ΤΟ ΠΟΛΥ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΤΗΝ ΚΩΦΑΛΑΛΗ ΜΙΚΡΗ ΕΥΓΕΝΙΑ

ΤΟ ΠΟΛΥ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΤΗΝ ΚΩΦΑΛΑΛΗ ΜΙΚΡΗ ΕΥΓΕΝΙΑ

Ήταν ένα χειμωνιάτικο πρωινό μιας Δευτέρας. Στον Ιερό Ναό των Ταξιαρχών είχε τελειώσει η λειτουργία.
Μία νέα κυρία, κρατώντας από το χέρι ένα μικρό κοριτσάκι προσήλθε με πολύ ευλάβεια να πάρει αντίδωρο. Φιλώντας το χέρι του ιερέα του είπε σιγανά:
Πάτερ θα ήθελα να σας μιλήσω για λίγο, είναι ευλογημένο;
Ναι παιδί μου σε λίγο θα είμαι στο γραφείο, ελάτε
Πράγματι, σε λίγο στο γραφείο έμπαινε η κυρία με το παιδάκι της, το σύζυγο της και ένα άλλο ζευγάρι.

Πάτερ, δεν μπορώ να κρατηθώ, θέλω να μιλήσω. Νομίζω ότι δεν έκανα καλά που μέχρι τώρα δεν μίλησα, νιώθω ένα βάρος μέσα μου και θέλω να το βγάλω.
Σας ακούω παιδί μου, ορίστε
Ονομάζομαι Μυλωνά Ελένη. Η διεύθυνση μου είναι ........ και το τηλέφωνο μου 9338....... είμαι στρατιωτικός τόσον εγώ όσο και ο σύζυγος μου.

Στις 8 Απριλίου είχε έρθει από Γερμανία η αδελφή μου με το κοριτσάκι της, το οποίο είχε κάνει εγχείρηση καρδιάς στη Γερμανία, έξι μηνών. Αποτέλεσμα αυτής της εγχείρησης ήταν να μείνει το παιδί κωφάλαλο. Το παιδί τότε, ήταν έξι ετών.

Η αδελφή μου είχε διαβάσει για τον Ταξιάρχη του Μανταμάδου και τη θαυμαστή εικόνα του. Πίστεψε στη μεσιτεία του και ταξίδεψε από την Γερμανία για Κείνον. Ήρθαμε μαζί εδώ στο Ναό αμέσως. Το βράδυ μετά την προσευχή και την παράκληση που κάναμε εμπρός στη θαυμαστή εικόνα του Αρχάγγελου, ανεβήκαμε στα κελλιά μας.

Έμεινα στο δικό μας κελλί με την ανιψούλα μου την Ευγενούλα. Δεν είχα κοιμηθεί, γιατί έκανε πολύ κρύο και πρόσεχα τη μικρή μη μου ξεσκεπαστεί, όταν άκουσα βαριά βήματα στη ξύλινη σκάλα του χαγιατιού. Τρόμαξα, γιατί το κελλί μας ήταν το πρώτο, το νούμερο 1, δίπλα ακριβώς στη σκάλα, ένα μικρό με δύο κρεβατάκια. Ζάρωσα μέσα στις κουβέρτες μου και περίμενα.... Τα βήματα ανέβηκαν τη σκάλα, σταμάτησαν για λίγο και έπειτα κατευθύνθηκαν προς το κελλί μας. Τυλίχτηκα περισσότερο στις κουβέρτες και άφησα έξω απ`αυτές μόνο τα μάτια μου, να κοιτάζουν την πόρτα.

Η πετούγια της πόρτας κινήθηκε και αυτή άνοιξε διάπλατα! Ένας νέος, ψηλός, πανέμορφος, στα χρυσά ντυμένος, που γύρω του ακτινοβολούσε φως δυνατό, μπήκε μέσα στο κελλί.

Κάθησε άρκετη ώρα πάνω από το παιδί. Το δωμάτιο ζεστάθηκε σαν να ήταν καλοκαίρι και όλα μέσα σ`αυτό ήταν σαν να έβλεπες ένα θαυμάσιο όνειρο. Πόση ώρα παρέμεινε δεν μπορώ να σας πω, θαρρώ πως ο χρόνος δε λειτουργούσε, πως σταμάτησε.

Όλη τη νύχτα δεν κοιμήθηκα, προσευχόμουν, ούτε τολμούσα να βγω και να πάω δίπλα στην αδελφή μου. Το πρωί η Ευγενούλα ξύπνησε χαρούμενη και ευδιάθετη. Η αδελφή μου την είχε νηστέψει να κοινωνήσει, μαζί και εκείνη και οι κοπέλες της παρέας της.

Κατεβήκαμε στο Ναό και παρακολουθήσαμε τη Θεία Λειτουργία. Στο τέλος κοινώνησαν η ανιψούλα μου και οι άλλες. Είχατε κάνει πια απόλυση και κλείνατε την Ωραία Πύλη, όταν πηγαίναμε εμείς προς την εικόνα του Αρχαγγέλου, να την ασπαστούμε και να την αποχαιρετήσουμε.... Ω Θεέ μου!!!! Τι ήταν αυτό που αντικρίσαμε!!!

Το πρόσωπο του Αγίου είχε πάρει τη μορφή, το χρώμα και τη ζωντάνια ενός φυσικού ανθρώπου.
Καθώς δε, οδηγούσαμε την Ευγενούλα να τον ασπαστεί, δάκρυα κύλησαν από τα μεγάλα και εκφραστικά του μάτια!!!!
Έβγαλα γρήγορα λίγο βαμβάκι από την τσάντα μου, που είχα και τα σκούπισα, έπειτα σούρωσα το βαμβάκι μέσα στο στοματάκι της ανιψιάς μου.

Δεν είχαμε χρόνο να καθίσουμε, έπρεπε να φύγουμε, γιατί ταξιδεύαμε αμέσως. Καθήσαμε σε μια καφετέρια να πιούμε ένα καφέ, γιατί ήμασταν εντελώς νηστικοί. Τότε ακριβώς η μικρή μας Ευγενούλα έπιασε τα αυτιά της και σε λίγο άρχισε να φωνάζει δυνατά: “Μαμάαααα”!!!
Καταλαβαίνετε τη χαρά, την έκπληξη και την συγκίνηση μας. Κλαίγαμε, αγκαλιαζόμαστε, σταυροκοπιόμασταν και κάναμε σαν τρελλές.

Η Ευγενία μας άκουγε και μιλούσε!!!

Όταν η αδελφή μου έφτασε στη Γερμανία, πήγε την κορούλα της στο Νοσοκομείο ΟΥΝΙ, εκεί που είχε κάνει εγχείρηση, όταν ήταν μικρή και είχε χάσει την ακοή και την φωνή της. Εκεί ο Έλληνας καρδιοχειρούργος κ Άραμος την έφερε στο Συμβούλιο των χειρουργών, την έδειξε στους γιατρούς και τόνισε αυτό το θαυμαστό γεγονός είναι μία τρανή απόδειξη της δυναμής της Ορθόδοξης πίστης μας.
Το παιδί από τότε άρχισε να συμπεριφέρεται και να ζει φυσιολογικά, να ακούει και να μιλά.
Είναι τώρα δώδεκα χρόνων και το παράδοξο είναι οτι, εκτός των άλλων, έχει και μεγάλες επιτυχίες στη μουσική! Λέγεται δε Ευγενία Βαρούτη και μένει στο Ντίσελντορφ Γερμανίας.

Πρωτοπρεσβυτέρου Ευστρατίου Δήσσου, ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟΥ, ΤΟΜΟΣ `Δ, σελ.116