Σεβαστέ μου πάτερ Ευστράτιε χαίρε εν Κυρίω πάντοτε, ταπεινά φιλώ την δεξιάν σας.
Έτσι ακριβώς αρχίζει η επιστολή της κ.Μαρίας Τζίλου από την Αμερική (33760 LAUDOSS WESTLAND MICH 48185 U.S.A.) και συνεχίζει:
Σήμερα κάθησα να σας γράψω, μετά από πολύ σκέψη, για τον μεγάλο μας Προστάτη, τον Ταξιάρχη Μανταμάδου. Το χέρι μου τρέμει, συγχώρησε με πάτερ μου, αν κατά την σύνταξη της επιστολής, λόγω της ταραχής και της μεγάλης μου συγκίνησης κάνω λάθη, διότι νοιώθω ακόμη τριγύρω μου την παρουσία του και αναρριγώ.
Πάει πολύς καιρός πάτερ μου, πάνω από δύο χρόνια, που ήμουν πολύ άρρωστη. Σχεδόν όλη μας την περιουσία την δαπανήσαμε στους γιατρούς και τα νοσοκομεία, αλλά εις μάτην, κανένα αποτέλεσμα. Όλα τα τεστ και οι εξέτασεις ήσαν αρνητικές και οι γιατροί μου έλεγαν ότι δεν βρίσκουν τίποτα, εγώ όμως συνεχώς έλιωνα.
Είχαμε χάσει κάθε ελπίδα, όταν ξαφνικά, εδώ και αρκετό καιρό, άρχισα να λαμβάνω το περιοδικό σας. Με χαρά το δέχθηκα και κάθε μήνα με ανυπομονησία το περίμενα να το διαβάσω και να το δώσω στις φίλες μου.
Στα τελευταία μάλιστα φύλλα διάβασα με κατάπληξη για τα οφθαλμοφανή θαύματα του Αρχαγγέλου. Σιγα σιγά άρχισα να αναθαρρώ και να παίρνω κι εγώ κουράγιο, πίστεψα και στην δική μου θεραπεία και όταν έλαβα την μικρή ανάγλυφη εικόνα που μου στείλατε, τον παρακάλεσα να μου φανερώσει την δική μου ασθένεια. Συγχρόνως έλαβα και το τελευταίο φύλλο του περιοδικού σας, που το διάβασα με περισσότερη λαχτάρα. Τότε πήρα την απόφαση να ξανακλειστώ στο νοσοκομείο.
Ήταν 5η ή 6η ημέρα στο Νοσοκομείο, που είχα εκ νέου εισαχθή και οι εξετάσεις πάλι δεν έδειξαν τίποτα. Οι γιατροί άρχισαν να μου λένε ότι δεν βρίσκουν τίποτα και πως θα πρέπει να μην στεναχωριέμαι. Εγώ όμως δεν έχασα την πίστη μου, περίμενα από ωρα σε ώρα να μου φανερωθεί η αθένεια, το πίστευα πάτερ μου, το πίστευα ακράδαντα.
Την επαύριο επρόκειτο οι γιατροί να μου κάνουν την τελευταία τους εξέταση. Το βράδυ της παραμονής, μόνη μου στο κρεβάτι παρακαλούσα το Μεγαλόχαρο να βάλει το χέρι του και να μου φανερώσει το κακό.... ΌΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΘΟΡΥΒΟΣ ΑΚΟΥΣΤΗΚΕ ΣΤΟΝ ΠΡΟΘΑΛΑΜΟ, ΣΤΗΝ ΑΡΧΉ ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΟΣ, ΚΑΤΌΠΙΝ ΑΝ ΣΕ ΒΗΜΑΤΑ ΑΝΔΡΙΚΑ ΒΑΡΕΙΑ ΑΠΌ ΧΟΝΤΡΕΣ ΜΠΌΤΕΣ!!
ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΠΛΗΣΊΑΣΑΝ ΤΗΝ ΠΌΡΤΑ ΠΟΥ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΑΝΟΙΓΕΙ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΑΝΟΙΓΜΑ ΤΗΣ ΦΑΝΗΚΕ ΕΝΑΣ ΑΝΔΡΑΣ ΨΗΛΟΣ, ΜΕΛΑΧΡΟΙΝΟ Σ ΜΕ ΚΟΥΣΤΟΥΜ Ι ΣΚΟΥΡΟ ΚΑΙ ΜΑΥΡΟ ΓΙΛΕΚΟ!!
ΠΡΟΧΩΡΗΣΕ, ΣΤΑΘΗΚΕ ΑΠΟ ΠΑΝΩ, ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΕ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΝΑ ΦΑΝΟΥΝ ΔΥΟ ΣΕΙΡΕΣ ΚΑΤΑΣΠΡΑ ΔΟΝΤΙΑ ΚΙ ΑΠΛΩΣΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΤΑΠΑΝΩ ΜΟΥ!
ΕΓΩ ΦΟΒΗΘΗΚΑ ΜΗ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ ΚΑΚΟ ΚΑΙ ΦΩΝΑΞΑ ΜΕ ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ “Help-help” που σημάινει 'βοήθεια'.
ΕΚΕΙΝΟΣ ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΝΑ ΜΟΥ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΜΕ ΕΠΙΑΣΕ ΣΕ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΠΙΕΣΕ ΜΕ ΤΕΤΟΙΟ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΚΟΠΗΚΕ Η ΑΝΑΠΝΟΗ ΜΟΥ!
Τότε αισθάνθηκα ένα ξένο πράγμα στο σημείο αυτό του σώματος μου και εναν τρομερό πόνο να κυριαρχεί σε όλο μου σχεδόν το σώμα. Τρόμαξα μου κόπηκε η αναπνοή, η φωνή μου δεν έβγαινε από το σώμα μου... ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΚΟΙΤΟΥΣΑΝ ΜΕ ΤΡΟΜΟ ΤΟ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΓΕΛΑΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ.
ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΟΜΩΣ ΚΑΘΩΣ ΤΟ ΚΟΙΤΟΥΣΑ, ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΩ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΠΟΥ ΥΠΗΡΧΑΝ ΣΤΗΝ ΑΝΑΓΛΥΦΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΠΟΥ ΜΟΥ ΣΤΕΙΛΑΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΊΧΑ ΒΑΛΕΙ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΜΟΥ..... ΩΣΠΟΥ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΞΕΝΟΥ ΜΟΥ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗ, ΕΒΛΕΠΑ ΑΝΑΓΛΥΦΗ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ!
Δεν μπόρεσα να αντέξω άλλο στην φοβερή αυτή δοκιμασία και έχασα τις αισθήσεις μου.
Όταν συνήλθα, δεν ξέρω έπειτα από πόση ώρα, ήμουν πάλι μόνη μου. Όλα μέσα στο δωμάτιο ήταν όπως πρώτα. Προσπάθησα να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου, να συγκεντρωθώ, έβαλα το χέρι μου ασυναίσθητα στο μέρος που είχαν ακουμπήσει τα χέρια του επισκέπτη μου, ο πόνος ακόμη κυριαρχούσε στο σημείο αυτό.
Πίεσα το κουδούνι και σε λίγο η νοσοκόμα με ρωτούσε τι θέλω.
- Γιατί δεν ήλθατε αδελφή όταν φώναξα “βοήθεια” προηγουμένως;
Εκείνη μου είπε ότι δεν άκουσε απολύτως τίποτα!
Φώναξε μου σε παρακαλώ τους γιατρούς, είναι απόλυτη ανάγκη!
Οι γιατροί με κοίταξαν στο σημείο που τους υπέδειξα αρκετή ώρα. Έριξαν ματιές μεταξύ τους, με ρωτούσαν πράγματα που δεν καταλάβαινα και μετά από αρκετή ώρα μου είπαν ότι άυριο θα πήγαινα στο χειρουργείο για επέμβαση.
Όλη τη νύχτα δεν έκλεισα μάτι, παρακαλούσα τον Ταξιάρχη να είναι κοντά μου στο χειρουργείο και να βάλει το χέρι Του.
Την άλλη μέρα όλα έγιναν με την βοήθεια του Αγίου επιτυχώς. Οι γιατροί επιτέλους μίλησαν και αυτή τη φόρα ήσαν σίγουροι για τη διάγνωση τους:
Μη φοβάσαι τώρα, ήμαστε σίγουροι ότι θα γίνεις καλά. Προλάβαμε το κακό πριν γίνει ανεπανόρθωτο. Πρώτη φορά μας συνέβη αυτό! Συνήθως όταν εκδηλωθεί με πόνο αυτή η ασθένεια είναι πλεόν πολύ αργά. Σε σας όμως έγινε κάτι διαφορετικό!
Ευτυχώς δεν διατρέχετε κανέναν απόλυτως κίνδυνο.
Σε λίγες μέρες βγήκα από το νοσοκομείο και τώρα είμαι στο σπίτι μου σε ανάρρωση. Είμαι πάρα πολύ καλά. Έχω τάξει να έλθω μόλις μπορέσω στην Ελλάδα στον Ταξιάρχη να τον προσκυνήσω και να γνωρίσω το ευλογημένο αυτό μέρος.
Εύχομαι μου αξιώσει αυτό σύντομα ο άγιος. Και πάλι σας ευχαριστώ για όλα πάτερ μου.
Σας φιλώ το χέρι με σεβασμό και αγάπη.
Μαρία Τζίλου
Πρωτοπρεσβυτέρου Ευστρατίου Δήσσου, “ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟΥ”, τόμος `Α
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου