“ΜΑΝΟΥΛΑ, ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ ΣΤΟΝ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΗΜΕΡΑ”-ΝΕΟ ΘΑΥΜΑ

Πάτερ ήρθαμε πάλι με την βοήθεια του Αρχαγγέλου. Ήρθαμε ένα ολόκληρο πούλμαν από Χαλκιδική, να ευχαριστήσουμε τον Ταξιάρχη μας για το μεγάλο θαύμα που μας έκανε στον αγαπητό μας Φωτάκη.
Ναι... μα... ποιό θαύμα; Πότε ξανάλθατε;
Πάτερ, φαίνεται δεν μας θυμάστε. Έχετε δίκιο. Θα πρέπει να επιστρέφαμε από τα μισά όταν ο Φωτάκης μου μίλησε. Αλλά εμείς από την χαρά μας, τρέξαμε στο μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ, για να το πούμε και στους υπολοίπους του δικού μας γκρουπ, για να χαρούν και αυτοί μαζί μας.
Λίγο αργότερα μέσα στο γραφείο του Ναού, η κυρία Σουσάνα, η μητέρα του μικρού φωτάκη, άρχιζε να μας αφηγειται το νέο θαύμα του Αρχαγγέλου....:

Πάτερ, είμαστε από τη Χαλκιδική. Το τηλέφωνο μας 0373 – 31....... Το όνομα του ανδρός μου είναι Χρήστος Χολογκούνης και το δικό μου Σουσάνα. Ένα μεγάλο “σταυρό”, εδώ και τέσσερα χρόνια, φέρναμε με υπομονή και καρτερία, στους αδύναμους ώμους μας.
Ο Φωτάκης μας, το μονάκριβο μας παιδί, είχε γίνει τεσσάρων ετών και δεν είχε μιλήσει καθόλου!!! Ήταν πολύ νευρικός και βίαιος σε κάθε έκφανση της καθημερινής του ζωής!! Δεν ήθελε να μπει σε εκκλησία και όταν περνούσαμε έξω από Ναό, μικρό ή μεγάλο, γινόταν πολύ ανήσυχος και δύστροπος!!
Μου είπανε να τον φέρω στο μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ. Ρώτησα τα γραφεία ταξιδίων και με το πρώτο γκρουπ έφτασα στη “μεγάλη χάρη Τους”. Με δάκρυα στα μάτια και γονατιστή παρακαλούσα τους Αγίους να κάμουν το θαύμα τους. Κάποια κυρία που είδε τον πόνο μου και την αγωνία μου, με πλησίασε και αφού με ρώτησε και έμαθε για τον “σταυρό” μου, με συνέστησε να φέρω το μικρό Φωτάκη και εδώ, στον Ταξιάρχη.
Το απόγευμα με ταξι φτάσαμε εδώ. Σας πλησίασα και σας εμπιστεύτηκα τον πόνο μου. Αυτό μου έδωσε κουράγιο και δύναμη. Κάτι άρχισε να γεννιέται μέσα μου. κάτι πρωτόγνωρο, δυνατό, συγκλονιστικό.
Μας φέρατε εμπρός στη θαυμαστή ανάγλυφη εικόνα του Αρχαγγέλου. Παράξενο!!!!!! Ο μικρός μας ακολούθησε, χωρίς αντίρρηση!!! Με το πετραχήλι σας τον σκεπάσατε και αρχίσατε, αφού πρώτα ψάλλατε το απολυτίκιο των Αρχαγγέλων, να του διαβάζετε ευχές. Τον σηκώσατε έπειτα και ασπάστηκε τις εικόνες. Φέρατε έπειτα το σπαθί που είναι εμπρός από την Άγια εικόνα και τον σταυρώσατε!!! Το παιδί ήσυχο δεχόταν όλες αυτές τις ευλογίες χωρίς να αντιδρά!!!
Όταν τελειώσατε το χαιδέψατε πάλι και δίνοντας το σε εμένα μου είπατε χαμογελώντας: “Είναι εντάξει ο Φωτάκης, είναι καλό παιδί”. Ο μικρός θαρρείς κατάλαβε τα λόγια σας, γύρισε σας κοίταξε με τα αθώα ματάκια και άπλωσε τα χεράκια του να σας ακουμπήσει!! Εγώ βλέποντας την συμπεριφορά του παιδιού μου, την ξένη μέχρι τότε, έπλεα σε πελάγη ευτυχίας!!
Είχε πια σκοτεινιάσει και αναγκαστήκαμε να μπούμε στο ταξί να γυρίσουμε. Μέσα στο ταξί όλοι ήμασταν χαρούμενοι, στη διαδρομή μιλούσαμε για την αναπάντεχη συμπεριφορά του μικρού Φωτάκη. Εκείνος γύριζε το πρόσωπο του πότε από δω πότε από κεί, παρακολουθώντας μας, λες και καταλάβαινε αυτά που λέγαμε... και ξαφνικά......!!!! Ώ Άγιε μου Αρχάγγελε!!!! Ο μικρός Φωτάκης, γυρίζοντας προς εμένα και αγκαλιάζοντας με από τη μέση, με κοίταξε με γλυκύτητα στα μάτια, άκουσα για πρώτη φορά τη φωνή του μονάκριβου παιδιού μου..:

“ΜΑΝΟΥΛΑ, ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ ΣΤΟΝ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΗΜΕΡΑ”

Νόμισα ότι θα σταματούσε η καρδιά μου να χτυπά, τον έφερα στην αγκαλιά μου και τον έπνιγα στα φιλιά, στα χάδια και στης χαράς τα δάκρυα!!! Οι άλλοι μέσα στο ταξί, μαζί και ο οδηγός, ξεφώνιζαν, γελούσαν και έκλαιγαν μαζί!!!!
Στον Άγιο Ραφαήλ, όταν επιστρέψαμε και οι δικοί μας έμαθαν το θαυμαστό γεγονός και άκουγαν το παιδί μου να μιλά να μπαίνει μέσα στο Ναό χαμογελαστό και χαρούμενο, πανηγύριζαν και δόξαζαν το Θεό. Όλη τη νύχτα κανείς δεν κοιμήθηκε!!
Όλο αυτό το καιρό που μας πέρασε το παιδί μου ήταν φυσιολογικό. Εκκλησιαζόταν και κοινωνούσε τακτικότατα και έγινε ο καλύτερος φίλος με τον ιερέα του χωριού μας, που πριν δεν ήθελε να τον δει!!!!