ΟΤΑΝ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΔΕΝ ΔΙΝΟΥΝ ΚΑΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ....... ΕΤΟΙΜΟΘΑΝΑΤΟΣ ΑΠΟ ΒΑΡΥ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟ....

ΤΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΦΑΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ"
ΟΤΑΝ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΔΕΝ ΔΙΝΟΥΝ ΚΑΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ....... ΕΤΟΙΜΟΘΑΝΑΤΟΣ ΑΠΟ ΒΑΡΥ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟ...... ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΠΑΡΑΛΥΣΗ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ.....
Ο ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ ΟΜΩΣ ΤΟΝ ΕΠΑΝΑΦΕΡΕΙ....!!

Μία συντοπίτισσα “φίλη” του Ταξιάρχη, που μένει πολλά χρόνια στην Αθήνα, νοσταλγούσε να έρθει στο ηλιόλουστο και πανώριο Νησί μας για να βρεθεί κοντά στον Μεγαλόχαρο και στους δικούς της, το είχε ανάγκη.
Καιροί δύσκολοι, νοσταλγία όμως μεγάλη και ενισχυμένη με πίστη και θέληση έφεραν την πραγμάτωση της επιθυμίας της. Η καταγωγή της, από τον πανέμορφο Πολυχνίτο της Λέσβου.
Στις αρχές του φετινού Οκτώβρη ήρθε στο χωριό με τον σύζυγο της, έπειτα από τρία χρόνια. Η μεγάλη της χαρά κοντά στα αγαπημένα της πρόσωπα και η σκέψη οτι την Κυριακή θα επισκεφτεί τον Ταξιάρχη, την έκαναν να νιώθει πολύ χαρούμενη και ευτυχισμένη στον τόπο της.
Δυστυχώς όμως, την πρόλαβαν γεγονότα δυσάρεστα που ανέτρεψαν τα πρόγραμματισμένα και ονειρεμένα σχέδια της.
Στις 9 Οκτωβρίου έφθασε στον Πολυχνίτο. Στις 10 το πρωί ο σύζυγος της παθαίνει εγκεφαλικό επεισόδιο και όλα άρχισαν να γυρίζουν αντίστροφα. Πηγαίνουν αμέσως στο Νοσοκομείο Μυτιλήνης. Εκεί οι γιατροί διέγνωσαν ένα κάπως ελαφρύ ισχαιμικό επεισόδιο. Την καθησύχασαν όμως και της είπαν να μην ανησυχεί και πως η βελτίωση του μάλλον θα ερχόταν σύντομα.

Όμως συνέβη το αντίθετο! Μέσα στο νοσοκομείο παθαίνει άλλα δύο εγκεφαλικά εκ των οποίων το τελευταίο ήταν πολύ σοβαρό που τον άφησε παράλυτο, όλο το αριστερό του πλευρό και του αφαίρεσε εντελώς την ομιλία.
“Έχασα την ψυχραιμία μου. Απελπίστηκα! Κανείς δεν γνώριζε ποιά θα είναι η εξέλιξη. Κάλεσα ιερέα, που κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων. Τηλεφώνησα στα παιδιά μου στην Αθήνα να έρθουν αμέσως αεροπορικώς ίσως τον προλάβουν ζωντανό τους είπα, γιατί οι γιατροί δεν μου έδιναν καθόλου ελπίδες, μόνο κάποιος από αυτούς μου είπε:
“.........Ο Θεός! Είναι και ο Θεός! Προσευχήσου μη χάνεις τις ελπίδες σου”

Η νύχτα που πέρασα κοντά στο σύζυγο μου εφιαλτική, αξημέρωτη, αποπνικτική. Με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου όμως, μία σκέψη μου απάλυνε τον πόνο στην καρδιά και μου έσπειρε ελπίδες.
Ο Ταξιάρχης! Ο Ταξιάρχης, σκέφτηκα. Σε κείνον θα πάω. Αυτός είναι η μοναδική μου ελπίδα. Ο Γιώργος μου του είχε μεγάλη ευλάβεια και για μένα, ο προστάτης Άγιος μας.

 Μόλις φτάνει, λοιπόν, ο μεγάλος μου γιος από την Αθήνα, τον αφήνω κοντά στον πατέρα του και με ΤΑΧΙ φεύγω αμέσως στο Μανταμάδο, στον Ταξιάρχη.
Στο δρόμο, μακρυά από τον άνδρα μου, άρχισα πάλι να χάνω το θάρρος μου, παρ`ότι ξεκίνησα φορτωμένη με ελπίδες. Η απομάκρυνση μου από τον σύζυγο, η κλινική κατάσταση του, τα ψιθυριστά λόγια των γιατρών μεταξύ τους καθώς τον εξέταζαν, αναμόχλευαν μέσα στο μυαλό μου τις σκέψεις μου εφιαλτικά και μου χόλωναν τις ελπίδες που πριν λίγο ήταν ζωντανές στην καρδιά μου.
Ράκος έφτασα στην εκκλησία του Ταξιάρχη, θα έλεγα απογοητευμένη, απελπισμένη. Έπεσα εμπρός στη θαυμαστή ανάγλυφη εικόνα Του και με αναφιλητά του μιλούσα, τον παρακαλούσα, τον ικέτευα. Σιγά σιγά ένιωθα κάτι αόρατο να με τονώνει. “Ανάρρωσα”!. Λες και τα δάκρυα μου με “καθάρισαν” και με “εξάγνισαν” απ`τις αμφίβολες σκέψεις μου. Κάθησα αρκετή ώρα γαλήνια εμπρός στην εικόνα Του, σαν ναρκωμένη, χωρίς να έχω έγνοιες.
Όμως, ήμουν και ένοιωθα την προστασία του Αρχαγγέλου.
Μετά από ώρα συνήλθα. Είδα το ρολόι μου. Άργησα, σκέφτηκα. Σηκώθηκα. Βγήκα και πήρα απ`το περίπτερο μία εικόνίτσα μικρή του Ταξιάρχη για το προσκέφαλο του συζύγου μου, την παράκληση των Αρχαγγέλων, λαδάκι να τον αλέιψω και μπήκα στο ΤΑΧΙ.

Στο δρόμο του γυρισμού προς το Νοσοκομείο, πίστεψα στο θαύμα!
Πίστευα ότι θα βρω σε άλλη κλινική κατάσταση τον σύζυγο μου. Ότι ο Ταξιάρχης θα με προλάβει και θα κάνει το θαύμα Του.

Και Ω Μεγαλόχαρε!!
 Όταν έφτασα, ο Γιώργος μου κουνούσε το παράλυτο χέρι του!
Και σε λίγο κούνησε και το πόδι του από την παράλυτη πλευρά του!
Άνοιξε τα κατάκλειστα μάτια του και άρχισε να με κοιτάζει, να με παρακολουθεί!

Εγώ γονάτισα και μέσα στα δάκρυα μου άρχισα να ψάλλω την παράκληση του Ταξιάρχη που είχα πάρει από το Ναό Του. Τον θερμοπαρακαλούσα, έστω να τον καλυτερέψει λίγο, ώστε ακίνδυνα να μπόρω να τον μεταφέρω στο σπίτι μας, στην Αθήνα.
Οι μέρες και οι ώρες που πέρασαν ήταν συγκλονιστικές! Κάθε μέρα καλυτέρευε λίγο-λίγο. Οι γιατροί έκπληκτοι παρακολουθούσαν και δεν πίστευαν στα μάτια τους. Εγώ βλέποντας το θαύμα του Ταξιάρχη να εξελίσσεται σιγά σιγά, πιότερο παρακαλούσα την ευσπλαχνία Του και συγχρόνως ευχαριστούσα και δόξαζα τον Θεό.

Και μας έδειξε την ευσπλαχνία Του! Μετά από δεκα ημέρες από το τελευταίο και σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο του, οι γιατροί μας επέτρεψαν να τον μετακομίσουμε στην Αθήνα, στο σπίτι μας.

Σήμερα που σας γράφω είναι 7 του Νοέμβρη 2013, παραμονή της Γιορτής Του. Έχουν περάσει 15 μέρες, μετά την επιστροφή μας από το Νοσοκομείο. Ο σύζυγος μου περπατά! Αυτοεξυπηρετείται! Μιλά! Βέβαια έχει ακόμα μια μικρή δυσκολία στην προφορά, θα έλεγα ανεπαίσθητη, όμως συνεχώς τελειοποιείται!

 Ω! Ευλογούμε και δοξάζουμε το όνομα του μεγάλου Θεού και ευχαριστούμε τους φιλάνθρωπους συνηγόρους μας προς Αυτόν και μεσίτες, τους Αρχαγγέλους, Αγγέλους και Αγίους μας.

Σας παρακαλώ Πάτερ μου, να θυμάστε το όνομα του συζύγου μου στις προσευχές σας και συγνώμη που σας πήρα λίγο απ`τον πολύτιμο χρόνο σας, αλλά ένιωθα την ψυχική ανάγκη να σας γράψω – όσο πιο σύντομα μπορούσα – για το θαύμα αυτό του Ταξιάρχη μας, στην ταπεινότητα μας. Μπορείτε αν θέλετε, να το δημοσιεύσετε, προς δόξα Θεού και των Αρχαγγέλων Του.

Φιλώ το χέρι σας με σεβασμό

Σοφία Φίλιππα

Περιοδικό “Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ”. Αρ.φύλλου 220, Όκτ.-Δεκ.2013