Στις 31 Ιανουαρίου του 2006, το βράδυ, χτύπησε το τηλέφωνο. Μία άγνωστη νεανική φωνή ακούστηκε από την άλλη άκρη του σύρματος...
“....Πάτερ Στρατή, την ευχή σας. Σας τηλεφωνώ από το νοσοκομείο, είμαι κατάκοιτος. Έπεσα από την ταράτσα και έχω σπάσει ένα σπόνδυλο. Κινδυνεύω σε μεγάλο βαθμό να μείνω παράλυτος. Σας θερμοπαρακαλώ προσευχηθήτε, κάντε μου μία παράκληση στον Ταξιάρχη, ανάψτε Του μία λαμπάδα, έχω ακούσει πόσο θαυματουργός και γρηγορόφτερος είναι.
Γέροντα, παρακαλέστε Τον να έρθει κοντά μου. Τον έχω ανάγκη. Σας ευχαριστώ. Το όνομα μου είναι Χρήστος.
Έγιναν κατά την επιθυμία του Χρήστου όλα όσα ζήτησε και περιμέναμε με υπομονή και προσευχή το αποτέλεσμα.
Στις 18 Απριλίου έλαβα μία επιστολή από τον Χρήστο, που μου αναφέρει με λεπτομέρεια το γεγονός του ατυχήματος και την πορεία της θεραπείας του με ένα διευκρινιστικό σημέιωμα, που το παραθέτω πρώτο και έλεγε:
“...Καλημέρα σας Παπαστρατή. Είμαι το παλληκάρι, που σας πήρε τηλέφωνο στις 31 Ιανουαρίου να προσευχηθήτε. Παπαστρατή, με τη βοήθεια του Θεού και του Αρχαγγέλου Του, το θαύμα έγινε. Σηκώθηκα και περπατώ!
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Ανάψτε μου μία λαμπάδα μεγάλη. Μόλις το επιτρέψουν οι γιατροί να ταξιδέψω, θα έρθω να επισκεφτώ τον Άγιο και σας.
Χρήστος Μ.
Πρωτοπρεσβυτέρου Ευστρατίου Δήσσου, ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟΥ, τόμος `Ε,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου