Σάββατο 20 Ιουνίου 2015

«ΗΡΘΑ ΝΑ ΣΕ ΘΕΡΑΠΕΥΣΩ, ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΣΤΕΛΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ Η Γ»

 Η απλότητα, η ταπείνωση και η βιωματική εμπειρία που διακρίνει τους άγιους διδάσκαλους της Ορθοδοξίας.


Σε κάποιο χωριό της Μεσσαράς ζει μια γιαγιά, που όσοι τη γνωρίζουν καλά ξέρουν πως ο Θεός την έχει προικίσει με εξαιρετικά χαρίσματα. Κάποτε, για παράδειγμα, σε κάποιον άρρωστο στην Αθήνα, που δεν τη γνώριζε καθόλου, εμφανίστηκε ο αρχάγγελος Μιχαήλ και του είπε: «Ήρθα να σε θεραπεύσω, γιατί με στέλνει με την προσευχή της η Γ.».
Η γιαγιά Γ. μού είπε: «Εγώ δεν είμαι αγία, μόνο μια γριά που παρακαλώ το Θεό για τη σωτηρία μου. Άγιος είναι ο τάδε ασκητής, που μένει εκεί, ο δείνα που μένει εκεί» κ.τ.λ., και μου κατονόμασε 4-5 σημερινούς ασκητές, άγνωστους ως επί το πλείστον, που ζουν σε διάφορα σημεία της Κρήτης.
Ιδιότητες σαν αυτές της γιαγιάς Γ., από μόνες τους, δε σημαίνουν τίποτα. Κάλλιστα μπορεί να τις αντιγράψει ένας απατεώνας – αν και άνθρωποι σαν τη γιαγιά δεν είναι απατεώνες· ποτέ δεν κέρδισε τίποτε απ’ αυτά, παρά μόνο ανησυχία μήπως χάσει τη μυστική σχέση με το Χριστό μέσα στην καρδιά της – ενώ παρόμοιες ικανότητες εμφανίζουν και δάσκαλοι άλλων θρησκειών, βουδιστές, ινδουιστές, ακόμη και μάγοι ιθαγενών φυλών ή σαμάνοι. Ωστόσο, πρέπει να πούμε πως άνθρωποι που έχουν φτάσει στο επίπεδο της γιαγιάς στη δική μας πνευματική παράδοση υπάρχουν αρκετοί. Είναι γνωστά π.χ. τα ασύλληπτα θαυματουργικά χαρίσματα σύγχρονων ορθόδοξων αγίων, όπως οι Γέροντες (=πνευματικοί διδάσκαλοι) Πορφύριος, Παΐσιος, Ιάκωβος κ.ά., οι οποίοι δεν είχαν μόνο διορατικό και θεραπευτικό χάρισμα, αλλά τους συνέβαιναν επίσης κάμψεις χώρου και χρόνου, πολλαπλασιασμός της ύλης, τηλεμεταφορά, επικοινωνία με τα ζώα κ.π.ά. Και το πιο παράξενο, ίσως, είναι ότι παρόμοια φαινόμενα και εμφανίσεις τους συνεχίζονται και μετά το θάνατό τους, ή, για να μιλήσω ορθόδοξα, την κοίμησή τους.
Και στην Κρήτη υπήρχαν και υπάρχουν αντίστοιχοι, όπως ο Γέροντας Ευμένιος από τη μονή Ρουστίκων Ρεθύμνης κ.ά.
Οι θαυματουργοί αυτοί άγιοι είναι απόγονοι μιας προηγούμενης γενιάς θαυματουργών, στην οποία ανήκαν άνθρωποι όπως ο άγιος Γεώργιος Καρσλίδης († 1948), η αγία Ματρώνα της Μόσχας η αόμματη († 1952), ο άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς († Σηάτλ ΗΠΑ, 1966) κ.π.ά. σε όλο τον κόσμο, κι αυτοί με τη σειρά τους ήταν απόγονοι μιας άλλης γενιάς, που περιελάμβανε τον άγιο Ιωάννη της Κρονστάνδης († 1908), τον άγιο Νεκτάριο της Όπτινα (Ρωσία † 1937), την αγία Ματρώνα του Ανεμνιάσεβο († 1932), τον άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη († 1924) κ.π.ά. Προχωρώντας έτσι ιστορικά προς τα πίσω, βλέπουμε αγίους θαυματουργούς εν ζωή σε κάθε χριστιανική γενιά, μέχρι τους μαθητές του Χριστού, που μερικά από τα θαύματά τους περιγράφονται ήδη στην Καινή Διαθήκη (στις «Πράξεις των Αποστόλων»).
