ΤΟ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΕ ΕΤΟΙΜΟΘΑΝΑΤΟ ΑΘΛΗΤΗ......

ΤΟ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΕ ΕΤΟΙΜΟΘΑΝΑΤΟ ΑΘΛΗΤΗ......

Ονομάζομαι Γερασιμίδου Δέσποινα και ο Θεός μου χάρισε δυο υγιή παιδιά, την Ελένη 22 χρονών και τον Αλέξανδρο 19.
Όλα ξεκίνησαν την Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010. Ο γιος μου Αλέξανδρος, ενώ βρισκόταν στο στάδιο για προπόνηση, όπως το συνήθιζε, δέχτηκα ένα τηλεφώνημα που έλεγε ότι χτύπησε και τον πήγαιναν στο Νοσοκομείο της πόλης μας, στη Κατερίνη. Φοβήθηκα. Τρόμαξα για λίγο , έμεινα σύξυλη, το τηλέφωνο έφυγε από τα χέρια μου. Ο σύζυγος μου τρόμαξε βλέποντάς με έτσι και έτρεξε κοντά μου.
Τι συμβαίνει; Ποιος ήταν; Μίλησε μου!

Εγώ τον κοίταζα αφηρημένα και κατόρθωσα τέλος να του πω :
Ο Αλέξης! Μιχάλη , ο Αλέξης χτύπησε στο στάδιο και τον πάνε στο Νοσοκομείο.

Και λέγοντας αυτά έπεσα με λυγμούς στην αγκαλιά του. Συνήλθα όμως γρήγορα και με τον σύζυγό μου τρέξαμε αμέσως στο Νοσοκομείο. Ο γιατρός εκεί, μας πληροφόρησε ότι δεν πρόκειται για ένα απλό χτύπημα αλλά για εγκεφαλική αιμορραγία. Τον μετέφεραν στο « ΑΧΕΠΑ»,σε κρίσιμη κατάσταση και χωρίς τις αισθήσεις του. Εκεί, ο νευροχειρούργος, ο κ. Σπηλιωτόπουλος, μας πληροφόρησε, ότι η κατάσταση του είναι πολύ σοβαρή, ότι πρόκειται για μια δυσπλασία φλεβοαορτής και ότι δεν μπορεί να χειρουργηθεί, αν δεν γίνουν πρώτα εξειδικευμένες εξετάσεις.

Τον οδήγησαν στην εντατική σε κατάσταση καταστολής. Εγώ, χωρίς να έχω καθόλου σσταματήσει, σε όλη τη διαδρομή, προσευχόμουν στον Αρχάγγελο και Προστάτη μας Ταξιάρχη. Στα χέρια μου κρατούσα την μικρή πλαστικοποιημένη εικονίτσα του και του έψαλλα το απολυτίκιό Του και τις αυτοσχέδιες μου προσευχές. Αυτό με είχε ηρεμίσει και έβλεπα την κατάσταση με πιο ηρεμία. Βρισκόμασταν δε, εγώ και ο σύζυγός μου, συνεχώς έξω από την πόρτα της εντατικής. Την Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου ενώ αρχικά οι γιατροί μας είπαν μπαίνοντας στην αίθουσα , ότι θα παραμείνει ακόμα σε καταστολή μέσα στην εντατική, ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μας λένε ότι τον πάνε γρήγορα στα χειρουργεία! Πρέπει να γίνει, ό,τι γίνει, τώρα αμέσως , γιατί ο Αλέξανδρος ήδη αρχίζει να φεύγει από την ζωή!

Τι λέτε γιατρέ και οι πιθανότητες;
Ελάχιστες, ελάχιστες, από 0 έως 2%!!

Με την κραυγή, Ταξιάρχη σώσε τον Αλέξανδρο!!, σώσε το παιδί μου!! ακολούθησα τους νοσοκόμους και τους γιατρούς με το φορείο μέχρι έξω από την πόρτα του χειρουργείου. Η πορεία μου ήταν χειρότερη, βασανιστικότερη, από εκείνη του ετοιμοθάνατου, που τον οδηγούν στην εκτέλεση. Εκεί πεσμένη στα γόνατα, όσες ώρες κράτησε η εγχείρηση, έκλαιγα και μέσα στα αναφιλητά μου παρακαλούσα το Μεγαλόχαρο Ταξιάρχη μας.

Τον παρακαλούσα να οδηγήσει Αυτός τα δάχτυλα των γιατρών σστη λεπτεπίλεπτη αυτή εγχείρηση του παιδιού μου. Να μου το γυρίσει αλώβητο, με σώας τας φρένας. Να κρατά Αυτός το νυστέρι της εγχείρησης. Να κάνει και στο παιδί μου το θαύμα Του, ο Μεγαλόχαρος και να δοξαστεί το Άγιο Όνομά Του ακόμα μια φορά σ΄όλη την οικουμένη, με τη σωτηρία του παιδιού μου.

Και έτσι έγινε!

Όλα πήγαν πολύ καλά. Στην εντατική μέσα, μετά το χειρουργείο, την ώρα που το ξυπνούσαν από την νάρκωση, άκουσα από το στόμα του γιατρού να λέει:

«Αυτό κι αν ήταν θαύμα»!

Ο δε Διευθυντής της Νευροχειρουργικής του « ΑΧΕΠΑ» ο κ. Πολυζωήδης είπε :
«Οι προσευχές της μάνας και των δικών του , έσωσαν πραγματικά αυτό το παιδί».‘Εχουν περάσει 10 μήνες και το παιδί μου, ο Αλέξανδρος μου, είναι καλά και γερός. Στο χέρι του έμεινε κάτι πολύ ασήμαντο στη κίνηση, που ούτε τον εμποδίζει σε κάτι, ούτε και φαίνεται, αν δε το προσέξεις. Αλλά θα περάσει και θα θεραπευτεί με τη δύναμη του Ταξιάρχη.

Ήρθαμε σήμερα να Τον ευχαριστήσουμε και να κάνουμε το τάμα μας.
Οι Άγιοι μας, Πάτερ, είναι δίπλα μας φτάνει να ζητήσουμε τη βοήθειά Τους με πίστη. Αυτό μπορώ να το επιβεβαιώσω με όλη μου την ψυχή. Αυτή η εμπειρία με έκανε άλλο άνθρωπο!!

Σ΄ευχαριστώ Μεγαλόχαρε Αρχάγγελε Μιχαήλ, Σ΄ευχαριστώ μέσα από τη ψυχή μου. Δοξασμένο πάντα να είναι το Άγιο Όνομα Σου και πάντα να βοηθάς τις παιδεμένες οικογένειες, που σου εμπιστεύονται το πρόβλημά τους.
Μετά σεβασμού, Γ.Δ. Κατερίνη

Περιοδικό «Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ», 

Έτος 39,Αρ. φύλλου216, ΙΟΥΛΙΟΣ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2011