ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΜΕΤΡΗΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΕ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΗ

ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΜΕΤΡΗΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΕ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΗ...................
"Η ΠΙΣΤΗ ΠΗΓΗ ΓΙΑΤΡΕΙΑΣ"

Φλώρινα 2-6-02
Σεβαστέ μου πατέρα Στρατή, φιλώ το χέρι σας.

Ονομάζομαι Βάγια Κασιάρα. Ζω και εργάζομαι στη Φλώρινα, η διεύθυνση μου ............ Τηλ..................
Πριν τρία χρόνια πήγα να κάνω μια μαστογραφεία στο Θεαγένειο, αντικαρκινικό της Θεσσαλονίκης. Αιτία ενα λίπωμα αγνώστου μορφής, που είχα κάτω από τον αριστερό μαστό. Ο γιατρός για αρκετή ώρα, στο ειδικό φως, επεξεργαζόταν τη μαστογραφία. Εγώ άρχισα να ανησυχώ:

Είναι κακό γιατρέ το λίπωμα αυτό;
Το λίπωμα αυτό δεν είναι τίποτα, μ`απάντησε, δεν μ`ανησυχεί. Κάτι άλλο όμως με ανησυχεί που είναι μέσα στο μαστό και δε μ`αρέσει καθόλου, μα καθόλου!!

Εγώ που από πριν ήμουν ώριμη και μ`έτρωγαν τα φίδια, τώρα λύθηκα σε αναφιλητά. Ο γιατρός προσπάθησε να με παρηγορήσει:

Μην κάνετε έτσι μου λέει, θα το πολεμήσουμε.
Τι είναι γιατρέ, ρωτάω μέσα από τα αναφιλητά μου.
Θα σας πω, μου λέει και παίρνει στο τηλέφωνο κάποιον άλλον γιατρό να δει την μαστογραφία.
Σε λίγο μπαίνει ο γιατρός μέσα κ.Αμοιρίδης.Τι έχουμε εδώ ρωτάει; Και αμέσως πηγαίνει στο φωτεινό δωμάτιο που ήταν καρφιτσωμένη η μαστογραφία, Μόλις την είδε σχεδόν φώναξε “Πέταμα – πέταμα”
Θα σε προγραμματίσουμε σύντομα να εισαχθείς στο νοσοκομείο για μαστεκτομή!. Μη φοβάσαι υπάρχουν ελπίδες μόνο δεν πρέπει να αργήσουμε καθόλου!

Έφυγα από το νοσοκομείο σαν υπνωτισμένη. Καταλάβαινα ότι ζω τις τελευταίες μου ημέρες. Στο δρόμο ένιωθα απελπισμένη, μα και αδιάφορη μαζί. Φιλοσοφούσα τη ζωή και άρχισα να το πιστεύω πως το δικό μου νήμα της ζωής τελείωσε.
Όταν πήγα σπίτι μου όμως και άρχισα να συνειδητοποιώ πιο ήρεμα την κατάσταση, όταν είδα τα ρούχα και τα αντικείμενα των παιδιών μου – έχω δύο παιδιά – μ`έπιασε πάλι το παράπονο και άρχισα να κλαίω – να κλαίω – να κλαίω.

Πάνω στην απελπισία μου θυμήθηκα τον Ταξιάρχη. Κάποιος συνάδελφος μου στην υπηρεσία, μου είχε μιλήσει για τον Ταξιάρχη Μανταμάδου και μου έδωσε το βιβλίο, στο οποίο αναφέρεται το ιστορικό της θαυμαστής εικόνας του και τα θαύματα του. Δεν το είχα ανοίξει καθόλου, το είχα ξεχάσει. Το πήρα στα χέρια μου και άρχισα να το διαβάζω. Όσο διάβαζα τόσο και ηρεμούσα, δεν ήθελα να το αφήσω. Κατάπινα με λαιμαργία το περιεχόμενο και ένιωθα να συμμετέχω στα τεκτενόμενα μέσα σε αυτό. Το τέλειωσα χωρίς διακοπή. Πόση ώρα μου πήρε; Δεν θυμάμαι, δεν το κατάλαβα.

Είχα ηρεμήσει. Άρχισα σιγά-σιγά να πιστεύω ότι ο Θεός μπορούσε να μου δώσει πίσω την υγεία μου, δια πρεσβειών του Αρχαγγέλου Του. Όσο το σκεπτόμουν, τόσο αναπολούσα αυτά που είχα διαβάσει, μέσα μου θέριευε αυτή η πίστη και γινόταν βεβαιότητα. Μία ακαταμάχητη επιθυμία με συνεπήρε τότε, να βρεθώ μέσα στο Ναό των Αρχαγγέλων. Να γονατίσω μπροστά στην εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και να τον θερμοπαρακαλάσω, με τη μεγάλη μεσιτεία που έχει, να μου χαρίσει τη σωτηρία. Δεν κάθισα να το σκεφτώ καθόλου! Έριξα δύο ρούχα σε μία μικρή τσάντα, πήρα ένα ταξί και βρέθηκα σε ένα πρακτορείο λεωφορείων για τη Θεσσαλονίκη και από εκεί στη Μυτιλήνη.