Οι άγιοι αυτοί και χαρισματούχοι διδάσκαλοι του χριστιανισμού έχουν πολλές διαφορές από τους αντίστοιχους λάμα, σουάμι, σαμάνους κ.τ.λ., αλλά θα ήθελα να αναφέρω τρεις, που ίσως φανερώνουν εκείνα τα στοιχεία που με ενδιαφέρει να επισημάνω και να σας προσφέρω.
Πρώτον, στη ζωή αυτών των χριστιανών δεν υπάρχει «μέθοδος», με την οποία ο άνθρωπος να εξασκείται στην απόκτηση τέτοιων ιδιοτήτων, ούτε και αυτοί οι άνθρωποι μυήθηκαν σε κάποιου είδους μυστική διδασκαλία. Το μόνο που έκαναν ήταν και είναι ν’ ανοίξουν την καρδιά τους ολότελα προς το Χριστό, ως Θεό, και το συνάνθρωπο.
Ο τρόπος ζωής τους δεν περιέχει την εξάσκηση κάποιας μεθόδου (όπως π.χ. η γιόγκα, ο διαλογισμός ή μια πολεμική τέχνη), αλλά θα λέγαμε ότι πρόκειται για έναν δρόμο, που περιέχει την κατάβαση σε δυο νοερούς χώρους, που ο σύγχρονος άγιος Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ χαρακτηρίζει «άδη»: στον «άδη της μετάνοιας» και στον «άδη της αγάπης». Ο πρώτος «άδης» είναι η πλήρης απόρριψη του παλαιού εαυτού μου, των πράξεων και των επιθυμιών του (που χαρακτηρίζονται από εμπάθεια), και ο δεύτερος «άδης» περιέχει την αγάπη χωρίς όρους και μέχρι αυτοθυσίας για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, ακόμη και τον εχθρό τους, που τον έχουν συγχωρήσει πλήρως. Η αγάπη αυτή κορυφώνεται σε (ή ξεκινά από) αγάπη στο Χριστό, με τον Οποίο διατηρείται κανονική επικοινωνία μέσω της προσευχής, αλλά και της συμμετοχής στη θεία λειτουργία και στο μυστήριο της θείας Μετάληψης, και η οποία επικοινωνία μπορεί να φτάσει και μέχρι τη θέα του θείου Φωτός, κατά τη διάρκεια όχι μόνο της προσευχής αλλά και της κοινής καθημερινότητας – θέα που ενίοτε μπορεί να διαρκεί μέρες και ο άνθρωπος να κάνει τις καθημερινές του δραστηριότητες ευρισκόμενος συγχρόνως εντός του θείου Φωτός, το οποίο του αποκαλύπτεται ως προσωπική οντότητα, ως ο Χριστός.
Επειδή δεν υπάρχει μέθοδος, με την οποία να επιδιώκεται κάποιο αποτέλεσμα, μέγιστες πνευματικές εμπειρίες μπορεί να βιώσουν όχι μόνο μοναχοί ή ιερείς, αλλά και κοινοί άνθρωποι, οικογενειάρχες, ή ακόμη και παιδιά, που πιθανόν δεν ξέρουν καν τι ήταν αυτό που βίωσαν. Χριστιανικές πνευματικές εμπειρίες – π.χ. θαύματα ή εμφανίσεις του Χριστού, της Παναγίας ή κάποιων αγίων – βιώνουν ακόμη και μη χριστιανοί, οι οποίοι ενίοτε παραμένουν πιστοί των θρησκειών τους, αλλά κάποιοι βρίσκουν το θάρρος να μεταστραφούν στην Ορθοδοξία, θέτοντας τον εαυτό τους στην αφετηρία της όλης πορείας. Όλοι πάντως έχουν κάτι κοινό: τον άδη της μετάνοιας, που γεννά την ταπεινή καρδιά, και τον άδη της αγάπης, που προϋποθέτει αυτή την ταπεινή καρδιά.
Ένα δεύτερο χαρακτηριστικό των ορθόδοξων θαυματουργών αγίων είναι ότι δεν επιθυμούν καθόλου την απόχτηση εξαιρετικών χαρισμάτων, ούτε και τη βίωση ιδιαίτερων πνευματικών εμπειριών. Δεν επιθυμούν ούτε την αύξηση της γνώσης τους, την απόχτηση «σοφίας» ή «ανώτερης συνειδητότητας» ή την «ένωση με το σύμπαν», την «εναρμόνισή τους» με αυτό ή κάτι παρόμοιο. Επιθυμούν μόνο το Χριστό.
Η επιθυμία τους τούς κατευθύνει έξω από τον εαυτό τους, προς ένα άλλο πρόσωπο, το οποίο αγαπούν και προς το οποίο τείνουν να ενωθούν, ακολουθώντας το δρόμο Του, το δρόμο της ταπεινής και ανιδιοτελούς αγάπης προς το Θεό (τον Άγιο Τριαδικό Θεό και όχι μια υποκειμενική ιδέα «περί Θεού» ή μια φαντασίωση ότι «θεός» είναι ένα σύμβολο της ομορφιάς ή της αγάπης ή μια σπίθα που υπάρχει μέσα μας ή σε όλα τα όντα κ.τ.λ.) και τον πλησίον. Γι’ αυτό και δεν βυθίζονται στον εαυτό τους, όπως οι γιόγκι, αλλά απευθύνονται προς το Χριστό, ως Θεό, και ζητούν το έλεός Του και την πολύτιμη βοήθειά Του για την κάθαρση της καρδιάς τους από τα πάθη και τη μεταλλαγή τους σε αυτό το ον που Εκείνος θέλει γι’ αυτούς.
Επίσης, δεν προσπαθούν να χαράξουν «ένα δικό τους δρόμο προς την τελειότητα», αλλά εντάσσονται στο δρόμο που δίδαξε ο Χριστός και στο σώμα που ίδρυσε Εκείνος, την Εκκλησία. Οι χριστιανοί δεν κάνουν ποτέ ατομικό αγώνα για την τελειότητα, αλλά εντάσσονται, και εντάσσουν τον πνευματικό και ηθικό αγώνα τους, στην Εκκλησία: συγκεντρώνονται με τους αδελφούς τους και κοινωνούν από το ίδιο άγιο ποτήριο, σώμα και αίμα Χριστού. Μέλος αυτής της κοινότητας είναι και ο Χριστός, συγκεκριμένα η κεφαλή της, και μέσα στην κοινότητα αυτή θα Τον συναντήσω. Ακόμη και ένας ερημίτης είναι πάντα μέλος της κοινότητας, ενώνεται μ’ αυτήν διά της προσευχής προς το Χριστό (προσευχής υπέρ όλων των ανθρώπων και μάλιστα όλων των όντων) και συμμετέχει στη θεία Μετάληψη όποτε καθίσταται εφικτό.
Επειδή ο Χριστός είναι Αυτός που αγαπώ, επειδή με Αυτόν θέλω να ενωθώ και ξέρω ότι η ένωση αυτή είναι εφικτή (το ξέρουν όλοι οι άγιοι της Ορθοδοξίας, που τη ζουν ήδη από αυτή τη ζωή – και είναι αυτή η ένωση που τους κάνει θαυματουργούς, με χαρίσματα που παρέχει ο Τριαδικός Θεός όταν και στη μορφή που Εκείνος θέλει και τα αποσύρει όταν πρέπει, χωρίς ο άνθρωπος να μπορεί να «τα φέρει πίσω» με δικές του μεθόδους, πράγμα που θα ήταν εγωιστικό), δε με ενδιαφέρει η πιθανή ύπαρξη «άλλων δρόμων» απόχτησης σοφίας, γνώσης ή υπερφυσικών δυνάμεων. Τις δυνάμεις αυτές (ακόμη κι αν κάποιοι με διδάξουν πώς να τις αφυπνίζω ή πώς να τις χειρίζομαι) δεν τις θέλω. Θέλω μόνο το Χριστό.
Μέσα μου, κρυφά, επιθυμώ τις δυνάμεις, γι’ αυτό και δεν είμαι σε θέση να δω το Χριστό – και, αν δω κάτι, μάλλον δεν θα είναι Εκείνος αλλά κάποιος «άλλος» που θα θέλει να με παγιδεύσει. Οι άγιοι, που φτάνουν στην τελειότητα, πράγματι έχουν βγάλει από μέσα τους τον εγωισμό και δεν επιθυμούν τις δυνάμεις, αλλά μόνο το Χριστό. Ένα προσφιλές παράδειγμα στην Ορθοδοξία, που φανερώνει τον τρόπο που πλησιάζουν το Χριστό, είναι ο άσωτος υιός· αυτός, εξουθενωμένος, έπεσε στα πόδια του πατέρα του, εκλιπαρώντας να τον βάλει με τους υπηρέτες. Έτσι νιώθει και ο ταπεινός χριστιανός, έχοντας επίγνωση της αβύσσου που τον χωρίζει από την απόλυτη καθαρότητα του Χριστού. Ξέρει ότι δεν είναι αναμάρτητος. Αλλά ο Πατέρας του ασώτου (που συμβολίζει το Χριστό) αποκατέστησε τον άσωτο σε θέση υιού και τον τίμησε με δαχτυλίδι και λαμπρά ενδύματα, χωρίς να λάβει υπόψιν όχι μόνο την παράκληση να τον κάνει υπηρέτη, αλλά ούτε και την άσωτη ζωή του, με την οποία κατασπατάλησε τον πλούτο, που είχε απαιτήσει και πάρει από τον Πατέρα χωρίς να δουλέψει.(Ας αναφέρουμε εδώ ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είμαστε πολύ αμαρτωλοί· οι προθέσεις μας στο βάθος δεν είναι καθόλου αγνές και, αν μπορούσαμε, ο εγωισμός θα μας οδηγούσε σε πολύ σκοτεινούς δρόμους, άσχετα αν θα κάναμε κακό στους ανθρώπους ή θα τους «ωφελούσαμε». Ωστόσο, δεν το παραδεχόμαστε, συχνά ούτε στον εαυτό μας, εμφανίζοντας τον εαυτό μας ως «άξιο» να δεχτεί χαρίσματα από το Χριστό, ενώ μπορεί ακόμη και να μην παραδεχόμαστε καν ότι ο Χριστός είναι Θεός ή ότι έχει επικοινωνία με τους ανθρώπους και να ισχυριζόμαστε ότι υπάρχει μόνο μια απρόσωπη «θεία ουσία» ή μια «συμπαντική ψυχή», γυρίζοντας την πλάτη μας στον Αληθινό Θεό, παρόλο που έχει εμφανιστεί σε αμέτρητους αγίους
Δυο παραδείγματα διαφορετικής προσέγγισης του Θεού είναι οι άγιοι Γέροντες Πορφύριος και Σωφρόνιος. Ο πρώτος ταξίδεψε στο Άγιο Όρος από την πρώιμη εφηβική του ηλικία και δεν απομακρύνθηκε ποτέ απ’ το Χριστό· έτσι, όπως φαίνεται, δε χρειάστηκε να βιώσει σε μεγάλο βαθμό την οδύνη της μετάνοιας. Αντίθετα, ο δεύτερος αρνήθηκε το Χριστό, έγινε άθεος, καλλιέργησε τον υπερβατικό διαλογισμό, έκανε σχεδόν νοσηρές σκέψεις ότι ο ίδιος είναι θεός – σκέψεις επηρεασμένες από την ανατολική φιλοσοφία – κι έτσι, όταν έζησε την εμπειρία της εμφάνισης του θείου Φωτός, η απόλυτη ταπεινή αγάπη του Θεού τον έκανε να νιώσει ανάξιος προδότης, που ποτέ δεν φανταζόταν πως ο Θεός είναι τόσο ταπεινός και καταδεχτικός. Ο Γέροντας Σωφρόνιος έζησε τον «άδη της μετάνοιας» με έντονη οδύνη, που όμως «αναγεννά, δεν απελπίζει, ούτε εξοντώνει τον άνθρωπο».Οι περισσότεροι άνθρωποι μοιάζουμε πιο πολύ με το Γέροντα Σωφρόνιο, τηρουμένων των αναλογιών, παρά με το Γέροντα Πορφύριο – παρεμπιπτόντως, γι’ αυτό έχει ανυπολόγιστη αξία να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας χριστιανικά, ώστε να βρουν το Χριστό με τον εύκολο τρόπο, όχι με το δύσκολο, ούτε να τελειώσουν τη ζωή τους χωρίς να Τον βρουν καν).
