Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015

O ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ, ΣΕ ΑΣΘΕΝΗ ΜΕ ΚΑΡΔΙΑΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ, ΠΟΥ ΕΖΗΣΕ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΣΤΗΝ ΟΛΟΣΩΜΗ ΕΙΚΟΝΑ.



O ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ, ΣΕ ΑΣΘΕΝΗ ΜΕ ΚΑΡΔΙΑΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ, ΠΟΥ ΕΖΗΣΕ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΣΤΗΝ ΟΛΟΣΩΜΗ ΕΙΚΟΝΑ.

Ονομάζομαι Μαρία Συνοδινού-Τσουκαλοχωρίτη και είμαι από το Μεσαγρό Γέρας της Μυτιλήνης.
Με αυτή την επιστολή μου θα ήθελα να σας καταθέσω το θαύμα που έζησα στις 29 Ιουλίου το 2012 στην αυλή του Ναού του Ταξιάρχη, στον Μανταμάδο.
Από το 1998 άρχισα να έχω ταχυκαρδίες που με ταλαιπωρούσαν για 14 και πάνω χρόνια. Κάθε λίγο και λιγάκι βρισκόμουν στο Νοσοκομείο του νησιού μας ή στα ιατρεία των καρδιολόγων γιατρών της πόλης της Μυτιλήνης. Η διάγνωση; Πάντα η ίδια: “Δεν βλέπουμε τίποτα το παράξενο, υπάρχει μια υγιής λειτουργική καρδιά”!
Στις 2 Σεπτεμβρίου του 2009 είχα μια μεγάλη κρίση. Ένιωσα ένα πολύ έντονο πόνο στο στήθος με ταχυκαρδία και έκανα εμετό. Στο τέλος έχασα τις αισθήσεις μου! Όταν σταματούσε η ταχυκαρδία, όλα πήγαιναν φυσολογικά, έτσι και έγινε τότε, όταν συνήλθα.
Τότε βλέποντας ότι δεν έχω βοήθεια από τους γιατρούς, άρχισα τις προσευχές μου και στήριξα τις ελπίδες μου στη μεσιτεία του Μεγαλόχαρου Ταξιάρχη μας. Τον παρακαλούσα να με βοηθήσει, προπάντων να μην έχω αυτούς τους φοβερούς πόνους στο στήθος όταν άρχιζε η ταχυκαρδία. Άρχισα να διαβάζω κάθε βράδυ την παράκληση του και ότι αφορούσε τον Αρχάγγελο.
Στα μέσα Οκτώβρίου του 2011, μεσημέρι, παρουσίασα πάλι έντονη ταχυκαρδία και ένιωσα πόνο αφόρητο. Πρόλαβα και φώναξα την αδελφή μου που ήταν στο διπλανό σπίτι. Ευτυχώς, δίπλα από την αδελφή μου, στο σπίτι της γειτόνισσας μας, ήταν ο αγροτικός γιατρός του χωριού μας, ο κ.Χορμούτης Γιάννης. Η αδελφή μου τον φώναξε και ήρθε αμέσως και μου έβαλε στο δάκτυλο μου ένα μικρό μηχάνημα που έδειξε 198 παλμούς! Μου έδωσε κάτι χάπια και μου είπε να πάω στην Αθήνα το γρηγορότερο.
Κλείνω ραντεβού στο ΥΓΕΙΑ με καρδιολόγο τον κ.Σπάργα Κωνσταντίνο. Συζητώντας μαζί του, μου είπε ότι πρέπει να υποβληθώ σε εγχείρηση οπωσδήποτε, γιατί οδηγούμε σε καρδιακή ανεπάρκεια. Όμως υπήρχε κάτι επικίνδυνο. Αν η εστία της ταχυκαρδίας είναι σε σημείο που δεν πρέπει, ίσως χρειαστεί βηματοδότης και αυτό τον ανησυχούσε εξαιτίας της ηλικίας μου – είμαι 37 χρόνων – και δεν ήθελε από τόσο νωρίς να βρεθώ με βηματοδότη. Με συστήνει στον κ.Αποστολόπουλο Θεόδωρο, καρδιολόγο ηλεκτροφυσιολόγο του ΥΓΕΙΑ, που ήταν και ο κατάλληλος για το πρόβλημα μου. Εκείνος μου κλείνει αμέσως χειρουργείο.
Με τοπική αναισθησία στα πόδια μου ξεκίνησε η διαδικασία, ώσπου κάποια στιγμή ακούω να λέει ο βοηθός στον γιατρό:
- Αυτή δεν είναι καρδιά, είναι κουβάρι. Και ο γιατρός του απαντά
- Γιώργο ξεκίνα όλα θα πάνε καλά, δεν γίνεται να φύγει με αυτή την καρδιά.
Κατάλαβα δεν γλιτώνω τον βηματοδότη.
- Γιατρέ του λέω τι συμβαίνει;
- Μαράκι, λίγη υπομονή, μου απαντάει.
Τότε μ`όλη μου την πίστη και την δύναμη την ψυχής μου άρχισα να μουρμουρίζω: “ΕΧΩΝ ΣΕ ΠΡΟΣΤΑΤΗΝ ΚΑΙ ΒΟΗΘΟΝ, ΦΥΛΑΚΑ ΚΑΙ ΡΥΣΤΗΝ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ ΤΗΣ ΤΑΠΕΙΝΗΣ, ΜΙΧΑΗΛ ΠΡΩΤΑΡΧΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑ ΤΑΞΙΑΡΧΑ ΕΝ ΩΡΑ ΤΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΣΥ ΜΟΙ ΒΟΗΘΗΣΟΝ”
Το έψαλλα συνέχεια και συνέχεια. Τέσσερις ώρες κράτησε η επέμβαση αυτή και στο τέλος δεν χρειάστηκε ούτε βηματοδότης!
Έτσι την επόμενη γύρισα στο σπίτι μας και μαζί με την οικογένεια μου στο σπίτι του Ταξιάρχη στον Ιερό Ναό του, στον Μανταμάδο.
Μπαίνοντας στην αυλή ξέσπασα σε λυγμούς και μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου έβγαινε συνεχώς το “ευχαριστώ – ευχαριστώ”. Μπροστά στην εξωτερική εικόνα του σταμάτησα. Σήκωσα τα μάτια μου και βλέπω..........
Ω Θεέ μου!!!
Να απλώνει το χέρι του και να μ`ακουμπά στο κεφάλι! Το φίλησα και το ξαναφίλησα! Δεν αντέδρασα παράξενα, δεν φώναξα, δεν παραλήρησα! Βρισκόμουν σε κατάσταση που τα θεωρούσα ότι όλα γίνονται μέσα σε ένα φιλικό γεμάτο εμπιστοσύνη κλίμα. Δεχόμουν την ευλογία έτσι, που λες και την περίμενα φυσιολογικά. Όταν αργότερα τα σκεπτόμουν, με έπιανε ρίγος!
Μπήκαμε στο εσωτερικό του Ναού – εγώ γονατιστή – και κατευθυνθήκαμε προς την ανάγλυφη εικόνα του.
Σηκώθηκα να τον ασπαστώ και τα μάγουλα του ήταν κατακόκκινα, ένα δε χαμόγελο θείο έλουζε όλο του το πρόσωπο. Θεέ μου, τι στιγμές, αλήθεια, είναι αυτές στη ζωή μας!

Μετά από ώρα βγήκαμε έξω στην αυλή με τον άνδρα μου και τα παιδιά μου. Συνειδητοποίησα ότι έβλεπα εγώ διαφορέτικα την εξωτερική εικόνα από τους άλλους! Δεν θα ξεχάσω την εμπειρία μου αυτής της προσκύνησης. Έταξα, όσο θα ζω, αυτήν την ημέρα, 29 Ιουλίου, να είμαι πάντοτε στο Ναό του του Προστάτη μου, για να του απευθύνω ευγνωμοσύνη και λατρεία μέσα απ`την καρδιά μου.
Με σεβασμό
Μαρία Συνοδινού-Τσουκαλοχωρίτη, Μεσαγρός Λέσβου
ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ – ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 2015, Ενοριακού Ναού Παμεγίστων Ταξιαρχών Μανταμάδου Λέσβου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου