Κυριακή 20 Ιουλίου 2014

TO ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΕ ΑΝΑΠΗΡΗ-ΕΤΟΙΜΟΘΑΝΑΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ, ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ....

TO ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΕ ΑΝΑΠΗΡΗ-ΕΤΟΙΜΟΘΑΝΑΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ, ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ....

Ήτανε μία Κυριακή του Ιουλίου. Το παλλεσβιακό προσκύνημα των Παμμεγίστων Ταξιαρχών δεχόταν από πολύ πρωί τους προσκυνητές του. Μία λαοθάλασσα τα προαύλια του. Από τους αριθμούς των αυτοκινήτων διαπίστωνες ότι οι περισσότεροι προσκυνητές ήταν από άλλα διαμερίσματα της χώρας μας.
Η Κυριακάτικη λειτουργία προχωρούσε . Οι καλλίφωνοι ιεροψάλτες του Προσκυνήματος με τις μελώδικες τους ψαλμωδίες, ξεκούραζαν την άκρη του εκκλησιάσματος και το ενίσχυαν στην πνευματική του ανάταση. Ήταν όλοι συνεπαρμένοι από τη θεία λειτουργία και ο καθένας ξεχωριστά, αφοσιωμένος στις ενδόμυχες προσευχές του.
Ξαφνικά, μία γυναίκα προσπαθούσε με κόπο να παραμερίσει τον κόσμο και να φτάσει μπροστά στην θαυματουργό εικόνα του Αρχαγγέλου, κρατώντας στην αγκαλιά της ένα αρνί. Όταν έφτασε μπροστά στην εικόνα αναλύθηκε σε δάκρυα.
- “...Ταξιάρχη μου! Σωτήρα μου! Επιτέλους με αξίωσες να έρθω να σε προσκυνήσω και να σε ευχαριστήσω, χωρίς βοήθεια, μόνη μου!!...”
Σε λίγο στα σκαλιά του γραφείου, διαστακτική φάνηκε η γυναίκα.....
“Πάτερ μου, σήμερα είμαι πολύ ευτυχισμένη. Ευχαριστώ τον Μεγαλοδύναμο και τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, που με αξίωσαν να βρίσκομαι εδώ για να εκπληρώσω το τάμα μου. Αλλά καλύτερα να σας τα πω από την αρχή.
Λέγομαι Παντελίδου Νίκη και μένω στην οδό.................. στον Εύοσμο Θεσ/νίκης. Πάνω από δέκα χρόνια ήμουν παράλυτη και τελευταία από την στεναχώρια αρρώστησα βαρειά και από την καρδιά μου. Οι γιατροί είπαν στον άντρα μου ότι οι μέρες μου είναι μετρημένες. Περίμενα το τέλος καρφωμένη παράλυτη στο κρεββάτι μου, κάτω από τις στοργικές περιποιήσεις του ανδρός μου.
Για τον Ταξιάρχη έμαθα εδώ και δύο χρόνια, από το περιοδικό “Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ'. Σας ζήτησα, αν θυμάστε με επιστολή μου, μία εικόνα του Αρχαγγέλου και σεις μου στείλατε μία μικρή ανάγλυφη. Από τη στιγμή που πήρα την εικόνα αυτή στα χέρια μου, πίστεψα ακράδαντα ότι θα γίνω καλά. Προσευχόμουν νύχτα και μέρα και όσο περνούσε ο καιρός, τόσο και περισσότερο η πίστη μου αυτή μεγάλωσε σε σημείο που να θεωρώ πια βέβαιο, ότι θα γίνω καλά.
Ήταν παραμονή της γιορτής του Αρχαγγέλου. Όχι στις 8 Νοεμβρίου, αλλά των Μυροφόρων, στις 15 του Πάσχα που γιορτάζετε την μεγάλη πανήγυρη Του, τα εγκαίνια του ιερού Ναού Του. Ήμουν μόνη στο δωμάτιο μου και με πολύ θέρμη παρακαλούσα την χαρη Του. Τα μάτια μου ήταν βουρκωμένα.......... Όταν Ω Ταξιάρχη μου, Ταξιάρχη μου!!!
Απέναντι στο κρεβάτι μου, υπάρχει μία ντουλάπα. Αυτή η ντουλάπα σιγά σιγά, άρχισε να μεταβάλλεται σε ανάγλυφη εικόνα, όπως εκείνη που μου είχατε στείλει. Σκούπισα τα μάτια μου να βεβαιωθώ. Μπροστά μου, πράγματι υπήρχε μία πελώρια ανάγλυφη εικόνα του Ταξιάρχη με τον Αρχάγγελο έτοιμο να μου μιλήσει.
Με συναισθήματα ανάμεικτα, χαράς ελπίδας και δέους, ασυναίσθητα, προσπάθησα να σηκώθω. Όμως η αρρώστια με κρατούσε γερά καρφωμένη στο κρεβάτι του πόνου μου. Άρχισα να φωνάζω δυνατά, ξέροντας ότι τη στιγμή αυτή, με ακούει ο Μεγαλόχαρος:
- “.... Ταξιάρχη μου, Ταξιάρχη μου, σώσε με, λυπήσου με, συγχώρα με, σπλαχνίσου με, κάνε το θαύμα Σου....!!!”
Τότε ο Αρχάγγελος μου χαμογέλασε μέσα από την εικόνα. Το χαμόγελο του άρχισε να με ηρεμεί. Άρχισα να νοιώθω βαρειά τα βλέφαρα μου και σιγα σιγά με πήρε ο ύπνος. ΄Όταν ήρθαν οι δικοί μου, με βρήκαν να κοιμάμαι ήσυχα.
Τα ξημερώματα , ημέρα της γιορτής Του, Κυριακή των Μυροφόρων, ξύπνησα ήσυχη και τι βλέπω πάτερ μου;
Βλέπω στο δωμάτιο μου τον Αρχάγγελο Μιχαήλ ολόσωμο!!! Η πανοπλία Του ήταν χρυσή, λαμπερή και ακτινοβολούσε! Τα φτερά του κάτασπρα. Με κοιτούσε και χαμογελούσε
“....Ταξιάρχη μου, σώσε με, βοήθησε με, γιάτρεψε με λυπήσου με....”
Εκείνος συνέχιζε να μου χαμογελά και θαρρείς πως μία ανεπαίσθητη πνοή έκανε τα φτερά του να ανατριχιάζουν. Ξαφνικά μου έδωσε το χέρι Του και μου είπε:
- “....ΣΗΚΩ ΚΑΙ ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΟ ΝΑΟ ΜΟΥ, ΣΤΟ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙ ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΊΤΑΙ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΗΣΕ ΤΑ ΑΧΡΑΝΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ...”
Έδωσα τα χέρια μου και με τη βοήθεια Του σηκώθηκα. Όταν στάθηκα στα πόδια μου, εκείνος εξαφανίστηκε. Κάτι πολύ παράξενο μου συνέβαινε. Αντί να βάλω τις φωνές και να ξεσηκώσω τον κόσμο όλο, να ξυπνήσω τους δικούς μου, ένοιθα μία γαλήνη, μία ηρεμιά σα να μην ήμουν ποτέ άρρωστη. ¨Αρχισα να ετοιμάζομαι και σε λίγο ξεκινούσα για την Εκκλησία. Λειτουργήθηκα και κοινώνησα, όπως μου είχε πει ο Αρχάγγελος και επέστρεψα σπίτι μου.
Τότε μόνο σκέφτηκα τους δικούς μου και την ανησυχία τους όταν δεν θα με έβρισκαν στο κρεβάτι μου. Μόλις με είδανε να μπαίνω μέσα, έμειναν όλοι άφωνοι και χρειάστηκε πολύ ώρα για να συνέλθουν και ν`αρχίσουν τις ερωτήσεις.
Ζούσα ένα όνειρο. Δεν είχα ακόμα συνειδητοποιήσει την κατάσταση μου. Πολλές φορές σηκωνόμουν απ`το κρεβάτι και περπατούσα για να βεβαιωθώ ότι δεν έβλεπα όνειρο.Τις πρώτες μέρες ένοιωθα μία εξάντληση, σιγα σιγά όμως και με τις περιποιήσεις των δικών μου, άρχισα να συνέρχομαι
Τώρα τελευταία που ένοιωθα αρκετά καλά, αποφάσισα να εκπληρώσω το τάμα μου. Έτσι είμαι εδώ σήμερα με το τάμα μου, ένα αρνί, για να ευχαριστήσω το Σωτήρα μου.
Και λέγοντας αυτά, σηκώθηκε πάλι και έκανε πολλές φορές το σταυρό της.

Πρωτοπρεσβυτέρου Ευστρατίου Δήσσου, “ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟΥ”, Τόμος `Α

Εμφάνιση του Ταξιάρχη Μανταμάδου σε κάτοικο της Λέσβου


ΤΟ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΤΗΝ Κ.ΜΑΡΙΑ.... ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΟΝ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ ΠΟΥ ΕΙΧΕ........!!

ΤΟ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΤΗΝ Κ.ΜΑΡΙΑ.... ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΟΝ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ ΠΟΥ ΕΙΧΕ........!!

Σεβαστέ μας Πάτερ.
Ονομάζομαι Χιώτη-Χατζησάββα Μαρία. Πριν από 6 χρόνια υπέφερα από ακατάσχετες μητρορραγίες. Κάθε μήνα αν δεν έπαιρνα αιμοστατικά φάρμακα ή δεν έκανα καυτηριάσεις, δεν σταματούσε το αίμα. Ο γιατρός μου, γυναικολόγος Κωνσταντίνος Σαμαράς με έιχε ενημερώσει ότι η κατάσταση μου διορθωνόταν μόνο με ολική αφαίρεση των γεννητικών οργάνων!
Υπήρχε όμως μεγάλο πρόβλημα και η εγχείρηση δεν μπορούσε να γίνει. Είχα κάνει τέσσερεις καισαρικές και μία ανόρθωση ουροδόχου κύστης, χειρουργείο που κόντεψε να μου κοστίσει τη ζωή, γιατί δεν είχε ανταποκριθεί ο οργανισμός μου σωστά και ένα χειρουργείο τριών ωρών διάρκησε εννέα ώρες! Για το λόγο αυτό προσπαθούσαμε να αποφύγουμε αυτό το χειρουργείο, τόσο εγώ που φοβόμουνα για τη ζωή μου όσο και ο γιατρός μου, ο οποίος δεν με αναλάμβανε για τον ίδιο ακριβώς λόγο.
Τελευταία μου ελπίδα η προσευχή. Κάθε βράδυ με δάκρυα στα μάτια, μπροστά στην εικόνα Του, παρακαλόυσα τον Ταξιάρχη να σταματήσει την αιμορραγία που με εξαντλούσε. Ήταν Ιούλιος μήνας και ήδη είχα κλέισει 18 μήνες με συνεχή ακατάσχετη αιμορραγία. Είχα καταντήσει ερείπιο. Ο γιατρός μου βλέποντας το χάλι μου και φοβούμενος πως αν συνεχιζόταν αυτή η κατάσταση σίγουρα θα χανόμουν, αποφάσισε το χειρουργείο.
Πριν την εγχείρηση, παρά την κατάσταση της υγείας μου, πήραμε την απόφαση με τον άνδρα μου να έρθουμε στη Μυτιλήνη, στο Μανταμάδο, στον Ταξιάρχη μας. Πίστευα ειλικρινά στη βοήθεια Του και μέσα μου υπόβοσκε η ελπίδα ότι μπορώ να γλιτώσω το χειρουργείο.
Φτάσαμε! Στάθηκα μπροστά στη θαυμαστή Του εικόνα ώρα πολύ. Τον παρακάλεσα μέσα από την καρδιά μου. Έκλαψα ! Άφησα τον εαυτό μου, τη ζωή μου, στα “χέρια” Του. Άρχισα να νίωθω καλύτερα, ξάλαφρη, σχεδόν όμορφα. Μιά αύρα θαρρείς άρχισε να μου δροσίζει το πρόσωπο να με αναζωογονεί!!
Επιστρέφοντας πίσω στο σπίτι μας στην Αθήνα ενημερωθήκαμε από τον γιατρό μου, ότι το χειρουργείο μεταφέρθηκε,, από αρχές Αυγούστου που ήταν να γίνει, στο τέλος του μήνα χωρίς όμως ημερομηνία, για κάτι έκτακτο που είχε προκύψει στο γιατρό.
Εγώ όμως είχα μία μικρή χαρά, που δεν την έλεγα γιατί η ίδια δεν μπορούσα ακόμα να τη συνειδητοποιήσω!! Μετά από το προσκύνημα μας στον Ταξιάρχη, δεν είχα ούτε μία μέρα αιμορραγία! Τέλειωνε ο Αύγουστος και δεν είχα ούτε μία αιμορραγία!!
Με κάλεσε ο γιατρός μου, για να κλείσουμε την ακριβή ημερομηνία της εγχείρησης. Του λέω ότι όλος ο Αύγουστος πέρασε 'καθαρός'.
“Αποκλείεται αυτό να είναι φυσιολογικό”, μου απαντά ο γιατρός, “Αυτές οι αρρώστιες δεν θεραπεύονται έτσι στα καλά του καθιμένου, κάτι τυχαίο θα συνέβη και θα έχουμε σε λίγο πάλι τα ίδια, δεν πρέπει να αναβάλλουμε την εγχείρηση”.
Εγώ επέμενα γιατί πίστευα ακράδαντα ότι ο Ταξιάρχης είχε κάνει το θαύμα Του, έτσι πήρα πάνω μου την ευθύνη και ανέβαλλα το χειρουργείο.
Οι μήνες περνούσαν ένας-ένας χωρίς κανένα πρόβλημα. Επέστρεψα στη δουλειά μου που την είχα εγκαταλείψει λόγω της παραπάνω καταστάσεως.
Ξαναγεννήθηκα!! Η ζωή μου άλλαξε, έγινε όπως πρώτα, ανθρώπινη, χαρούμενη, ευτυχισμένη. Και όλα αυτά τα χρωστώ στο θαυμαστό μου Άγιο, τον Προστάτη μου Ταξιάρχη.
Δ ε ν έ χ ω π ρ ό β λ η μ α! Τον ευχαριστώ μέσα από την καδιά μου και πάντα θα Τον υμνώ και θα Τον δοξάζω!
Πρωτοπρεσβυτέρου Ευστρατίου Δήσσου, ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ 
ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟΥ, τόμος `Δ

TΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΤΗ ΝΑΤΑΣΑ, Η ΟΠΟΙΑ ΕΠΑΣΧΕ ΑΠΟ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ!

ΤΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΤΗ ΝΑΤΑΣΑ, Η ΟΠΟΙΑ ΕΠΑΣΧΕ ΑΠΟ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ! ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΑΝΙΑΤΗ....! ΤΟ ΘΑΥΜΑ Η ΝΑΤΑΣΑ ΤΟ ΕΖΗΣΕ ΠΡΙΝ ΛΙΓΟΥΣ ΜΗΝΕΣ, ΑΝΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ 8/11/2013!

ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΗΜΕΡΑ 7 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2013, ΕΙΧΕ ΠΑΡΑΣΤΕΙ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΗΣ, ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΚΑΝΕΙ Η ΟΜΑΔΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ, ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ,
Η ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ, ΕΙΝΑΙ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ....!
Αθήνα 02 / 02 / 2014
Ονομάζομαι Τσεσμελή Αναστασία του Γεωργίου και της Ουρανίας γενημμένη στο Μαρούσι Αττικής την 01 / 04 / 1989 και κάτοικος Ιλίου Αττικής. Για πρώτη φορά βρέθηκα στο Ναό την 01 / 04 / 2007 (ημέρα της ενηλικίωσής μου). Στις 02 / 01 / 2008 παντρεύτηκα με τον σύζυγό μου Σπυρίδων Τσιρωνά, ο οποίος και είναι μόνιμος Υπαξιωματικός του Στρατού Ξηράς και στις 13 / 02 / 2008 πήρε την πρώτη του μετάθεση για την 98 ΜΕΘ στην Παγανή, οπότε και αναγκαστήκαμε να μετακομίσουμε στη Μυτιλήνη. Το ίδιο έτος, την ημέρα της Χάρης Του, μεταβήκαμε στο μοναστήρι με τα πόδια όπως συνηθίζεται από τους κατοίκους της περιοχής
Τον επόμενο Μάρτη έμεινα έγκυος στο πρώτο μου παιδί, το οποίο γεννήθηκε 13 / 11 / 2009 21:47, πήρε την ευχή του 40ημέρου από τον π.Ευστράτιο κι επειδή είχα προβλήματα κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης τον έταξα στον Άγιο και τον βαφτίσαμε Γεώργιο – Ταξιάρχη. Η μητέρα μου είχε τάξει να επισκεφθεί το νησί και να προσκυνήσει τον Αρχάγγελο εάν όλα πήγαιναν καλά με τον τοκετό μου. 
Στις 06 Σεπτεμβρίου του 2010 (ημερομηνία γενεθλίων του συζύγου μου), μας αξίωσε και μαζί με την μητέρα μου και τον αδερφό μου ήρθαμε στον Μανταμάδο, εγώ κυοφορούσα το 2ο παιδί μου. Την στιγμή που πλησίασε να προσκυνήσει την εικόνα του Ταξιάρχη που βρίσκεται στο εσωτερικό της εκκλησίας «Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ ΑΛΛΑΞΕ ΧΡΩΜΑ ΚΙ ΕΓΙΝΕ ΚΑΤΑΚΟΚΚΙΝΟΣ», μάς φώναξε προσκυνήσαμε εγώ, ο αδερφός μου κι ο άντρας μου και μετά επανήλθε στο κανονικό του χρώμα. Στις 18 Νοεμβρίου του ίδιου έτους στις 11:25, γέννησα τον δεύτερό μου γιο κι επέστρεψα στο νησί όταν συτός ήταν 18 ημερών. Την 39η ημέρα μας έδωσε ο π.Ευστράτιος την ευχή του 40ημέρου και για τον Κωνσταντίνο.
Κανείς έως τότε δεν είχε δώσει σημασία στις αιμωδίες που είχα στο δεξιό άνω άκρο κατά την διάρκεια του 8ου μήνα της κυήσεως του πρώτου μου παιδιού. Και βέβαια ποιος να δώσει σημασία; Αφού η μητέρα μου ούσα ιατρός στα 16 μου χρόνια με υπέβαλλε σε μαγνητική τομογραφία εγκεφάλου η οποία και ήταν φυσιολογική. Έμενα λοιπόν στο νησί μόνη μου με 2 μωρά παιδιά, ο σύζυγός μου ήταν σε συνεχείς υπηρεσίες και ασκήσεις και η πατρική του οικογένεια η οποία διαβιεί μόνιμα έως και σήμερα στο νησί, δεν με βοήθησε ΠΟΤΕ αφού δεν γνώριζε και δεν γνωρίζει τα εγγόνια της. ‘Ετσι λοιπόν απεγνωσμένη την ημέρα που σαραντήσαμε τον Κωνσταντίνο, παρακάλεσα τον Ταξιάρχη να μου δώσει ότι εκείνος θέλει αρκεί να φύγω ζωντανή από το νησί!!!! 
Στις 10 / 02 / 2011, δηλαδή σε διάστημα 1,5 μήνα περίπου από την τελευταία μου επίσκεψη στην Μονή ξύπνησα παράλυτη..... ο σύζυγος ήταν πάλι σε άσκηση και τα μωρά μόνα στο δωμάτιό τους. Πανικόβλητη κάλεσα στο τηλέφωνο την μητέρα μου στην Αθήνα η οποία και πήρε στο στρατόπεδο, έστειλαν τον άντρα μου εσπευσμένα στο σπίτι και μεταβήκαμε στο Βοστάνειο νοσοκομείο Μυτιλήνης.
Με εξέτασαν παθολόγος και νευρολόγος και μου υπέδειξαν να φύγω για Αθήνα για να υποβληθώ σε νέα μαγνητική εγκεφάλου με το ερώτημα <<Σκλήρυνση κατά Πλάκας>>. Στις 14 / 02 / 2011 φτάσαμε στην Αθήνα στο πατρικό μου. Στις 18 υπεβλήθεικα σε μαγνητική εγκεφάλου στο νοσοκομείο ΄΄ΜΗΤΕΡΑ΄΄ και στις 19 διαγνώστηκα οτι έπασχα από Σκλήρυνση κατά Πλάκας με 47 ενεργείς εστίες στον εγκέφαλο. 
Την επομένη εισήχθει στο ΄΄Αιγινήτειο Νοσοκομείο΄΄ όπου έκανα και οσφυονωτιαία παρακέντηση, πιστοποιήθηκε η νόσος και πήρα 1η φορά ενδοφλέβια κορτιζόνη με σκοπό να επανέλθω. Μέχρι λοιπόν τις 18 / 02 / 2012 που υπέστειν την τελευταία μεγάλη υποτροπή της νόσου με παραλυσία αριστερού άνω κάτω άκρου που με ακινητοποίησε περί τις 45 ημέρες, είχα εισαχθεί 8 φορές στο νοσοκομείο και είχα λάβει ανάλογες φορές ενδοφλεβίως κορτιζόνη. 
Μία εκ των φορών αυτών υπέστει και μερική τύφλωση από το δεξιό μάτι και μετά από 15 ημέρες επανήλθε πλήρως η όρασή μου. Ο σύζυγός είχε πάρει όμως μετάθεση, ως σύζυγος Α.Μ.Ε.Α. κι έτσι ήμουν πια στο πατρικό μου κι είχα τους δικούς μου ανθρώπους να με βοηθούν!!! Ούσα αλλεργική σε όλες τις θεραπείες με ιντερφερόνη (ενέσιμη μορφή) στις 18 / 07 / 2012 εισήχθειν εκ νέου στο ΄΄Αιγινήτειο Νοσοκομέιο΄΄ με σκοπό να λάβω φινγκολιμόδη, μία νέα θεραπεία σε μορφή χαπιού που 6 μήνες πριν είχε έρθει στην Ελλάδα.
Ας σημειωθεί οτι ο θεράπων ιατρός μου, αναπληρωτής καθηγητής της έδρας της Νευρολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών κος Αντώνης Ρόμπος, πολλάκις δήλωσε στην μητέρα μου, οτι άλλη μία φορά στην 50ετή καριέρα του, τού έχει τύχει τόσο δύσκολο περιστατικό όσο εγώ. Από τότε λαμβάνω φινγκολιμόδη και κάθε 6-8 μήνες κάνω επαναληπτικές μαγνητικές εγκεφάλου και αυχένος. Με την βοήθεια του Θεού και του Ταξιάρχη δεν έχω υποστεί καμία νέα υποτροπή 2 χρόνια τώρα.
Το θαυμαστο είναι ότι η τελευταια μαγνητική εγκεφάλου ορίστηκε στις 8 Νοεμβρίου 2013, την ημέρα δηλαδή της γιορτής των Ταξιαρχών. Εγώ δεν έχασα την πίστη μου και συνεχώς παρακαλούσα τον Ταξιάρχη να με βοηθήσει σε αυτή την ανίατη ασθένεια. Και ο θαυμαστός Αρχάγγελος έκανε το θαύμα Του!!
Παραμονή της εξέτασης, 7 Νοεμβρίου, έγινε ιερά αγρυπνία προς τιμήν των Ταξιαρχών, στον ιερό Ναό Ζωοδόχου Πηγής Καλογρέζας Αττικής, στην οποία παρεβρέθηκα με τα παιδιά και τον σύζυγο μου, κι έκανα αρτοκλασία στην Χάρη Του.
Την επόμενη μέρα το πρωί, ανήμερα των Ταξιαρχών, σηκώθηκα και θέλησα να κοινωνήσω πριν πάω να κάνω τις μαγνητικές εξετάσεις. Έτσι κι εγινε. Μπηκα στον μαγνήτη και σε μιση ωρα τελειωσα, εξεταση που διαρκει 75 λεπτα και έπειτα πηρα τα αποτελεσματα.
Το αποτέλεσμα αναφέρει: ΚΑΜΜΙΑ ΕΝΕΡΓΗΣ ΕΣΤΙΑ, ΝΟΣΟΣ ΣΕ ΥΦΕΣΗ!.
Τέλος, ο θεράπων ιατρός μου κος Ρόμπος μετέβει στο Λονδίνο όπου κι αφιερώθηκε στην έρευνα για την θεραπεία της νόσου. Τώρα πια, με παρακολουθεί ο Διευθυντής του Νευρολογικού Τμήματος του 401 Γενικού Στρατιωτικού Νοσοκομείου Αθηνών κος Φάκας Νικόλαος ο οποίος στο ιατρέιο του έχει την εικόνα του Ταξιάρχη, χωρίς να γνωρίζει τίποτα για την δική μου ιστορία και την πρόσεξα την ημέρα που πήγα για να μου γράψει την μαγνητική, που έγινε στις 08 / 11 / 2013.
Μου είπε όμως οτι είναι κατενθουσιασμένος με την εξέλιξη της πορείας της νόσου μου μιας και μετά από τόση ταλαιπωρία εξαφανίστηκαν οι 44 από τις 47 εστίες κι αυτές οι 3 δεν παρουσιάζουν καμμία ενεργητικότητα πράγμα ακατόρθωτο για ασθενή που πάσχει από <<Σκλήρυνση κατά Πλάκας>>.
Τέλος, θα ήθελα να σας γράψω 2 λόγια για την νόσο μου. Είναι μία νόσος του νευρικόυ συστήματος (αυτοάνοση), που εμφανίζεται σε άτομα μεταξύ 18 και 45 ετών και προκαλεί μουδιάσματα, παραλυσία σε διάφορα μέρη του κορμιού ή ακόμα και τύφλωση. Αυτά τα συμπτώματα είναι άλλοτε παροδικά και άλλοτε έχουν μόνιμο χαρακτήρα με αποτέλεσμα να ζεις για πάντα με αυτά και κάποτε να σε καθηλώνουν σε αναπηρικό αμαξίδιο.
Εγώ με την βοήθεια του Αρχαγγέλου μας, βγήκα νικήτρια από όλο αυτό και είμαι όρθια για να μπορώ να μεγαλώσω τα παιδιά μου. Εύχομαι ο Θεός να σας έχει πάντα καλά κι εσάς και την οικογένειά σας. Ο Ταξιάρχης να μας βοηθάει ΟΛΟΥΣ κι ελπίζω την άνοιξη που θα είναι καλύτερος ο καιρός να τα πούμε και από κοντά!
Με σεβασμό, Τσεσμελή Γ. Αναστασία

ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ.... ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΕΠΑΡΑΤΗΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ.............

ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ.... ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΕΠΑΡΑΤΗΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ.............


