Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013

ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΕ 20ΧΡΟΝΟ ΝΕΟ

Στο νήσι του Ταξιάρχη, του Κώστα Βελούτσου

-…Είπαμε, μην τα ξαναλέμε και γινόμαστε κουραστικοί….   Τελειώνω τα γραπτά μου και φεύγω. Τελευταία  χρονιά,  μανούλα. Τον άλλο χρόνο θα τα λέμε τηλεφωνικά πια, από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη. Μεγάλωσα...  Είναι  καιρός να φύγω λίγο από κοντά σας. Εξάλλου πόσο θα λείψω…..  Μια βδομάδα μόνο… για την αρχή.

    Στα 17 του χρόνια ο Μιχάλης, μαθητής της τρίτης λυκείου  των περίφημων εκπαιδευτηρίων  Αμαρουσίου,  αριστούχος,  και σύμφωνα με τα λεγόμενα των καθηγητών,  η φοίτησή του στην ιατρική  του Α.Π.Θ., διακαής πόθος ετών για τον ίδιο,   ήταν  κάτι παραπάνω από σίγουρη.

Μοναχογιός  της οικογένειας Αναγνώστου, γνωστής  εκεί  στα βόρεια προάστια  των Αθηνών, δεν του έλειψε το παραμικρό,  από παιδί ακόμα.  

 -  …Και για να ξέρω, να πω και στον πατέρα σου που θα με ρωτήσει…. για πού, με το καλό;

-Ακόμα δεν αποφασίσαμε.

Νησί πάντως θα είναι αυτό, και θ’ αρχίζει από Μ, όπως τ’ όνομά μου. Τώρα  αυτή θα είναι η Μήλος, η Μυτιλήνη,  …..η Μακρόνησος,   θα σε γελάσω…  Το μόνο σίγουρο είναι, ότι αύριο γράφω το τελευταίο μου μάθημα, και το απόγευμα ……κουνάω μαντήλι.

    Άριστη,  ήταν όχι μόνο  η μαθητική του επίδοση αλλά,  και η συμπεριφορά του Μιχάλη,  κι όλοι είχαν να λένε   για την  διαπαιδαγώγησή του, αποδίδοντας τα εύσημα  στους γονείς του, Σοφία  και  Κώστα.

   Η μοτοσυκλέτα  του μεσαίου κυβισμού, δώρο από τον  πατέρα του όταν ο Μιχάλης έκλεισε τα 17 του χρόνια  ήταν  για τον ίδιο ό, τι καλύτερο μπορούσε να φανταστεί, κι ένα όνειρο πολλών ετών.

-  Όταν με το καλό πάρεις και το πτυχίο σου,   θα επιβραβευθείς  με ….τέσσερις τροχούς,  του είχε πει τότε ο πατέρας του  φανερά χαρούμενος  για τις  μαθητικές  επιδόσεις του Μιχάλη,   όταν  του παρέδιδε  την πολυπόθητη YAMAHA.

Ο δρόμος, η ταχύτητα και η αίσθηση της ελευθερίας, ήταν ένα αξεπέραστο τρίπτυχο, για τον Μιχάλη πάνω στην 200ρα του.   Άνετη στην οδήγηση, ταξιδιάρα, ό, τι πρέπει για την πόλη αλλά και για έξω απ’ αυτήν, ήταν μερικά από τα χαρακτηριστικά που την συνόδευαν, σύμφωνα με τον κατασκευαστή της.

Λίγο μετά το μεσημέρι της Παρασκευής,  οι σειρήνες του ασθενοφόρου ήταν τόσο εκκωφαντικές, φτάνοντας  μέχρι το διαμέρισμα επί της  λεωφόρου Κηφισίας, και στ’ αυτιά της Σοφίας,  μητέρας του Μιχάλη.    Το ήσυχο μεσημέρι της οικογένειας Αναγνώστου, έδωσε αιφνιδιαστικά,  την θέση του στον  τρόμο και στον πανικό καθώς  ήταν η ώρα που θα επέστρεφε ο Μιχάλης από την βόλτα του, ….ως τον Πειραιά  για την αγορά του ακτοπλοϊκού εισιτηρίου.  Έτσι είχε πει στην μητέρα του το πρωί, τελευταία ημέρα πια  σαν μαθητής του Λυκείου. 

Το τηλεφώνημα λίγο αργότερα  από το νοσοκομείο, επιβεβαίωσε με τον πιο  θλιβερό τρόπο  αυτό τον  φόβο  και την ανησυχία που δικαίως είχαν  εγκατασταθεί  στο πρόσωπο της  Σοφίας.

Συντριπτικά κατάγματα των  κάτω άκρων   και βαριές  κρανιοεγκεφαλικές  κακώσεις, ήταν οι πρώτες εκτιμήσεις των ιατρών του ΚΑΤ.   Αμέσως μπήκε στο χειρουργείο  και πέντε ώρες αργότερα  εισήχθη στην εντατική μονάδα για παρακολούθηση.

Η υπερβολική ταχύτητα, και η υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων του ήταν οι αιτίες κατά την αστυνομία,  εκείνου του φοβερού τροχαίου ατυχήματος της μετωπικής σύγκρουσης με διερχόμενο όχημα, στην παραλιακή λεωφόρο. 

Από την πρώτη στιγμή δίπλα οι γονείς του,  μερόνυχτα ολόκληρα  περίμεναν υπομονετικά,  ν’ ακούσουν κάτι ευχάριστο από τους θεράποντες ιατρούς, για την εξέλιξη της υγείας του παιδιού τους.

-Τα πράγματα δεν εξελίσσονται ομαλά,  κι όπως θα θέλαμε, δυστυχώς….

Βεβαίως και ξεπέρασε κάθε κίνδυνο για τη ζωή του,  αλλά πολύ φοβάμαι ότι θα υπάρξει  κάποια  αναπηρία στον  γιο σας.   Έτσι είχαν πει στους γονείς του Μιχάλη οι γιατροί, μετά από  πολύωρη σύσκεψη  για την πορεία της υγείας του, προσθέτοντας  περισσότερο πόνο  και στους δυο.

Την 8η ημέρα της νοσηλείας του κι αφού είχε μεταφερθεί σε δωμάτιο της ορθοπεδικής  πτέρυγας του νοσοκομείου, μια  άγνωστη επίσκεψη, στάθηκε αρκετά ικανή για ν’ ανατρέψει  άρδην, την άσχημη αυτή κατάσταση  της υγείας του Μιχάλη.

Μια ηλικιωμένη γυναίκα πλησίασε το κρεβάτι του,  δείχνοντας στην μητέρα του μια εικόνα  του Ταξιάρχη από τον Μανταμάδο της Λέσβου.  Αφού  συνομίλησαν αρκετή ώρα οι δυο τους και της είπε για τον θαυματουργό  άγιο και το πλήθος θαυμάτων, η  Σοφία  δίχως δεύτερη σκέψη αγόρασε την εικόνα Του και την τοποθέτησε στο προσκέφαλο του γιου της.

Την προσκύνησε με ευλάβεια  κι εναπόθεσε κάθε ελπίδα   για την υγεία του παιδιού της, στον Ταξιάρχη, που ποτέ στο παρελθόν, δεν είχε ακούσει γι’ Εκείνον και τα θαύματά Του.   Το αμέσως επόμενο βράδυ  ένα όνειρο που είδε η Σοφία,  ήταν αρκετό για να πείσει την ίδια,  όσα  είχε  ακούσει από την ηλικιωμένη γυναίκα, για τον Ταξιάρχη.  

Ο Μιχάλης ντυμένος με στρατιωτικά ρούχα, ετοιμάζονταν να ταξιδέψει για την Μυτιλήνη και την θητεία του στον στρατό.  Εκείνο που έκανε όμως εντύπωση στην Σοφία ήταν ο τρόπος και τα λόγια του γιου της, που της έλεγε απόλυτα βέβαιος πως,   «αφού σου το είχα πει από την αρχή, ρε μαμά,  στην Μυτιλήνη θα πήγαινα…. και όχι κάπου αλλού, σε άλλο νησί….  Στο  νησί του Ταξιάρχη.»

Ξύπνησε σχεδόν δακρυσμένη έχοντας όμως βαθιά  την πίστη μέσα της,  για τον Προστάτη άγιο της Λέσβου.  Τα λόγια, του  γιατρού ορθοπεδικού  λίγο αργότερα που κρατούσε στα χέρια του κάποιες εξετάσεις  ήταν,  κάτι παραπάνω από  ευχάριστα.

-Εδώ, είναι που λέμε κι εμείς οι γιατροί πως έγινε θαύμα, κυρία Αναγνώστου. Σπάνιο αρκετά, αλλά συμβαίνει.  Δεν γνωρίζω ακριβώς ποιος Άγιος ……σας επισκέφθηκε πρόσφατα, αλλά με βεβαιότητα σας λέω ότι το παιδί σας πάει από το καλό στο καλύτερο και η αναπηρία  που σας έλεγα πριν από δυο ημέρες  δείχνει ότι θα ξεπεραστεί,  με την πάροδο του χρόνου.  Οι ακτινογραφίες που κάναμε το πρωί, ήταν  καλές πέρα,  από κάθε προσδοκία μας.  Όλα βαίνουν καλώς…. πολύ καλώς, θα έλεγα.

