Σεβαστέ μας π. Ευστράτιε, την ευχή σας. Ονομάζομαι Βατούλα Κοντούλη και κατάγομαι από το Πλωμάρι της Λέσβου.
Είμαι 45 χρόνων και πάσχω από τα 16 μου από σακχαρώδη διαβήτη. Μετά από 30 χρόνια η ασθένεια μου δημιούργησε πολλά προβλήματα όπως: Τύφλωση στα μάτια, σοβαρά προβλήματα στη καρδιά, στα νεφρά στο κυκλοφοριακό και σε άλλα όργανα του σώματός μου.
Συνεχώς μπαίνω-βγαίνω στο Νοσοκομείο του Νησιού μας, στο Βοστάνειο, με υγρό στον πνεύμονα, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μεγαλύτερο πρόβλημα στα νεφρά μου, από την αυξημένη ουρία και κρεατίνη.
Συνεχώς μπαίνω-βγαίνω στο Νοσοκομείο του Νησιού μας, στο Βοστάνειο, με υγρό στον πνεύμονα, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μεγαλύτερο πρόβλημα στα νεφρά μου, από την αυξημένη ουρία και κρεατίνη.
Από τον Μάρτιο του 2008 άρχισα να πηγαίνω στο νευρολόγο κ.Τσιμναδή, για την εξέλιξη των νεφρών μου. Παρά τις συγκινητικές προσπάθειες του γιατρού, οι τιμές της ουρίας και της κρεατίνης ,συνεχώς ανέβαιναν επικίνδυνα και εγώ, κάθε δυο και τρεις βρισκόμουν στο Νοσοκομείο. Σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια της να με γλιτώσει από το μηχάνημα, μου έβαλε αίμα για να με βοηθήσει. Συνεχώς όμως με συμβούλευε και επανειλημμένα μου έλεγε ότι η καλύτερη λύση είναι να μπω στο μηχάνημα της αιμοκάθαρσης, όσο ακόμα είναι κατάλληλος καιρός. Στην τελευταία μου επίσκεψη, ήταν αμετάπιστη: «Αν δεν μπεις στο μηχάνημα για αιμοκάθαρση, δεν σου εγγυώμαι τίποτα. Κινδυνεύει η ζωή σου» .
Την παρακάλεσα για τελευταία φορά να με αφήσει μόνο 3 μέρες, όσες χρειαζόταν να έρθω στο Μανταμάδο, στον Ταξιάρχη μας, που ήταν η Γιορτή του των Μυροφόρων, να προσκυνήσω και να τον παρακαλέσω με την καρδιά μου, να κάνει κάτι και για μένα ,που τόσο τον λατρεύω. Ήταν Παρασκευή , προπαραμονή της Χάρης του. Η γιατρός μου έδωσε την τελευταία παράταση και μου είπε: «Από την Δευτέρα να είσαι εκεί, για τις τελευταίες εξετάσεις , πριν μπεις στο μηχάνημα».
Το Σάββατο μαζί με τον σύζυγό μου , πήγαμε στο Μεγαλόχαρο. Μαζί μας είχαμε και ένα αρνάκι, δώρο-τάμα στον Αρχάγγελο.
Φτάσαμε στην εκκλησία. Θεέ μου, τι ευωδιά ήταν αυτή που κυριαρχούσε στο χώρο της αυλής του! Ένιωσα μια ευωδιά που μου έδινε σιγουριά και αναπτέρωνε τις ελπίδες μου ότι κάτι καλό , κάτι θαυμαστό θα μου γνωρίσει ο Άγιος.
Το Σάββατο μαζί με τον σύζυγό μου , πήγαμε στο Μεγαλόχαρο. Μαζί μας είχαμε και ένα αρνάκι, δώρο-τάμα στον Αρχάγγελο.
Φτάσαμε στην εκκλησία. Θεέ μου, τι ευωδιά ήταν αυτή που κυριαρχούσε στο χώρο της αυλής του! Ένιωσα μια ευωδιά που μου έδινε σιγουριά και αναπτέρωνε τις ελπίδες μου ότι κάτι καλό , κάτι θαυμαστό θα μου γνωρίσει ο Άγιος.
Προχωρήσαμε με δυσκολία, από το πλήθος των προσκυνητών και φτάσαμε μπροστά στην εικόνα. Μόλις αντίκρυσα την Αγία του Εικόνα αναλύθηκα σε δάκρυα. Απέθεσα το τάμα μου, το αρνάκι, που σήκωνα και γονάτισα. Μέσα στα αναφιλητά μου, μπερδεμένα ακουγόνταν τα λόγια της προσευχής μου. Όμως καθάρια τα άκουγε ο Ταξιάρχης, γιατί βγαίνανε μέσα από την καρδιά μου με πίστη και εμπιστοσύνη προς Αυτόν. Η κίνηση μεγάλη. Έτσι δεν μπόρεσα να καθήσω μπροστά του πολύ, ήταν όμως αρκετό να με ακούσει.
Γυρίσαμε στο σπίτι. Εγώ ήμουν ξάλαφρη, θαρρείς όλο το βάρος το άφησα μπροστά στην θαυμαστή εικόνα Του.
Γυρίσαμε στο σπίτι. Εγώ ήμουν ξάλαφρη, θαρρείς όλο το βάρος το άφησα μπροστά στην θαυμαστή εικόνα Του.
Τη Δευτέρα πρωί-πρωί πήγαμε στο Νοσοκομείο. Η γιατρός μου πήρε αίμα και το έστειλε κάτω στο μικροβιολογικό για τις προκαταρκτικές εξετάσεις της εισαγωγής μου στο μηχάνημα.