Το τρίτο χαρακτηριστικό των αγίων, που θα ήθελα να επισημάνω, είναι η γνώση, μέσω της εμπειρίας, όλων των πνευματικών καταστάσεων, που τους επιτρέπει να διακρίνουν τις θετικές από τις αρνητικές, ακόμη κι όταν εξωτερικά έχουν ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά.
Η πνευματική αυτή επιστήμη ονομάζεται διάκριση των πνευμάτων και επιτρέπει στους αγίους να ξεχωρίζουν μια αληθινή εμπειρία ή ένα χάρισμα που προέρχεται από το Θεό από ένα «ακριβές αντίγραφο» που προέρχεται από το διάβολο και δίνεται στους ανθρώπους ως δόλωμα, για να κολακεύσει τον εγωισμό τους και να τους απομακρύνει ακόμη περισσότερο από το σκοπό τους, που είναι η ένωση με το Θεό εν Χριστώ.
ΠΗΓΗ.........https://aoratospolemostheblog0.wordpress.com/2015/06/17/%CE%B7%CF%81%CE%B8%CE%B1-%CE%BD%CE%B1-%CF%83%CE%B5-%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%B5%CF%85%CF%83%CF%89-%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%B9-%CE%BC%CE%B5-%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%BD%CE%B5%CE%B9/

Τρίτη 16 Ιουνίου 2015

ΕΝΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΣΕ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΗ ΑΣΘΕΝΗ ΜΕ "Λέμφωμα Ηogkin"

ΕΝΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΣΕ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΗ ΑΣΘΕΝΗ ΜΕ "Λέμφωμα Ηogkin" ΚΑΙ Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΟΒΕΡΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΠΟΥ ΕΖΗΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΟΤΑΝ ΠΗΓΕ ΝΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΙ ΣΤΟ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟ

Πάτερ ήμαστε από τη Νάουσα, εγώ ονομάζομαι Αντώνης Νακόπουλος και η σύζυγος μου Αναστασία.
Ανεβήκαμε ένα μεγάλο Γολγοθά, αλλά δόξα το Θεό, μετά τον Γολγοθά ανέτειλε η χαροποιός ανάσταση στο σπίτι μας.
Το 2006 τέτοια εποχή έπιασε τον σύζυγο μου ένας φοβερός πυρετός. Κανενα παυσίπονο ή αντιβιοτικό δεν τον έπιανε. Ο πυρετός αυτός έφερνε και φοβερό πονοκέφαλο, με αποτέλεσμα να κυλιέται πανω στο πάτωμα από τους πόνους. Οι γιατροί της πόλης μας και της Θεσσαλονίκης δεν μπορούσαν να διαγνώσουν την αιτία, για να καταπολεμήσουν. Ένας χρόνος πέρασε σε αυτή την κατάσταση. Ένα βράδυ θαρρείς σαν σε όραμα περισσότερο παρά σε όνειρο, βλέπω να παρουσιάζεται εμπρός μου, ένας αξιωματικός πανέμορφος ασκεπής, με μακρυά μαλλιά και να μου λέει:
- “ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ, ΜΑΖΙ ΣΑΣ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΣΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΘΑ ΒΓΟΥΜΕ ΝΙΚΗΤΕΣ, ΛΥΤΡΩΜΕΝΟΙ, ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΙ”.