Σεβαστέ μας πάτερ Ευστράτιε, σας φιλώ το χέρι
Παίρνουμε κάθε μήνα το αγαπημένο μας περιοδικό “Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ” και αυτό μας έδωσε την αφορμή να έρθουμε παλαιότερα στον Μανταμάδο και από κοντά να προσκυνήσουμε το Μεγαλόχαρο.
Διαβάζουμε συχνά τα θαύματα Του, που πραγματικά μας εντυπωσιάζουν, μας δίνουν κουράγιο και δυναμώνουν την πίστη μας.
Τώρα βρισκόμαστε στις πιο δύσκολες μέρες της ζωής μας και η μόνη ελπίδα έχει στραφεί και πάλι προς τον Μεγαλόχαρο Ταξιάρχη. Συγκεκριμένα έχω τον άνδρα μου βαρειά άρρωστο με φοβερή ασθένεια στο λαιμό. Επί πέντε χρόνια ταλαιπωρείται στα νοσοκομεία και έχει μείνει μόνον η σκιά του. Κανένας γιατρός δεν αποφάσιζε να τον εγχειρίσει γιατί η κατάσταση του θα οδηγούσε ασφαλώς στο μοιραίο τέλος και μόνον του κάνουν ακτινοβολίες.
Επειδή όμως η θεραπεία αυτή δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα και μάλλον χειροτέρευε την κατάσταση του, οι παρακλήσεις μας στον Ταξιάρχη έφεραν κοντά μας τον γιατρό κ. Αναξαγόρα Παπαιωάννου, του Ευαγγελισμού, που αποφάσισε να κάνει επέμβαση. Γιαυτό σας γράφω και σας θερμοπαρακαλώ να ψάλετε στον Ταξιάρχη μια παράκληση και να μας στείλετε μια εικόνα του Μεγαλόχαρου να την έχει κοντά του, προστάτη και βοηθό του στο Νοσοκομείο.
Σας ευχαριστώ και σας φιλώ το χέρι με σεβασμό.
ΧΡΥΣΑΝΘΗ ΤΥΡΠΟΥ
Έτσι ακριβώς άρχιζε και τέλειωνε το γράμμα της Χρυσάνθης Τύρπου, στις 29 Φεβρουαρίου.
Γράψαμε στην πονεμένη γυναίκα και στείλαμε κατά την επιθυμία της μία εικονίτσα του Αρχαγγέλου.
Ήτανε οι τελευταίες μέρες του ζεστού Ιουλίου. Ένα πρωινό στον Ιερό Ναό των Ταξιαρχών και ενώ η καθημερινή λειτουργία τέλειωνε, τέσσερεις προσκυνητές έμπαιναν στην εκκλησία και σε λίγο, εμπρός στην ανάγλυφη εικόνα του Ταξιάρχη, εξελίσσοντο σκηνές συγκινητικές.
Ένας της παρέας των τεσσάρων προσκυνητών, μεσόκοπος, αγκάλιαζε την εικόνα του Αρχαγγέλου και μπροστά στα κατάπληκτα μάτια των εκκλησιαζομένων φώναζε μέσα στα αναφιλητά του:
“ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΟΥ, ΣΩΤΗΡΑ ΜΟΥ, ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ”
Όταν τέλειωσε η Θ.Λειτουργία και βρισκόμαστε στο γραφείο του Ναού με άλλους προσκυνητάς, έρχεται μέσα δειλά ο προσκυνητής με τα τρία άλλα άτομα και με βουρκωμένα κατακόκκινα μάτια, φιλώντας το χέρι του ιερέα είπε:
- Πάτερ μου είμαι ο Ιωάννης Τύρπος, συνδρομητής του περιοδικού σας και από εδώ η σύζυγος μου Χρυσάνθη, που σας έγραψε για την περιπέτεια μου.
- Ακούστε πάτερ μου. Θυμάστε πιστεύω που σας έγραψε παλαιότερα η σύζυγος μου για την ασθένεια μου...
Ναι κάτι θυμάμαι Λοιπόν έλαβα το εικονισματάκι του Μεγαλόχαρου, πήρα κουράγιο και σε δύο ημέρες μπήκα στον Ευαγγελισμό για εγχείρηση. Ο Διευθυντής της χειρουργικής κλινικής κ.Αναξαγόρας Παπαϊωάννου, μας μίλησε για την σοβαρότητα της επέμβασης, εγώ όμως είχα τέτοιο κουράγιο και θάρρος που πραγματικά ξάφνιαζε και μένα τον ίδιο. Την παραμονή της εγχείρησης όλη τη νύχτα την πέρασα με προσευχή στον ταξιάρχη και με την εικονίτσα Του στα χέρια μου.
Έγινε η εγχείρηση και λέγοντας αυτά άνοιξε το υποκάμισο του και άφησε να φανεί μια μεγάλη τομή με πλαστική που άρχιζε από το λαιμό του, κάλυπτε όλο το δεξιό του πλευρό και κατέληγε στη δεξιά του οσφή, έγινε μας λεει πάλι η εγχείρηση και όταν συνήλθα δεν ένιωθα τίποτα. Ούτε καν μούδιασμα. Και παρά την μεγάλη επιμονή των γιατρών, δεν πήρα κανένα παυσίπονο, σε σημείο να απορούν οι νοσοκόμες και οι γιατροί.
Ο γιατρός κ.Παπαιωάννου, χαρούμενος μου λέει: “Η εγχείρηση πέτυχε και σε λίγες μέρες θα μπορώ να σου πω πιο υπεύθυνα”.
Το πρωί που ξύπνησα και ενώ από βραδύς έιχα κάτω από το προσκεφάλι μου το εικονισματάκι και δεν μετακινήθηκα καθόλου με τους ορούς που μου είχαν και τα πλαστικά σωληνάκια, το εικονισματάκι βρέθηκε κολλημένο πάνω στο τραύμα μου και δεν έβγαινε με κανένα τρόπο...!!
Από την ώρα αυτή πια περισσότερο βεβαιώθηκα για την σωτήρια επέμβαση του Ταξιάρχη και πως η θεραπεία μου ήταν έργο του προστάτη μας Ταξιάρχη.
Θα μπορούσες να σκεφτείς τη στιγμή αυτή Πάτερ μου, την χαρά και την συγκίνηση μου όταν σας πω ότι, επί πέντε χρόνια, γύρισα όλα τα νοσοκομεία και τερλευταία στο Αντικαρκινικό “Μεταξά” και όλοι με είχανε ξεγραμμένο. Το εικονοσματάκι έπεσε μόνο του στην πρωτη αλλαγή του γιατρού.
Όταν με το καλό ήλθε η μέρα να βγω από το Νοσοκομείο, θέλησα να δώσω στον καλό μου γιατρό ένα ευχαριστήριο δώρο. Και εκείνος με κοίταξε χαμογελαστός και μου είπε:
- Εγώ Γιάννη μου, έκανα το χρέος μου, τα υπόλοιπα τα οφείλεις στο Θεό.”
Τώρα μόλις μπόρεσα, Πάτερ μου, ήλθα να ευχαριστήσω τον Σωτήρα μου και να μείνω για λίγες μέρες κοντά του, να τον λειτουργήσω και πάλι τον Σεπτέμβριο θα είμαι για περισσότερες ημέρες κοντά του.
Όλοι μεσα στο γραφείο, όση ώρα μας ιστορούσε τα γεγονότα αυτά, που τα διέκοπτε πολλές φορές απο συγκίνηση, νοερά συμπάσχαμε και χαιρόμασταν μαζί του, δοξάζοντας τον Μεγαλόχαρο.
Πρωτοπρεσβυτέρου Ευστρατίου Δήσσου, “ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟΥ”, τόμος Ά

ΤΟ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΕ ΕΤΟΙΜΟΘΑΝΑΤΟ ΑΘΛΗΤΗ......




ΤΟ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΕ ΕΤΟΙΜΟΘΑΝΑΤΟ ΑΘΛΗΤΗ......
Ονομάζομαι Γερασιμίδου Δέσποινα και ο Θεός μου χάρισε δυο υγιή παιδιά, την Ελένη 22 χρονών και τον Αλέξανδρο 19.
Όλα ξεκίνησαν την Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010. Ο γιος μου Αλέξανδρος, ενώ βρισκόταν στο στάδιο για προπόνηση, όπως το συνήθιζε, δέχτηκα ένα τηλεφώνημα που έλεγε ότι χτύπησε και τον πήγαιναν στο Νοσοκομείο της πόλης μας, στη Κατερίνη. Φοβήθηκα. Τρόμαξα για λίγο , έμεινα σύξυλη, το τηλέφωνο έφυγε από τα χέρια μου. Ο σύζυγος μου τρόμαξε βλέποντάς με έτσι και έτρεξε κοντά μου.
Τι συμβαίνει; Ποιος ήταν; Μίλησε μου!
Εγώ τον κοίταζα αφηρημένα και κατόρθωσα τέλος να του πω :
Ο Αλέξης! Μιχάλη , ο Αλέξης χτύπησε στο στάδιο και τον πάνε στο Νοσοκομείο.
Και λέγοντας αυτά έπεσα με λυγμούς στην αγκαλιά του. Συνήλθα όμως γρήγορα και με τον σύζυγό μου τρέξαμε αμέσως στο Νοσοκομείο. Ο γιατρός εκεί, μας πληροφόρησε ότι δεν πρόκειται για ένα απλό χτύπημα αλλά για εγκεφαλική αιμορραγία. Τον μετέφεραν στο « ΑΧΕΠΑ»,σε κρίσιμη κατάσταση και χωρίς τις αισθήσεις του. Εκεί, ο νευροχειρούργος, ο κ. Σπηλιωτόπουλος, μας πληροφόρησε, ότι η κατάσταση του είναι πολύ σοβαρή, ότι πρόκειται για μια δυσπλασία φλεβοαορτής και ότι δεν μπορεί να χειρουργηθεί, αν δεν γίνουν πρώτα εξειδικευμένες εξετάσεις.
Τον οδήγησαν στην εντατική σε κατάσταση καταστολής. Εγώ, χωρίς να έχω καθόλου σσταματήσει, σε όλη τη διαδρομή, προσευχόμουν στον Αρχάγγελο και Προστάτη μας Ταξιάρχη. Στα χέρια μου κρατούσα την μικρή πλαστικοποιημένη εικονίτσα του και του έψαλλα το απολυτίκιό Του και τις αυτοσχέδιες μου προσευχές. Αυτό με είχε ηρεμίσει και έβλεπα την κατάσταση με πιο ηρεμία. Βρισκόμασταν δε, εγώ και ο σύζυγός μου, συνεχώς έξω από την πόρτα της εντατικής. Την Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου ενώ αρχικά οι γιατροί μας είπαν μπαίνοντας στην αίθουσα , ότι θα παραμείνει ακόμα σε καταστολή μέσα στην εντατική, ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μας λένε ότι τον πάνε γρήγορα στα χειρουργεία! Πρέπει να γίνει, ό,τι γίνει, τώρα αμέσως , γιατί ο Αλέξανδρος ήδη αρχίζει να φεύγει από την ζωή!
Τι λέτε γιατρέ και οι πιθανότητες;
Ελάχιστες, ελάχιστες, από 0 έως 2%!!
Με την κραυγή, Ταξιάρχη σώσε τον Αλέξανδρο!!, σώσε το παιδί μου!! ακολούθησα τους νοσοκόμους και τους γιατρούς με το φορείο μέχρι έξω από την πόρτα του χειρουργείου. Η πορεία μου ήταν χειρότερη, βασανιστικότερη, από εκείνη του ετοιμοθάνατου, που τον οδηγούν στην εκτέλεση. Εκεί πεσμένη στα γόνατα, όσες ώρες κράτησε η εγχείρηση, έκλαιγα και μέσα στα αναφιλητά μου παρακαλούσα το Μεγαλόχαρο Ταξιάρχη μας.
Τον παρακαλούσα να οδηγήσει Αυτός τα δάχτυλα των γιατρών σστη λεπτεπίλεπτη αυτή εγχείρηση του παιδιού μου. Να μου το γυρίσει αλώβητο, με σώας τας φρένας. Να κρατά Αυτός το νυστέρι της εγχείρησης. Να κάνει και στο παιδί μου το θαύμα Του, ο Μεγαλόχαρος και να δοξαστεί το Άγιο Όνομά Του ακόμα μια φορά σ΄όλη την οικουμένη, με τη σωτηρία του παιδιού μου.
Και έτσι έγινε!
Όλα πήγαν πολύ καλά. Στην εντατική μέσα, μετά το χειρουργείο, την ώρα που το ξυπνούσαν από την νάρκωση, άκουσα από το στόμα του γιατρού να λέει:
«Αυτό κι αν ήταν θαύμα»!
Ο δε Διευθυντής της Νευροχειρουργικής του « ΑΧΕΠΑ» ο κ. Πολυζωήδης είπε :
«Οι προσευχές της μάνας και των δικών του , έσωσαν πραγματικά αυτό το παιδί».‘Εχουν περάσει 10 μήνες και το παιδί μου, ο Αλέξανδρος μου, είναι καλά και γερός. Στο χέρι του έμεινε κάτι πολύ ασήμαντο στη κίνηση, που ούτε τον εμποδίζει σε κάτι, ούτε και φαίνεται, αν δε το προσέξεις. Αλλά θα περάσει και θα θεραπευτεί με τη δύναμη του Ταξιάρχη.
Ήρθαμε σήμερα να Τον ευχαριστήσουμε και να κάνουμε το τάμα μας.
Οι Άγιοι μας, Πάτερ, είναι δίπλα μας φτάνει να ζητήσουμε τη βοήθειά Τους με πίστη. Αυτό μπορώ να το επιβεβαιώσω με όλη μου την ψυχή. Αυτή η εμπειρία με έκανε άλλο άνθρωπο!!
Σ΄ευχαριστώ Μεγαλόχαρε Αρχάγγελε Μιχαήλ, Σ΄ευχαριστώ μέσα από τη ψυχή μου. Δοξασμένο πάντα να είναι το Άγιο Όνομα Σου και πάντα να βοηθάς τις παιδεμένες οικογένειες, που σου εμπιστεύονται το πρόβλημά τους.
Μετά σεβασμού, Γ.Δ. Κατερίνη
Περιοδικό «Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ», 
Έτος 39,Αρ. φύλλου216, ΙΟΥΛΙΟΣ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2011

Σάββατο 19 Ιουλίου 2014

Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΙΣΤΗ ΕΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΜΕΤΑΔΙΔΕΤΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ..

Η ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ ΑΓΑΠΗ ΕΝΟΣ ΠΑΙΔΙΟΥ ΠΡΟΣ ΤΗ ΓΙΑΓΙΑ ΤΟΥ...
Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΙΣΤΗ ΕΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΜΕΤΑΔΙΔΕΤΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ..
Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΕΙ ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΡΑΛΥΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ...


- Πάτερ θέλω να σας μιλήσω, που να σας περιμένω;
Ρώτησε η γυναίκα τον λειτουργό, με φωνή που μόλις ακουγότανε από τη μεγάλη της συγκίνηση.
- Ναι, στο γραφείο του Ναού εκέι θα με βρήτε....
Ονομάζομαι Παναγιώτα Καζαντζή και μένω στην Καλλιθέα, οδός........... και τα τηλέφωνα μου είναι.....
Ήμουν πολλά χρόνια παράλυτη στο κρεβάτι μου. Οι γιατροί δεν μου έδιναν ελπίδες. Είχα πάρει απόφαση ότι έτσι θα τελειώσω τον μάταιο αυτό κόσμο. Οι δικοί μου με παρώτρυναν να πάω έξω και να κάμω επέμβαση στα οστά μου. Καταλάβαινα την αγάπη και το ενδιαφέρον τους, αλλά και την ματαιότητα των προσπαθειών τους. Αρνήθηκα και αφέθηκα στην πρόνοια του Θεού Έχω έναν εγγονό από τον μεγάλο μου υιο, 10 χρονών. Η αγάπη του για μένα πολύ μεγάλη, με λατρεύει, μα και γω τον αγαπώ πολύ. Πέρυσι ήρθε με τον πατέρα του μα και με τη μητέρα του για προσκύνημα στον Ταξιάρχη. Το παιδί όταν αντίκρυσε την θαυμαστή εικόνα και άκουσε από τον ιερέα το ιστορικό και τα θαύματα του Αρχαγγέλου, εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ, ώστε γονάτισε εμπρός στη θαυματουργό εικόνα και με δάκρυα παρακαλούσε τον Αρχάγγελο να κάνει καλά τη γιαγιά του, εμένα δηλαδή. Οι γονείς του τόσο συγκινήθηκαν από την μεγάλη πίστη στον Αρχάγγελο και την αγάπη του προς την γιαγιά του, ώστε τον μιμήθηκαν και αυτοί. Έτσι και οι τρεις μαζί παρακαλούσαν τον Αρχάγγελο να μου δώσει την υγεία μου.
Όταν μετά από πολύ ώρα βγήκαν έξω από το Ναό, ο μικρός εγγονός μου, ζήτησε από τον πατέρα του, να του πάρει βιβλίο με τα θαύματα και το ιστορικό της εικόνος του Αρχαγγέλου. Μία εβδομάδα κάθησαν στη Μυτιλήνη και στο διάστημα αυτό ο μικρός είχε διαβάσει όλο το βιβλίο και η πίστη του προς τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, για το θαύμα της θεραπείας μου, του έγινε σχεδόν βεβαιότητα.
Όταν έφτασαν στην Αθήνα και άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού, ο μικρός έτρεξε αμέσως στην κάμαρα μου. Έπεσε στην αγκαλιά μου και με δάκρυα χαράς είπε τα εξής:
“...ΓΙΑΓΙΑΚΑ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΚΑΛΑ, ΒΡΗΚΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΟΥ ΘΑ ΣΕ ΘΕΡΑΠΕΥΣΕΙ, ΕΙΝΑΙ Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ, Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ ΤΟΥ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟΥ. ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ, ΤΟΝ ΠΑΡΑΚΑΛΕΣΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΒΕΒΑΙΟΣ ΟΤΙ ΜΕ ΑΚΟΥΣΕ. ΝΑ ΣΟΥ ΕΦΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΠΟΣΟ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΑΝ ΤΟΥ ΖΗΤΑΣ ΚΑΤΙ ΜΕ ΠΙΣΤΗ.....”
Τον αγκάλιασα και τον έπνιγα στα φιλιά και στα δάκρυα της ευγνωμοσύνης και της συγκίνησης μου. Η παιδική του απλότητα, η θερμή του πίστη, η εμπιστοσύνη του προς τον Αρχάγγελο Μιχαήλ και η βεβαιότητα στη θαυμαστή ενέργεια με συγκλόνισαν. Εμφύτεψε στην καρδιά μου την ελπίδα που είχε χαθεί από καιρό. Μου δυνάμωσε την πίστη στην πρόνοια του Θεού. Άρχισα να πιστεύω στο ακατόρθωτο, στο θαύμα!
Μετά από τον εγγονό μου με πλησίασε ο γιος μου. Ξετύλιξε μέσα από ένα κάτασπρο χαρτί μία μεγάλη εικόνα και αφου με φίλησε μου την προσέφερε:
“.....ΜΗΤΕΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΙΧΑΗΛ, ΣΟΥ ΤΗΝ ΦΕΡΑΜΕ ΝΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΙΣ, ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΑΣ ΩΣ ΕΚΕΙ.....”
Την έφερα στα χείλη μου και νοερά τον παρακάλεσα να με αξιώσει και να έλθω μόνη μου πάνω στα πόδια μου, να την προσκυνήσω στο Μανταμάδο.
Με ψυχική λαιμαργία έπεσα στην ανάγνωση του βιβλίου, που μου έφερε ο αγαπημένος μου εγγονός. Την κάθε σελίδα την ζούσα. Έβλεπα το κάθε θαύμα ότι ήτανε καρπός της μεγάλης πίστης των πιστών. Έτσι και η δική μου πίστη άρχισε να τρέφεται από τους καρπούς της πίστεως των άλλων, και σιγα σιγά να μεγαλώνει, να γιγαντώνεται. Η ελπίδα, που φοβισμένη στην αρχή άρχισε να ανατέλλει την καρδιά μου, τώρα θαρρετή μεσουρανούσε. Η παγωμένη μου ψυχή, άρχισε να θερμαίνεται από πίστη και βεβαιότητα στην αγάπη του Θεού και την μεσιτεία του Αρχαγγέλου, ώστε σιγά σιγά άρχισαν να μη με εκπλήσσουν όπως πρώτα. Πίστεψα με βεβαιότητα ότι δεν είναι μακρυά η μέρα, που οι άλλοι θα διαβάζουν, όπως τώρα εγώ, το θαύμα της δικής μου θεραπείας!
Ήταν το βράδυ της τρίτης ημέρας, από τότε που τα παιδιά μου είχαν επιστρέψει από τη Μυτιλήνη και μου είχαν φέρει αυτούς του θαυμάσιους θησαυρούς, την εικόνα και το βιβλίο του Ταξιάρχη. Ήμουν μόνη στο σπίτι. Τελείωνα το βιβλίο των θαυμάτων του Ταξιάρχη για τρίτη φορά. Δεν χόρταινα να το διαβάζω και και να ρουφώ την κάθε του γραμμή με ''λαιμαργία''. Έβγαλα τα γυαλιά μου, ακούμπησα το βιβλίο στα γόνατα κι έριξα τα μάτια μου στην εικόνα του Ταξιάρχη. Έκανα το σταυρό μου και μέσα από τα βάθη της ψυχής μου τον παρακάλεσα:
- “........ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΟΥ, ΑΡΧΑΓΓΕΛΕ ΜΟΥ ΛΥΠΗΣΟΥ ΜΕ. ΔΕΞΟΥ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΩΛΗΣ ΔΟΥΛΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΒΟΗΘΗΣΕ ΜΕ. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΠΟΛΛΑ, ΜΟΝΟ ΟΣΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΩ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ ΑΝΑΓΚΕΣ. ΤΟ ΞΕΡΩ, ΕΊΜΑΙ ΑΜΑΡΤΩΛΗ ΜΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΛΛΟΝ ΝΑ ΤΟΥ ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΩ ΤΙΣ ΕΛΠΙΔΕΣ ΜΟΥ. ΕΣΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΕ ΜΟΥ ΕΧΕΙΣ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΡΗΣΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ ΜΑΣ. ΚΑΝΕ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΣΟΥ, ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ. ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΑΙΩΝΙΑ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗ ΣΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΣΟΥ ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ. ΧΡΥΣΟ ΟΜΟΙΩΜΑ ΣΟΥ ΘΑ ΦΕΡΩ ΣΤΟ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟ, ΑΚΟΥΣΕ ΤΗΝ ΠΟΝΕΜΕΝΗ ΜΟΥ ΦΩΝΗ....”
Τη στιγμή αυτή ακριβώς, η εξώπορτα του σπιτιού μας άνοιξε με θόρυβο και βήματα πλησίασαν προς την κάμαρα μου....!
Νόμισα ότι είναι τα παιδιά και ο εγγονός μου. Τους φώναξα... απάντηση δεν πήρα!! και πάλι το ίδιο
Ασυναίσθητα σα να μη γνώριζα ότι δεν μπορώ να σηκωθώ, έκανα να ανασηκωθώ και να πάω στην πόρτα να δω τι συμβαίνει.....
Σηκώθηκα....!!!!!!!!!!
Πλησίασα την πόρτα και την άνοιξα.... Ω ΘΕΕ ΜΟΥ... μία ευωδία πλημμύρισε την κάμαρα μου!!!!Μία ευωδία που δεν είχα άλλη φορά νιώσει.... Ω τέτοιο άρωμα, τέτοια ομορφιά.... τοτε αισθάνθηκα ότι είμαι όρθια στα πόδια μου!
Όμως δεν με συγκλόνισε αυτό το γεγονός, το ότι δηλαδή στεκόμουν στα πόδια μου, με συνετάραζε η βεβαιότητα ότι μέσα στο σπίτι μου, στην κάμαρα μου, δίπλα μου, κοντά μου βρισκόταν ο Ταξιάρχης. Τον ένιωθα, τον αισθανόμουν, τον ζούσα με την υπερκόσμια ευωδία Του.
Ξαφνικά ένα δυνατό εκτυφλωτικό φως θάμπωσε τα μάτια μου. Το φως αυτό υπερνικούσε το φως της ηλεκτρικής λάμπας του δωματίου μου. Έστρεψα το πρόσωπο μου και αναζήτησα την πηγή του. Ω Ταξιάρχη μου.!!! Η εικόνα του Αρχαγγέλου, που μου είχε φέρει το παιδί μου από τον Μανταμάδο
, άστραφτε σαν τον ήλιο και ακτινοβολούσε την υπερκόσμια αυτή λάμψη. Πριν καλά καλά συνέλθω, άνοιξε η πόρτα του σπιτιού μας και στο κατώφλι της φάνηκαν τα παιδιά μου και ο εγγονός μου. Μόλις με είδαν όρθια στην πόρτα της κάμαρας μου και γεύτηκαν τη Θεία ευωδία που είχε πλυμμηρίσει όλο μας το σπίτι, τα έχασαν.
Χωρίς να βγάλουν λέξη από το στόμα τους έτρεξαν κοντά μου. Άνοιξαν τις αγκαλιές τους και όλοι μαζί δεθήκαμε σφιχτά σε ένα σύμπλεγμα. Δεν μιλούσε κανείς, μιλούσαν τα δακρυα της χαράς μας, που ανακατεύοταν και έβρεχαν τα πρόσωπα μας. Στη στάση αυτή καθήσαμε πολύ ώρα, χωρίς να μπορούμε να αρθρώσουμε λέξη. Η μεγάλη μας χαρά έπνιγε τη φωνή....
Ξαφνικά, η φωνή του εγγονού μου, μας συνέφερε:
“......ΓΙΑΓΙΑΚΑ, ΓΙΑΓΙΑΚΑ ΕΙΔΕΣ;; ΕΓΩ ΤΟ ΗΞΕΡΑ, ΔΕΝ ΣΟΥ ΤΟ ΕΙΠΑ; Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ ΘΑ ΣΕ ΕΚΑΝΕ ΚΑΛΑ, ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ, ΦΤΑΝΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΕΙΣ.......”
Τότε θυμηθήκαμε την εικόνα απ`την οποία έβγαινε το υπερκόσμιο φως. Συρθήκαμε ως εκεί και γονατίσαμε όλη κάτω από αυτή ψάλλοντας το απολυτίκιο του Αρχαγγέλου. Το φως σιγά σιγά άρχισε να αδυνατίζει, ώσπου η εικόνα έμεινε φυσιολογική. Τότε διακρίναμε το ανθισμένο χαμόγελο στο πρόσωπο του Αρχαγγέλου. Θεέ μου τι χαμόγελο ήταν αυτό!!! Σε γαλήνευε, σε ηρεμούσε, σε ανέβαζε στον έβδομο ουρανό. Όλη σχεδόν τη νύχτα, γονατιστή και μόνη μου κάτω από την εικόνα, με αυτοσχέδιες προσευχές και ευχαριστίες προσπαθούσα να του δείξω την ευγνωμοσύνη μου. Τα χαράματα πήγα στο κρεβάτι μου και έκλεισα για λίγο τα μάτια μου. Όταν ξύπνησα η ματιά μου έτρεξε στην εικόνα του Αρχαγγέλου, το χαμόγελο είχε εξαφανιστεί, είχε έρθει στην φυσική της προτέρα κατάσταση.
Από την ημέρα αυτή Πάτερ μου, σκοπό της ζωής μου έβαλα να ανταποκριθώ, όσο πιο γρήγορα γινόταν, στα τάματα μου προς τον Αρχάγγελο, για να έρθω να γνωρίσω από κοντά την θαυματουργική Του εικόνα και να τον ευχαριστήσω, για το μεγάλο καλό που μου έκανε. Δόξα στον Μεγαλοδύναμο Θεό και ευχαριστίες στον ένδοξο Του Αρχάγγελο, που μου έδωσαν και αυτή τη χαρά να είμαι σήμερα κοντά τους και να εκπληρώνω τα τάματα μου
Πρωτοπρεσβυτέρου Ευστρατίου Δήσσου, "ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟΥ", τόμος Β`

ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ.. ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΣΕ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΗ ΓΥΝΑΙΚΑ

ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ.. ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΣΕ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΗ ΓΥΝΑΙΚΑ


Πατέρες πήρα το θάρρος γιατί θέλω να σας πω κάτι πολύ θαυμαστό που συνέβη σε μένα μα και στην κ.Γκλάβα Άννα από τα Λουτρά.
Λέγομαι Στάσα Ζαραδούκα και μένω και γω στα Λουτρά. Έρχομαι κάθε χρόνο πολλές φορές μόνη μου αλλά και με την ενορία μου στον Ταξιάρχη. Τον ευλαβούμαι πάρα πολύ γιατί είναι “Ζωντανός”.
Πρόπερσι λοιπόν, υποβλήθηκα σε ολική αφαίρεση μαστού, στο Αλεξάνδρας, από τον γιατρό κ.Κεραμόπουλο Αντώνιο. Μετά από λίγο καιρό είχα ενοχλήσεις και πονούσα, δεν αισθανόμουν καθόλου καλά. Ο γιατρός μου είπε να κατέβω στην Αθήνα το γρηγορότερο δυνατόν, γιατί πιθανόν να έκανα δεύτερη εγχείρηση, οι εξετάσεις μου δεν ήταν καλές!
Μπορείτε να φανταστείτε Πατέρες μου, την ψυχολογική μου κατάσταση μετά το τηλεφώνημα αυτό από τον γιατρό μου;
Πήρα τους δρόμους χωρίς να ξέρω που πηγαίνω. Ένιωθα να πνίγομαι, μου έλειπε ο αέρας, το οξυγόνο. Ζητούσα διέξοδο, στήριγμα από κάπου να πιαστώ, να στηριχώ να ακουμπήσω, να του εμπιστευτώ τον μεγάλο μου καημό και πόνο. Το μυαλό μου θολό, πιο θολό κι απο την χειμωνιάτικη καταχνιά, μου έκανε πίοτερη σκοτεινή την αντάρα μέσα στην ψυχή μου.
Ξαφνικά η σκέψη μου πυροδοτούμενη από την αγωνία μου, τρύπησε όλη την θολούρα και ήρθε μπροστά στη θαυμαστή ανάγλυφη εικόνα του Ταξιάρχη στο Μανταμάδο!
Αναθάρρησα και σα να ήμουν πραγματικά μέσα στο Ναό και μπρος στη θαυμαστή εικόνα Του, γονάτισα εκεί που βρισκόμουν!
- Ταξιάρχη μου, Ταξιάρχη μου, κάνε το θαύμα σου και σε μένα τη φτωχή, σχεδόν φώναξα.
Δάκρυα έβρεχαν τα φλογισμένα μάγουλα μου. Αυτά θαρρείς με συνέφεραν. Σε λίγο άρχισα να συνέρχομαι και να συναισθάνομαι το περιβάλλον. Σηκώθηκα και άρχισα να τρέχω πρός το σπίτι μου. Όταν έφτασα εκεί έπεσα με το πρόσωπο μπροστά στο εικονοστάσι μου.
Το εικόνισμα του Ταξιάρχη δέσποζε ανάμεσα στις άλλες εικόνες των Αγίων. Άνοιξα την καρδιά και την ψυχή στον προστάτη μου Άγιο και όση δύναμη και κουράγιο είχαν απομείνει, τα συγκέντρωσα σε μια προσευχή-παράκληση.
Δεν ξέρω πόση ώρα κάθησα στη θέση αυτή ή αν με πήρε ο ύπνος. Γι`αυτό και δεν γνωρίζω αυτό που θα σας πω τώρα, αν ήταν όνειρο ή οπτασία. Συνέβη ως εξής:
“Ενώ προσευχόμουν μπάινει στο σπίτι, θαρρείς ο άντρας μου, τον λένε Μιχάλη. Ίσως και να μην ήταν ο άνδρας μου, να ήταν κάποιος που να του έμοιαζε, δεν ξέρω, μου χαμογέλασε και ζήτησε να τον ακολουθήσω. Σηκώθηκα και τον ακολούθησα.
Με ανεβάζει από μια λευκή σκάλα σε μία μεγάλη αίθουσα που έλαμπε. Όλα μέσα εκεί στολισμένα με χάρη και καθαρότητα. Στο κέντρο μια πολυθρόνα σα θρόνος, καθόταν μία γυναίκα, με ένα παιδάκι στην αγκαλιά της. Το παρουσιαστικό της σου προκαλούσε δέος και σεβασμό. Αυτός που με συνόδευε, (ο άνδρας μου) την πλησίασε με σεβασμό και την χαιρέτησε με υπόκλιση.
Καλεσε και μένα. Το ίδιο έκανα κι εγώ.
Εκείνη ακούμπησε το χέρι της πάνω στο στήθος μου, μας χαμογέλασε και ρόδισε όλος ο χώρος που γέμισε ροδοπέταλα σαν σε λιοχάραμα.
Με πήρε έπειτα ο άνδρας μου και με οδήγησε από την ίδια τη σκάλα μέσα στο σπίτι μου. Πριν με αποχαιρετήσει μου είπε:
“....ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ, ΕΓΩ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ!
Όταν συνήλθα είχαν φύγει αγχος, θλίψη, στεναχώρια. Πόνο ή ενόχληση από τότε δεν αισθάνθηκα ξανά.
Σε λίγες μέρες πήγαμε στην Αθήνα, αφού πρώτα περάσαμε από το Μεγαλόχαρο, προσκυνήσαμε ζητώντας τη βοήθεια και την προστασία Του.
Ο γιατρός μου, μου έκανε πολλές και διάφορες εξετάσεις, στο τελος μας είπε ότι δεν έχω απολύτως τίποτα, είμαι υγιέστατη!!
Από τότε έρχομαι τακτικότατα στον προστάτη μου Άγιο, για να τον ευχαριστήσω και να παίρνω δύναμη
και κουράγιο απο αυτόν.
Πρωτοπρεσβυτέρου Ευστρατίου Δήσσου, από το βιβλίο “Ο ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ”

Παρασκευή 18 Ιουλίου 2014

Ο ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΕΙ ΣΕ ΠΑΡΑΛΥΣΗ ΠΑΙΔΙΟΥ....