Ήρθα και εντυπωσιάστηκα. Νόμισα ότι βρισκόμουν σε άλλο πλανήτη. Τι ουράνια ομορφιά είχε όλος ο χώρος! Σε ξεκούραζε ψυχικά και σωματικά! Μπήκα στο Ναό, άναψα τα κεριά μου και γονάτισα μπροστά στη θαυμαστή εικόνα του. Θεέ μου, τι ημεράδα είχε το πρόσωπο του! Μου χαμογελούσε! Δεν πρόλαβα να του πω τον πόνο μου, το πρόβλημα μου, το αίτημα μου και θαρρείς μου έδινε προκαταβολικά τη χαρά της απάντησης Του. Αντί για προσευχή-παράκληση του έκανα προσευχή ευχαριστία. “Σ`ευχαριστώ Ταξιάρχη μου, σ`ευχαριστώ. Είμαι βέβαιη ότι το σπαθί σου θα καθαρίσει κάθε κακό μέσα στο στήθος μου και θα θεραπεύσει κάθε αρρώστια”.

Κάθισα πολύ ώρα γονατιστή και έπειτα όρθια και τον κοιτούσα. Δεν τον χόρταινα. Του μιλούσα, τον παρακαλούσα, τον ευχαριστούσα, του γελούσα, ένιωθα πολύ όμορφα. Βγήκα στο περίπτερο, πήρα μια μικρή εικονίτσα και τα υπόλοιπα βιβλία, την τοποθέτησα στο στήθος μου... “ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΟΥ”... του είπα “ΤΟ ΞΕΡΩ, ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΜΟΥ”.

Μετά από δύο μήνες, πήγα στο προγραμματισμένο μου ραντεβού στο Θεαγένειο. Η εικόνα του Ταξιάρχη δεν είχε βγει λεπτό από πάνω μου. Είχα μία βεβαιότητα ότι το στήθος μου είναι καθαρό. Λέω στο γιατρό μου:
- “ Σας παρακαλώ, πριν την εγχείρηση να ξανακάνω μαστογραφία, έχω την βεβαιότητα ότι μου πέρασε!!”
- “Δεν γίνεται, μου λέει, πρέπει να περάσουν έξι μήνες από την πρώτη. Αυτό που έχεις δεν περνά παρά μόνο με νυστέρι”
Βλέποντας ο γιατρός την επιμονή μου, κλονίστηκε και μου υπέδειξε κάποιο καλό διαγνωστικό κέντρο.
Έκανα τη μαστογραφία και ο γιατρός που μου την έκανε χαμογελούσε και με ρώτησε :

- “ Ποιός σου είπε ότι έχεις κάτι στο στήθος σου;;
- “ Ο κ.Γαβριηλίδης, και μου είπε είναι ανάγκη να χειρουργηθώ!
“ Εγώ δεν βλέπω τίποτα, το στήθος σας είναι πεντακάθαρο.

Άρχισα να κλαίω, να κλαίω ασταμάτητα, το κλάμα αυτό όμως δεν ήταν προϊόν πόνου αλλά χαράς.
“ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΘΕΕ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΕΝΑ ΑΡΧΑΓΓΕΛΕ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΑ ΜΟΥ”

Όλο χαρά και πνιγμένη στην ευτυχία, ξεκινήσαμε με τον γιο μου για το Θεαγένειο. Ο γιατρός με περίμενε χαμογελαστός και πολύ ευδιάθετος...

- “ΓΙΑΤΡΕ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΙΠΟΤΑ, ΜΕ ΕΣΩΣΕ Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ!!! του είπα δακρυσμένη!!
- ”Ξέρω ξέρω, σε πρόλαβε ο γιατρός που σε έστειλα.

Πήρε έπειτα, στα χέρια του τη νέα μαστογραφία, την κόλλησε στον φωτεινό πίνακα, δίπλα στην προηγούμενη και άρχισε να τις κοιτάζει μαζί.

- “Πιστεύεις γιατρέ στα θαύματα; Πιστεύεις ότι με έσωσε ο Κύριος δια του Αρχαγγέλου του;
- “Αλίμονο αν εμείς οι γιατροί δεν πιστεύουμε. Εμείς που κάθε μέρα βλέπουμε μπροστά μας τα θαύματα. Εμείς που όταν οι δικές μας δυνάμεις και της επιστήμης σταματούν, ελπίζουμε μόνο στο Θεό.
Έβγαλα την εικονίτσα του Ταξιάρχη από το στήθος μου και την τοποθέτησα στο εικονοστάσι του 2ου ορόφου. Ο γιατρός έκανε το σημείο του σταυρού και μας χαιρέτησε με θέρμη.

Έχουν περάσει τρία χρόνια από τότε πάτερ και η υγεία μου είναι θαυμάσια. Κανένα πρόβλημα. Το όνειρο και η επιθυμία μου είναι, με την πρώτη ευκαιρία να ξαναρθώ κοντά του, να βρεθώ κοντά στον Προστάτη μου, να τον “χορτάσω” και να γευθώ την γαλήνη και την ημεράδα που χαρίζει το Προσκύνημα Του. Πιστεύω να γίνει πολύ σύντομα αυτό.
Έχετε τα σέβη όλης της οικογένειας μου και σας παρακαλούμε να μας θυμάστε στις προσευχές και στις λειτουργίες σας.

Με σεβασμό ασπάζομαι το χέρι σας,
Βάγια Κασιάρα

Πρωτοπρεσβυτέρου Ευστρατίου Δήσσου, ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟΥ, τόμος `Ε, σελ.71