Θα σας ετοιμάσουμε το εξιτήριο …… ανάψτε και κανένα κεράκι….

Όχι μόνο κεράκι, αλλά με λαμπάδες και τάματα στα  χέρια, έφτασαν  και οι τρεις τους, στο μοναστήρι του Ταξιάρχη , στον Μανταμάδο.  Σε αναπηρικό καροτσάκι  ο Μιχάλης, αλλά ήταν το λιγότερο  που θα μπορούσαν να πάθουν.  Με τα γόνατα έφτασε η  Σοφία μπροστά στην εικόνα Του και την ασπάστηκε κλαίγοντας γοερά.

 Επόμενη τους στάση η γραφική Αγιάσος και το προσκύνημα της  Παναγίας Αγίας Σιών, απ’ όπου πήρε το όνομα  της η κωμόπολη.   Οι πλακόστρωτοι δρόμοι του χωριού,  η ομορφιά του φυσικού τοπίου, και η απλότητα των κατοίκων που συναντούσαν σε κάθε τους βήμα, είχαν εδραιωθεί για τα καλά μέσα τους.

Άκουσαν για την Πέτρα, στο βόρειο τμήμα του νησιού, και  την Παναγία  Γλυκοφιλούσα με  τα 114 σκαλοπάτια, και από κοντά  είδαν το βράχο που πάνω του ήταν χτισμένη η εκκλησία.   

  Η Θερμή και ο Άγιος Ραφαήλ  λίγο έξω από την πρωτεύουσα του νησιού, ήταν ακόμα ένας  σταθμός τους,  και η αφετηρία  για μια νέα ζωή.

-Πρώτη φορά στη Λέσβο, πρώτη βδομάδα εδώ, αλλά είμαι σίγουρος πως θέλω να ζήσω στην Μυτιλήνη…. Για πάντα. 

 Αρχικά, κανείς από τους δυο γονείς,  δεν έδωσαν  σημασία στα λόγια του Μιχάλη, αδυνατώντας να πιστέψουν ότι θα μπορούσε ο γιος τους  να ζήσει στην επαρχία, και ειδικότερα σ’ ένα νησί.

 Την τελευταία μέρα στη Λέσβο, η οικογένεια Αναγνώστου επισκέφθηκε εκ νέου τον Μανταμάδο και το ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών.    Ξημέρωμα Κυριακής,  και αρκετός κόσμος ήταν εκεί για την θεία λειτουργία, και  όταν  αυτή έφτασε  στο  τέλος της, όλοι  έγιναν μάρτυρες ενός ακόμα θαύματος.

Ο Μιχάλης, βγαίνοντας από την εκκλησία ζήτησε την βοήθεια του πατέρα του για να σηκωθεί από το αναπηρικό  του αμαξίδιο.

 Άπλωσε και τα δυο του χέρια σ’ αυτά του γιου του,  και  σχεδόν τρέμοντας  ο Μιχάλης από την χαρά του, κατάφερε χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια όχι μόνο να σταθεί όρθιος αλλά και να κάνει βήματα, μπροστά στα μάτια των εμβρόντητων πιστών. 

Όλοι σταυροκοπήθηκαν  και οι γονείς του Μιχάλη ξέσπασαν σε λυγμούς βλέποντας τον γιο τους να περπατάει. Αγκάλιασαν, φιλώντας  την εικόνα  του Ταξιάρχη δεκάδες φορές  όλοι,  και για καιρό, ήταν το  μεγάλο θέμα όχι μόνο στο νησί,  αλλά πανελλαδικά.

 Άμεσα και χωρίς πολλές κουβέντες  κι αφού ξεπεράστηκαν όλοι οι ενδοιασμοί,  η οικογένεια μετακόμισε στην  Λέσβο για πάντα, αφήνοντας πίσω την πολύβουη  και ξέφρενη ζωή της Αθήνας.  Ο Μιχάλης  ήταν περιχαρής  για την υγεία του, αλλά και για την εισαγωγή του  στην Ιατρική σχολή της  Θεσσαλονίκης.

Εγκαταστάθηκαν  μόνιμα πια, στην πρωτεύουσα του νησιού, Μυτιλήνη, και ήταν αρκετές οι φορές που επισκέπτονταν τον Μανταμάδο και τον Ταξιάρχη, που είχε περίοπτη θέση μέσα την καρδιά τους και  ο αγαπημένος τους προορισμός.
ΠΗΓΗ.........http://www.lesvosnews.net/articles/news-categories/logiatis-lesvoy/sto-nisi-toy-taxiarhi

Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΕ ΠΑΡΑΛΥΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ.......

ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΕ ΠΑΡΑΛΥΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ........

Ήτανε μία Κυριακή του Ιουλίου. Το παλλεσβιακό προσκύνημα των Παμμεγίστων Ταξιαρχών δεχόταν από πολύ πρωί τους προσκυνητές του. Μία λαοθάλασσα τα προαύλια του. Από τους αριθμούς των αυτοκινήτων διαπίστωνες ότι οι περισσότεροι προσκυνητές ήταν από άλλα διαμερίσματα της χώρας μας.
Η Κυριακάτικη λειτουργία προχωρούσε . Οι καλλίφωνοι ιεροψάλτες του Προσκυνήματος με τις μελώδικες τους ψαλμωδίες, ξεκούραζαν την άκρη του εκκλησιάσματος και το ενίσχυαν στην πνευματική του ανάταση. Ήταν όλοι συνεπαρμένοι από τη θεία λειτουργία και ο καθένας ξεχωριστά, αφοσιωμένος στις ενδόμυχες προσευχές του.

Ξαφνικά, μία γυναίκα προσπαθούσε με κόπο να παραμερίσει τον κόσμο και να φτάσει μπροστά στην θαυματουργό εικόνα του Αρχαγγέλου, κρατώντας στην αγκαλιά της ένα αρνί. Όταν έφτασε μπροστά στην εικόνα αναλύθηκε σε δάκρυα.
“...Ταξιάρχη μου! Σωτήρα μου! Επιτέλους με αξίωσες να έρθω να σε προσκυνήσω και να σε ευχαριστήσω, χωρίς βοήθεια, μόνη μου!!...”
Σε λίγο στα σκαλιά του γραφείου, διαστακτική φάνηκε η γυναίκα.....

“Πάτερ μου, σήμερα είμαι πολύ ευτυχισμένη. Ευχαριστώ τον Μεγαλοδύναμο και τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, που με αξίωσαν να βρίσκομαι εδώ για να εκπληρώσω το τάμα μου. Αλλά καλύτερα να σας τα πω από την αρχή.
Λέγομαι Παντελίδου Νίκη και μένω στην οδό.................. στον Εύοσμο Θεσ/νίκης. Πάνω από δέκα χρόνια ήμουν παράλυτη και τελευταία από την στεναχώρια αρρώστησα βαρειά και από την καρδιά μου. Οι γιατροί είπαν στον άντρα μου ότι οι μέρες μου είναι μετρημένες. Περίμενα το τέλος καρφωμένη παράλυτη στο κρεββάτι μου, κάτω από τις στοργικές περιποιήσεις του ανδρός μου.

Για τον Ταξιάρχη έμαθα εδώ και δύο χρόνια, από το περιοδικό “Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ'. Σας ζήτησα, αν θυμάστε με επιστολή μου, μία εικόνα του Αρχαγγέλου και σεις μου στείλατε μία μικρή ανάγλυφη. Από τη στιγμή που πήρα την εικόνα αυτή στα χέρια μου, πίστεψα ακράδαντα ότι θα γίνω καλά. Προσευχόμουν νύχτα και μέρα και όσο περνούσε ο καιρός, τόσο και περισσότερο η πίστη μου αυτή μεγάλωσε σε σημείο που να θεωρώ πια βέβαιο, ότι θα γίνω καλά.

Ήταν παραμονή της γιορτής του Αρχαγγέλου. Όχι στις 8 Νοεμβρίου, αλλά των Μυροφόρων, στις 15 του Πάσχα που γιορτάζετε την μεγάλη πανήγυρη Του, τα εγκαίνια του ιερού Ναού Του. Ήμουν μόνη στο δωμάτιο μου κα με πολύ θέρμη παρακαλούσα την χαρη Του. Τα μάτια μου ήταν βουρκωμένα.......... Όταν Ω Ταξιάρχη μου, Ταξιάρχη μου!!!
Απέναντι στο κρεβάτι μου, υπάρχει μία ντουλάπα. Αυτή η ντουλάπα σιγά σιγά, άρχισε να μεταβάλλεται σε ανάγλυφη εικόνα, όπως εκείνη που μου είχατε στείλει. Σκούπισα τα μάτια μου να βεβαιωθώ. Μπροστά μου, πράγματι υπήρχε μία πελώρια ανάγλυφη εικόνα του Ταξιάρχη με τον Αρχάγγελο έτοιμο να μου μιλήσει.

Με συναισθήματα ανάμεικτα, χαράς ελπίδας και δέους, ασυναίσθητα, προσπάθησα να σηκώθω. Όμως η αρρώστια με κρατούσε γερά καρφωμένη στο κρεβάτι του πόνου μου. Άρχισα να φωνάζω δυνατά, ξέροντας ότι τη στιγμή αυτή, με ακούει ο Μεγαλόχαρος:
“.... Ταξιάρχη μου, Ταξιάρχη μου, σώσε με, λυπήσου με, συγχώρα με, σπλαχνίσου με, κάνε το θαύμα Σου....!!!”
Τότε ο Αρχάγγελος μου χαμογέλασε μέσα από την εικόνα. Το χαμόγελο του άρχισε να με ηρεμεί. Άρχισα να νοιώθω βαρειά τα βλέφαρα μου και σιγα σιγά με πήρε ο ύπνος. ΄Όταν ήρθαν οι δικοί μου, με βρήκαν να κοιμάμαι ήσυχα.
Τα ξημερώματα , ημέρα της γιορτής Του, Κυριακή των Μυροφόρων, ξύπνησα ήσυχη και τι βλέπω πάτερ μου; Βλέπω στο δωμάτιο μου τον Αρχάγγελο Μιχαήλ ολόσωμο!!! Η πανοπλία Του ήταν χρυσή, λαμπερή και ακτινοβολούσε! Τα φτερά του κάτασπρα. Με κοιτούσε και χαμογελούσε

“....Ταξιάρχη μου, σώσε με, βοήθησε με, γιάτρεψε με λυπήσου με....”

Εκείνος συνέχιζε να μου χαμογελά και θαρρείς πως μία ανεπαίσθητη πνοή έκανε τα φτερά του να ανατριχιάζουν. Ξαφνικά μου έδωσε το χέρι Του και μου είπε:
“....Σήκω και πήγαινε στο Ναό μου, στο κοιμητήρι που σήμερα λειτουργείται και κοινώνησε τα Άχραντα Μυστήρια...”

Έδωσα τα χέρια μου και με τη βοήθεια Του σηκώθηκα. Όταν στάθηκα στα πόδια μου, εκείνος εξαφανίστηκε. Κάτι πολύ παράξενο μου συνέβαινε. Αντί να βάλω τις φωνές και να ξεσηκώσω τον κόσμο όλο, να ξυπνήσω τους δικούς μου, ένοιθα μία γαλήνη, μία ηρεμιά σα να μην ήμουν ποτέ άρρωστη. ¨Αρχισα να ετοιμάζομαι και σε λίγο ξεκινούσα για την Εκκλησία. Λειτουργήθηκα και κοινώνησα, όπως μου είχε πει ο Αρχάγγελος και επέστρεψα σπίτι μου.

Τότε μόνο σκέφτηκα τους δικούς μου και την ανησυχία τους όταν δεν θα με έβρισκαν στο κρεβάτι μου. Μόλις με είδανε να μπαίνω μέσα, έμειναν όλοι άφωνοι και χρειάστηκε πολύ ώρα για να συνέλθουν και ν`αρχίσουν τις ερωτήσεις.

Ζούσα ένα όνειρο. Δεν είχα ακόμα συνειδητοποιήσει την κατάσταση μου. Πολλές φορές σηκωνόμουν απ`το κρεβάτι και περπατούσα για να βεβαιωθώ ότι δεν έβλεπα όνειρο.Τις πρώτες μέρες ένοιωθα μία εξάντληση, σιγα σιγά όμως και με τις περιποιήσεις των δικών μου, άρχισα να συνέρχομαι.
Τώρα τελευταία που ένοιωθα αρκετά καλά, αποφάσισα να εκπληρώσω το τάμα μου. Έτσι είμαι εδώ σήμερα με το τάμα μου, ένα αρνί, για να ευχαριστήσω το Σωτήρα μου.
Και λέγοντας αυτά, σηκώθηκε πάλι και έκανε πολλές φορές το σταυρό της.

Πρωτοπρεσβυτέρου Ευστρατίου Δήσσου, “ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟΥ”, Τόμος `Α

Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΕ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΗ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ...

ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΕ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΗ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ...

Σεβαστέ μας π. Ευστράτιε,

Σας γράφω από την μακρινή Αυστραλία, όλο χαρά και με πολύ ευγνωμοσύνη προς τον Ταξιάρχη μας, για να σας πω πως έκανε καλά το παιδί μου, τον Πέτρο,παντρεμένος με δυο μικρά παιδάκια σαν αγγελούδια, από την φοβερή και επάρατη αρρώστια του.

Πάει καιρός που είχε ενοχλήσεις και πόνους στο στομάχι του. Όχι όμως δυνατούς. Αυτό τον ησύχαζε και έλεγε, « ε, θά'μαι κρυωμένος, θα μου περάσουν».
Οι πόνοι όμως δεν περνούσαν και σιγά-σιγά δυνάμωναν. Πήγε στους γιατρούς και έκανε αρκετές εξετάσεις. Στο τέλος οι γιατροί βεβαιώθηκαν ότι το συκώτι του ήταν «πειραγμένο». Ένας μεγάλος όγκος βρισκόταν στην κορυφή του συκωτιού του.
Παγώσαμε! Νέος, παντρεμένος με δυο παιδάκια. Τι συμφορά!
Οι γιατροί του έκαναν πολλές και διεξοδικές εξετάσεις για να αποφασίσουν τελικά την αγωγή που θα του χορηγούσαν.

Η ζωή μας έγινε κόλαση. Ξημέρωνε και βράδιαζε με προσευχή στο Θεό και στον Προστάτη μας Ταξιάρχη. Ψάλλαμε την παράκληση του και τάζαμε να γίνει καλά και να έρθει με την οικογένειά του να Τον προσκυνήσουν στο Μανταμάδο.
Η καρδιά μας γαλήνευε, μόνο όταν μπροστά στην εικόνα Του προσευχόμασταν με δάκρυα.
Οι μέρες περνούσαν και οι γιατροί ήταν μπερδεμένοι, δεν μπορούσαν να μας πουν κάτι το σίγουρο. Την μια θέλανε να τον κάνουν εγχείρηση και την άλλη έλεγαν ότι είναι κρίμα να τον τυρανήσουν άδικα. Καλύτερα, έλεγαν να μείνει έτσι. Σταμάτησαν και τις εξετάσεις και ο γιος μου ήρθε στο σπίτι. Πήγαινε κάθε τόσο και του γίνοταν μια θεραπεία.Μετά από τρεις μήνες θα του έκαναν νέες εξετάσεις και σύμφωνα με τα αποτελέσματα αυτών των νέων εξετάσεων θα απεφάσιζαν πως θα ήταν στη συνέχεια η θεραπεία του. Θα του έκαναν ή όχι εγχείρηση, ή θα του συνέχιζαν την θεραπεία.

Το παιδί μου, ο Πέτρος, δεν είχε χάσει το θάρρος του , πίστευε ότι ο Προστάτης του, ο Ταξιάρχης δεν θα τον άφηνε απροστάτευτο. Προσευχόταν, έπαιρνε θάρρος και έδινε και σε μας! Οι ενοχλήσεις στο στομάχι σιγά-σιγά υποχωρούσαν. Αναθαρρήσαμε και οι ελπίδες επισκέφθηκαν και πάλι τις καρδιές μας.
Πέρασαν οι τρεις μήνες και ο Πέτρος πήγε πάλι στους γιατρούς για νέες εξετάσεις.
Ω Μεγαλόχαρε! Μεγάλη σου η δύναμη,Ουράνια η χάρη σου, δυνατή η προστασία Σου. Οι εξετάσεις δεν έδειχναν τίποτα!! Το κακό είχε χαθεί. Ο Πέτρος ήταν εντελώς καλά. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να το εξηγήσουν. «Και καλοήθης να ήταν», έλεγαν, «πάλι θα έπρεπε να φύγει μόνο με εγχείρηση».
Ο Πέτρος επανέλαβε τις εξετάσεις , σε άλλον ,πολύ καλό γιατρό. Και εκείνος μας είπε ότι δεν βλέπει απολύτως τίποτα, είναι όλα καθαρά.

Ο Ταξιάρχης , πάτερ μου, ο Ταξιάρχης λυπήθηκε αυτόν , την γυναίκα και τα παιδιά του. Και με το θαυματουργό του ξίφος καθάρισε ό,τι κακό υπήρχε.
Τον ευχαριστούμε ,τον λατρεύουμε και τον παρακαλούμε να προστατεύει κάθε πονεμένο και άρρωστο στον κόσμο.
Σας φιλούμε το χέρι, με αγάπη, σεβασμό και εκτίμηση.

Μελβούρνη 16 Σεπτεμβρίου 2008
Κωστούλα Πανούτσου

Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

ΤΟ ΠΟΛΥ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΤΗΝ ΚΩΦΑΛΑΛΗ ΜΙΚΡΗ ΕΥΓΕΝΙΑ

ΤΟ ΠΟΛΥ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΤΗΝ ΚΩΦΑΛΑΛΗ ΜΙΚΡΗ ΕΥΓΕΝΙΑ

Ήταν ένα χειμωνιάτικο πρωινό μιας Δευτέρας. Στον Ιερό Ναό των Ταξιαρχών είχε τελειώσει η λειτουργία.
Μία νέα κυρία, κρατώντας από το χέρι ένα μικρό κοριτσάκι προσήλθε με πολύ ευλάβεια να πάρει αντίδωρο. Φιλώντας το χέρι του ιερέα του είπε σιγανά:
Πάτερ θα ήθελα να σας μιλήσω για λίγο, είναι ευλογημένο;
Ναι παιδί μου σε λίγο θα είμαι στο γραφείο, ελάτε
Πράγματι, σε λίγο στο γραφείο έμπαινε η κυρία με το παιδάκι της, το σύζυγο της και ένα άλλο ζευγάρι.