ΤΟ ΠΟΛΥ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΤΗ ΜΙΚΡΗ ΕΥΓΕΝΙΑ....
Ο ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΕΙ ΣΕ ΠΑΡΑΛΥΣΗ ΠΑΙΔΙΟΥ....
Ήταν ένα χειμωνιάτικο πρωινό μιας Δευτέρας. Στον Ιερό Ναό των Ταξιαρχών είχε τελειώσει η λειτουργία.
Μία νέα κυρία, κρατώντας από το χέρι ένα μικρό κοριτσάκι προσήλθε με πολύ ευλάβεια να πάρει αντίδωρο. Φιλώντας το χέρι του ιερέα του είπε σιγανά:
Πάτερ θα ήθελα να σας μιλήσω για λίγο, είναι ευλογημένο;
Ναι παιδί μου σε λίγο θα είμαι στο γραφείο, ελάτε
Πράγματι, σε λίγο στο γραφείο έμπαινε η κυρία με το παιδάκι της, το σύζυγο της και ένα άλλο ζευγάρι.
Πάτερ, δεν μπορώ να κρατηθώ, θέλω να μιλήσω. Νομίζω ότι δεν έκανα καλά που μέχρι τώρα δεν μίλησα  νιώθω ένα βάρος μέσα μου και θέλω να το βγάλω.
Σας ακούω παιδί μου, ορίστε
Ονομάζομαι Μυλωνά Ελένη. Η διεύθυνση μου είναι ........ και το τηλέφωνο μου 9338....... είμαι στρατιωτικός τόσον εγώ όσο και ο σύζυγος μου.
Στις 8 Απριλίου είχε έρθει από Γερμανία η αδελφή μου με το κοριτσάκι της, το οποίο είχε κάνει εγχείρηση καρδιάς στη Γερμανία, έξι μηνών. Αποτέλεσμα αυτής της εγχείρησης ήταν να μείνει το παιδί κωφάλαλο. Το παιδί τότε, ήταν έξι ετών.
Η αδελφή μου είχε διαβάσει για τον Ταξιάρχη του Μανταμάδου και τη θαυμαστή εικόνα του. Πίστεψε στη μεσιτεία του και ταξίδεψε από την Γερμανία για Κείνον. Ήρθαμε μαζί εδώ στο Ναό αμέσως. Το βράδυ μετά την προσευχή και την παράκληση που κάναμε εμπρός στη θαυμαστή εικόνα του Αρχάγγελου, ανεβήκαμε στα κελλιά μας.
Έμεινα στο δικό μας κελλί με την ανιψούλα μου την Ευγενούλα. Δεν είχα κοιμηθεί, γιατί έκανε πολύ κρύο και πρόσεχα τη μικρή μη μου ξεσκεπαστεί, όταν άκουσα βαριά βήματα στη ξύλινη σκάλα του χαγιατιού. Τρόμαξα, γιατί το κελλί μας ήταν το πρώτο, το νούμερο 1, δίπλα ακριβώς στη σκάλα, ένα μικρό με δύο κρεβατάκια. Ζάρωσα μέσα στις κουβέρτες μου και περίμενα.... Τα βήματα ανέβηκαν τη σκάλα, σταμάτησαν για λίγο και έπειτα κατευθύνθηκαν προς το κελλί μας. Τυλίχτηκα περισσότερο στις κουβέρτες και άφησα έξω απ`αυτές μόνο τα μάτια μου, να κοιτάζουν την πόρτα.
Η πετούγια της πόρτας κινήθηκε και αυτή άνοιξε διάπλατα! Ένας νέος, ψηλός, πανέμορφος, στα χρυσά ντυμένος, που γύρω του ακτινοβολούσε φως δυνατό, μπήκε μέσα στο κελλί.
Κάθησε άρκετη ώρα πάνω από το παιδί. Το δωμάτιο ζεστάθηκε σαν να ήταν καλοκαίρι και όλα μέσα σ`αυτό ήταν σαν να έβλεπες ένα θαυμάσιο όνειρο. Πόση ώρα παρέμεινε δεν μπορώ να σας πω, θαρρώ πως ο χρόνος δε λειτουργούσε, πως σταμάτησε.
Όλη τη νύχτα δεν κοιμήθηκα, προσευχόμουν, ούτε τολμούσα να βγω και να πάω δίπλα στην αδελφή μου. Το πρωί η Ευγενούλα ξύπνησε χαρούμενη και ευδιάθετη. Η αδελφή μου την είχε νηστέψει να κοινωνήσει, μαζί και εκείνη και οι κοπέλες της παρέας της.
Κατεβήκαμε στο Ναό και παρακολουθήσαμε τη Θεία Λειτουργία. Στο τέλος κοινώνησαν η ανιψούλα μου και οι άλλες. Είχατε κάνει πια απόλυση και κλείνατε την Ωραία Πύλη, όταν πηγαίναμε εμείς προς την εικόνα του Αρχαγγέλου, να την ασπαστούμε και να την αποχαιρετήσουμε.... Ω Θεέ μου!!!! Τι ήταν αυτό που αντικρίσαμε!!!
Το πρόσωπο του Αγίου είχε πάρει τη μορφή, το χρώμα και τη ζωντάνια ενός φυσικού ανθρώπου.
Καθώς δε, οδηγούσαμε την Ευγενούλα να τον ασπαστεί, δάκρυα κύλησαν από τα μεγάλα και εκφραστικά του μάτια!!!!
Έβγαλα γρήγορα λίγο βαμβάκι από την τσάντα μου, που είχα και τα σκούπισα, έπειτα σούρωσα το βαμβάκι μέσα στο στοματάκι της ανιψιάς μου.
Δεν είχαμε χρόνο να καθίσουμε, έπρεπε να φύγουμε, γιατί ταξιδεύαμε αμέσως. Καθήσαμε σε μια καφετέρια να πιούμε ένα καφέ, γιατί ήμασταν εντελώς νηστικοί. Τότε ακριβώς η μικρή μας Ευγενούλα έπιασε τα αυτιά της και σε λίγο άρχισε να φωνάζει δυνατά:
- “Μαμάαααα”!!!
Καταλαβαίνετε τη χαρά, την έκπληξη και την συγκίνηση μας. Κλαίγαμε, αγκαλιαζόμαστε, σταυροκοπιόμασταν και κάναμε σαν τρελλές.
Η Ευγενία μας άκουγε και μιλούσε!!!
Όταν η αδελφή μου έφτασε στη Γερμανία, πήγε την κορούλα της στο Νοσοκομείο ΟΥΝΙ, εκεί που είχε κάνει εγχείρηση, όταν ήταν μικρή και είχε χάσει την ακοή και την φωνή της. Εκεί ο Έλληνας καρδιοχειρούργος κ Άραμος την έφερε στο Συμβούλιο των χειρουργών, την έδειξε στους γιατρούς και τόνισε αυτό το θαυμαστό γεγονός είναι μία τρανή απόδειξη της δυναμής της Ορθόδοξης πίστης μας. 
Το παιδί από τότε άρχισε να συμπεριφέρεται και να ζει φυσιολογικά, να ακούει και να μιλά.Είναι τώρα δώδεκα χρόνων και το παράδοξο είναι οτι, εκτός των άλλων, έχει και μεγάλες επιτυχίες στη μουσική! Λέγεται δε Ευγενία Βαρούτη και μένει στο Ντίσελντορφ Γερμανίας.
Πρωτοπρεσβυτέρου Ευστρατίου Δήσσου, 
ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟΥ, Τόμος `Δ

ΤΟ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΕ ΑΤΕΚΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 5 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ...




