότοκο νησί σας. Αντάμωσα τους ανθρώπους μου και πνίγηκα μέσα στην αγάπη τους. Ανοίξαμε τις αγκαλιές μας και χωθήκαμε η μία μέσα στην άλλη. Μείναμε για πολύ ώρα

σφιχταγκαλιασμένες. Μου μιλούσε γελαστά, όμως όλα αυτά ήταν προσποιητά, το ένοιωθα. Ήταν μια προσπάθεια να με κρατήσει στη ζωή, να μου δώσει ζωή από την δική της.

Πήρα το μήνυμα, ένιωσα την αγωνία της, συγκινήθηκα από την μεγάλη αγάπη της και αισθάνθηκα διαφορετικά πρωτόγνωρα. Τώρα ήθελα να ζήσω, δεν ήθελα να πεθάνω. Η καρδιά μου, η ψυχή μου, το μυαλό μου φώναζαν “ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ, ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ, ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ”. Πλησίασα με τα χείλη μου το αυτί της Αντωνίας και της ψιθύρησα “ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ ΑΝΤΩΝΙΑ”. Η απάντηση της Αντωνίας ήρθε άμεσα!! “Θα ζήσεις, θα ζήσεις καρδιά μου”.

Την άλλη κιόλας μέρα με έφερε στο “Μεγάλο Γιατρό”, στον Ταξιάρχη μου, ήταν 31 Αυγούστου.
Μόλις πέρασα την εξώπορτα νόμισα ότι πέρασα τις πύλες της Εδέμ. Ένιωθα αόρατα και απροσδιόριστα την παρουσία του Αγίου. Ο αέρας, το περιβάλλον, το χρώμα και η επιβλητικότητα του συγκροτήματος σε προετοίμαζε σε μία ανάταση, προσευχή, επικοινωνία με το Θείο. Ένιωσα την ανάγκη της προσευχής. Για πρώτη φορά, απ`ότι θυμάμαι ένιωθα τόσο έντονα, τη λαχτάρα να προσευχηθώ και να παρακαλέσω, να παρακαλέσω για την σωτηρία μου. Προχωρήσαμε και μπήκαμε στο Ναό. Στάθηκα μπροστά στη θαυμαστή εικόνα του Αρχαγγέλου. Τα πόδια μου τα ένιωσα “κομμένα”. Μία “γλυκιά” αδιαθεσία, αδυναμία, με κατέβασε κάτω στα μάρμαρα γονατιστή.

Για πρώτη φορά άρχισα να προσεύχομαι μέσα από την καρδιά μου, την ψυχή μου, για την ζωή μου, τη σωτηρία μου. Ένιωθα τι θα πει αληθινή χαρά, ευφορία, ξενιασιά και εμπιστοσύνη σε κάποιον, σε κάποιον πιο δυνατό! Δεν ξέρω πόση ώρα στάθηκα στην στάση αυτή της προσευχής. Σηκώθηκα πλησίασα τη θαυμαστή εικόνα να προσκυνήσω...
“Ω Θεέ μου! Άρχισε να κοκκινίζει, να κοκκινίζει και να χαμογελά!! Φώναξα τους άλλους της παρέας μου, να δουν το θαυμαστό αυτό γεγονός, και όλοι έκθαμβοι γονάτισαν και προσευχήθηκαν από ιερή συγκίνηση. Τώρα γνώριζα ότι ο Αρχάγγελος άκουσε την προσευχή μου και η μεσιτεία του θα ήταν σωτήρια και καρποφόρα.

Στις 9 Σεπτεμβρίου κατέβηκα στην Αθήνα. Ο γιατρός μου με περίμενε να μπω στο Νοσοκομέιο για εγχείρηση. Πριν το χειρουργείο έκανα υπερηχογράφημα. Ήταν καθαρό!! Έκανα μία, δύο, τρεις φορές, πεντακάθαρο!!! Οι γιατροί δεν πίστευαν στα μάτια τους. Έκλαιγα για πρώτη φορά από χαρά και ευχαριστούσα το Θεό και το μεγαλόχαρο Ταξιάρχη, που δεν μου έδωσε απλά κουράγιο και δύναμη, αλλά την ίδια την υγεία μου, την αγάπη και την εμπιστοσύνη για την ζωή.

(Πρωτοπρεσβυτέρου Ευστρατίου Δήσσου, από το βιβλίο “Ο ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ”, Σελ.127)