Πάτερ, δεν μπορώ να κρατηθώ, θέλω να μιλήσω. Νομίζω ότι δεν έκανα καλά που μέχρι τώρα δεν μίλησα, νιώθω ένα βάρος μέσα μου και θέλω να το βγάλω.
Σας ακούω παιδί μου, ορίστε
Ονομάζομαι Μυλωνά Ελένη. Η διεύθυνση μου είναι ........ και το τηλέφωνο μου 9338....... είμαι στρατιωτικός τόσον εγώ όσο και ο σύζυγος μου.

Στις 8 Απριλίου είχε έρθει από Γερμανία η αδελφή μου με το κοριτσάκι της, το οποίο είχε κάνει εγχείρηση καρδιάς στη Γερμανία, έξι μηνών. Αποτέλεσμα αυτής της εγχείρησης ήταν να μείνει το παιδί κωφάλαλο. Το παιδί τότε, ήταν έξι ετών.

Η αδελφή μου είχε διαβάσει για τον Ταξιάρχη του Μανταμάδου και τη θαυμαστή εικόνα του. Πίστεψε στη μεσιτεία του και ταξίδεψε από την Γερμανία για Κείνον. Ήρθαμε μαζί εδώ στο Ναό αμέσως. Το βράδυ μετά την προσευχή και την παράκληση που κάναμε εμπρός στη θαυμαστή εικόνα του Αρχάγγελου, ανεβήκαμε στα κελλιά μας.

Έμεινα στο δικό μας κελλί με την ανιψούλα μου την Ευγενούλα. Δεν είχα κοιμηθεί, γιατί έκανε πολύ κρύο και πρόσεχα τη μικρή μη μου ξεσκεπαστεί, όταν άκουσα βαριά βήματα στη ξύλινη σκάλα του χαγιατιού. Τρόμαξα, γιατί το κελλί μας ήταν το πρώτο, το νούμερο 1, δίπλα ακριβώς στη σκάλα, ένα μικρό με δύο κρεβατάκια. Ζάρωσα μέσα στις κουβέρτες μου και περίμενα.... Τα βήματα ανέβηκαν τη σκάλα, σταμάτησαν για λίγο και έπειτα κατευθύνθηκαν προς το κελλί μας. Τυλίχτηκα περισσότερο στις κουβέρτες και άφησα έξω απ`αυτές μόνο τα μάτια μου, να κοιτάζουν την πόρτα.

Η πετούγια της πόρτας κινήθηκε και αυτή άνοιξε διάπλατα! Ένας νέος, ψηλός, πανέμορφος, στα χρυσά ντυμένος, που γύρω του ακτινοβολούσε φως δυνατό, μπήκε μέσα στο κελλί.

Κάθησε άρκετη ώρα πάνω από το παιδί. Το δωμάτιο ζεστάθηκε σαν να ήταν καλοκαίρι και όλα μέσα σ`αυτό ήταν σαν να έβλεπες ένα θαυμάσιο όνειρο. Πόση ώρα παρέμεινε δεν μπορώ να σας πω, θαρρώ πως ο χρόνος δε λειτουργούσε, πως σταμάτησε.

Όλη τη νύχτα δεν κοιμήθηκα, προσευχόμουν, ούτε τολμούσα να βγω και να πάω δίπλα στην αδελφή μου. Το πρωί η Ευγενούλα ξύπνησε χαρούμενη και ευδιάθετη. Η αδελφή μου την είχε νηστέψει να κοινωνήσει, μαζί και εκείνη και οι κοπέλες της παρέας της.

Κατεβήκαμε στο Ναό και παρακολουθήσαμε τη Θεία Λειτουργία. Στο τέλος κοινώνησαν η ανιψούλα μου και οι άλλες. Είχατε κάνει πια απόλυση και κλείνατε την Ωραία Πύλη, όταν πηγαίναμε εμείς προς την εικόνα του Αρχαγγέλου, να την ασπαστούμε και να την αποχαιρετήσουμε.... Ω Θεέ μου!!!! Τι ήταν αυτό που αντικρίσαμε!!!

Το πρόσωπο του Αγίου είχε πάρει τη μορφή, το χρώμα και τη ζωντάνια ενός φυσικού ανθρώπου.
Καθώς δε, οδηγούσαμε την Ευγενούλα να τον ασπαστεί, δάκρυα κύλησαν από τα μεγάλα και εκφραστικά του μάτια!!!!
Έβγαλα γρήγορα λίγο βαμβάκι από την τσάντα μου, που είχα και τα σκούπισα, έπειτα σούρωσα το βαμβάκι μέσα στο στοματάκι της ανιψιάς μου.

Δεν είχαμε χρόνο να καθίσουμε, έπρεπε να φύγουμε, γιατί ταξιδεύαμε αμέσως. Καθήσαμε σε μια καφετέρια να πιούμε ένα καφέ, γιατί ήμασταν εντελώς νηστικοί. Τότε ακριβώς η μικρή μας Ευγενούλα έπιασε τα αυτιά της και σε λίγο άρχισε να φωνάζει δυνατά: “Μαμάαααα”!!!
Καταλαβαίνετε τη χαρά, την έκπληξη και την συγκίνηση μας. Κλαίγαμε, αγκαλιαζόμαστε, σταυροκοπιόμασταν και κάναμε σαν τρελλές.

Η Ευγενία μας άκουγε και μιλούσε!!!

Όταν η αδελφή μου έφτασε στη Γερμανία, πήγε την κορούλα της στο Νοσοκομείο ΟΥΝΙ, εκεί που είχε κάνει εγχείρηση, όταν ήταν μικρή και είχε χάσει την ακοή και την φωνή της. Εκεί ο Έλληνας καρδιοχειρούργος κ Άραμος την έφερε στο Συμβούλιο των χειρουργών, την έδειξε στους γιατρούς και τόνισε αυτό το θαυμαστό γεγονός είναι μία τρανή απόδειξη της δυναμής της Ορθόδοξης πίστης μας.
Το παιδί από τότε άρχισε να συμπεριφέρεται και να ζει φυσιολογικά, να ακούει και να μιλά.
Είναι τώρα δώδεκα χρόνων και το παράδοξο είναι οτι, εκτός των άλλων, έχει και μεγάλες επιτυχίες στη μουσική! Λέγεται δε Ευγενία Βαρούτη και μένει στο Ντίσελντορφ Γερμανίας.

Πρωτοπρεσβυτέρου Ευστρατίου Δήσσου, ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟΥ, ΤΟΜΟΣ `Δ, σελ.116

Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2013

ΜΕ ΧΕΙΡΟΥΡΓΗΣΕ Ο ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ...

ΜΕ ΧΕΙΡΟΥΡΓΗΣΕ Ο ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ...
Μιά συγκλονιστική μαρτυρία ενός  ιερέως - γιατρού, μέλους τής Ακαδημίας Επιστημών τής Νέας Υόρκης
     
 
Μιά σπανιοτάτη απεικόνιση Αγγελικών δυνάμεων, πού βρέθηκε "ακούσια", σε εκτύπωση φίλμ κάποιων φίλων, τόν περασμένο χειμώνα. Σέ δεδομένη  μεγένθυση, διακρίνονται καθαρά, μικροί ιπτάμενοι άγγελοι στό βάθος, καί εκατέρωθεν στά έλατα...
------------------------------------------------
Τό παρακάτω περιστατικό στό οποίο θά αναφερθούμε, συνέβει στόν π. Δανιήλ Σάπικα, κάτοικο Αθηνών, Αρχιμανδρίτη καί γιατρό. Τό 1976 αποφοίτησε από τήν Θεολογική Σχολή Αθηνών, καί τό 1978 χειροτονήθηκε κληρικός. Τό 1992 αποφοίτησε από τήν Ιατρική Σχολή τού Πανεπιστημίου Αθηνών, καί τό 1992 εκλέγεται ενεργό μέλος τής Ακαδημίας Επιστημών Νέας Υόρκης. Μάλιστα είναι καί ό πρώτος Ορθόδοξος κληρικός μέλος τής Ακαδημίας Επιστημών.
Στίς 19.2.01 σέ πανηγυρική εκδήλωση ενώπιον τού Αρχιεπισκόπου Αθηνών, εκπροσώπου τού Προέδρου τής Ελληνικής Δημοκρατίας καί μελών τής Κυβέρνησης, τού απονεμήθηκε πλατινένιος κόττινος γιά τίς υπηρεσίες του στόν Οικουμενικό Ελληνισμό.
Διηγείται ό ίδιος...
"Στίς  22  Απριλίου 1994 εισήχθηκα στό Ευγενίδειο Θεραπευτήριο μέ 4,5 κιλά εμπύημα δεξιού ημιθωρακίου, μέ συμπτώματα απολύτου άπνοιας, αδυναμία βάδισης, 41,5 πυρετό,  ενώ υπέστην καί διαβητικό σόκ αγνώστου αιτιολογίας...
Μέσα από ένα σύνεφο έβλεπα καί άκουγα τά συμβαίνοντα μέσα στό χειρουργείο, καί τό βάσανο τό μεγάλο ήταν, ότι, σάν γιατρός γνώριζα πολύ καλά τήν κρίσιμη κατάστασή μου...
Γνώριζα, ότι τό ποσοστό κατάληξης ( θανάτου μου ) ήταν γύρω στό 95%. Καί δέν είχα άδικο. Μάλιστα ήμουν καί επιεικής στήν κρίση μου, γιατί ή ιατρική ομάδα πού αποτελείτο από τόν Ιωάννη Μπελένη διευθυντή τού Ευαγγελισμού, τόν καθηγητή Χρυσόστομο Μελισσινό διευθυντή πνευμονολογικής κλινικής στό Νοσοκομείο Υγεία, καί μέ τήν Ειρήνη Μπατάλη αναισθησιολόγο νά φοβάται νά μού δώσει νάρκωση γιά τόν κίνδυνο ανακοπής τής καρδιάς λόγω βάρους μου, συζητούσαν δυνατά γιατί δέν πίστευαν ότι άκουγα τά λεγόμενά τους...
Τούς άκουγα νά μού δίνουν ζωή μόνο 2% !...
"Θά κάνουμε ό, τι  μπορούμε, έλεγαν, γιατί οί πιθανότητες ζωής είναι ελάχιστες, μέ ποσοστό κατάληξης 98% ! Έτσι κι΄ αλλιώς καταδικασμένος είναι..."
Εκείνη τήν ώρα ένιωσα μόνος, κατάμονος...Έκανα μέ κόπο τόν σταυρό μου καί προσευχήθηκα στόν προστάτη μου, τόν Ταξιάρχη...
" Ταξιάρχη μου, Αρχάγγελε Μιχαήλ, μή μέ αφήνεις, μή μέ εγκαταλείπης. Εσένα μόνο έχω τώρα, σ΄εσένα εμπιστεύομαι τήν ζωή μου..." !
Ένας μεταλικός θόρυβος διέκοψε τήν νοερά προσευχή μου. Φοβήθηκα ότι μέ τήν κίνηση τών χεριών μου έριξα κάποιο εργαλείο, καί προσπάθησα νά γυρίσω τό κεφάλι μου πρός τήν κατεύθυνση τού θορύβου.
Καί τότε...ώ Θεέ μου !
Ό Αρχάγγελος Μιχαήλ, ό Ταξιάρχης, μέ τήν πανοπλία του καί τό σπαθί στό δεξί χέρι του, στεκόταν πλάϊ μου, χαμογελαστός καί ολοζώντανος !
" Δανιήλ, είμαι εδώ, μού είπε. Δέν σέ εγκατέλειψα. Σέ προστατεύω. Εγώ θά σέ χειρουργήσω, καί θά γίνεις καλά. Μή φοβάσαι ! "
Ήταν τά λόγια τού Αρχαγγέλου, καί καθώς μού μιλούσε ακούμπησε τό ξίφος στό στήθος μου !...
Σέ λίγο ήλθε ό καθηγητής Μπελένης. " Άς προσευχηθούμε μαζί πάτερ Δανιήλ, μού είπε, καί μέ τήν βοήθεια τού Θεού όλα θά πάνε καλά "Καί πράγματι πήγανε !
Ή εγχείρηση πέτυχε. Τό χέρι τού γιατρού πού τό οδηγούσε ό Αρχάγγελος, είμαι βέβαιος γιαυτό, μού ξανάδωσε πάλι τήν ζωή πού είχε αρχίσει νά φεύγει από μέσα μου. Καί σήμερα, όχι γιά πρώτη φορά, ήλθα καί πάλι εδώ, στό πανελλήνιο προσκύνημα τών Παμμεγίστων Ταξιαρχών  στό Μανταμάδο τής Λέσβου, γιά νά ευχαριστήσω τόν Αρχάγγελο τού Θεού  Μιχαήλ, γιά τήν σωτηρία μου..."
( απόσπασμα από τό τριμηνιαίο δελτίο επικοινωνίας " Ό Ταξιάρχης " , τού Ιερού προσκυνήματος Ταξιαρχών Μανταμάδου τής Λέσβου )

7 σχόλια


einai olozwntanos.emfanistike me to spathi ston upno mou kai mou eipe oti tha me prostateuei..ton exw sunaixeia konta mou.....

einai prgmatika apithano poy stis meres mas symbainoun tetoia pragmata. Prepei oloi na eyxaristoume ton Theo gia ayta pou mas dinei kai na mas exei kala.

δεν το εχω αναφερει ποτε σε κανενα, παρα μονο στον πνευματικο μου. γι'αυτο θα κρατησω την ανωνυμια μου.
το περιστατικο εγινε πριν 6 χρονια. κουβαλωντας καποιο επιπλο με βρηκε η μια γωνια του στο στηθος και μου εκανε ενα μικρο ελαχιστο σημαδι εξωτερικα. οσο περνουσαν ομως οι μερες, κατι σαν λιπωμα μεγαλωνε ακριβως κατω απο το σημαδι. γενικως δεν ανησυχω για τετοια μικροπραγματα και ετσι το ειχα βγαλει απο το μυαλο μου για κανα 2-3 μηνες. ισως και παραπανω. δεν ηταν και κατι σημαντικο αλλωστε.
μετα απο αρκετο καιρο που το ξαναθυμηθηκα ανακαλυψα οτι το "λιπωμα" ειχε μεγαλωσει σημαντικα και ειχε σκληρηνει παρα πολυ. ειχε το μεγεθος μεγαλου φασολιου. αρχισα να το πιανω συνεχεια για 3-4 μερες και ενιωθα οτι συνεχιζε να μεγαλωνει και να γινεται ολο και πιο σκληρο.
εκεινες τις μερες ετυχε να αγορασω το βιβλιο "θαυματα Αρχαγγελου Μιχαήλ" απο τις εκδοσεις "αποστολος βαρναβας". καθομουν στον καναπε μου στο σαλονι και το διαβαζα. το χερι μου εκεινες τις μερες πηγαινε παλι συνεχεια πανω στο σημειο που ειχα το σημαδι χωρις ομως να εχω καποιο αγχος γι'αυτο. Γινοταν μηχανικα.
καποια στιγμη διαβασα για καποιον κυριο που τον ειχε βοηθησει ο Αρχαγγελος Μιχαηλ σε μια αρρωστια -δεν θυμαμαι τωρα ποιο θαυμα ηταν στο βιβλιο- και ασυναισθητα ειπα μεσα μου και χωρις κανενα παραπανω αγχος: "αρχαγγελε μου δεν μου παιρνεις και μενα αυτο το λιπωμα που οσο παει και μεγαλωνει και δεν το ειχα παρει χαμπαρι τοσο καιρο". συγχρονως ενιωθα καποια μικρη συγκινηση οχι για μενα καθως δεν ειχα την παραμικρη ανησυχια, αλλα για το θαυμα που μολις ειχα διαβασει.
την επομενη ακριβως στιγμη, οπως παντα μηχανικα, ξαναεβαλα το χερι μου πανω στο σημειο που ειχα το λιπωμα. αλλα λιπωμα δεν εβρισκα. τρελλαθηκα. αρχισα να ψαχνω μην τυχον ακουμπουσα σε λαθος σημειο. τιποτα δεν βρηκα. το λιπωμα απλα ειχε εξαφανιστει. ετσι σε ενα δευτερολεπτο. ετσι με μια απλη σκεψη/παρακληση στον αρχαγγελο Μιχαηλ.
δεν το πιστευα οτι μπορει να συμβαινει αυτο. αλλα συνεβαινε και δεν υπηρχε καμια αμφιβολια οτι συνεβαινε. δεν ειχα εξηγησεις παρα μονο την εμπερια, το γεγονος. ενα λιπωμα που υπηρχε για μηνες στο στηθος μου, το οποιο το επιανα μηχανικα της τελευταιες 5 μερες και το οποιο οσο πηγαινε μεγαλωνε και σκληραινε, εξαφανιστηκε σε ενα δευτερο μετα απο μια απλη σκεψη/προσευχη.
δεν ξερω αν ηταν επικινδυνο. η αποψη μου ειναι οτι δεν ηταν. απλα ο Αρχαγγελος και κατ'επεκταση ο Θεος, μου εδειξαν οτι εχω την στηριξη τους εκεινη την περιεργη για μενα περιοδο.