ΤΟ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΕ ΑΤΕΚΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 5 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ...
ΣΕ ΜΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΕΥΧΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ "Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ"
Πάτερ Ευστράτιε την ευχή σας.
Η συγκίνηση μου είναι βαθύτατη τη στιγμή αυτή που αξιώνομαι να διηγηθώ σε σας και σε όλους εκείνους τους πιστούς αδερφούς μας και αναγνώστες του περιοδικού σας, που είτε δέχθηκαν την αρωγή και μεσιτεία του Ταξιάρχη μας είτε διαβάζοντας τα πολλά θαύματα του, έχει θερμανθεί η πίστη στην ψυχή και νιώθουν παραμυθητική την παρουσία του στη ζωή τους.
Ονομάζομαι Αγλαϊα Πετρίδη και είμαι εκπαιδευτικός. Με τον σύζυγο μου Σταύρο παντρευτήκαμε το 2007. Από την πρώτη στιγμή θελήσαμε να ολοκληρώσουμε την επιτυχία μας με την απόκτηση ενός παιδιού.
Ο πρώτος χρόνος του έγγαμου βίου πέρασε χωρίς θετικό αποτέλεσμα, το ίδιο και τα επόμενα τέσσερα χρόνια, χωρίς να πραγματώνεται η πλήρης ευτυχία μεταξύ μας ως σύζυγοι. Βεβαίως η αγάπη και ο σεβασμός μεταξύ μας υπήρχαν, εκείνο όμως που θα τελειοποιούσε την ευτυχία το παιδί, δεν ερχόταν.
Όπως ήταν φυσικό άρχισε να γεννιέται μέσα μας η απογοήτευση, η θλίψη, το κλάμα, ειδικά σε μένα ενεκα ίσως της γυναικείας μου φύσης. Οι ευχές των συγγενών και των φίλων σε ονομαστικές και θρησκευτικές εορτές: “Του χρόνου με ένα παιδί!”.
Ευχές ολόψυχες και αληθινές από τους δικούς μου, που στην αρχή βοηθούσαν την απαντοχή και θέρμαιναν τις ελπίδες μου, όμως από ενα χρονικό σημείο και μετά ηχούσαν κενές και τετριμμένες στα αυτιά μου, δεν άγγιζαν την μουδιασμένη ψυχή μου, μάλλον με 'πλήγωναν'.
Δεν μείναμε σαφώς άπραγοι αυτα τα 5 χρόνια. Επισκεφθήκαμε πέντε γυναικολόγους, κάναμε πληθώρα εξετάσεων, ψυχοφθόρων και πολυδάπανων. Η διάγνωση πάνω-κάτω ήταν ίδια:
“Όλα φυσιολογικά, όχι κάτι ιδιαίτερο που να εμποδίζει τη σύλληψη”.
Παρ`όλες τις εξετάσεις, τα φάρμακα και την ιατρική καθοδήγηση, εν τούτοις η σύλληψη δεν ερχόταν!!”
'Συν Αθηνά και χείρα κίνει', έλεγαν οι πρόγονοι μας. Είπαμε λοιπόν και εμείς να κινηθούμε με πιο δραστικές μεθόδους. Αρχικά παρακολούθηση μηνιαία της ωορρηξίας, αργότερα σπερματεγχύσεις σε εργαστήρια και τελικά σε κέντρο γονιμότητας για εξωσωματική.
Αυτή τη φορά φάρμακα, παραπάνω φάρμακα και ορμόνες, ενέσεις πρωί βράδυ, μετρήσεις, άγχος, αγωνία, λαχτάρα, λόγια ενθαρρυντικά, ενίοτε αλαζονικά ειπωμένα από γιατρούς που αντιλαμβάνοταν τον ρόλο τους ως μικροί “θεοί”, ικανοί με τους βιολόγους να δώσουν ένα παιδί στο άτεκνο ζευγάρι.
Μάταιος κόπος!!
Δύο προσπάθειες εξωσωματικής γονιμοποιήσης έγιναν, όμως και τις δύο φορές το αποτέλεσμα της χορειακής ήταν αρνητικό. Η ελπίδα και οι αντοχές μειώνονταν σιωπηλά στις ψυχές μας και σχεδόν εξαφανίζονταν.
Ώσπου μία ευλογημένη ημέρα, ευρισκόμενη σε ένα μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης, μια εκ των μοναζουσών, η αδελφή Ισιδώρα, μεταξύ των παραμυθητικών λόγων της για τη δύναμη της πίστης μας, μου έδωσε τον πρώτο τόμο με τοιστορικό και τα θαύματα του Ταξιάρχη Μανταμάδου!
Έχω διαβάσει αρκετά θρησκευτικά βιβλία, θεολογικά, λατρευτικά αλλά και θαύματα Αγίων. Δεν ήταν η πρώτη φορά που θα δίαβαζα ένα τέτοιο βιβλίο...
Κι όμως!
Ήταν η πρώτη φορά στα 35 μου χρόνια που η καρδιά μου σκίρτησε τόσο δυνατά, τόσο πηγαία, τόσο αυθόρμητα, τόσο ουσιαστικά, που τα δάκρυα με πλυμμήρισαν, το δέος και ο φόβος για τον Αρχάγγελο με συνεπήραν. Από εκείνη την πρώτη ανάγνωση λοιπόν, γεννήθηκε η μεγάλη αγάπη για τον Αρχάγγελο.
Στόχος μου πλέον γίνεται η επίσκεψη μας με τον σύζυγο μου στον Ιερό Ναό του και στην θαυματουργική του εικόνα. Διάβαζα την παράκληση του συχνά. Ότι και να μου λένε εφεξής οι συγγενείς και φίλοι δεν το ακούω. Πιστεύω και τους απαντώ:
“Δεν ανησυχώ, δεν φοβάμαι. Το ξέρω, ο Ταξιάρχης θα μας δώσει ένα παιδί και θα καταλάβουμε ότι είναι δικό του.!”
Λίγους μήνες μετά, 14 Ιουλίου 2011, η Χάρη Του μας αξίωσε να τον επισκεφθούμε. Φτωχά λόγια, άχρωμες λέξεις, ανεπαρκής η οποιαδήποτε φιλολογική δεινότητα να αποτυπώσουν την εμπειρία, το βίωμα, το συναίσθημα μόλις αντικρύσαμε την θαυματουργική του εικόνα.
Ήταν μεσημέρι, ο κόσμος ελάχιστος, αλλά μα και πληθώρα να ήταν δεν θα μπορούσε να σταματήσει τα καυτά δάκρυα, τους λυγμούς που ξέσκιζαν την πονεμένη μου καρδιά, εκεί μπροστά γονατισμένη στην ανάγλυφη εικόνα του.
Άγνωστο πόση ώρα έκλαιγα, πόσο γοερά και σπαραξικάρδια, όσο δεν είχα κλάψει ποτέ!!
“..Έλεος, Ταξιάρχη μου, έλεος σου ζητώ η αμαρτωλή. Είμαι χαμένη, δεν έχω ελπίδα πια πουθενά. Στα χέρια σου αφήνομαι, στο έλεος σου, στη μεσιτεία σου. Μεσίτευσε στον κύριο, Μεγαλόχαρε, να μας χαρίσει ένα παιδί. Έλεος σου ζητώ η ταπεινή. Ταξιάρχη μου χάνομαι!”
Αυτά θυμάμαι να ήταν τα λόγια που φώναζα και ξαναφώναζα συνέχεια.
Προσκυνήσαμε και αφού ηρέμησα, καθήσαμε παράμερα, έχοντας όμως οπτική επαφή με την ανάγλυφη εικόνα του.
Με τον σύζυγο μου διαβάζαμε την παράκληση . και τότε τον είδα!!!!!
Είδα την μορφή του, που μέχρι εκέινη την στιγμή μου φαινόταν σκληρή και πήλινη, να ζωντανεύει.
Ένας όμορφος νέος πήρε τη θέση του, με σπαστά μαλλιά ως τους ώμους, ανοιχτά καστανά και ένα ροδαλό πρόσωπο! Το βλέμμα του ήταν στραμμένο αλλού, σοβαρό. Τα μάτια όλη εκείνη την ώρα δεν με κοίταζν, προφανώς λόγω της αμαρτωλότητας μου. Κόιταζε αλλόυ στο πλάι. Τον ένιωθα σα να μετεωρίζεται μεταξύ του δικού μας ανθρώπινου κόσμου και του ουρανίου, απόκοσμος, αλλά ταυτόχρονα τον ένιωθα να μου λέει:
“Σ`ακούω, είμαι εδώ!!!”
Με το ένα μου μάτι διάβαζα την παράκληση και με το άλλο θαύμαζα τη μορφή του, που με είχε συνεπάρει. Όσο τον έβλεπα τόσο με περισσότερο ενθουσιασμό έψαλλα, τόσο η μορφή του Αρχαγγέλου γλύκαινε και όσο η μορφή του γινότανε πιο γλυκιά τόσο μέσα μου η ελπίδα, για το θαύμα γιγάντωνε!!
Πως να σας περιγράψω το πως ένιωθα; Δεν μπορώ! Ήταν κάτι πρωτόγνωρο, αιθέριο, ουράνιο.
Τελειώσαμε την παράκληση, δε μίλησα, δεν είπα τίποτα σε κανέναν. Απορούσα τι είχα δει. Ήταν το βίωμα καινοφανές. Η πίστη για την μεσιτεία και την αρωγή του, είχαν πια γίνει πεπόιθηση και βεβαιότητα
Ήμουν τόσο σίγουρη, όσο σίγουρη ήμουν ότι υπάρχω!
“Τα αδύνατα παρά τοις ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ”.
Και
“Όπου Θεός βούλεται νικάται φύσεως τάξις”
Ιούλιο τον επισκεφθήκαμε και χωρίς ιατρική βοήθεια, τέσσερεις μήνες αργότερα, ανήμερα της Σύναξις των Αρχαγγέλων 8 Νοεμβρίου, ήταν η γόνιμη μου μέρα.
25 Νοεμβρίου, ανήμερα της Αγίας Αικατερίνης, στη χάρη της οποίας προσεύχοταν η αδελφή Ισιδώρα της Ιεράς Μονής Αγίας Αικατερίνης στην Κάλυμνο, η οποία μου είχε δώσει αρχικά το βιβλίο του Ταξιάρχη.... για πρώτη φορά μετά από 5 χρόνια προσπαθειών ήμουν έγκυος!
Ακόμα ηχούν στ`αυτιά μου τα λόγια του μικροβιολόγου γιατρού:
“Φυσικά και είστε έγκυος, 392 μονάδες!”
Το κοριτσάκι μας ήρθε στη ζωή 25 ιουλίο του 2012 και κοινή επιθυμία όλων των συγγενών ήταν να κάνουμε το ελάχιστο προς τον Αρχάγγελο Μιχαήλ και να την ονομάσουμε Μιχαέλα!
Είθε ο Αρχάγγελος να την προστατεύει πάντοτε σε όλη την πορεία της ζωής της και να την οδηγεί στο δρόμο του Θεού προς δόξα Του.
Συγχωρέστε με που μακρυγόρησα, Πατέρα Ευστράτιε. Εύχομαι ο Χριστός και οι Αρχάγγελοι να σας σκέπουν και να σας βοηθούν στο συγγραφικό και στο ποιμαντικό σας έργο.
Την ευχή του Ταξιάρχη μας να έχουμε όλοι.
Με βαθιά εκτίμηση
Σταύρος και Αγλαϊα Πετρίδη
Περιοδικό “Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ”, Αρ.φύλλου 222, Απρίλιος – Ιούνιος 2014