Αιώνας φάνηκε ο χρόνος των μικροβιολογικών εξετάσεων. Τη σιγουριά που είχα το Σάββατο της Γιορτής του Μεγαλόχαρου-ότι κάτι καλό θα μου συμβεί-ερχόταν να μου το διαψεύσει η αμφιβολία. Αυτός ο πόλεμος, μεταξύ πίστης και αμφιβολίας, όσο περνούσε η ώρα τόσο και γινότανε σκληρός, αβάσταχτος, εφιαλτικός. Έβλεπα τον εαυτό μου με τη φαντασία μου , μια να φεύγει χαρούμενη από το Νοσοκομείο, θεραπευμένη και μια στο μηχάνημα της αιμοκάθαρσης, για πάντα, να ρουφώ σταγόνα-σταγόνα τη ζωή από εκείνο.
Αιώνας φάνηκε ο χρόνος των μικροβιολογικών εξετάσεων. Τη σιγουριά που είχα το Σάββατο της Γιορτής του Μεγαλόχαρου-ότι κάτι καλό θα μου συμβεί-ερχόταν να μου το διαψεύσει η αμφιβολία. Αυτός ο πόλεμος, μεταξύ πίστης και αμφιβολίας, όσο περνούσε η ώρα τόσο και γινότανε σκληρός, αβάσταχτος, εφιαλτικός. Έβλεπα τον εαυτό μου με τη φαντασία μου , μια να φεύγει χαρούμενη από το Νοσοκομείο, θεραπευμένη και μια στο μηχάνημα της αιμοκάθαρσης, για πάντα, να ρουφώ σταγόνα-σταγόνα τη ζωή από εκείνο.
Κάποτε, η νοσοκόμα της γιατρού, βγήκε από το γραφείο της και φώναξε το όνομά μου. Η φωνή της έμοιαζε με την σάλπιγγα του Αρχαγγέλου πριν από την κρίση. Μπήκαμε μέσα με τον άνδρα μου. Η γιατρός δεν μας μίλησε, μας κοιτούσε! Το βλέμμα της χαρούμενο μεν, αλλά και προβληματικό. Μετά από λίγη ώρα μας είπε:
- «Πήγατε στον Ταξιάρχη»;
Στην καταφατική μας απάντηση , μας είπε, πιότερο τώρα με έκδηλη την χαρά και την ανακούφιση: - « Ο Μεγαλόχαρος έκανε το θαύμα Του!»
Οι τιμές από 210 της ουρίας κατέβηκαν στο 148 και της κρεατίνης από 4,1 πήγε στο 3,3.Καταλαβαίνετε, πάτερ, τώρα τον εσωτερικό μου κόσμο.
Πανηγύρη! Ανάσταση! Κοσμογονία! με πήραν τα δάκρυα, δάκρυα χαράς και ευχαριστίας για τον Σωτήρα μου Αρχάγγελο. Βούρκωσε και η γιατρός και μου είπε:
- "Τώρα να προσέχεις, δεν πρέπει να απογοητεύσεις τον Άγιο σου. Έκανε το θαύμα του Εκείνος και συ πρέπει να κάνεις το καθήκον σου, να προσέχεις τον εαυτό σου. Να έρχεσαι, κατά διαστήματα να εξετάζεσαι και να κρατάς την δίαιτά σου."
Οι τιμές από 210 της ουρίας κατέβηκαν στο 148 και της κρεατίνης από 4,1 πήγε στο 3,3.Καταλαβαίνετε, πάτερ, τώρα τον εσωτερικό μου κόσμο.
Πανηγύρη! Ανάσταση! Κοσμογονία! με πήραν τα δάκρυα, δάκρυα χαράς και ευχαριστίας για τον Σωτήρα μου Αρχάγγελο. Βούρκωσε και η γιατρός και μου είπε:
- "Τώρα να προσέχεις, δεν πρέπει να απογοητεύσεις τον Άγιο σου. Έκανε το θαύμα του Εκείνος και συ πρέπει να κάνεις το καθήκον σου, να προσέχεις τον εαυτό σου. Να έρχεσαι, κατά διαστήματα να εξετάζεσαι και να κρατάς την δίαιτά σου."
Ευχαρίστησα την καλή γιατρό μου, που πραγματικά ζούσε την αγωνία και το πρόβλημα του αρρώστου και μοιραζόταν τη χαρά της βελτίωσης της υγείας μου. Την ευχαριστώ και την ευγνωμονώ , μου στάθηκε πραγματική αδελφή.
Πάτερ Ευστράτιε, δεν έχω λόγια ευχαριστίας προς τον Άγιο μου. Όσα και αν βγάζει η αναστημένη μου καρδιά , τα θεωρώ λίγα και μικρά και ανεπαρκή. Θέλω να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου , μα δεν μπορώ, νιώθω λίγη κι ας είμαι όλη ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
Όταν λάβετε το γράμμα μου θα ήθελα να προσευχηθείτε για μένα να με κρατάει έτσι γερή σ΄όλη μου τη ζωή.
Όταν λάβετε το γράμμα μου θα ήθελα να προσευχηθείτε για μένα να με κρατάει έτσι γερή σ΄όλη μου τη ζωή.
Σας φιλώ το χέρι με σεβασμό
Βατούλα Κοντούλη
Βατούλα Κοντούλη
Περιοδικό “Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ” Αρ.Φύλλου 204 /Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου