ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΠΟΥ ΕΠΑΝΑΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΟΡΑΣΗ..

ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΠΟΥ ΕΠΑΝΑΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΟΡΑΣΗ....

Ήταν η Δευτέρα της τελευταίας εβδομάδος του Αυγούστου. Όσο η λειτουργία προχωρούσε τόσο οι προσκυνητές που έρχοταν να εκκλησιασθούν και να προσκυνήσουν, πλήθαιναν και γέμιζαν το Ναό. Συντετριμένοι, προσέρχοταν στο μυστήριο της Θείας Κοινωνίας. Η ματιά μου πήρε κάποιο πρόσωπο γνωστό, που με ευλάβεια κρατούσε την τελευταία θέση της σειράς. Ήταν ο Δημήτριος Κουρκούτας.
“... Μεταλαμβάνει ο δούλος του Θεού Δημήτριος........”

Τέλειωσε η θεία λειτουργία και στο προάυλιο του Ναού με περίμενε μαζί με τη σύζυγο του Ευστρατία.
- “ .......Πάτερ μου, πάτερ Ευστράτιε, έγινε το θαύμα...”
και λέγοντας αυτά, με αγκάλιασε σταυρωτά και με ασπάστηκε. Συγκινήθηκα, βούρκωσα και κρατώντας τον αγκαλιά μου τον έφερα στο γραφείο του Ναού.
Ο κ.Κουρκούτας, αφού κάθησε και σκούπισε τα μάτια του, άρχισε να μου διηγείται:

“...Παπαστρατή μου, με γνωρίζεις καλά, με ξέρεις. Επί δεκατέσσερα χρόνια έπασχα από οίδημα κερατοειδούς χιτώνος και ιριδικυκλήτιδα, με κίνδυνο ανά πάσα στιγμή να χάσω το φως μου. Όταν έφυγα από την εφορία Μυτιλήνης και μετατέθηκα στην Αθήνα, ήμουν συνεχώς υπό την παρακολούθηση του καθηγητή οφθαλμογίας κ.Μπεχράκη.
Γνωρίζεις επίσης Πάτερ μου, πόσο αγαπώ και ευλαβούμαι τον Ταξιάρχη. Ήμουν τακτικότατος προσκυνητής όταν υπηρετούσα εδώ. Πίστευα ότι ο Ταξιάρχης θα με κάνει καλά. Κάθε χρόνο στην άδεια μου, πρώτα έπρεπε να έλθω στη Μυτιλήνη, να προσκυνίσω τον Άγιο μου και μετά να κάνω ότι άλλο. Όταν έφτασα όμως εδώ, ξαφνικά θόλωσε το φως μου. Ταράχτηκα. Αμέσως πήγα στον οφθαλμίατρο Μυτιλήνης κ.Μυλωνάδη.
Εκείνος μου είπε ότι η κατάσταση μου είναι πολύ σοβαρή και πως πρέπει αμέσως να φύγω πίσω στην Αθήνα, γιατί η όραση μου έφτασε τα 4/10.

Επιβιβάστηκα στο πλοίο. Όταν ανέβηκα στο κατάστρωμα ένιωσα την ανάγκη να κλάψω, να πω τον πόνο μου, να φωνάξω. Έτσι εμπρός στους συνεπιβάτες μου, γονάτισα πάνω στο κατάστρωμα, κοίταξα προς το Μανταμάδο, στον Ταξιάρχη μου και άρχισα να προσεύχομαι και να τον παρακαλώ, κλαίγοντας, να κάνει το θαύμα του κι εγώ θα γυρισω αμέσως πίσω να τον ευχαριστήσω.
Στη θέση αυτή κάθησα πολύ ώρα. Κάτι μου συνέβη, κάποιο αεράκι παρηγοριάς ένοιωσα μέσα μου, είχα κάπως συνέλθει.

Μόλις φτάσαμε στην Αθήνα αμέσως πήγαμε με τη σύζυγο μου στον καθηγητή. Με εξέτασε πολύ ώρα. Δεν ήταν αισιόδοξος. Μου έγραψε ενέσεις και τρεις σελίδες φάρμακα. Ήταν ημέρα Σάββατο.
Γυρίσαμε σπίτι κι εγώ αμέσως γονάτισα εμπρός την εικόνα του Ταξιάρχη και με κλάμματα άρχισα να τον παρακαλώ. Έκλαιγα, φώναζα, παρακαλούσα..... Τη νύχτα μία ευωδία γέμισε το σπίτι!
Ρώτησα τη γυναίκα να θύμιασε και μου είπε όχι!. Τότε πίστεψα ότι θα γίνω καλά. Ο Ταξιάρχης με άκουσε. Πήγα κοντά στην εικόνα Του......
Ήταν λουσμένη σ`ένα φωτοστέφανο που σπιθίριζε ολόκληρο!

Το πρωί της Κυριακής πήγαμε εκκλησία. Πήρα το κεράκι μου και καθώς προσπαθούσα να το ανάψω, ήλθε το φως μου. Το αραχνούφαντο πανί που τύλιγε τα μάτια μου έπεσε. Κοίταξα τις εικόνες, τα έβλεπα όλα πεντακάθαρα! Ευτυχισμένος και γεμάτος ευγνωμοσύνη στο Θεό και στον Άγιο μου, τελείωσε η Λειτουργία με εσωτερικές ευχαριστήριες προσευχές.

Πήγαμε στο σπίτι και αμέσως πήραμε τηλέφωνο τον καθηγητή. Δεν ήταν εκεί. Είχε παέι για προσκύνημα στη Τήνο. Πήραμε το βοηθό του κ.Οικονομόπουλο και του είπαμε τι συνέβη.
“... Μη μου πείτε κ.Κουρκούτα ότι βλέπετε καθαρα;...”
όταν επιμείναμε, μας κάλεσε να πάμε στο σπίτι του. Αφού με εξέτασε πολύ προσεκτικά, με κοίταξε με απορία. Μου έδειξε τον πίνακα των αριθμών και τον διάβασα μέχρι κάτω, για πρώτη φορά στη ζωή μου!
-”... Δεν ξέρω τα έχω χαμένα! Ιατρικώς δεν δικαιολογείται η ίαση. Αυτό είναι σαν θαύμα, η όραση σου έφτασε τα 10/10!

“.....Είναι θαύμα γιατρέ μου, Ο προστάτης μου Άγιος με θεράπευσε!...”
“....Πήρατε καθόλου από τα φάρμακα που σας έγραψε ο καθηγητής;....”
“....Όχι, του απάντησα. Δεν πρόλαβα γιατί ήταν Σάββατο και θα πήγαινα Δευτέρα....”
“....Τι να σας πω, έκανε με απορία ο γιατρός. Να προσεύχεστε και για εμάς στον Άγιο σας. Πράγματι είναι κάτι το μυστήριο, που δεν μπορώ να εξηγήσω ιατρικώς. Θα μπορούσε να γίνει κάποια βελτίωση στην όραση σου, αλλά όχι τόσο σύντομα και χωρίς θεραπεία...”

Αφήσαμε Πάτερ μου τον κατάπληκτο γιατρό και αμέσως πήγαμε για εισητήρια. Μόλις φτάσαμε στη Μυτιλήνη, ήλθαμε αμέσως να εκπληρώσουμε το τάμα μας στο Σωτήρα μου Άγιο.
Ας είναι δοξασμένο το όνομα Του. Και λέγοντας αυτά ο κ.Κουρκούτας, σηκώθηκε και με ευλάβεια έκανε το σημέιο του Σταυρού. Αυθόρμητα ήλθε στο στόμα μου το Μεγαλυνάριο του Αρχαγγέλου:

.........Έχων σε Προστάτην και βοηθόν, φύλακα......
.........και ρύστην της ψυχής μου της ταπεινής........
........Μιχαήλ Πρωτάρχα και Μέγα Ταξιάρχα,........
.......εν ώρα του κινδύνου συ μοι βοήθησον..........

Πρωτοπρεσβυτέρου Ευστρατίου Δήσσου, ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟΥ, τόμος `Α, σελ.96