ΤΟ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΕ ΑΤΕΚΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 5 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ...

ΤΟ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΕ ΑΤΕΚΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 5 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ...
ΣΕ ΜΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΕΥΧΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ "Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ"

Πάτερ Ευστράτιε την ευχή σας.

Η συγκίνηση μου είναι βαθύτατη τη στιγμή αυτή που αξιώνομαι να διηγηθώ σε σας και σε όλους εκείνους τους πιστούς αδερφούς μας και αναγνώστες του περιοδικού σας, που είτε δέχθηκαν την αρωγή και μεσιτεία του Ταξιάρχη μας είτε διαβάζοντας τα πολλά θαύματα του, έχει θερμανθεί η πίστη στην ψυχή και νιώθουν παραμυθητική την παρουσία του στη ζωή τους.

Ονομάζομαι Αγλαϊα Πετρίδη και είμαι εκπαιδευτικός. Με τον σύζυγο μου Σταύρο παντρευτήκαμε το 2007. Από την πρώτη στιγμή θελήσαμε να ολοκληρώσουμε την επιτυχία μας με την απόκτηση ενός παιδιού.
Ο πρώτος χρόνος του έγγαμου βίου πέρασε χωρίς θετικό αποτέλεσμα, το ίδιο και τα επόμενα τέσσερα χρόνια, χωρίς να πραγματώνεται η πλήρης ευτυχία μεταξύ μας ως σύζυγοι. Βεβαίως η αγάπη και ο σεβασμός μεταξύ μας υπήρχαν, εκείνο όμως που θα τελειοποιούσε την ευτυχία το παιδί, δεν ερχόταν.

Όπως ήταν φυσικό άρχισε να γεννιέται μέσα μας η απογοήτευση, η θλίψη, το κλάμα, ειδικά σε μένα ενεκα ίσως της γυναικείας μου φύσης. Οι ευχές των συγγενών και των φίλων σε ονομαστικές και θρησκευτικές εορτές: “Του χρόνου με ένα παιδί!”.

Ευχές ολόψυχες και αληθινές από τους δικούς μου, που στην αρχή βοηθούσαν την απαντοχή και θέρμαιναν τις ελπίδες μου, όμως από ενα χρονικό σημείο και μετά ηχούσαν κενές και τετριμμένες στα αυτιά μου, δεν άγγιζαν την μουδιασμένη ψυχή μου, μάλλον με 'πλήγωναν'.

Δεν μείναμε σαφώς άπραγοι αυτα τα 5 χρόνια. Επισκεφθήκαμε πέντε γυναικολόγους, κάναμε πληθώρα εξετάσεων, ψυχοφθόρων και πολυδάπανων. Η διάγνωση πάνω-κάτω ήταν ίδια:

“Όλα φυσιολογικά, όχι κάτι ιδιαίτερο που να εμποδίζει τη σύλληψη”.
Παρ`όλες τις εξετάσεις, τα φάρμακα και την ιατρική καθοδήγηση, εν τούτοις η σύλληψη δεν ερχόταν!!”

'Συν Αθηνά και χείρα κίνει', έλεγαν οι πρόγονοι μας. Είπαμε λοιπόν και εμείς να κινηθούμε με πιο δραστικές μεθόδους. Αρχικά παρακολούθηση μηνιαία της ωορρηξίας, αργότερα σπερματεγχύσεις σε εργαστήρια και τελικά σε κέντρο γονιμότητας για εξωσωματική.
Αυτή τη φορά φάρμακα, παραπάνω φάρμακα και ορμόνες, ενέσεις πρωί βράδυ, μετρήσεις, άγχος, αγωνία, λαχτάρα, λόγια ενθαρρυντικά, ενίοτε αλαζονικά ειπωμένα από γιατρούς που αντιλαμβάνοταν τον ρόλο τους ως μικροί “θεοί”, ικανοί με τους βιολόγους να δώσουν ένα παιδί στο άτεκνο ζευγάρι.

Μάταιος κόπος!!
Δύο προσπάθειες εξωσωματικής γονιμοποιήσης έγιναν, όμως και τις δύο φορές το αποτέλεσμα της χορειακής ήταν αρνητικό. Η ελπίδα και οι αντοχές μειώνονταν σιωπηλά στις ψυχές μας και σχεδόν εξαφανίζονταν.

Ώσπου μία ευλογημένη ημέρα, ευρισκόμενη σε ένα μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης, μια εκ των μοναζουσών, η αδελφή Ισιδώρα, μεταξύ των παραμυθητικών λόγων της για τη δύναμη της πίστης μας, μου έδωσε τον πρώτο τόμο με τοιστορικό και τα θαύματα του Ταξιάρχη Μανταμάδου!

Έχω διαβάσει αρκετά θρησκευτικά βιβλία, θεολογικά, λατρευτικά αλλά και θαύματα Αγίων. Δεν ήταν η πρώτη φορά που θα δίαβαζα ένα τέτοιο βιβλίο...
Κι όμως!

Ήταν η πρώτη φορά στα 35 μου χρόνια που η καρδιά μου σκίρτησε τόσο δυνατά, τόσο πηγαία, τόσο αυθόρμητα, τόσο ουσιαστικά, που τα δάκρυα με πλυμμήρισαν, το δέος και ο φόβος για τον Αρχάγγελο με συνεπήραν. Από εκείνη την πρώτη ανάγνωση λοιπόν, γεννήθηκε η μεγάλη αγάπη για τον Αρχάγγελο.

Στόχος μου πλέον γίνεται η επίσκεψη μας με τον σύζυγο μου στον Ιερό Ναό του και στην θαυματουργική του εικόνα. Διάβαζα την παράκληση του συχνά. Ότι και να μου λένε εφεξής οι συγγενείς και φίλοι δεν το ακούω. Πιστεύω και τους απαντώ:
“Δεν ανησυχώ, δεν φοβάμαι. Το ξέρω, ο Ταξιάρχης θα μας δώσει ένα παιδί και θα καταλάβουμε ότι είναι δικό του.!”

Λίγους μήνες μετά, 14 Ιουλίου 2011, η Χάρη Του μας αξίωσε να τον επισκεφθούμε. Φτωχά λόγια, άχρωμες λέξεις, ανεπαρκής η οποιαδήποτε φιλολογική δεινότητα να αποτυπώσουν την εμπειρία, το βίωμα, το συναίσθημα μόλις αντικρύσαμε την θαυματουργική του εικόνα.
Ήταν μεσημέρι, ο κόσμος ελάχιστος, αλλά μα και πληθώρα να ήταν δεν θα μπορούσε να σταματήσει τα καυτά δάκρυα, τους λυγμούς που ξέσκιζαν την πονεμένη μου καρδιά, εκεί μπροστά γονατισμένη στην ανάγλυφη εικόνα του.

Άγνωστο πόση ώρα έκλαιγα, πόσο γοερά και σπαραξικάρδια, όσο δεν είχα κλάψει ποτέ!!

“..Έλεος, Ταξιάρχη μου, έλεος σου ζητώ η αμαρτωλή. Είμαι χαμένη, δεν έχω ελπίδα πια πουθενά. Στα χέρια σου αφήνομαι, στο έλεος σου, στη μεσιτεία σου. Μεσίτευσε στον κύριο, Μεγαλόχαρε, να μας χαρίσει ένα παιδί. Έλεος σου ζητώ η ταπεινή. Ταξιάρχη μου χάνομαι!”

Αυτά θυμάμαι να ήταν τα λόγια που φώναζα και ξαναφώναζα συνέχεια.
Προσκυνήσαμε και αφού ηρέμησα, καθήσαμε παράμερα, έχοντας όμως οπτική επαφή με την ανάγλυφη εικόνα του.
Με τον σύζυγο μου διαβάζαμε την παράκληση . και τότε τον είδα!!!!!

Είδα την μορφή του, που μέχρι εκέινη την στιγμή μου φαινόταν σκληρή και πήλινη, να ζωντανεύει.
Ένας όμορφος νέος πήρε τη θέση του, με σπαστά μαλλιά ως τους ώμους, ανοιχτά καστανά και ένα ροδαλό πρόσωπο! Το βλέμμα του ήταν στραμμένο αλλού, σοβαρό. Τα μάτια όλη εκείνη την ώρα δεν με κοίταζν, προφανώς λόγω της αμαρτωλότητας μου. Κόιταζε αλλόυ στο πλάι. Τον ένιωθα σα να μετεωρίζεται μεταξύ του δικού μας ανθρώπινου κόσμου και του ουρανίου, απόκοσμος, αλλά ταυτόχρονα τον ένιωθα να μου λέει:

“Σ`ακούω, είμαι εδώ!!!”

Με το ένα μου μάτι διάβαζα την παράκληση και με το άλλο θαύμαζα τη μορφή του, που με είχε συνεπάρει. Όσο τον έβλεπα τόσο με περισσότερο ενθουσιασμό έψαλλα, τόσο η μορφή του Αρχαγγέλου γλύκαινε και όσο η μορφή του γινότανε πιο γλυκιά τόσο μέσα μου η ελπίδα, για το θαύμα γιγάντωνε!!
Πως να σας περιγράψω το πως ένιωθα; Δεν μπορώ! Ήταν κάτι πρωτόγνωρο, αιθέριο, ουράνιο.
Τελειώσαμε την παράκληση, δε μίλησα, δεν είπα τίποτα σε κανέναν. Απορούσα τι είχα δει. Ήταν το βίωμα καινοφανές. Η πίστη για την μεσιτεία και την αρωγή του, είχαν πια γίνει πεπόιθηση και βεβαιότητα

Ήμουν τόσο σίγουρη, όσο σίγουρη ήμουν ότι υπάρχω!

“Τα αδύνατα παρά τοις ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ”.
Και
“Όπου Θεός βούλεται νικάται φύσεως τάξις”

Ιούλιο τον επισκεφθήκαμε και χωρίς ιατρική βοήθεια, τέσσερεις μήνες αργότερα, ανήμερα της Σύναξις των Αρχαγγέλων 8 Νοεμβρίου, ήταν η γόνιμη μου μέρα.
25 Νοεμβρίου, ανήμερα της Αγίας Αικατερίνης, στη χάρη της οποίας προσεύχοταν η αδελφή Ισιδώρα της Ιεράς Μονής Αγίας Αικατερίνης στην Κάλυμνο, η οποία μου είχε δώσει αρχικά το βιβλίο του Ταξιάρχη.... για πρώτη φορά μετά από 5 χρόνια προσπαθειών ήμουν έγκυος!
Ακόμα ηχούν στ`αυτιά μου τα λόγια του μικροβιολόγου γιατρού:

“Φυσικά και είστε έγκυος, 392 μονάδες!”

Το κοριτσάκι μας ήρθε στη ζωή 25 ιουλίο του 2012 και κοινή επιθυμία όλων των συγγενών ήταν να κάνουμε το ελάχιστο προς τον Αρχάγγελο Μιχαήλ και να την ονομάσουμε Μιχαέλα!
Είθε ο Αρχάγγελος να την προστατεύει πάντοτε σε όλη την πορεία της ζωής της και να την οδηγεί στο δρόμο του Θεού προς δόξα Του.

Συγχωρέστε με που μακρυγόρησα, Πατέρα Ευστράτιε. Εύχομαι ο Χριστός και οι Αρχάγγελοι να σας σκέπουν και να σας βοηθούν στο συγγραφικό και στο ποιμαντικό σας έργο.

Την ευχή του Ταξιάρχη μας να έχουμε όλοι.

Με βαθιά εκτίμηση
Σταύρος και Αγλαϊα Πετρίδη

Περιοδικό “Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ”, Αρ.φύλλου 222, Απρίλιος – Ιούνιος 2014