ΠΗΓΑ ΝΑ ΓΕΝΝΗΣΩ ΤΟΝ ΑΓΟΡΑΚΙ ΜΟΥ ΣΤΙΣ 23-1-2001 ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΕΙΧΑ ΧΑΣΕΙ ΠΡΙΝ ΝΑ ΓΕΝΝΗΣΩ ΣΤΟΝ ΕΝΝΑΤΟ ΜΗΝΑ ΚΥΗΣΗΣ ΕΝΑ ΑΓΟΡΙ ΕΤΣΙ ΟΤΑΝ ΧΑΘΗΚΑΝ ΤΕΛΕΙΩΣ ΟΙ ΠΑΛΜΟΙ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΝΑ ΓΕΝΝΗΣΩ ΕΝΩ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΝΑ ΕΡΘΕΙ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΜΟΥ ΤΑ ΧΑΣΑΝ ΟΣΟΙ ΗΤΑΝ ΓΥΡΩ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΙΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΖΟΥΣΕ ΓΙΑ ΛΙΓΑ ΛΕΠΤΑ ΔΙΟΤΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΗΚΑ ΣΤΟΝ ΑΓΓΕΛΟ ΠΟΥ ΗΡΘΕ ΝΑ ΣΥΝΟΔΕΨΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΟΥΛΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΝΑ ΖΗΤΗΣΕΙ ΝΑ ΧΑΡΙΣΤΕΙ Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΕΓΩ ΗΔΗ ΕΙΧΑ ΔΩΣΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΜΑΣ ΑΡΚΕΤΕΣ ΨΥΧΟΥΛΕΣ ΠΡΙΝ ΓΙΑΤΙ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΕΧΑΣΑ ΕΙΧΑ 5 ΠΑΛΥΝΔΡΟΜΕΣ ΚΥΗΣΕΙΣ ΗΜΟΥΝ ΠΟΛΥΤΕΚΝΗ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΤΕΛΙΚΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΒΑΘΥΑ ΜΕ ΠΙΣΤΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ Ο ΠΑΛΜΟΓΡΑΦΟΣ ΕΔΕΙΞΕ ΖΩΗ ΣΤΟ ΒΡΕΦΟΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΥΓΙΕΣΤΑΤΟΣ ΤΗ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΓΙΟΡΤΑΖΕ Ο ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΣ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΕΥΓΝΩΜΩΝ ΓΙ ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΧΑΡΗ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΠΟΥ ΜΕΤΑΦΕΡΑΙ ΟΠΩΣ ΠΡΟΕΙΠΑ Η ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΕΓΙΝΕ ΘΑΥΜΑ ΠΟΥ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΕΞΕΤΑΣΑΝ ΤΟ ΜΩΡΟ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΟΡΩΤΗΤΑ ΤΟΥ Η ΚΑΡΔΟΥΛΑ ΧΤΥΠΟΥΣΕ ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΞΗΓΗΘΗΚΕ ΓΙΑΤΙ ΣΥΝΕΒΗ ΑΥΤΗ Η ΟΛΙΓΟΛΕΠΤΗ ΔΙΑΚΟΠΗ ΤΩΝ ΚΑΡΔΙΑΚΩΝ ΠΑΛΜΩΝ ΕΝΑΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ ΤΡΑΥΜΑΤΙΟΦΟΡΕΑΣ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΩΝΑΖΕ ΟΧΙ ΠΑΛΙ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΕΝΝΟΟΥΣΕ ΤΗ ΦΡΙΚΗ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΖΗΣΕΙ ΠΡΙΝ ΛΙΓΟΥ ΜΗΝΕΣ ΟΤΑΝ ΕΙΧΑ ΧΑΣΕΙ ΕΝΑ ΕΤΟΙΜΟ ΑΓΟΡΙ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΓΕΝΝΗΘΕΙ ΙΣΩΣ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕ ΚΑΙ Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΥΤΑ ΟΛΑ ΣΥΝΕΒΗΣΑΝ ΣΤΟ ΜΑΙΕΥΤΗΡΙΟ ΙΑΣΩ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΟ ΜΟΙΡΑΣΤΩ ΜΑΖΙ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ ΜΑΖΙ ΣΑΣ ΑΜΗΝ

MIA FWRA EIMOYN ME THN ADERFH MOY MEGALO SAVATO KAI PEIGENAME STHN EKLHSIA GIA THN ANASTASH ALLA H EKLHSIA EITAN APANO STO VOYNO KAI PEIGENAME ME TA PODIA ALLA DEN EIXE FWS KAI PERNAGAME EXW APO TO NEKROTAFIO KAI EITAN ANAMENA TA KANTHLAKIA APO TA MNHMATA KAI EMEIS FWVH8EIKAME KAI H EKLHSIA MAS STO XWRIO LEGETE AG.TAXIARXES KAI KANOYME DINATA APO TO FWVOMAS AX AG.TAXIARXES AN MAS AKOYTE KANTE KATI NA VLEPOYME KAI EIDAME XAFNHKA STON OYRANO NA EINAI SXHMATHSMENH H AG.TAXIARXES TOYS VLEPAME KANONIKA ME TO XHFWS TOYS TA FTERA TOYS KAI EITAN EKEI MEXRI POY MPEIKAME STHN EKLEISIA APOTOTE PEISTEPSA PIO POLH OTI KATI EIPARXH KAI MAS AKOYME KAI MAS VWEI8ANE

το φτερουγισμα του ειναι χαδι στην ψυχη μας! Αρχων Μιχαηλ Σε ευχαριστω!!!!! έχε καλα όλα τα παιδιά του κοσμου, σε χρειάζονται δίπλα τους!

Γεια σας, θα ήθελα να μοιραστώ με τους αναγνώστες σας προσωπική μαρτυρία περί σωτηρίου επεμβάσεως του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στην ζωή μου .Δεν μου φανερώθηκε , αλλά επενέργησε υπέρ εμού. Πριν μερικά χρόνια εργαζόμουν σε Γραμματεία Πανεπιστημιακής Σχολής στην κρήτη.Στην πόλη , όπου έδρευε το Πανεπιστήμιο , δυστυχώς λειτουργούσε παρανόμως και εν κρυπτώ παραθρησκευτική ομάδα με ρίζες από Αργεντινή ,( που έχει καταδικασθεί από την Ελληνική Δικαοσύνη ), σουλατσάριζε στο Πανεπιστήμιο χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα ( το παίζουν "στρατός ") και αναρτούσε αφίσες περί επικειμένων διαλέξεων φυσικά ανυπόγραφες και ψευδεπίγραφες, πράγμα που απαγορεύεται από το Σύνταγμα επισύρει ποινικές κυρώσεις. Μαζί με την Προϊσταμένη μου φέραμε το θέμα στην Σύγκλητο , ζητώντας να παρέμβει η Διοίκηση και να ενημερωθούν οι φοιτητές ( το θράσος τους υπήρξε τέτοιο, που απείλησαν την Υπεύθυνη της Βιβλιοθήκης , που τους απαγόρευσε να αναρτούν αφίσες στο χώρο και κάλεσε τον Φύλακα να τους απομακρύνει ).Πήγαμε και στον Εισαγγελέα. Επειδή φοβούνται τους Κρητικούς , που είναι θρησκευόμενοι άνθρωποι σε μεγάλο βαθμό , προσπαθούν να αλιεύσουν φοιτητές μη Κρητικούς , που ζουν μόνοι τους και δεν έχουν κοντά την οικογένειά τους. Κατάφεραν να βρουν τη διεύθυνση και το τηλέφωνό μου και μου χτύπησαν την πόρτα .Άνοιξα , νομίζοντας πως είναι κάποια φίλη.Αντικρύζω μία γεροδεμένη και καλογυμνασμένη κοπέλα ( κοινώς θα μπορούσε να με μία μπουνιά να με λιώσει ) , που ουδέποτε είχα συναντήσει την ζωή μου , με βλέμμα πραγματικά θολωμένο και οργισμένο , που άρχισε να απειλεί εμένα και την Προϊσταμένη μου - νόμιζε πως ήταν θεία μου ), ότι θα μας κάνουν μήνυση , θα ζητήσουν αποζημιώσεις , ότι θα μας διώξουν απ'τις δουλιές μας και άλλα φληναφήματα.Της ζήτησα να φύγει από το σπίτι μου και της είπα πως ότι έχει να πει ,ας έλθει στο γραφείο του Εισαγγελέα , που έχει αναλάβει το θέμα και εμείς ως Πανεπιστήμιο θα είμαστε εκεί, δεν κρυβόμαστε. Αρνιόταν δε να μου αποκαλύψει την ταυτότητά της. Απήντησε πως θα έφευγε όταν το ήθελε αυτή και προσπάθησε - τρομάρα της - να με υπνωτίσει - μου'λεγε να την κοιτώ στα μάτια , ότι θα μου κάνουν κακό ότι ξέρουν τι σκέπτομαι και άλλα ανόητα πράγματα.Το μόνο που κατάφερε ήταν να με εξοργίσει τόσο πολύ σκεπτόμενη τον αριθμό των παιδιών που παραπλανούν και τις οικογένειες που διαλύουν , τις αυτοκτονίες που έχουν γίνει να σας πω φοβήθηκα και λίγο , διότι ήταν θεόρατη.Αμέσως επικαλέσθηκα νοερά τον "νονό μου" Αρχάγγελο Μιχαήλ , νε με βοηθήσει.Αισθάνθηκα αμέσως μία ώθηση στην σπονδυλική μου στήλη , σαν κάποιος να έβαλε ένα ζεστό χέρι στην μέση μου και σαν να με σήκωσε, ένοιωσα πιο ανάλαφρη, γαλήνια και δυνατή, σαν να ψήλωσα.Θυμάμαι ακόμη τον τρόμο στο προσωπό της όταν της είπα πως με προστατεύουν οι Αρχάγγελοι και δεν μπορεί να με βλάψει .Εγώ που είμαι 47 κιλά κλαράκι και δεν έχω σωματική δύναμη.Της είπα πως πιστεύω στον Χριστό , δεν την φοβάμαι.Δεν θα με κάνει να σωπάσω ,αρκετό κακό έχουν κάνει σε τόσους νεους ανθρώπους.Αυτή πάλι έλεγε πως θα μου φέρει ενάντια Χριστό και Διάολο μαζί - της απάντησα"δεν πα να φέρει και τον Πάπα".Εκείνη την στιγμή στο διαμέρισμά μου εισέβαλε η Αστυνομία , την κάλεσε η γειτόνισσα και συνέλαβε και οδήγησε στο κρατητήριο και αυτην και δύο ρωμαλέους νεαρούς( σωματοφύλακές της ) , που παραφύλαγαν κάτω από την πολυκατοικία. Έκανα μακροσκελή κατάθεση και εγώ και μέλη του Πανεπιστημίου στον Αστυνομικό Διοικητή .Μήνυση δεν υπέβαλα , εξάλλου και αυτό το κορίτσι θύμα τους είναι. Για το υπόλοιπο του ακαδημαϊκού έτους δεν με ενόχλησαν , αργότερα επέστρεψα κι εγώ στην Αθήνα. Ευγνωμονώ τον Αρχάγγελο Μιχαήλ για την προστασία , που μου παρείχε και εύχομαι οι φύλακες άγγελοι των παιδιών , που έχουν παρασυρθεί από περίεργες δοξασίες εξ Ινδιών να βοηθήσουν τα άτομα αυτά να βρουν το φως.ΠΗΓΗ.....http://orthodox-world.pblogs.gr/2008/05/megalo-thayma-toy-arhaggeloy-mihahl-kai-fwtografia-aggelwn.html

Από τα θαύματα του Πανορμίτη της Σύμης

  1. Από τα θαύματα του Πανορμίτη της Σύμης



Πρωτ. Νεκταρίου Σαββίδηυπευθ. Γραφείου Εξωτερικής Ιεραποστολής Ι. Μ. Βεροίας και Ναούσης


    
Από καιρό σχεδίαζαν να πάνε να προσκυνήσουν στο μοναστήρι του Τ. Προδρόμου που βρίσκεται σκαρφαλωμένο στα ηρωικά βουνά της Μακεδονίας. Και όταν το κατάφεραν, με χαρά οδήγησαν τα βήματά τους στο μοναστήρι, πούναι άλλωστε , όπως κάθε μοναστήρι, όαση πνευματική.

Άνοιξη ήταν, εποχή που η φύση έχει βάλει όλη της τη δύναμη για να υμνήσει με τα ποικίλα χρώματά της τον Δημιουργό της. Απολάμβαναν μέσα από το αυτοκίνητο όλη τη διαδρομή. Άφησαν πίσω τους τον πλούσιο κάμπο και άρχισαν να ανεβαίνουν τους πρόποδες του πανέμορφου βουνού. Μοσχοβολούσε το θυμάρι και όσο ανέβαιναν τόσο περισσότερο γινόταν υπέροχο το τοπίο. Από ψηλά φαινόταν όλος ο μακεδονικός κάμπος μέχρι που έπαιρνε το μάτι σου, ως το Θερμαϊκό κόλπο. Θέα μαγευτική. Το δάσος που ολοένα ανέβαιναν ήταν γεμάτο από οξιές, καστανιές, δρυς και πυκνή βλάστηση. Ποια ψυχή δε θα έστρεφε το βλέμμα της στον ουρανό και δε θα δοξολογούσε τον Κτίστη του παντός; Μ'; αυτές τις σκέψεις έφτασαν οι προσκυνητές στο μοναστήρι. Άφησαν πίσω τους τη μικρή, αλλά τόσο περιποιημένη και γεμάτη λουλούδια αυλή και αντίκρισαν το καθολικό με τους τρεις τρούλους να προβάλουν σε πρωτότυπο σχήμα πάνω από την πέτρινη σκεπή. Το εσωτερικό του καθολικού με το ξυλόγλυπτο τέμπλο, τη θαυματουργή εικόνα του Τιμίου Προδρόμου γαληνεύουν κάθε επισκέπτη. Αφού προσκύνησαν πέρασαν για κέρασμα στο αρχονταρίκι από τη μοναχή που είχε το συγκεκριμένο διακόνημα.
    
Τους μίλησε για το ιστορικό του μοναστηριού και σε λίγο φάνηκε και η Γερόντισσα. Απλή και πρόσχαρη. Δεν είναι πολλά χρόνια που δέχθηκε την πρόσκληση του φιλομόναχου Επισκόπου της περιοχής και εγκαταστάθηκε με την ευχή του Γέροντά της εδώ.
- Γερόντισσα, ευλογείτε.
Την ευχή του Κυρίου και του Προδρόμου να έχουμε.
- Θαυμάσαμε, είπαν οι προσκυνητές, την υπέροχη φύση και την τοποθεσία του μοναστηριού. Συμφώνησε η Γερόντισσα.
- Έτσι είναι παιδιά μου. Αν Θεός προνοεί για όλη τη φύση και τη δημιουργία, πόσο μάλλον για κάθε άνθρωπο. Είναι κοντά σε κάθε στιγμή της ζωής μας. Αρκεί εμείς να αγωνιζόμαστε να ζούμε σύμφωνα με το θέλημά Του. Επεμβαίνει στη ζωή μας και μας βοηθά. Είναι ζωντανή η Παρουσία Του.
Κάτι πήγε να πει περισσότερο, αλλά δίστασε.
- Συνεχίστε, ψιθύρισε κάποιος από τους προσκυνητές.
- Θα διηγηθώ στην αγάπη σας ένα περιστατικό από τη ζωή μου. Το αναφέρω προς δόξαν Θεού και του Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Του Πανορμίτη της Σύμης.
- Τι σχέση έχετε εσείς Γερόντισσα, με το μακρινό Πανορμίτη της Δωδεκανήσου;
- Θα σας πω.


Άρχισε τη διήγηση κι όλοι κρεμάστηκαν από τα χείλη της. Ακόμη και τα μικρά παιδιά ησύχασαν για να ακούσουν.

- Θα σας πάω πολλά χρόνια πίσω. Στο όμορφο νησί της Κιμώλου που γεννήθηκα. Σαν μικρό παιδί, όπως μου έλεγαν οι γονείς μου, ήμουν ζωηρό και αεικίνητο. Ώσπου ξαφνικά αρρώστησα. Έπεσα στο κρεβάτι και μάλιστα με αρρώστια βαριά. Ο νεαρός αγροτικός γιατρός που με εξέτασε διέγνωσε πολιομυελίτιδα Αρρώστια που καταλήγει σε μυϊκή ατροφία δηλαδή σε αναπηρία. Οργανωμένο νοσοκομείο δεν υπήρχε και η μεταφορά στον Πειραιά ήταν δύσκολη και επείγουσα. Όμως έπρεπε να γίνει. Οι γονείς μου, ενώ ήμουνα με υψηλό πυρετό και σε ακινησία, με έβαλαν στο καράβι για τον Πειραιά. Αν προλάβαιναν και αν γινόμουνα καλά. Ζήτημα ζωής και θανάτου. Ήταν όμως άνθρωποι με μεγάλη πίστη και βαθιά ευλάβεια. Ευλογημένοι. Όλα τα ανέθεσαν στο Θεό. Είχαν σε ευλάβεια τον Αρχάγγελο της Σύμης. Τον Πανορμίτη. Αμέσως ζήτησαν την βοήθειά του. Πως όμως θα πείτε αφού επικοινωνία δεν υπήρχε και η Κίμωλος είναι πολλά μίλια μακριά και στην άλλη πλευρά του Αιγαίου; Και όμως παιδιά μου, όπου υπάρχει πίστη αληθινή δεν υπάρχουν εμπόδια και αποστάσεις.
    
Ο πατέρας μου μέσα σε ένα μικρό κασελάκι έβαλε λάδι, θυμίαμα, καρβουνάκια και το όνομά μου. Έκλεισε το κιβώτιο με πίσσα για να μην βραχεί το περιεχόμενο και καθώς ξεκινούσε το καράβι από την Κίμωλο για τον Πειραιά που έπρεπε να πάμε, το έριξε στο ταραγμένο πέλαγος. Δυνατή προσευχή ξέσπασε μέσα από την καρδιά του πατέρα μου για να φτάσει το κιβώτιο που ρίχθηκε στη θάλασσα στον Πανορμίτη, στην Σύμη, στην άλλη άκρη του Αιγαίου. Να επέμβει ο Αρχάγγελος για να σωθεί το παιδάκι του, που χανόταν από την φοβερή αρρώστια, δηλαδή εγώ που σας ομιλώ.
- Είναι δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο, ρώτησε διστακτικά κάποιος από τους προσκυνητές. Ένα ακυβέρνητο κουτάκι να επιπλέει στο πέλαγος και να πρέπει πάει σε συγκεκριμένο προορισμό;
- Και όμως παιδιά μου. Εμείς ενώ φτάσαμε στον Πειραιά για την νοσηλεία, το μικρό δεματάκι διέπλευσε κάτω από τις φτερούγες του Αρχαγγέλου όλο το Αιγαίο πέλαγος και έφτασε στον Πανορμίτη, στη Σύμη! Το πήραν από την προκυμαία στο μοναστήρι. Το άνοιξαν. Πήραν ευλαβικά το λάδι για να το ανάψουν στο κανδήλι του Αρχαγγέλου.

Σιγή επικράτησε για μία στιγμή στο αρχονταρίκι και η Γερόντισσα συγκινημένη συνέχισε. Εγώ έγινα αμέσως καλά. Με θεράπευσε ο Πανορμίτης.

Ξανάγινα το ζωηρό παιδάκι, ενώ τώρα θα ήμουν στην καλλίτερη περίπτωση ανάπηρη! Μετά από λίγο καιρό λάβαμε και γράμμα, που ευλαβικά φυλάμε, από το μοναστήρι του Πανορμίτη που ανέφερε πως παρέλαβαν το δέμα. Πρόσφατα αξιώθηκα, να προσκυνήσω την Χάρη του Πανορμίτη και να του πω ότι οφείλω σε αυτόν την ζωή μου και το αγγελικό σχήμα που φορώ!

Απόλυτη ησυχία απλώθηκε στο αρχονταρίκι με το τέλος της διήγησης από την Γερόντισσα. Λες και σε όλους όσους άκουγαν χύθηκε μία σταλαγματιά από την χάρη του Πανορμίτη μέσα τους. Πήραν την ευχή της Γερόντισσας και ξεκίνησαν για την επιστροφή. Κανείς δεν έλεγε τίποτε στο αυτοκίνητο. Μόνο μία μυστική καρδιακή προσευχή ανέβαινε απ όλους στον προεξάρχοντα των Αγγελικών Δυνάμεων:

«Σκέπασον και ημάς εν τη σκέπη των πτερύγων σου μέγιστε Μιχαήλ Αρχάγγελε».


Πηγή : Περιοδικό ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2008

Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2013

ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΠΟΥ ΕΠΑΝΑΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΟΡΑΣΗ..

ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΠΟΥ ΕΠΑΝΑΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΟΡΑΣΗ....

Ήταν η Δευτέρα της τελευταίας εβδομάδος του Αυγούστου. Όσο η λειτουργία προχωρούσε τόσο οι προσκυνητές που έρχοταν να εκκλησιασθούν και να προσκυνήσουν, πλήθαιναν και γέμιζαν το Ναό. Συντετριμένοι, προσέρχοταν στο μυστήριο της Θείας Κοινωνίας. Η ματιά μου πήρε κάποιο πρόσωπο γνωστό, που με ευλάβεια κρατούσε την τελευταία θέση της σειράς. Ήταν ο Δημήτριος Κουρκούτας.
“... Μεταλαμβάνει ο δούλος του Θεού Δημήτριος........”

Τέλειωσε η θεία λειτουργία και στο προάυλιο του Ναού με περίμενε μαζί με τη σύζυγο του Ευστρατία.
- “ .......Πάτερ μου, πάτερ Ευστράτιε, έγινε το θαύμα...”
και λέγοντας αυτά, με αγκάλιασε σταυρωτά και με ασπάστηκε. Συγκινήθηκα, βούρκωσα και κρατώντας τον αγκαλιά μου τον έφερα στο γραφείο του Ναού.
Ο κ.Κουρκούτας, αφού κάθησε και σκούπισε τα μάτια του, άρχισε να μου διηγείται:

“...Παπαστρατή μου, με γνωρίζεις καλά, με ξέρεις. Επί δεκατέσσερα χρόνια έπασχα από οίδημα κερατοειδούς χιτώνος και ιριδικυκλήτιδα, με κίνδυνο ανά πάσα στιγμή να χάσω το φως μου. Όταν έφυγα από την εφορία Μυτιλήνης και μετατέθηκα στην Αθήνα, ήμουν συνεχώς υπό την παρακολούθηση του καθηγητή οφθαλμογίας κ.Μπεχράκη.
Γνωρίζεις επίσης Πάτερ μου, πόσο αγαπώ και ευλαβούμαι τον Ταξιάρχη. Ήμουν τακτικότατος προσκυνητής όταν υπηρετούσα εδώ. Πίστευα ότι ο Ταξιάρχης θα με κάνει καλά. Κάθε χρόνο στην άδεια μου, πρώτα έπρεπε να έλθω στη Μυτιλήνη, να προσκυνίσω τον Άγιο μου και μετά να κάνω ότι άλλο. Όταν έφτασα όμως εδώ, ξαφνικά θόλωσε το φως μου. Ταράχτηκα. Αμέσως πήγα στον οφθαλμίατρο Μυτιλήνης κ.Μυλωνάδη.
Εκείνος μου είπε ότι η κατάσταση μου είναι πολύ σοβαρή και πως πρέπει αμέσως να φύγω πίσω στην Αθήνα, γιατί η όραση μου έφτασε τα 4/10.

Επιβιβάστηκα στο πλοίο. Όταν ανέβηκα στο κατάστρωμα ένιωσα την ανάγκη να κλάψω, να πω τον πόνο μου, να φωνάξω. Έτσι εμπρός στους συνεπιβάτες μου, γονάτισα πάνω στο κατάστρωμα, κοίταξα προς το Μανταμάδο, στον Ταξιάρχη μου και άρχισα να προσεύχομαι και να τον παρακαλώ, κλαίγοντας, να κάνει το θαύμα του κι εγώ θα γυρισω αμέσως πίσω να τον ευχαριστήσω.
Στη θέση αυτή κάθησα πολύ ώρα. Κάτι μου συνέβη, κάποιο αεράκι παρηγοριάς ένοιωσα μέσα μου, είχα κάπως συνέλθει.

Μόλις φτάσαμε στην Αθήνα αμέσως πήγαμε με τη σύζυγο μου στον καθηγητή. Με εξέτασε πολύ ώρα. Δεν ήταν αισιόδοξος. Μου έγραψε ενέσεις και τρεις σελίδες φάρμακα. Ήταν ημέρα Σάββατο.
Γυρίσαμε σπίτι κι εγώ αμέσως γονάτισα εμπρός την εικόνα του Ταξιάρχη και με κλάμματα άρχισα να τον παρακαλώ. Έκλαιγα, φώναζα, παρακαλούσα..... Τη νύχτα μία ευωδία γέμισε το σπίτι!
Ρώτησα τη γυναίκα να θύμιασε και μου είπε όχι!. Τότε πίστεψα ότι θα γίνω καλά. Ο Ταξιάρχης με άκουσε. Πήγα κοντά στην εικόνα Του......
Ήταν λουσμένη σ`ένα φωτοστέφανο που σπιθίριζε ολόκληρο!

Το πρωί της Κυριακής πήγαμε εκκλησία. Πήρα το κεράκι μου και καθώς προσπαθούσα να το ανάψω, ήλθε το φως μου. Το αραχνούφαντο πανί που τύλιγε τα μάτια μου έπεσε. Κοίταξα τις εικόνες, τα έβλεπα όλα πεντακάθαρα! Ευτυχισμένος και γεμάτος ευγνωμοσύνη στο Θεό και στον Άγιο μου, τελείωσε η Λειτουργία με εσωτερικές ευχαριστήριες προσευχές.

Πήγαμε στο σπίτι και αμέσως πήραμε τηλέφωνο τον καθηγητή. Δεν ήταν εκεί. Είχε παέι για προσκύνημα στη Τήνο. Πήραμε το βοηθό του κ.Οικονομόπουλο και του είπαμε τι συνέβη.
“... Μη μου πείτε κ.Κουρκούτα ότι βλέπετε καθαρα;...”
όταν επιμείναμε, μας κάλεσε να πάμε στο σπίτι του. Αφού με εξέτασε πολύ προσεκτικά, με κοίταξε με απορία. Μου έδειξε τον πίνακα των αριθμών και τον διάβασα μέχρι κάτω, για πρώτη φορά στη ζωή μου!
-”... Δεν ξέρω τα έχω χαμένα! Ιατρικώς δεν δικαιολογείται η ίαση. Αυτό είναι σαν θαύμα, η όραση σου έφτασε τα 10/10!

“.....Είναι θαύμα γιατρέ μου, Ο προστάτης μου Άγιος με θεράπευσε!...”
“....Πήρατε καθόλου από τα φάρμακα που σας έγραψε ο καθηγητής;....”
“....Όχι, του απάντησα. Δεν πρόλαβα γιατί ήταν Σάββατο και θα πήγαινα Δευτέρα....”
“....Τι να σας πω, έκανε με απορία ο γιατρός. Να προσεύχεστε και για εμάς στον Άγιο σας. Πράγματι είναι κάτι το μυστήριο, που δεν μπορώ να εξηγήσω ιατρικώς. Θα μπορούσε να γίνει κάποια βελτίωση στην όραση σου, αλλά όχι τόσο σύντομα και χωρίς θεραπεία...”

Αφήσαμε Πάτερ μου τον κατάπληκτο γιατρό και αμέσως πήγαμε για εισητήρια. Μόλις φτάσαμε στη Μυτιλήνη, ήλθαμε αμέσως να εκπληρώσουμε το τάμα μας στο Σωτήρα μου Άγιο.
Ας είναι δοξασμένο το όνομα Του. Και λέγοντας αυτά ο κ.Κουρκούτας, σηκώθηκε και με ευλάβεια έκανε το σημέιο του Σταυρού. Αυθόρμητα ήλθε στο στόμα μου το Μεγαλυνάριο του Αρχαγγέλου:

.........Έχων σε Προστάτην και βοηθόν, φύλακα......
.........και ρύστην της ψυχής μου της ταπεινής........
........Μιχαήλ Πρωτάρχα και Μέγα Ταξιάρχα,........
.......εν ώρα του κινδύνου συ μοι βοήθησον..........

Πρωτοπρεσβυτέρου Ευστρατίου Δήσσου, ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟΥ, τόμος `Α, σελ.96