Το ονειρο αυτό το τόσο ζωντανό, μου έδωσε κουράγιο και θάρρος και το συζήτησα με τους δικούς μου, από αυτούς πληροφορήθηκα ότι στη Μυτιλήνη υπάρχει ο Ταξιάρχης του Μανταμάδου, που πολλές φορές παρουσιάζεται έτσι, σαν στρατιώτης ή αξιωματικός.
Για πολλοστή φορά είχαμε κάνει εξετάσεις σε νοσοκομεία για να βρεθεί η αιτία που προξενούσε τον πυρετό. Μάταιος κόπος. Τις τελευταίες εξετάσεις τις κάναμε στο Διαβαλκανικό και περιμέναμε τα αποτέλεσματα.
Πριν βγουν αυτα, αποφασίσαμε με τον σύζυγο μου να έρθουμε στη Μυτιλήνη, να επισκεφτούμε τον Ταξιάρχη, να τον παρακαλέσουμε να μας συντρεξει, να βρει την αιτία που προξενούσε τον πυρετό και να τον αντιμετωπίσουμε.
Ήρθαμε και πράγματι! Με την πρώτη ερώτηση που κάναμε μάθαμε για την θαυμαστή του εικόνα και πως αυτή βρίσκεται στο Μανταμάδο.
Συγκλονιστήκαμε από όλο το περιβάλλον και ιδιαίτερα από τη θαυμαστή και επιβλητική αγία εικόνα Του.
Προσευχηθήκαμε!
Παρακαλέσαμε!
Κλάψαμε!
Ανάψαμε τις λαμπάδες μας και αποχωρήσαμε ξαλαφρωμενοι και ενισχυμένες τις ελπιδες μας. Φτασαμε στη Μυτιληνη και επειδη είχαμε λιγο χρόνο, καθήσαμε στην προκυμαία να πάρουμε ένα γλυκό. Καθώς τρώγαμε το γλυκό, βλέπω τον σύζυγο μου να σηκώνεται όρθιος σε στάση προσοχής και να λέει δυνατά:
- ΜΑΛΙΣΤΑ ΚΥΡΙΕ..
Τι είναι τούτο πάλι, μουρμούρισα, “Ταξιάρχη μου βοήθα μας”
Ο Αντώνης κάθισε, με κοίταξε και μου χαμογέλασε...
- Δεν φεύγουμε μου λέει, θα γυρίσουμε πίσω στο Μανταμάδο στον Ταξιάρχη!
- Πως σου ήρθε αυτό Αντώνη; Ρώτησα
Πέρασε ο Ταξιάρχης και μου είπε: “ΝΑΚΟΠΟΥΛΕ ΑΝΤΩΝΗ, ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΟΥ!”
- Πότε πέρασε που;;;
Ήταν μία σκιά, με διακριτικά αξιωματικού, χωρίς να διακρίνεται καθαρά το πρόσωπο του, στάθηκε εμπρός μου και με διέταξε, να παρουσιαστώ. Που αλλού , παρά στο Ναό του.. Πάμε και πιθανώς να προλάβουμε να ταξιδέψουμε, έχουμε στη διάθεση μας 3 ώρες.
Πήραμε ταξί και φύγαμε χωρίς χρονοτριβή. Φτάσαμε στο Ναό, προχωρήσαμε στο εσωτερικό του και σταθήκαμε μπροστά στην ανάγλυφη θαυμαστή εικόνα Του. Πριν προλάβω να μιλήσω, βλέπω τον Αντώνη να στέκεται προσοχή και να λέει δυνατά:
“Νακόπουλος Αντώνιος, παρών!”
Στο λαιμό μας πνίγοταν τα λόγια των προσευχών μας, βροντοφωνούσαν όμως οι θερμές ευχαριστίες, που έβγαιναν από την ψυχή μας. Μείναμε αρκετή ώρα γονατιστοί, αμίλητοι. Σηκωθήκαμε έπειτα κάναμε τον σταυρό μας και ασπαστήκαμε για τελευταία φορά τη θαυμαστή εικόνα Του.
Νιώθαμε την καρδιά μας να ταράσσεται από τους παλμούς της χαράς και της ευτυχίας και ψάχναμε να βρούμε λόγια να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας προς τον μεγάλο ευεργέτη μας.
Σκουπίσαμε τα δάκρυα μας , ρίξαμε μια τελευταία ματιά στην Άγια του εικόνα και βγήκαμε.
Την άλλη μέρα πήγαμε στο Νοσοκομείο για τα αποτελέσματα. Ο γιατρός κ.Ανδρουλάκης Γεώργιος, ένας υπέροχος γιατρός και άνθρωπος, μας ανακοίνωσε ότι ο σύζυγος μου έχει τη σοβαρή ασθένεια, που λέγεται “Λέμφωμα hogkin”! O κ.Ανδρουλιδάκης μας παρηγόρησε και μας είπε “οτι πρέπει να έχουμε ελπίδες και ότι δεν τέλειωσαν όλα”.
Αρχίσαμε χημειοθεραπείες στο νοσοκομείο Παπανικολάου με την ιατρό κ.Βαδικούλια. Είχαμε κάνει τρεις ή τέσσερεις θεραπείες μόνο και νιώσαμε την ανάγκη να ξαναρθούμε στο Μανταμάδο, στον Ταξιάρχη μας, να πάρουμε νέες δυνάμεις για τον “μαραθώνιο” που επρόκειτο να δυανύσουμε.
Ήρθαμε και αισθανθήκαμε πάρα πολύ όμορφα. Γυρίσαμε έχοντας ενισχυμένες τις ελπίδες μας. Μετά την επιστροφή μας και πριν συνεχίσουμε την χημειοθεραπεία
κάναμε και πάλι εξετάσεις.
Μετά από λιγες ημέρες μας κάλεσε η γιατρός κατάπληκτη και μας γνωστοποίησε ότι οι εξετάσεις δείχνουν πως η ασθένεια του συζύγου μου έχει θεραπευτεί κατά 80%!
Το βράδυ ο σύζυγος μου βλέπει στο όνειρο το γνωστό Στρατιωτικό να του λέει:
“Στη γιορτή σου, 17 Ιανουαρίου θα έχει ολοκληρωθεί η θεραπέια σου”!
Πράγματι στις 17 Ιανουαρίου είχαμε φτάσει στις μισές θεραπείες και οι οιγιατροί έκαναν και πάλι εξετάσεις στον Αντώνη να δουν σε ποιο στάδιο βρίσκεται η ασθένεια του.
Φανταστείτε την ευτυχ'ία μας όταν ακούσαμε από τους γιατρούς τα αποτελέσματα!
100% πάτερ είχε φτάσει η θεραπεία του συζύγου μου με τις μισές χημειοθεραπείες!
Αυτές τις ημέρες ήρθε στην ιδιοκτησία μας ένα οικόπεδο. Δεν το περιμέναμε. Τότε ο σύζυγος μου ειπε στο οικόπεδο αυτό θα κτίσουμε μία ωραία Εκκλησία προς τιμήν του Ταξιάρχη Μανταμάδου, ελάχιστο αντίδωρο της μεγάλης δωρεάς Εκείνου προς το αμαρτωλό πρόσωπο μου. Θα το λειτουργούμε και στη γιορτή του θα το πανηγυρίζουμε!
Και εγώ το επικρότησα με χαρά!
Θα ήθελα πάτερ μαζί με τις ευχαριστίες για την υπομονή και την καλοσύνη που είχατε να μας ακούσετε, να σας παρακαλέσω και για κάτι ακόμα. Να μας στείλετε το περιοδικό σας. Θα το θέλαμε πολύ.
Νακόπουλος Αντώνιος, Νάουσα Ημαθίας. Τ.Κ.59200 

ΠΗΓΗ.........ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ – ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 2015, Ενοριακού Ναού Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μανταμάδου Λέσβου